Kabanata 1

Papansin 

I clearly remember when it all started. 

I was 11 years old. Properly trained to be a fine lady. Kids around my age should still be playing and enjoying life. Girls holding Barbie dolls, stuff toys, and teddy bears. 

I was different back then. Nakakulong lang ako sa apat na sulok ng bahay. Sobrang higpit ng pagbabantay sa akin para lang hindi maimpluwensiyahan ng mga masasamang hangin sa labas. 

Why am I even stucked in this place when I can do everything I want? Hindi ko alam. But with my Mom’s eyes full with biggest expectations, always gazing at me— takot na takot ako sa kaniya. Palagi niya akong pinapagalitan. Siya ang taong iniiwasan kong magalit. 

Bawal magpabilad sa araw. 

Bawal kumain nang maingay. 

Bawal manood ng tv past 8:00 p.m. 

Bawal lumabas ng bahay liban na lang kung school ang pupuntahan. 

Bawal humikab sa harap ng maraming tao. 

Bawal kumain nang hindi naghuhugas ng kamay. 

Bawal matulog nang hindi naliligo. 

Bawal kumuha ng gamit nang hindi nagpapaalam. 

Bawal lahat. 

Palaging nariyan siya para tignan ang bawat galaw ko. Idagdag pa si Lola Mina. She’s too perfectionist. That’s why I hate it. Wala rin akong magagawa. 

Minsan ay iniisip ko kung bakit sila galit sa amin ni Ate na para bang hindi kami nila kadugo. But then I realized, I have to understand both of these women. 

Mama was in menopausal stage when she conceived me. Maybe that’s the reason why she’s very strict. While Lola Mina is really old given that she’s to attached on traditional culture. 

That day, we had a celebration at our house. It was an annual gathering of the whole family where all our relatives are there, lalo na si Lola Mina at Lolo Grimo. As usual, the celebration started with me being scolded by Lola Mina after knowing that I lost again to Mizojantre Fizale on the spelling bee contest hosted by a very famous construction company. 

“You didn’t study hard, Elsphit! Kailan mo pa matatalo iyang apo ni Santillana?” nanlalaking mga mata niyang asik sa akin. 

“I… I’m sorry, Lola. I t-tried my best—” 

“You’re just stupid, Elsphit! Kanino mo namana iyang kabobohan mo? You see? Magyayabang na naman si Santillana sa akin na ang apo niya ang nakakuha ng grant sa VN Holdings!” 

She yelled at me in front of my hypocrite cousins and they all enjoy it everytime I fail. Kasiyahan nila ang mga pagkakamali ko. 

“Bida-bida ka kasi. I told you already na you can’t win over Kuya Mizo. He’s way smarter than you. Ano bang gusto mong patunayan?” si Macy nang makasalubong ko sa labas ng banyo. 

Hindi ko na lang siya pinansin. I was still agitated from my grandmother’s words. Mababaliw na yata ako dahil hanggang ngayon ay naririnig ko pa pati ang nga bulungan ng ibang relatives namin. 

Fizale dito. Fizale doon. 

What’s so good about them? Especially that Mizojantre? Why does Lola always compare me to him? Kahit si Mama ay palaging sinasabi na hindi dapat ako nagpapatalo sa kaniya. 

I find our family gathering, a gathering of attention-seekers, money-suckers, suck-ups, and flatterers. 

“Elsphit!” 

Napapitlag ako nang marinig ang sigaw ni Mama. I was in my room, finishing my painting because I don’t want to join the celebration anymore. 

Pero sa hindi alam na kadahilanan ay ayaw na ayaw ni Mama ang pagpipinta ko. Ayaw niyang nakikita akong may hawak na paintbrush. 

Kaya naman dali-dali kong itinago ang mga painting tools ko sa ilalim ng kama kasama ang bago kong canvas na pinipintahan. 

“Po? Sandali lang.” 

Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan kahit na sobrang lakas ng katok niya. 

“Ano ‘to? Bakit nandito ang pangalan mo sa art school na ‘to, ha?!” malakas niyang sigaw. 

“I told you, Auntie. She’s still painting behind your back,” si Macy na biglang sumulpot. 

“M-ma. Let me explain—” 

Agad niyang hinalughog ang buong kwarto ko. I saw how Macy smiled like a witch. Kinabog nang matindi ang puso ko nang matagpuan niya ang mga gamit ko sa ilalim ng kama. 

Mabilis akong lumapit sa kaniya para pigilan ang gagawin. 

“Ilang ulit ko nang sinabi sa’yo! Bakit ang tigas-tigas ng ulo mo?! Hindi ka makaintindi!” 

Sigaw siya nang sigaw habang unti-unting pinupunit ang mga paintings ko. Nanlaki ang mga mata ko sa ginawa niya. Kasabay nang pagpunit niya sa mga papel ay ang pagkapunit din ng puso ko. 

