Mabilis na lumipas ang araw at parang naging normal na lang rin ang araw araw na bangayan namin ng amo ko. Daig pa namin ang mag asawa. Pero hanggang ngayon hindi pa rin maalis alis sa isip ko 'yong balitang napanood ko, tungkol sa akin dalawang linggo na ang nakalipas.
Habang si Justine ay ginugugol ang buong araw niya sa trabaho, ako naman ay parang preso na naghihintay lang dito sa bahay. Para na rin walang makakilala sa akin.
Abala ako sa pag hahanda ng sopas na si-nearch ko pa talaga sa google youtube at pati na rin sa online cooking show. Habang iyong dalawang kabayo naman ay abala sa pag lalaro ng mobile legends. Ako dito'y hirap na hirap na sa lahat ng gawain, dahil may mga bisita raw ang masungit kong amo.
"Bro! Baba! Tangina, iniwan mo 'ko mag-isa apat 'yong naroon isama pa 'yung tore!" Rinig kong sigaw ni Blue, at ng
Justine saw the news paper that Nico brought. Since hindi na masyadong napapansin ang mga babasahin tulad ng diyaryo o kaya naman magazine dahil na rin sa mga naglipanang gadgets, I also dont mind reading some articles in newspapers.But I got stunned when I saw Zafy's face on the first page of the news paper. Almost half of the newspaper has her face that says. "Zafira Mejia, the heiress of Mejia International Import and Export was kidnapped by unknown."Shit! I read it not once but trice! Sa halos dalawang buwan na pag tatrabaho ni Zafy dito sa akin, ngayon ko lang din napagtanto na kaya pala lahat ng gawin niya maliit man o malaki, ay palpak dahil hindi naman niya talaga ginagawa iyon.Ni minsan kahit na may kutob o hinala na ako sa kaniya, hindi ako nag dalawang isip na hindi siya pagkatiwalaan. She almost melted my fu
"Nalunok mo na ba ang dila mo kaya 'di ka na makapagsalita riyan?" Biglang tanong ni Nico sa tabi ko habang nag mamaneho.Ilang oras pa ay bumungad na sa amin ang 'Bienvenida a hacienda Mejia.' That says welcome to Hacienda Mejia. Ilang minuto pa ay mararating na namin ang Rancho. Ang lugar na tinakasan ko ng halos dalawang buwan para lang sa inaasam kong kalayaan."I dont like you, and I dont want to marry you." Prangkang sagot ko kay Nico while thinking a great alibi and scape for my father. I know that he's mad. At iyon ang kinatatakutan kong mangyari."Same here mi Siniorita. Hindi ikaw ang klase ng babaeng gusto kong makasama habang buhay. Baka maging paru-paru ako kung araw araw mo akong pakakainin ng mabulaklak mong lutuin!" Pang uuyam pa ng hayop na Nico.
Its been two weeks since Zafy left my house and yes I'm still thinking and missing her. There are things that I done such as working nonstop, meet my friends at Club-V except Janrick which is happily married. I also drink and date a lot. Pero isa lang ang hinahanap hanap at hindi maalis sa sistema ko. Ang mulala kong yaya.Halos araw-araw ko ring binabasa ang sulat na binigay ni Pauline. At ngayon nga'y malaya ko nang masasabi na nakamove on na ako. Hindi ko rin alam kung paano, at naging napakabilis ng pang yayari. But I'm still looking forward to meet her for a formal closure. We can still be friend's if she want's.Kahit naman ayaw niya, mananatili siyang ispesyal para sa akin. Ngayon maluwag na maluwag na ang pakiramdam ko, at napakalaki na ng space sa puso ko, isa na lang ang hinihintay ko. Ang nag-iisa at namumukod tangi kong yaya!Kung nasabi ko
"Empresa de Importación y Exportación Mejía"Iyon ang bumungad sa akin pag baba ko ng BMW. Ang sarap sana sa pakiramdam basahin ng paulit ulit 'yong pangalan ng kumpanyang dati ay sa amin. Ngayon ko lang nakita at narating itong kumpanyang 'to. Kaya naman namangha ako ng makita ko kung gaano kataas ang gusaling nakatayo sa harap ko ngayon. I spend almost of my life living in our Ranch, that no body knows that I'm exist. Now I feel like I was born yesterday. Ito na yon! Iyong buhay na hindi ko kinagisnan, at dapat kong pakitunguhan araw araw simula ngayon. "Jusko sess ang gwapo pala ng C.E.O natin ngayon!" Rinig kong sabi ng isang babaeng katabi at kasama ko sa loob ng el
