Sumandal si Jal sa kanyang upuan, nag-angat ng kilay. "Ikaw ba 'to, David? Ikaw na expert sa pag-ibig? Akala ko, ikaw ang takot mag-commit dati.""Exactly. Kaya nga ako nakaka-relate sa 'yo," sagot ni David, nakangiti. "Pero noong nakilala ko si Cherry, doon ko lang talaga naintindihan na ang tamang tao ang nagpapabago ng lahat. Kailangan mo lang buksan ang sarili mo, Jal.""Paulit-ulit mo nang sinasabi 'yan," sagot ni Jal, sabay buntong-hininga. "Pero paano kung wala naman talaga? What if I’m just not meant for that kind of love?"Umiling si David. "Hindi totoo 'yan. Alam mo, minsan hindi natin hinahanap ang tamang tao—sila ang kusang dumarating sa buhay natin, usually sa panahon na hindi natin inaasahan."Napatingin si Jal sa labas ng bintana ng opisina, pinagmamasdan ang abalang lungsod. "Ewan ko, David. Ang dami ko nang naranasan. Parang wala na akong tiwala sa ideya ng love."Tumawa nang mahina si David. "Tiwala lang, pare. Saka baka naman kailangan mo lang hintayin ang isang tao
Sa loob ng dalawang araw bago ang kanilang pag-uwi, sinulit nina Cherry at David ang kanilang oras sa Singapore. Isa sa mga pinili nilang puntahan ay ang Universal Studios Singapore (USJ), isang lugar na puno ng kasiyahan, adventure, at alaala na tiyak nilang babaunin pauwi.Habang naglalakad sila papasok ng theme park, hawak-kamay, hindi maiwasan ni Cherry na mapangiti."Grabe, David. Ngayon lang ako nakapunta dito. Parang bata ako ulit," sabi niya, puno ng tuwa habang nililinga ang bawat atraksyon."Then let’s make this visit unforgettable," sagot ni David, sabay pisil sa kamay ni Cherry. "Walang limitasyon ngayon, kahit ano gusto mo, gagawin natin."Agad silang pumunta sa mga sikat na rides. Nagsimula sila sa Transformers: The Ride, kung saan halos hindi makapagpigil si Cherry sa kanyang tili habang nasa gitna ng aksyon ng virtual reality. Pagkatapos nito, nagpunta sila sa Battlestar Galactica, ang roller coaster na may parehong Human at Cylon tracks."Hindi ko kaya 'to!" sigaw ni
Ang kanyang mga labi ay lumipat mula sa kanyang bibig patungo sa kanyang leeg at siya ay napasigaw sa gulat at kasiyahan. Kinagat ni David ang kanyang tainga at siya'y umungol. Naku, ito ay kaligayahan!Naramdaman niya ang kanyang mga kamay na gumagala sa buong katawan niya; una ay hinahaplos ang kanyang buhok at mukha, at saka dahan-dahang bumababa sa kanyang mga suso at patuloy pababa. Pinadaan niya ang kanyang mga daliri sa kanyang mga binti at hita, at siya'y napahingal. Sobrang basa na siya sa pagnanasa, at hindi pa sila nagawa ng higit pa sa halikan.Ang galit na pag-atake ni Cherry sa kanyang mga labi ay nagdulot ng pagkatunaw ng determinasyon ni David. Mabilis niyang inilipat ang kanyang mga daliri sa naghihintay na clit ni Cherry at mariing pinindot ito, dahan-dahang pinapadaan ang kanyang mga daliri sa ibabaw nito. Si Cherry ay humingal sa kanyang bibig at binitiwan ang halik, "Huwag kang huminto!!" Pinaigting ni David ang kanyang ritmo at naramdaman ni Cherry ang isang nagma
"Sakit ba? Pasensya na, nasagad ko ba hmm..magiging maayos din ito agad."Naghalikan sila ng masidhi habang pinabilis niya ang kanyang ritmo, at naramdaman ni Cherry na nagsisimula nang magpayanig ang kanyang katawan. Pinutol niya ang halik at sinimulang kagatin ang kanyang leeg habang mas pinabilis ang pag-ulos sa kanya. Hinugot niya nang buo at tinukso siya, at pagkatapos ay biglang ibinaon ang sarili nang buo sa kanya muli. Si Cherry ay nagsimulang sumigaw sa sarap habang nararamdaman niyang muling umabot ang kanyang katawan sa isa pang orgasmo.Humigop si David ng magaspang na hininga at sinubukang pigilin ang kanyang pulsing titi. Matagal na niyang hinintay ang sandaling ito at hindi pa siya handang payagan ang kanyang katawan na makamit ang paglabas na matagal nang inaasam. "Tumingin ka sa akin, aking mahal," bulong niya, ang boses ay puno ng pagnanasa. Muli siyang nagsimula sa pag-ulos, dahan-dahan, pinapayagan si Cherry na malasahan ang bawat pulgada niya habang ang kanilang m