“Ma!” naiiyak kong sigaw. 

Hindi siya nakinig at pinutol pa pati ang mga paintbrush at lapis ko. My tears fell as I saw my treasured things getting destroyed. 

“Sisirain ko lahat ng ito! May itinago ka pa?!” sigaw niyang tanong at naglibot pa lalo sa buong kwarto ko. 

“Ma! Itigil mo na ‘yan! Please,” iyak nang iyak kong sabi habang pinipigilan ang mga kamay niya sa pagsira ng mga gamit ko. 

Tinulak niya ako dahilan para matumba ako sa sahig. Humarap siya kaagad sa akin at malakas na hinawakan ang magkabilang balikat ko. 

“No more paintings, Elsphit! Huling banta ko na ‘to sa’yo. Sa susunod na may makita pa ako, susunugin ko ang buong kwarto mo!” seryoso niyang sabi. 

“Ma, buhay ko ang pagpipinta. Bakit niyo ‘to ginagawa sa’kin?” panay iyak kong sabi. 

“Ang pagpipinta na ‘yan ang sumira sa buhay ng Ate mo, Elsphit! Naririnig mo ba ako?! Habang tumatagal ang panahon, nagiging katulad ka na niya! Iyon ang kinakatakot ko. Kaya naman, pakiusap. Itigil mo na ‘to.” 

Wala akong nagawa sa araw na iyon kundi ang umiyak. Ang tangi kong kasiyahan ay nahinto nang ganoon na lang. I don’t know why I can’t fight back. Maybe because I was too young and naïve. 

Tumakbo ako sa pangalawang palapag ng bahay at pumasok sa isang guest room. Pinili kong magtago sa loob ng closet. Sa hinuha ko’y walang maghahanap sa akin. 

After what happened, umalis sina Mama at Macy na parang walang nangyari. Hindi na nila ako pinababa para sumali sa kasiyahan ng buong pamilya. 

No one truly cared for me. Lahat ng ginagawa nila sa akin ay puro parusa. Gusto lang nila akong kontrolin. 

I cried silently inside the closet. I’m in all mess. My whole life is a mess! Without my paintings, I can’t think straight anymore. What happened to Ate Eve back then? Bakit ako ngayon ang napaparusahan? Bakit kailangan kong isuko ang pangarap ko para sa kaniya? Bakit? 

Nakatulugan ko na ang mga tanong na gumugulo sa aking isip. Nagising ako at madilim na ang buong kwarto ngunit dinig na dinig ko pa rin ang ingay ng tawanan at musika sa labas. Wala man lang bang nag-alala sa akin? Umasa akong may halaga talaga ako sa pamilyang ito. 

Napagdesisyunan kong lumabas ng closet subalit laking gulat ko nang may pumasok na dalawang tao. Pareho silang humahangos at hindi nagkakahiwalay ang mga mukha. Ano’ng ginagawa nila? 

Then, I realized that the man is mom’s younger brother, Tito Savi. The girl is my grandmother’s new assistant. They look really hungry as they kissed each other.  It shocked the hell out of me! It was my first time seeing a live show. I was innocent back then until that night. 

I saw the whole thing. The way they kiss and nip each other’s skin. How they undressed. The penetration. Their moans. They were really flabbergasting for me. I was dumbfounded. But at the same time, very amazed. I witnessed it all. 

I didn’t know. It felt so good while just watching. I’m so satisfied. Doon nabuksan ang bahagi ng aking sarili na hindi ko maipaliwanag. 

Sino’ng mag-aakalang iyon lang pala ang magbibigay interes sa magulo kong buhay? 

“What is it, Elsphit? I heard you were all lovey-dovey sa plaza kahapon?” tanong ni Mama, umaga ng lunes. 

Napatigil ako sa pagkain para sagutin ang pang-iintriga ni Mama. 

“Wala po yun, Mama. It was just an act of friendship.” 

“These days, naririnig kong magkasama kayo palagi ni Mizojantre. Is there something between the two of you?” 

“No, Papa. We were just talking about studies. Walang ibang kahulugan iyon.” 

That Mizojantre Fizale! Ang gago niya! Kung hindi dahil sa ginawa niya kahapon ay hindi sana kami pinag-uusapan ng buong bayan ngayon. 

Nang nag-jogging kasi ako kaninang umaga ay panay ang tanong at tukso ng mga nakakasalubong ko. Kahit ang pagbili ko ng tubig sa convenience store ay hindi ako tinantanan ng mga tanong. Nakakabwisit! 

“Good. Ayokong nakikihalubilo ka sa lalaking iyon,” seryosong sabi ni Mama. 

“Bakit naman, Nessa? Hindi ba’t mas magandang sa apo ni Señora Santillana natin ipapagkatiwala itong si Elsphit? And, this boy is really smart and kind,” ani Papa. 