"Zafy, inside my office now!" Rinig kong sabi ni Justine sa intercom. Ano na naman bang kailangan ng boss kong 'to? Kanina niya pa ako pinapabalik-balik sa opisina niya. Tapos wala namang ipapagawa o sasabihing maganda mang aasar lang bwisit!"Ano na namang kailangan mo?" Mataray na tanong ko sa kaniya ng buksan ko ang pinto ng opisina niya.Mukha siyang stress at pagod na pagod. Anyare? Parang apat na oras palang naman siyang nakaupo sa upuan niya at nag kukuyakoy, pero na laspag na siya."Zafy lahat ng papeles na kailangan ng perma ko, hindi mo man lang nireview! Tapos ito pa, kailan pa ako naging married? Sa pagkakaalam ko 'yong pakakasalan ko, hindi ko pa na uumpisahang ligawan! Sana naman dino-double check mo muna 'yong mga papel, bago mo sagutan ng kung ano-ano. At higit sa lahat, sa dinami rami ng gagawin ko ni hindi mo m
As morning come's. Ang magaling kong pinsan ay ni hindi man lang ako ginising, habang siya'y payapa at masaganang nanginginain. Oh diba?! Kung 'di baga naman saksakan ng pagiging makasarili ang gagang Lenny na 'to. Bahagya kong hinila ang buhok niya ng makalapit ako sa kaniya, na kalaunan ay umalma naman."Aray huh! Tanghali ka na wala ka bang trabaho?" Maang na tanong niya. At ang lakas pa ng loob mag tanong, alam niya naman palang may trabaho ako. Hindi man lang ako ginising, alas dies pasado na. Mukhang masasabon ako ng boss ko nito."Lenny, ako nga'y 'wag mong ma arte artehan diyan huh! Huwag ka rin mag panggap na para bang wala kang alam! Ni hindi mo nga ako ginising, tapos ngayon kumakain ka na parang walang kasama. Ni alukin man lang sana ako kahit kaplastikan lang ni hindi mo magawa!" Mataray na sagot ko sa kaniya, habang iirap irap at may pa bulong bulong naman ang gaga.Paano ko ba naging
Ganoon ba talaga ka inosente si Zafy kung kayat bigla na lang siyang nawalan ng malay, nang sabihan ko siya ng 'I love you'? Iyon nga ba ang dahilan? Hindi ko alam kung anong gagawin ko kanina, ng bigla na lang siyang nawalan ng malay. Mabuti na lang at nakaupo kami. "Ano bang ginawa mo sa gagang 'yon bakit hinimatay?" Tanong sa akin ni Lenny na kulang na lang ay dukutin ang mata ko sa katuturo niya sa mukha ko. Kaagad kong tinawagan ang pinsan kong si Blue, ng himatayin si Zafy. Habang si Blue naman ay tinawagan si Lenny, bago itong si Lenny naman ay tinawagan si Nico. At ngayon nga'y kompleto na kami dito sa unit nila, pati na rin si Ayesha na halos apat na buwan palang nang nanganak. Lahat sila ay nag-alala sa nangyari kay Zafy. Kahit naman ako'y hindi rin mapakali kung bakit nga ba siya hinimatay. "Nag g
Halos isang linggo na ang lumipas nang pumunta dito sina Justine at mga kaibigan niya. Halos isang linggo na rin akong hindi pumapasok sa kumpanya. Pakiramdam ko kasi'y wala akong mukhang maihaharap pa. Kailangan ko muna yatang dumistansya. Kailangan kong huminga. Pakiramdam ko kasi hindi na ako 'yong dating ako. Ito ba ang kapalit ng kalayaang hinahangad ko?Nang mahiga ako sa kama at kunin ang aking cellphone, nakita ko ang sulat na mula kay Pauline. That letter is almost one week and I'm still confuse wether I read it or not. May karapatan ba akong basahin at malaman ang nilalaman ng sulat na 'to? Inabot ko ang sulat at binasa ng marahan ang nakalagay sa harap nito. 'Huling paalam'Para bang napakasakit ng salitang iyon. Nahihirapan tuloy akong mag-isip kung ano
Narito kaming lahat ngayon sa ospital at hinihintay na lumabas ang mag-ina ko. Ito ang araw na isisilang ni Zafy ang ikalawamg anak namin. Hanggang ngayon ay kinakabahan pa rin talaga ako. Ngunit hindi tulad ng isinilang niya si Jaira, pipilitin ko talagang hindi himatayin."Justine umupo ka nga nakakahilo ka sa totoo lang!" malakas na singhal sa akin ni Ayesha habang nagbabasa ng magazine.Kasama ko ulit ang mga baliw kong kaibigan na ngayon ay nasa lapag na naman at masayang naginginain ng boy bawang. Para silang mga nag pipicnic dito sa hallway ng ospital."Bro para kang manok na hindi maitlog itlog dahil sa kapaparoot parito mo. Iyong totoo, natatae ka na ba?" kuryosong tanong naman sa akin ni Daryl. Sa totoo lang ay kinakabahan ako nanlalamig ang mga palad ko at pakiramdam ko'y nakalutang sa ere ang mga paa ko.
