Kabanata 3

Ang hysterical expression ni Henry ay malayo sa mainit na boses na minsang nangako, "Aalagaan kita hanggang sa iyong pagtanda."

Sa puntong ito, halatang masakit—nagsinungaling siya tungkol sa car accident, nagsinungaling tungkol sa lahat. Hindi ako pamilya sa kanya. Ako ay pabigat lang na hindi niya kayang itapon nang mabilis.

"Kung may natitira ka pang katiting na hiya, umalis ka na!" sigaw niya, pagturo ng dramatiko sa mga pintuan ng hotel na parang pinalayas niya ako sa paraiso. Halos lumuwa ang mukha niya sa pagkasuklam.

Sakto naman, sumingit si Mona, sobrang saya, parang nag-eensayo para sa isang soap opera. Ipinatong niya ang maselang kamay na ito sa balikat nito, na nagkukunwaring nakikiramay.

"Siya parin ang tunay mong ina," napabuntong-hininga siya. "Siguro ako ang dapat umalis. Ako lang naman ang tagalabas dito."

"Wag mong sabihin yan!" Putol ni Henry, napakabilis. "Ikaw ang naging tunay na ina sa akin. Itong babaeng to? Siya ang nanghimasok sa relasyon ninyo ng tatay ko. Siya ang tunay na taga-labas."

Tapos lumingon siya sakin, parang yelo yung boses niya. "Kung alam mo kung ano ang makakabuti para sa iyo, mag-isa kang lalabas. Kung hindi, kukuha ako ng security na tutulong sayo para lumabas dito."

Huminga ako ng malalim, feeling ko tinamaan lang ako ng isang balde ng tubig na yelo. Isang kakaiba, malamig na kalmado ang bumalot sa akin, na nagpapahina sa kirot.

"Henry," mahinang sabi ko, "Matagal na kitang binalaan na huwag kang makihalubilo sa kanya. Sabi ko naman sa'yo na walang magandang idudulot ito."

Isang taon na ang nakalipas, sinabi niya sa akin ang tungkol sa pakikipagkita kay Mona, ito ay dapat na "magalang" na sosyalista kasama ang kanyang mayamang asawa at ang kanyang mga kaibigan sa mataas na lipunan. Tamang-tama niyang tinapos ang buong pagkilos—tulad ng isang matalino, matulungin na tagapayo. Pero mas may alam ako. Walang kahit isang katiting na katotohanan ang kabaitan sa kanya si Mona.

Paulit-ulit ko siyang binalaan na layuan siya. At nangako siyang gagawin niya. Maliwanag, walang ibig sabihin ang pangakong iyon.

"Walang magandang mangyayari?" Nanunuya si Henry, kahit na mabilis akong nakaramdam ng pagkakasala bago niya ito ilibing sa kanyang karaniwang sama ng loob. "Ang malas lang sa buhay ko ay ikaw! Binigyan ako ni Mona ng koneksyon, pera, mga pagkakataong pinapangarap mo lang! At ikaw? Ni hindi mo kayang magpatakbo ng restaurant nang hindi ito ibinebenta. Ngayon gusto mo akong suportahan ka? Bata pa ako—hindi ka dapat maging pabigat sakin. Ano bang masama doon?"

Sa pagsasabi niya ng mga salitang iyon, binura niya lahat ng ginawa ko para sa kanya, parang walang kwenta lahat.

"Bakit ka nagsasayang ng oras dito?" Biglang tumabi sa kanya si Tina, tinitigan ako ng titig na puno ng panghahamak. "Tumawag ka ng security para paalisin siya. May mga darating tayong bisita."

Nagdilim ang mukha ni Henry, at mabilis siyang nagbigay ng senyas sa mga guwardiya sa may pasukan.

Hindi ko siya pinigilan. Nakatingin lang ako sa kanya, blangko ang ekspresyon, nag-ye-yelo ang puso ko.

"Hayaan mo akong magtanong sa iyo sa huling pagkakataon," sabi ko, mahina pero panay ang boses ko. "Sigurado ka bang gusto mo siyang piliin bilang nanay mo?" Diretso kong tinuro si Mona.

"Kasi kung gagawin mo, tapos na tayo. Huwag kang umasa na patatawarin kita, kahit gumapang ka balang araw, nagmamakaawa," dagdag ko.

Tumawa si Henry ng mapait na tawa, na para bang nabasag ko ang pinakamagandang biro na narinig niya. "Magmakaawa? Ang tanging hinihiling ko lang ay umalis ka sa buhay ko ng tuluyan."

Sa sandaling iyon, nagpakita ang mga security guard, at mabilis silang sinabihan ni Henry na i-escort ako palabas. Pagkatapos, parang estranghero na ako, hinawakan niya ang braso ni Mona at bumalik sa handaan.

Lumayo ako sa abot ng mga guwardiya at nilakasan ang aking boses upang matiyak na narinig niya ako—at ang iba pa—na malakas at malinaw.

"Nirentahan ko ang buong hotel na ito ng buong araw. Kaya kung may aalis, kayong lahat ‘yon."