Smart and kind but pompous. 

“The closer he is to perfection, the more suspicious he is, Cabrel,” katwiran ni Mama. 

“You’re just overthinking, Nessa. Just look at, Elsphit, wala naman ‘yang tinatago sa atin. Hindi ba, Elpi?” 

I stopped chewing my food and looked at them. Bakit ba napakaintriga ng tanong nila? Do they sense something? 

“Yes po, Pa,” I answered, smiling a bit. 

“Still, I don’t trust this boy. Kahit apo pa siya ng senyora, that doesn’t hide the fact that boys are boys. Gagawin nila ang lahat para lang maloko ka. Tignan mo ang nangyari sa ate mo.” 

Heto na naman sa topiko ni Ate. I’m tired hearing it all over again. 

“Nessa,” mahinang pagtawag ni Papa. 

“Boys will always be boys. Ayokong bumaba ka sa lebel nila. You are superior to them. Don’t be deceived. I know that you have a face but use it to conquer everyone. Be wise, darling. Alam ko rin namang matalino ka at naiintindihan mo nang maigi ang mga sinasabi ko. Don’t you bring disgrace in the family,” mariin niyang sabi. 

“Nessa. You’re being too much,” saway ni Papa. 

“Okay. I won’t talk. But next time, Elsphit, if you see this guy, you should avoid him at all costs. Huwag kang maniniwala kaagad. Everyone has their own masks. They may look innocent, but they’ll eventually show their fangs.” 

I knew it even before. Mom hates boys because it’s the reason why Ate Eve ran away from home. She’s now independent but still working in our family’s business in Tagaytay. 

“Yes po,” magalang kong sagot. 

“By the way, you should watch your weight. Mag-diet ka. You look chubby right now. I think you gained more fats. No more sweets and carbs.” 

Wala akong nagawa sa kaniyang mga tinuran. As usual ay tatango lang ako at sasagot ng “opo”. Hindi dapat ako humindi sa kaniya. 

Pagkarating sa school ay pinaulanan kaagad ako ng tanong ng mga tsismosang mga kaklase. Asking if I am already in a relationship with Fizale. Damn, creep. 

“Kita mo ‘to, Elsphit? Huwag mo na kasing i-deny. Nagkalat na ang pictures niyo sa GSU Community,” si Bridget. 

And there’s even pictures? What’s worse? 

“Wala. We’re just talking about studies. Walang malisya,” I said, half smiling. 

“Sus! Pa-humble ka pa. Hindi ka naman namin tutuksuhin, eh.” 

“I swear, it’s nothing,” pagtanggi ko sa mga intriga nila. “We’re good friends. Nothing more, nothing less.” 

“O, sige. Sabi mo, eh. Pero hindi pa rin kami naniniwala sa sa’yo.” 

Pakialam ko? Bwisit kayo. Mga tsismosa. I’m more concerned on my weight. Mama is pushing me again to diet. 

“Nga pala, El. May answer ka na ba sa Basic Cal? Pasuyo naman,” si Bridget na ngiting-ngiti sa harap ko. 

Kating-kati na talaga akong hilahin ang bangs niya. Nakakabwisit. 

“Oo naman. No problem,” nakangiti ko ring sagot sa kaniya. 

Kinuha ko ang aking answer sheet sa loob ng envelope at ibinigay sa kaniya. 

“Pahingi na rin ng limang bond paper, ha?” aniya at siya na mismo ang humugot doon. 

Nakangiti lang ako sa kaniya nang umalis siya dala ang activity ko kahit na burong-buro na. Pinagpasahan pa talaga ng mga butiki niyang kaibigan ang papel ko. Mga makakapal ang mukha! I sighed deeply. 

Calm down, Elsphit. You should calm down. 

Habang sinasabi ko iyon sa sarili ay mas lalong umingay sa classroom. Hindi ko alam kung bakit nagsisitili ang mga palaka habang may tinitignan sa mga phone nila kahit na bawal naman sa school ang paggamit no’n. Kailan ba dadating ang teacher namin para matapos na ito? 

Hindi ko na natiis at tahimik akong lumabas dala ang aking cellphone na nakatago sa bulsa ng aking palda. Tuloy-tuloy ang lakad ko papuntang comfort room ng building namin. 

Those damned jerks and bitches. Punong-puno na ako. 

Nang nakarating ay napansin ko kaagad ang sign sa labas ng pintuan ng palikuran na nagsasabing, “Water Shortage. Do not poop or take a bath.” Napairap ako roon. Palagi na lang kinukulang ang tubig dito. 

Pumasok ako kaagad sa isa sa mga cubicle at nag-lock. Sinuot ko sa magkabilang tenga ang bluetooth earphones nang makaupo sa inodoro. 