~Justine Pov Nostalgia~I was so tired because of work. Naisipan ko ring umuwi sa bahay ko sa MGS. Nanay Meling told me that I had a new nanny. Hindi na siguro ako mahihirapan sa ngayon dahil may mauutusan na ako.Ngunit ganoon na lang ang gulat ko ng makita ang babaeng nakita ko rin sa coffee shop na malapit sa office site ko. "Zafy Sir." That was she said. Her name sounds unique but the owner looks weird.Walang araw na hindi niya pinainit ang ulo ko. Wala ring araw na hindi siya nakagawa ng kapalpakan."Lunch mo Sir." Ang lunch na ibinigay niya sa akin ang pinaka hindi ko malilimutang lunch sa buong buhay ko. Zafy was the mos epic woman I've ever know. But despite all the things she'd done, I become more interested about her.She made me laugh, kahit na nap
"Bakit naman kami mag bibigay ng malaking aginaldo? Samantalang hindi pa naman pasko?!" malakas na sigaw ni Janrick sa akin. Ang kapal ng mukha niyang mag reklamo samantalang ganyan din ang ginawa niya sa amin dati noong nanganak ang asawa niya."Mas mahal pa yata ang dapat na ibigay sa anak mo kaysa sa napanalunan ko!" dagdag naman ni Daryl. Sa lahat naman ng ninong ng anak ko, si Daryl yata ang pinakakuripot. Samantalang hindi bumababa sa isang milyon ang kinikita ng kumpanya niya sa isang araw! Kapag talaga ang lalaking ito ang nag asawa at nagka anak, babawi talaga ako sa kakuriputan niya."Kulang pa ngang pang gas ko ang makukuha ko sa hatian namin ngayon." muling sambit ni Janrick.Nais ko man silang patulan ay minabuti kong manahimik na lang. Dahil alam kong wala ring mangyayari kung papatol ako sa mga baliw na 'to."Guys I hate to ruined your celebration. But I w
Days had gone fast, but Zafy and I become more stronger and in love with each other. It wasnt easy tho, because we also had an ups and downs. But we didn't let those problems break us apart.Lumabas na rin ang resulta patungkol sa imbistigasyon sa nawawala niyang kapatid. At ang resultang iyon ay hindi naging maganda. It turns out na kasabay ng nakitang sasakyan sa isang palaisdaan ay ang pagkamatay ng isang batang babae umano, na itinapon din malapit sa nasabing lugar. Base rin sa imporyasyon na nakalap ng private investigators, kaparehong pagkakakilanlan sa nawawalang kapatid ni Zafy ang batang iyon na namatay.Zafy become more emotional about that. Even her father and I, were still sad about that bad news. Ganoon pa man, hindi pa rin kami tumitigil sa paghahanap ng hustisya.Ngayo'y heto, makalipas ang halos ilang buwan ay unti-unti na ring bumabalik ang sigla ng pamilya. Dahil na rin iyo
"Tingin ko ay hindi magandang mag sama tayo sa iisang kumpanya. Wala tayong matatapos na trabaho kung ganito." giit ko kay Justine pagkagising namin.Ilang oras na lang ay uwian na. Ni isang trabaho ay wala man lang akong nagawa. Ewan ko lang siya kung may natapos siya sa mga trabahong ginagawa niya."What do you mean?" he asked curiously.Tinaasan ko siya ng kilay at akmang sasagot na sana ng makadama ako ng biglaang paghilab ng tiyan. Nasapo ko ang sarili kong bibig, pilit na kinakalma ang sarili."Mas gusto ko ngang kasama lang kita rito. Nakikita kita, alam ko kung anong ginagawa mo. At kahit hindi ka na kumilos o mag trabaho, kahit titigan mo lang ako mag hapon, okay lang sa akin basta narito ka." sunod-sunod niya pang sabi.Ngunit wala doon ang ate