Kinabukasan, sa huling araw nila sa Singapore, sinulit nina Cherry at David ang bawat oras. Maagang nagising si Cherry, puno ng enerhiya kahit alam niyang ito na ang pagtatapos ng kanilang bakasyon."Good morning," bati ni David habang papasok sa silid na may dalang kape para sa kanya. Ngumiti si Cherry at agad itong tinanggap. "Ready ka na ba sa huling lakad natin dito?""Ready na," sagot ni Cherry habang sinisipsip ang mainit na kape. "Pero medyo malungkot din. Ang bilis ng araw, parang kahapon lang dumating tayo dito.""Huwag kang mag-alala," sagot ni David habang nilalagay ang braso sa balikat niya. "Gagawin nating espesyal ang araw na ito."Nagsimula ang kanilang umaga sa pagbisita sa Gardens by the Bay, kung saan namangha sila sa ganda ng Supertree Grove. Kinuha ni David ang kanyang camera at nag-picture sila, bawat ngiti at tawa ay nagdadagdag ng saya sa kanilang mga alaala."Ang ganda dito," wika ni Cherry habang nakatingala sa mga ilaw ng Supertree. "Parang panaginip.""Hindi
Napangiti si Cherry sa kabila ng paminsang pagluha. "Salamat, David. Alam kong totoo ang pagmamahal mo. Natatakot lang ako minsan… na baka hindi sapat ang lakas ko.""Ikaw ang pinaka-matapang na tao na kilala ko," sagot ni David, pinunasan ang luha sa kanyang pisngi. "At kung dumating ang panahon na manghina ka, nandito ako para sa'yo. Sasandalan mo ako, Cherry. Hindi mo kailangang dalhin lahat ng bigat mag-isa."Tumango si Cherry, bumitiw sa mahinang hikbi, at muling ngumiti. "Magiging okay tayo, hindi ba?" tanong niya, tila nangungusap sa katahimikan ng kanilang paligid."Magiging okay tayo," sagot ni David, buong kumpiyansa. "Dahil magkasama natin itong haharapin."Sa sandaling iyon, kahit na ramdam nilang parating na ang hamon ng distansya at mga obligasyon, pinuno nila ang gabing iyon ng pagmamahal at pangakong hindi mabubura ng kahit anong oras o layo. Sa kanilang pagkakayakap, alam nilang ang tunay na pagmamahal ay walang kinikilalang balakid, at kahit magkalayo sila, hindi nit
Sa tatlong araw na kasama niya ang pamilya, ginawa ni Cherry ang lahat para sulitin ang bawat sandali. Sa bawat yakap ng kanyang mga magulang at kwentuhan kasama ang mga kapatid, ramdam niya ang init ng pagmamahal ng kanyang pamilya. Ngunit kahit nasa piling niya sila, nasa isip pa rin niya si David—ang lalaking nagsisilbing gabay sa kanyang puso sa kabila ng distansya.Habang inaayos niya ang kanyang bagahe sa huling gabi bago siya bumalik sa barko, tumingin siya sa maliit na locket na binigay ni David sa kanya noong nasa Singapore sila. Sa loob nito ay may maliit na larawan nila na magkasama, nakangiti at punong-puno ng saya. Hinawakan niya ito nang mahigpit, parang sinisigurado niyang dala niya ang bahagi ni David kahit saan siya mapunta.Kinabukasan, bago siya umalis, hinatid siya ng pamilya sa airport. Habang naghihintay siya sa boarding gate, nag-ring ang kanyang telepono. Tumawag si David."Ready ka na ba?" tanong ni David, ang boses ay punong-puno ng lambing."Oo, pero ang hir
