Kabanata 3

Call

I didn’t know how I finished eating with many people watching my every move. Si Mama, Señora Santillana, at Fizale.

Napag-usapan ang birthday celebration ng senyora. Ang sabi niya’y mga bigating personalidad ang naimbitahan, kasama na roon ang pamilya namin. There will be lots of media and reporters coming. They said it will be the grandest celebration of the year.

Thankfully, the day ended peacefully. Nagpaalam ang mga bisita at naiwan kami. I even saw Fizale staring at me intently before going inside their van. Hindi ko na iyon pinabulaanan. Lola Ponce then offered me something to do.

“Kahit weekends lang, Eli. I want you to assist me here in the restaurant. Nakakapagod din kasi kung ako lang mag-isa ang nagma-manage dito. My assistant is only present on office hours.”

“Uh…”

Napatingin ako kay Mama. Hindi ako sigurado kung ano ang isasagot. I know Mama she’ll not agree. Bukod pa sa malayo rito mula sa bahay, she doesn’t want any distractions on my studies.

“Nessa, payagan mo na lang si Eli para magka-experience na siya. This is about business. Hindi ba’t iyon ang gusto mo para sa kaniya?” si Papa habang hawak ang tasa ng kape.

“Okay. As long as Elsphit can maintain her grades, I don’t have problem with that,” pagpayag ni Mama.

“Great, Nessa! Alam ko namang kaya ni Elsphit ito. ‘Di ba, hija?” ngiting tanong ni Lola Ponce.

“Opo.”

Ikinatuwa ko ang linggong iyon. Sa wakas ay makakawala ako sa bahay tuwing Sabado at Linggo. Hindi na ako magkukulong lang sa kwarto at mag-aral.

The next day, naging busy ang school para sa paparating na midterm exams. Malapit na rin ang eleksiyon at idagdag pa ang selebrasiyon ng senyora. Napaka-hectic na ng schedule sa dami ng mga activities na gagawin.

“Tanggapin mo sana, Eli.”

Napatitig ako sa lalaking nasa harap ko habang nakalahad ang isang kahon na may ribbon. Namumula siya at napakamot pa sa ulo. I don’t know him but seeing his varsity uniform and built, I can tell he’s a basketball player.

Narito kami ngayon sa hallway. Papunta na ako sa library nang harangan niya. Nakatingin ngayon ang mga estudyante sa amin at umugong ang usapan.

“Hala! Ang lakas ng loob niyang mag-public confession!”

“Alam ng lahat na si Kuya Mizo ang para kay Elsphit.”

“Oo nga. Naalala niyo yung si Geoff? Sumubok din yun kay Elsphit pero nang nakausap daw ni Kuya Mizo, tumigil agad!”

“Ganun rin yung nangyari kay Cyprus eh! Binabakuran yata ni Kuya Mizo si Elsphit!”

Hindi ako makapaniwala sa mga pinagsasabi nila. Ano namang kinalaman ni Fizale rito?

“Thank you.”

Iyon lang ang nasabi ko nang tinanggap ang kaniyang regalo. Siyempre, nakangiti ako sa kaniya. I don’t want to be rude in front of everyone. I always happily receive any gift given to me by my admirers. Though, I never use or eat any of those.

Hindi ko rin dinadala sa bahay dahil papagalitan ako ni Mama. I ended up either throwing them or give it to other people. Kahit ang mga love letters sa locker ko ay kinukuha ko lang at tinatapon. I keep on cringing just reading some sweet words written on that piece of paper.

“Pwedeng hingin yung number mo?” he said showing his phone.

Mas lalong umingay ang paligid. Gulat sa sinabi ng lalaki.

“Grabe! Hiningi pa talaga ang number ni Elsphit?”

“Transferee kasi ‘yan. Walang alam.”

“Ang malas lang niya.”

Napatikhim ako. No one ever dared asked for my number. They’re either intimidated or shy to even ask. But this guy, he looks so clueless. I am torn into giving my number or reject him at instant.