Tahimik pa ngayon sa cr dahil maaga pa naman at walang mga atribidang nagmi-make up sa harap ng malapad na salamin. Matagal ko na itong ginagawa at ni minsan ay walang nakahuli sa akin. Who would even dare think na ganito ako? Hindi iyon sasagi sa isip nila. 

I remember that someone shared a link on my secret account again. It was the latest and popular scandal on the internet. Ang sabi’y pawang mga grade-8 students iyon mula sa isang sikat at pribadong eskwelahan. They said it was very amazing. Highly recommend daw. I wanna see too. 

I played the video. First thing I saw is a small woman who started the recording. She is wearing a maroon-colored uniform and she has a checkered short skirt. She is in a bathroom. I’m sure about it since I saw some cubicles and the tiles but a little different on our school comfort rooms. 

From the right, a boy with white polo appeared. Both of them are laughing like crazy. Pagkatapos ay lumuhod ang babae sa harap ng lalaki. Ito pa ang naghubad ng sinturon ng lalaki at isinunod ang black long pants nito. The boy has now just his red and white polka dots underwear. 

Wait. What? 

The excitement that was just building up in me suddenly went back to zero. I don’t really know but I was turned off by the whole video. 

The girl is turning her back on the camera that’s why I can’t really tell what she’s doing or if it is even a blowjob. 

I sighed in disappointment. Ang sabi ng lahat ay maganda ito. Why did it turned out to be very disappointing? Or am I just picky nowadays? 

Nitong mga nakaraang araw ay mabilis na akong ma-bore. I can’t feel that feeling I want to achieve. Dahil ba’t marami na akong napanood at mataas na ngayon ang standards ko? I don’t know. 

I watched the video again but I lost interest. I searched inside my privacy video. I have too many hentais, sex videos, porns stored here. I should just watch my favorite here. 

I played a video with two adults who did it in the car. This one’s my all-time favorite. I can hear their gasps and moans. It sounds too refreshing. 

Ah. Halinhing. 

I spent about 20 minutes in the cr. May iilang pumapasok sa loob dahil sa mga takong ng sapatos na naririnig ko pero wala namang naghinala sa akin rito. Nag-flush lang ako ng inidoro kahit wala namang ginawa roon bago lumabas. Nagawa ko pang maghugas ng kamay at maghilamos bago buksan ang pintuan palabas ng cr. 

Kahit malayo ay nakita ko ang iilang estudyanteng na-late habang tumatakbo sa malapad na field. Naroroon din ang Student Council na nagbabantay sa kanila. Strikto sila tuwing Lunes kaya lahat na lang ay binibigyan ng penalty sa anumang rules na nilalabag. 

Naging presidente na rin ako noon ng Student Council noong Grade 8 at hindi na ako umulit pa dahil napakaraming responsibilidad. Napailing ako nang maalalang lahat ng clubs na iyon ay pinilit akong isali kahit na hindi ko naman talaga gusto. 

Natigilan ako sa pagmumuni nang biglang tumindig ang mga balahibo ko sa batok sa hindi malamang kadahilanan. Maganda naman ang araw ngayon at hindi rin maulap. 

“Hey, baby.” 

I rolled my eyes. Knowing that it’s Fizale, hindi ko na siya binalingan at sa halip ay nagdire-diretso nang tinahak ang daan papunta sa classroom. Ngunit mabilis niya akong inunahan at hindi pinalampas. 

“What the hell is your problem? Hindi ba’t sinabi kong huwag na huwag mo akong kakausapin dito sa school?” galit pero mahina kong turan. 

“Calm down, babe. Bakit ba mainit ang ulo mo? Could it be you’re in your period?” nakangisi niyang sabi. 

I got distracted with his braces. I literally want to punch him to ruin his teeth. Ang sarap din basagin ng salamin niya. 

“Bastos ka rin talaga. Wala ka ng gustong gawin sa buhay mo at ako palagi ang ginugulo mo?” 

“Hindi naman ako nanggugulo. I just want to confiscate your phone.” 

Napatingin ako sa cellphone na hawak-hawak ko. No way. 

“Bakit mo kukunin? Hindi ko naman ginagamit.” 

“Still, you brought your phone and I caught you. So you better hand it to me before I force you,” he said, smirking. 

“No. This is my first offense. You should just warn me.” 

“Warning is not my thing. Isuko mo na ‘yang cellphone mo. Why are you so scared? Are you hiding something there? May mga pictures ka diyan ng crush mo?” 

“It’s none of your business. Go fuck yourself anywhere,” maldita kong sabi. 

“Marunong ka palang magmura.” 

Nahimigan ko ang pagkamangha sa boses niya. Seems like he’s too amused with what I said. 

“Bakit? Ngayon ka lang nakakita ng magandang nagmumura?” I bluntly asked. 

“Tss. Papansin.” 

Then he left without looking back.