Kabanata 2

Makalipas ang isang oras, bumalik ang doktor dala ang resulta ng ultrasound ko. Mukhang nababahala siya, na tila ba hinahanap niya ang mga tamang salita para sabihin ang balita sa akin.

Nanlumo ang puso ko at inagaw ang report mula sa kamay niya. Ang mga salita ay nakasulat gamit ang malalaking mga letra sa itaas: “Embryonic Demise.”

“Ms. Sinclair, mukhang ang pagdadalantao mo ay tumigil na noong isang linggo pa. Sa limang buwang taong gulang, mas mabuti na…” nagsimula siyang magsalita, pero hindi niya matapos.

Umuugong ang isip ko, nalunod ang boses niya. Nahirapan akong lumabas ng kuwarto at tumakbo sa kalye, bumagsak ako sa simento habang hindi ko mapigilan ang mga tumutulong luha.

Hindi ako makapaniwala na natapos ang pagdadalantao ko noong isang linggo. Dalawang araw pa lang ang nakararaan, sinabi ni Vanda na napakalusog ng baby ko.

Hindi ako naniniwala na nangyayari ito sa akin. Hinding-hindi maaari na nawala ang baby ko ng ganoon na lang.

Paano nagawa ni Vanda na maging ganito kasama sa akin?

Bigla, naalala ko ang sinabi ng matanda. Dahil naniniwala ako na baka may paraan siya para matulungan ako, agad ako naghalungkat sa mga gamit ko at inilabas ang sobre na ibinigay niya sa akin.

Nanginig ang mga kamay ko habang tinatawagan ang numero. Noong kumonekta ang tawag, agad ko sinabi, “Hello Ma’am. Ako si—”

Bago pa ako makapagpatuloy sa pagsasalita, hindi niya ako pinatapos at sinabi. “Maghanda ka ng 28,888 dolyar in cash at dalhin ito sa 21, Block 3 Harmony Street.”

Noong narinig ko ang halagang hinihiling niya, wala akong masabi. Natakot ako na baka ang matandang babae ay niloloko ako, pero wala akong magagawa. Para sa kapakanan ng baby ko, kailangan ko itong subukan.

Pinunasan ko ang mga luha ko at nagmadali sa pinakamalpit na bangko. Sa oras na nawithdraw ko ang pera, maingat ko itong ipinasok as pulang sobre. Pagkatapos, pumara ako ng taxi at ibinigay ang address.

Malakas ang tibok ng puso ko sa buong biyahe, hindi maganda ang pakiramdam ko. Tahimik akong nagdasal na ang matandang babae ay maililigtas talaga ang anak ko.

Bago pa ako dumating sa destinasyon ko, tumunog ang phone ko. Matapos makita na si Hector ito, agad ko sinagot ang tawag.

“Luna, bakit ka nagwithdraw ng malaking halaga?” tanong niya sa oras na sumagot ako.

Nanigas ako, naalala ko bigla na ang bank app ni Hector ay nakakonekta sa account ko. Siyempre, maaalerto siya sa winithdraw ko.

Nag-alinlangan ako, hindi ko alam kung sasabihin ko ba ang totoo sa kanya tungkol kay Vanda. Kapatid nga naman niya ito. Parehong nawala ang mga magulang nila sa murang edad at hindi na sila mapaghiwalay simula noon.

Sa halip, nautal ako, “Ano—uh, may kaibigan ako na nanghiram ng pera. Malapit naman ako sa bangko, kaya kinuha ko na ito para sa kanila.”

Nakahinga siya ng maluwag. “Sige. Pero nasaan ka? Sinabi ni Vanda na ilang oras ka ng wala, at nag-aalala na siya.”

Nanginig ako ng marinig ang pangalan niya. Humigpit ang kapit ko sa phone, at pinilit ko ang sarili ko na maging kalmado habang sumasagot, “Uuwi ako maya-maya. Ihahatid ko lang ang pera.”

Matapos iyon, nagsimula si Hector na i-text ako kada sampung minuto, tinatanong kung nasaan ako. Kakaiba ito—hindi pa siya ganito katindi sa pagtetext noon.

Kinalaunan, dumating ako sa address, isang tatlong palapag na gusali na nakatago sa tahimik na kalsada. Lumapit ako ng maingat, ang bawat hakbang ay mas mabigat kaysa sa huli.

Noong pumasok ako, may matinding amoy ng mga herbs ang sumalubong sa akin. Ipinakita ng dim light ang mga istante na puro banga, ang iba ay may nakasulat na kakaibang mga simbolo sa dilaw na papel, kakaiba ang dating ng paligid.

“Ma’am, sinabi ng doktor na ang baby ko ay isang linggo ng patay…” simula ko, huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili ko. Agad ko inalala ang mga naganap sa araw na iyon.

Nakinig ang matanda, kinuha niya ang sobre ng hindi ito binubuksan. “Kailangan ang perang ito—para maoffset ang backlash ng pagsira sa sumpa.”

“Ang paglikha at pagsasawalang-bisa ng sumpa ay parehong may halaga,” dagdag niya ng seryoso.

Tumango ako ng kinakabahan, halos bulong ang salita ko. “May pag-asa pa ba na maligtas ang baby ko?”

Hinawakan niya ang sikmura ko, naging malagim ang ekspresyon niya. “Ang espirito ng sanggol na hindi pa naipapanganak ay nabubuhay gamit ang sumpa ng ilang mga araw na. Matapang ito, pero hindi imposible maayos.”

Pagkatapos, tumalikod siya at naglabas ng itim na clay na banga na puno ng itim na lupa mula sa maliit na altar. Bago ko pa maitanong kung anong ginagawa niya, ang phone ko ay tumunog muli—text ito mula kay Vanda.

“Luna, nasaan ka? Umuwi ka na; nagluto ako ng sariwang fish soup!”

Isa pang text ang dumating ilang segundo lang ang nakalilipas. “Bakit hindi ka sumasagot? Maganda ang fish soup para sa pagdadalantao—kailangan mo itong kainin!”

Ngunit, hindi ako naglakas loob na sumagot. Makalipas ang ilang minuto, isa pang text ang dumating, dahilan para kilabutan ako ng husto.

“Luna, alam ko na nasa Harmonoy street ka. Susunduin kita.”

Nanigas ako, hawak ko ang phone ko ng mahigpit habang unti-unti akong tumitingala.