Kung ibibigay ko ang number ko, baka umasa siya at maging clingy. Then mom will know and I will be punished. Kung didiretsuhin ko siya, people will think I’m not kind and approachable.

I slightly sighed before saying my decision.

“Okay,” I answered while smiling.

Kinuha ko ang cellphone niya at nag-type ng numero. Murmurs become more evident. Some sound confused and shocked. Hindi ko na lang iyon pinansin at ibinalik na ang cellphone ng lalaki. I can reply in neutral and formal if he will ever text me.

“Naku! Ang bait kasi ni Elsphit, eh!”

“Oo nga. Hindi ‘yan makatanggi.”

“Thank you, Eli,” nahihiyang sagot ng lalaki.

I just smiled at him before excusing myself. Halos liparin ko na ang daan papuntang library. That was tough. Muntik na akong mapairap kanina habang nanatili roon.

Sasabog na rin ako sa iritasyon. Those rumors and gossips, I hate it. What if makarating iyon kay Mama? Ngayon pa lang ay kinakabahan ako. She already made it clear. No suitors. No boys.

“Eli, totoo ba? Kinausap ka raw nung bagong hot guy sa BA?” tanong ng kagrupo ko nang makarating sa library.

“Hindi lang kinausap, nagbigay pa ng regalo!”

“Haba ng hair, Eli!”

“Aakyat ba ng ligaw?”

“Binigay mo raw yung number mo? Nag-text na ba?”

“Paano si Kuya Mizo? Baka magalit yun?”

“B-in-asted mo ba si Kuya Mizo?”

“Tapusin na natin yung presentation sa Accounting,” pag-iiba ko ng usapan.

Hanggang uwian ay lubos akong nalundo sa kakaisip ng mga mangyayari. Nadagdagan na naman ang mga problema ko.

I didn’t imagine I would worry about love even when I’m not interested in it. Nakakainis pala talaga ang tungkol dito.

Kaya naman napagpasiyahan kong dumaan sa malapit na park at manood sa cellphone ko. Naupo ako sa bermuda grass sa harap ng public monument. Dahil papalubog na ang araw ay walang gaanong tao liban sa mga batang nagtatakbuhan ‘di kalayuan.

From my phone, I shifted my gaze to the children, around 7 years old, chasing each other like there’s no tomorrow. Nakakaiinggit sila dahil hindi ako nagkaroon ng pagkakataong maging masaya habang naglalaro o kahit ang magkaroon man lang ng kaibigan.

Naramdaman ko namang may tumabi sa akin at isa siyang batang babae na may hawak na giant lollipop. Gusgusin ang mukha ng bata at tumutulo pa ang sipon. Napairap ako.

“Umalis ka nga sa harap ko,” ‘di ko napigilang sabihin.

“Ayoko nga. Gusto ko dito eh,” maldita niyang sabi.

Napaismid ako nang nakita ang dalawang bunging ngipin niya sa harap.

“Ako ang nauna rito. Don’t invade my space. Doon ka sa mga kauri mo.”

“Tse! Wala ka namang pangalan dito, eh. Hindi ako aalis. Ikaw ang umalis.”

“You’re too stubborn! Ang dungis-dungis mo kaya ayaw kitang katabi!” singhal ko sa kaniya.

“Akala mo naman kung sino kang maganda. Kahit madungis ako, hindi naman ako pangit katulad mo! Sabi ni Mommy and Daddy, ako ang pinakamaganda sa buong mundo!” pagmamayabang niya.

“Kung ganun, nagsinungaling sila sa’yo. Kung ikokompara ka sa akin, wala ka sa kalingkingan ng ganda ko. Your parents are good liars,” nakangisi kong sabi.

“Hindi sinungaling si Mommy at Daddy! Ikaw ang sinungaling!” naiiyak niyang sabi.

“Wala ka pang alam, baby girl. Parents tend to lie a lot. Nagsisinungaling sila dahil mga makasarili sila. Iniisip nila ang mga sarili nila at wala silang pakialam kung masaktan tayong mga anak,” sabi ko habang inaalala ang situwasyon ko.

