NANG MAGISING ako nang alas kwatro y medya, ay hindi na muli ako dinalaw ng antok. Kaya naman nagpasya akong puntahan na lang si Brent sa kanyang kwarto para makita ang kalagayan nito.
Naghilamos muna ako bago ako tumuloy sa kwarto ni Brent. Habang pinupunasan ko ang aking mukha ng towel, napatingin ako sa bintana.
Hindi pa rin tumitigil ang pag-ulan. Hindi ko alam kung may bagyo ba o wala. Hindi naman kasi ako nag-abalang buksan ang facebook ko kagabi. Diretso tulog na kasi ang ginawa ko.
Dahan-dahan kong pinihit ang seradura ng pintuan ni Brent. Itinulak ko ito nang marahan. Nag-iingat na hindi makagawa nang ingay.
Madilim ang kwarto ni Brent dahil pinatay nito lahat ng ilaw. Kaya nama
AFTER A conversation with Amy, bumalik ako sa kusina para rin kumain. Ngunit napaatras ako nang marinig ang boses ni Brent na tila may kausap sa telepono.I can’t do anything. It was already done. I already called her.Her?Ako ba ‘yong tinutukoy niya?Sino ang kausap niya?No. Of course not. I promise she won’t say anything.Ang pagkabaril ba niya ang tinutukoy niya?I got shot because I got distracted.
I’M SITTING on the sofa, wearing Brent’s T-Shirt and his boxer. Oh, God, it makes me blush like ten times. I just can’t believe it that my dream guy, okay too much for that… I just can’t believe that I’m wearing Brent’s belongings.Para akong baliw na kinikilig mag-isa sa mga naiisip at hindi mapigilan ang sarili na tumili nang mahina. Paano kung makita niya akong ganito? Ano kaya ang magiging reaksyon niya?Umabot hanggang kalahati ng hita ko ang damit niya. Kaya hindi ko na isinuot ang jersey short na kinuha ko. Tanging ang boxer short na lang.Itutuloy ko na sana ulit ang aking imahinasyon nang biglang mag-ring ang cellphone ko na nakapatong sa ibabaw ng glass table.
LIMANG ARAW na ang nakalipas magmula noong nabaril si Brent. Pagdating na pagdating ni Josh ng linggo ay nagmamadali naman akong umuwi. Mabuti na lang at humapa na rin ang baha sa oras na ‘yon kahit papaano ay naka-uwi naman ako nang matiwasay.Hindi ako nag-abalang magpaalam kay Brent sa oras na ‘yon dahil bad trip ako sa kaniya. At sinusubukan ko ring ilayo ang sarili ko sa kaniya. I’ve done enough and I’m getting tired of it. Nakakasawa rin pala. Lalo na’t alam kong walang patutunguhan ang lahat.I will not let myself fall deeply. I’ll distance myself away from him. The sooner the better. I can’t just lose myself from the craziness I’ve started.I will surely move on.
TUWANG-TUWA si Rowela nang makauwi kami ng Manila. Paano ba naman kasi, nakuha niya ang loob ni tiya Nora at pinabaunan siya ng maraming tsokolate at mga mamahaling pabango at damit. Nagtatampo nga ako. Ako ‘yong gustong makita pero iba ‘yong nakinabang sa mga pasalubong. Kidding aside, marami naman kaming nakuha ni Amy na pasalubong.Hindi kami nakagala noong umuwi kami sa probinsiya dahil sa sama ng panahon. Imbes na hapon ng lunes kami luluwas, sinabihan kami nila tatay na sa umaga na lang kasi baka bubugso na naman nang malakas na ulan sa hapon.“Nakakainis talaga itong lalaking ito. hindi ko na nga pinapansin.” Biglang sabi ni Amy.Nag-aayos ako ng mga damit na iniuwi namin pabalik dito. Si Amy naman ay nagsusulat na nama
TWO WEEKS had passed. I totally ignored Brent. I hold myself to throw a single glance at him. I keep myself busy, reviewing for the finals. And I successfully nailed it. The final exam didn’t fail me, it’s not that hard and it’s not that easy. But I’m so thankful that I made it and it was perfectly done.Here’s a thing, I want to move on, about this damn feeling I’ve felt on him. and I guess, I already did. I deleted his phone number, unfollow him on Instagram, and deleted all the traces of our conversations.Fate knows my pain and he didn’t let me see him for two freaking weeks. And I’m so happy about that. At last, I made it.Finals are done. Next is summer. Yes. I’ll enter summer classes becaus
ILANG BESES ko bang pinag-isipan na kakausapin ko si Brent, ngunit ilang linggo na naman ang lumipas ay nawawalan pa rin ako nang lakas ng loob na kausapin ito. At isa pa, hindi ko pa ito nakikita magmula nong nakita ko siya sa cafeteria.Sinasadya kong hindi siya makita.Nitong mga nagdaang linggo rin ay naging busy ako sa mga subjects ko. Lalo na sa mga printed modules ko. Kinakailangan kong pagtuunan iyon ng pansin dahil importante ito.Importante rin naman ‘yong tungkol sa amin ni Brent ngunit mas mahalaga pa rin sa akin ang pag-aaral at alam kong makakapaghintay naman ang sa amin.Amy made it again at the top 1. So as Brent. Sana all kasing talino nila.
“WHERE THE hell are you taking me?” I glared at him. Hindi ito sumagot at nanatili sa daan ang kanyang konsentrasyon.I frowned. Bahagyang nakaharap ang katawan ko sa direksyon niya.“Brent!” I screamed out of frustration.He lazily looked at me. “What?” he asked, seems innocent. And diverted again his gaze in front.Sinuntok ko ito sa kanyang kanang braso ngunit hindi man lang ito natinag. Still sitting there, eyes on the road. But I saw his grip on the steering wheel, tightened.I punched his arm again, lightly.I almost bumped my head on the dashboard when he stepped on the break and pulled ove
NANG MATAPOS kaming mag-usap ni Amy ay nagpasya kaming bumalik sa loob dahil talagang nagugutom na ako. Nakakainis nga ito dahil tawa ng tawa dahil sa tunog ng aking tiyan.Tinanggal ko ang aking sapatos dahil nalagyan na ito ng buhangin. “Besh, hindi ba’t may klase tayo bukas? Wala ka namang balak mag-absent hindi ba?”Tumawa ito. “Gosh, nasaan ba utak mo besh?”Kumunot-noo ako. “What do you mean?” inilapag ko ang aking sapatos sa shoe rack sa gilid ng pintuan.“Wala tayong pasok bukas dahil disinfecting.”“Ano?” bakit hindi ko alam iyon?