[R-18]"Eat up love, akala ko ba gutom ka?" maang na tanong sa akin ni Justine habang kumakain.Siya ang maganang kumakain habang ako ay nakatulala lang sa pagkain. Ni hindi ko nga ma appreciate ang nakahandang pagkain sa harap ko ngayon."Dont you like the food?" muli pang tanong niya.Hindi naman kasi ayaw ko ang pagkaing inorder niya. Kaya lang... Paano ba ako makakakain ng maayos kung chopsticks ang gamit?! Sa sobrang gutom ko baka pati ang pagkain na nasa harap niya ay makain ko rin. Pero lintek! Isusubo ko na lang ay mahuhulog pa! Kung hindi baga naman pahirap na sadya ang restaurant na 'to!Tumingin ako sa kaniya bago nahihiyang yumuko at nagsalit. "Feed me please." I beg.I thought he will laugh at me again, but I got surprised when he sat beside me and start feeding me like I was a baby. Halos hindi na nga siya kumain basta masubuan niya lang ako.
Matapos ang binyag ng anak namin ni Justine ay kaagad din kaming bumalik sa Manila. Gustuhin ko mang tumaliwas sa desisyon niya ay hindi ko rin magawa. Bukod kasi sa mga naiwan na trabaho sa Manila ay wala rin naman kaming makasama ni Jaira sa Rancho.Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin nasasabi kay Justine ang napag-usapan namin ni Lenny noong araw ng binyag ng anak ko. But Lenny said that was a secret. A secret to be kept. Hindi maaaring malaman ng iba bukod sa akin. Ngunit paano ko siya matutulungan ng hindi nalalaman ng asawa ko?"Love," nananantiyang tawag ko kay Justine na ngayon ay abala sa mga papeles na binabasa niya.Narito kami ngayon sa site, kung saan ako ang kinuha niyang personal assitant niya. Malaki rin ang kumpanyang ito ni Justine na kilala lalo na sa mga nagpapagawa ng mga gusali.
"I'll tell you something." Pakiramdam ko ay bumilis ang tibok ng dibdib ko dahil sa sasabihin niya.Dumagdag pa ang pagiging seryoso ng mukha niya. Ni hindi ko rin mabasa kung ano ang iniisip niya at wala rin akong makitang emosyon sa mga mata niya."All my life... I was living in the dark." pag-uumpisa niya na ikinalaki ng mata ko.Pareho kami halos ng kinalakihan at pamumuhay ni Lenny. We live in the same place. Kapareho kami ng kinagisnan at kinaugalian. Daig din namin ang mga preso dahil ilang taon kaming nabuhay na tanging nasa Hacienda lang."What do you mean?" I asked curiously. Tumitig siya sa akin bago nagpatuloy."Makinig kang mabuti dahil hindi ko na muling uulitin ang mga sasabihin ko." Tumango lang ako bilang sagot sa kaniya, at nakinig tulad ng sinabi niya."When I was five years old, m
Nang sumapit ang Linggo lahat kami ay naging abala. Kinalimutan na muna namin ang mga problemang mayroon kami at masayang sinalubong ang binyag ng aming anak. Matapos sa simbahan ay dumiretso na kami sa Rancho na siyang main venue. Hawak ko si Jaira habang si Justine ang nag mamaneho. Daig pa namin ang nag paparada ng sasakyan, dahil ang anim niyang kaibigan kasama si Blue ay may kani-kaniyang sasakyang dala na minamaneho rin nila. Kaya naman halos lahat ng mga nasa daan ay napapatingin sa amin. Lalo na at agaw pansin ang mga sasakyang sinasakyan namin ngayon. "Pupunta ba si Nico?" kuryosong tanong ko kay Justine. Kumunot naman ang noo niya at nag iba ang timpla ng mukha. "Bakit mo naman hinahanap 'yong baliw na 'yon?!" pagalit niyang tanong na ikinairap ko. Mangali-ngali ko na rin siyang bigwasan dahil sa sinabi niya.