“Ayokong makinig sa’yo. Sinungaling ka, eh! Sabi ni Mommy, masasama at pangit ang mga nagsisinungaling. Hindi ka pwedeng maging princess. Isusumbong kita kay Fairy Godmother para hindi ka na gumanda! Hindi ka niya bibigyan ng Prince Charming!”

“Fairytales aren’t true, baby girl.”

“Liar!”

Umiiyak na nga siya habang sinasabi iyon sa akin. Napairap ulit ako bago inagaw ang giant lollipop sa kamay niya.

“Akin na ‘to. Ang pangit mong umiyak.”

“Akin ‘yan! Ang sama mo!” sigaw niya.

Kinuha ko ang regalong natanggap kanina mula sa bag ko. I tear off the wrapper and it revealed me a famous chocolate brand.

“Palit na lang tayo. Your lollipop exchange with this chocolate.”

“Ayoko! Mang-aagaw ka! Bad ka!” iyak pa rin niya habang nagta-tantrums.

“Ha-ha!” sarkastikong tawa ko sa kaniya.

Kinuha ko agad ang panyo sa aking bulsa at pinunasan ang mga luha at sipon niyang nagsama-sama na sa kakaiyak. Iniwan ko ang chocolate box sa harap niya.

“Hindi tayo bati! Isusumbong kita! Isusumbong kita!” patuloy niya pa ring sabi sa gitna ng mga hikbi.

“Tumigil ka nga. You’re too weak. I don’t like you. Iiwan kita rito.”

Nang hindi siya tumigil sa pag-iyak ay tumayo na nga ako para umalis. Nakakarindi.

“Waaah!”

Humarap pa ako sa kaniya at dinilaan ang lollipop bago kumaway. Kita ko pa na tinapon niya ang panyong binigay ko. Napakamalditang bata. Napairap ako nang makaalis na. Dinig na dinig pa rin ang iyak niya hanggang dito.

I don’t remember myself crying so much for such a petty thing. Ang huli kong iyak ay noong sinira ni Mama ang mga art tools ko. Pinangako ko mula noon na hindi na ulit ako iiyak dahil ayokong maging mahina. Only weak looses the game.

Hindi ko nga alam kung healthy pa ba ako nang hindi ako umiiyak for almost 6 years. Wala naman kasi akong rason para umiyak.

Napatawa ako sa sarili nang napagtantong kinakain ko itong giant lollipop na mas malaki pa ata ang calories kaysa sa mga nandoon sa cafeteria ng school. Napailing ako.

It’s okay. It’s worth it arguing with that kid. Matagal na akong hindi nakakatikim ng kending katulad nito. Mauubos ko rin ito bago makarating sa bahay.

“Elpi! Naku kang bata ka! Bakit ngayon ka lang nakauwi?” salubong ni Nay Norma.

Sa totoo’y alasingko y media pa lang ng hapon. Pero curfew ko kasi sa labas ay 4:30. Meaning, after school’s done, I should go straight home.

“Pasensiya na po, Nay. Wala naman po sina Mama, ‘di ba?”

“Mabuti nga at wala ang mama mo rito. ‘Pag nagkataon ay makakatikim ka na naman. Magbihis ka na para makapagpahinga,” pagmamadali niya sa’kin.

“Opo,” maikli kong sagot bago umakyat.

I spent my hours watching Fifty Shades of Grey. Nilubos-lubos ko na dahil sabi ni Maris ay gagabihin raw sila ng uwi ni Mama. They’re on the city hall for some clarifications, then they’ll have dinner on Casa Mariones— Señora Santillana’s mansion.

While Papa seems to be busy on his duty. Palagay ko’y isa na naman ito sa mga classified mission nila. I don’t mind.

Panay ang sakit ng tiyan ko sa sobrang kilig. I imagined myself as Dakota Johnson. It thrilled my whole body. I escaped from my worries for the mean time.

Pero nagbalik lang ulit nang magbukas ako ng cellphone ay  tuloy-tuloy ang pag-vibrate ng cellphone ko para sa notifications, mostly tags and mentions. I just silently hope that mom wouldn’t check my accounts.

I crawled on my bed to see those shits. Sana nga lang ay walang makapang-istorbo sa akin. Ayokong sagutin ang mga tanong nila kung sakali. I’m sure, everyone already knew about it.

Tinignan ko isang post kung saan naka-tag ako. Litrato iyon kanina. The caption says, “We have a third party already!” I gonewild in the bed— tossing here and there to release my frustrations. Ilang ulit ko pang pinaghahampas ang unan ko bago ulit nagpatuloy.

This Kepler guy, the guy who talked to me earlier, is a basketball player and a transferee in our school. Nasa 1^st year college na siya at nag-shift from Civil Engineering to Business Administration. Napailing ako habang nagsi-scroll sa kaniyang account.

Mukha siyang inosente kanina pero ngayong tumitingin ako sa mga post niya ay napapairap ako. He’s been in a lot of relationships and he mostly targets innocent-looking girls like me. Ugh. I knew it. Front lang ba iyong nahihiya siya kanina? He seems expert in having multiple girlfriends.

Nagbasa ako ng ilang comments pero ang palagi kong nakikita roon ay mentions kay Fizale. Like the heck? Hindi ko mapigilang tignan ang kaniyang account.

This is my first time stalking him. Mostly, about studies ang kaniyang mga post. Some were his achievements, family, and about law. Walang kakaiba.

His profile picture is just his graduation photo from high school while his cover photo is a random photo of a daisy.

Nag-scroll pa ako lalo mula sa mga older posts niya. Sa kasamaang-palad, aksidente kong napindot ang like button sa isa niyang post. I panicked a bit because it was a photo from 3 years ago.

What the hell? Why am I so stupid? Hindi ko alam kung maa-undo pa ba iyon pero in-unlike ko agad.

Mukhang hindi naman siya mahilig sa social media. Maybe he wouldn’t notice it? Marami rin kasing naka-tag sa kaniya. Matatabunan rin siguro iyon ng ibang notifications? Unless, iniisa-isa niya lahat ng mga iyon. Gosh! This is the first time I felt so stupid my whole life.

Napaigtad ako sa gulat nang may kumatok sa pinto.

“Eping, bumaba ka na para maghapunan,” ani Nanay Norma.

“Opo!” sigaw ko pabalik.

Napabangon ako sa kama galing sa pagkakadapa. I groomed my hair para hindi halatang nagwala ako kanina. Inayos ko rin ang nalukot na damit pati na ang higaan. Pinulot ko rin ang ilang unang nalaglag. Bitbit ang cellphone ko ay lumabas na ako para makakain.

“Ano bang gusto mo, juice o gatas?” tanong ni Nay Norma nang nasa hapag.

“Kahit ano po,” sagot ko kahit hindi nakatingin sa kaniya.

My eyes were glued on my phone. Nasa ibabaw ng lamesa. Tinitignan kung may bagyong dadating.

“Gusto mo ba ng mayo o mustard?” tanong niya ulit.

“Kahit ano lang po.”

“Dagdagan ko ng sabaw?”

“Mamaya na po.”

“Yung kanin mo, hindi nagagalaw. Ano ba ‘yang binabantayan mo riyan sa cellphone mo?”

Doon na ako napabaling sa kaniya. I smiled at her. Napatingin rin ako sa plato ko na halos walang bawas. Hindi ako nakakakain nang maayos dahil sa kaba at aligaga.

“I’m just waiting for an important email po.”

“Mamaya na ‘yang cellphone mo. Makakapaghihintay ‘yan. Ubusin mo muna ang hapunan mo,” ani Nay Norma.

Wala na akong nagawa kundi tapusin muna ang hapunan. Lucky for me that mom and dad aren’t here. Kung sakaling nandito sila, I will be banned for a week from using my phone.

7:30 p.m. I watched television on the sala. Hinayaan lang ako ni Nay Norma na kumain ng oranges habang nakatambay dito. Nakabukas ang tv pero hindi naman talaga ako nakikinig doon. I just turn my head if Mama’s campaign ad would appear.

Bukod doon ay naka-focus lang ako sa cellphone ko na hanggang ngayon ay walang kibo. Iilang messages lang mula sa group chat namin at pang-iintriga ng mga feeling close kong kaklase. May iba ring hindi ko kilala na nagmi-message request. Nakikitsismis. Kinakabahan ako tuwing nararamdaman ang pag-vibrate ng cellphone ko.

Nakaidlip ako ng ilang sandali at nagising na naman nang tinawag ni Nay Norma. She insisted I should go to bed. Hindi na ako nakipagtalo at umakyat na lang para matulog.

I even took a fifteen minute bath before changing to my pyjamas. While drying my hair in front of the mirror, my phone beeped many times. Pero hindi kagaya kanina, this one is my ringtone.

Tinitigan ko lang ang cellphone ko na nasa kama. Natakot ako sa kung anumang naroroon. I feel like it was Kepler who messaged me. Sa kaniya ko lang naman kasi ibinigay ang number ko.

Hindi nga ako nagkamali nang nakita ang isang unregistered number.

Good evening, Eli. Si Kepler ‘to. Paki-save ng number ko.

Napangiwi ako nang makita ang text niya. Hindi ko alam kung ano ang ire-reply. Kailangan bang mag-reply ako? Gosh. It felt so complicated. Just thinking how lovers text each other, gives me goosebumps. I mean, dito ba iyon nagsisimula?

Okay.

Iyon lang ang nai-reply ko sa dami ng mga naiisip ko. Hindi ko talaga alam kung paano siya pakikitunguhan. Dapat ba’y hindi ko na lang siya pinansin? O kung umiwas ba ako dapat kanina?

Ngayon pa lang, kinakabahan na ako sa mga susunod pang araw. My heart’s beating so fast, not because I’m excited but because I’m scared of this new situation.

Thanks, Eli. Yung chocolates? I customized it for you.

Napairap ako nang mabasa ang sunod niyang message. Titig na titig sa phone at iniisip kung ano ang dapat kong isagot. Hindi ko naman talaga kinain ang chocolate na iyon. I exchanged it for a giant lollipop.

They’re sweet. Thank you.

Muntik na akong masuka sa sariling text. This is not my thing. It felt strange. I don’t like it.

Are you busy? Can I call you?

Napatunganga ulit ako sa cellphone ko sa panibagong text. I don’t know what to respond. Should I say yes or no? Kung sabihin ko kayang nag-aaral ako? What do I do? Matagal bago ako nagsimulang mag-type.

I was about to send it when my phone rang for an incoming call. Imbes na send button ang mapindot ay answer button ang nadali ko. Agad akong nataranta sa kagagahang nangyari. What should I do? Should I end call? What the fuck is happening?

Tahimik akong napatikhim bago inilapat sa tenga ang cellphone ko. Wala naman akong narinig sa kabilang linya. Napatingin ulit ako sa screen at nakitang tuloy-tuloy pa ang tawag.

“Hello?” I asked nervously.

Only a complete silence welcomed me. Ano ba ‘to? Is this Kepler guy pulling a prank on me? Trying to see if I’m easy-to-get or what?

“Baby…”

He answered, breathing heavily. For the nth time, I got goosebumps. This familiar voice.

“What?” hindi makapaniwalang tanong ko.

Natulala ako nang narinig ko ang pagtawa niya na para bang isang napakalaking biro ang nangyari. I also heard him scoffed.

“Got you, Santocildes.”

“Damn you, Fizale! Paano mo nalaman ang number ko, ha?!” inis kong sigaw.

But the line was already dead. What the fuck? Binabaan niya ba ako ng tawag? Then I realized, this number is different. Iba yung number na nagti-text sa akin kanina. It was really Kepler earlier because he has another message.

Salamat at nagustuhan mo. See you in school tomorrow.

Napagulong ako sa kama sa sobrang inis. I kicked my pillows and blanket. My phone beeped again for another message. I immediately looked at it.

You’re stalking me now, huh? It’s alright. I’m stalking you too. Patas lang.

What?!