"Meron naman," sagot ni Cherry, binabaling ang usapan. "Pero hindi kasing dami ng sa’yo. Napasama lang sa budget ko ‘yung konti para sa pamilya."Ngumiti si Marites at tinapik si Cherry sa balikat. "Siyempre, ikaw pa. Laging practical. Pero teka, seryoso, parang ang saya ng bakasyon mo, ha. Ikaw na talaga.""Basta masaya, Marites. 'Yun na lang muna," sagot ni Cherry, sinabayan ng malalim na hinga, pilit na iniisip ang mga darating na araw sa barko."Ay naku, tara na nga. Baka maiwan pa tayo sa embarkation. Mamaya na ang kwentuhan!" yaya ni Marites, hawak ang kanyang mga shopping bags habang magkasabay nilang tinahak ang daan papunta sa barko.Habang magkasabay nilang tinatahak ang daan papunta sa barko, patuloy ang kwentuhan nina Cherry at Marites. Kahit parehong excited sa muling pagsampa sa Blue Ocean Cruise Ship, ramdam ang magkahalong emosyon sa kanilang paglalakad—ang pananabik sa trabaho at ang pangungulila sa mga iniwang mahal sa buhay."Cherry, sa totoo lang, minsan naiisip ko
Napatingin siya rito, halata ang pagod sa kanyang mga mata. "Ano na namang kailangan mo, Prescilla?"Huminga nang malalim si Prescilla, saka marahang hinaplos ang kanyang tiyan. "Buntis ako."Nanigas si Jal. "Ano?""Buntis ako, Jal. At ikaw ang ama."Parang binagsakan ng langit at lupa si Jal. "Prescilla, anong pinagsasasabi mo?""Totoo ito."Umiling siya, pilit na hindi naniniwala. "Hindi maaari. Hindi tayo—""Hindi mo ba naaalala ang gabing iyon?" putol ni Prescilla. "Ang gabing nilasing kita? Ang gabing hindi mo na maalala?"Dahan-dahan siyang napaatras. "Hindi… imposible."Lumapit si Prescilla at marahang hinawakan ang kanyang kamay. "Jal, ayokong pilitin ka sa isang bagay na hindi mo gusto. Pero gusto kong malaman mong may anak tayo."Naguguluhan, napaupo si Jal sa kanyang silya. Tumitig siya kay Prescilla, tila hindi pa rin matanggap ang rebelasyong ito."Paano… paano ko malalaman na totoo ang sinasabi mo?""Dahil hindi ako magsisinungaling tungkol sa bagay na ito."Napalunok si
Isang buwan ang lumipas mula nang pumanaw si Mr. Huang. Ang Blue Ocean Cruise Ship ay nanatiling naka-quarantine sa port ng Vietnam, limitado pa rin ang kilos ng mga tripulante at pasahero. Wala pa ring kasiguraduhan kung kailan sila makakaalis sa kalbaryong ito.Ngunit sa kabila ng lahat ng gulong dala ng pandemya, isang lihim ang unti-unting nabubuo."Buntis ako…"Mahina ngunit matalim ang tinig ni Capt. Prescilla Gana habang nakatitig sa pregnancy test na hawak niya. Dalawang linya. Positibo.Napahawak siya sa kanyang tiyan, tila hindi makapaniwala. Hindi niya akalain na magbubunga ang gabing iyon—ang gabing sinadya niyang lasingin si Jal para lamang makuha ito. Alam niyang isang pagkakamali iyon, pero huli na. Narito na ang bunga ng kanyang ginawa.Nanginginig niyang kinuha ang cellphone at tinawagan ang doktor sa barko. "Dok, kailan mo ako pwedeng makita?""Prescilla? Anong problema?""Basta, Dok. Kailangan kitang makausap nang personal."Nasa medical bay siya ng barko nang dumat
Napangiti si Cherry, pero bakas sa kanyang mukha ang sakit. "Ma, hindi madaling kalimutan ang isang taong naging bahagi ng buhay mo. Kahit sabihin kong hindi na, kahit ilang beses kong pilitin ang sarili kong lumayo… sa huli, siya pa rin ang laman ng puso ko.""Anak…" Mahinang buntong-hininga ni Gemma. "Kung ganyan ang nararamdaman mo, bakit hindi mo siya balikan?"Umiling si Cherry. "Dahil minsan, Ma, hindi sapat ang pagmamahal. Kahit mahal ko siya, hindi ibig sabihin na dapat kaming magkatuluyan.""Bakit hindi?""Dahil sa amin ni Jal, palaging may pagitan. At hindi ako sigurado kung kaya ko pang lampasan ‘yon."Samantala, sa barko…Nakatulala si Jal sa dagat, pinagmamasdan ang malawak na karagatang parang walang katapusan.Ang barkong minsan niyang itinuring na tahanan, ngayon ay parang isang kulungan na hindi niya matakasan."Sir, kumusta na po kayo?" Napapitlag siya sa boses ni Marites."Marites…" Napabuntong-hininga si Jal. "Hindi ko alam.""Alam n’yo, Sir, minsan… mas mabuting b
"Kap, hindi mo na kaya. Please, magpahinga ka naman kahit sandali lang!"Halos pasigaw na pakiusap ni Marites habang pinipigilan si Jal na bumangon mula sa kama. Nanginginig pa ang mga kamay niya habang pinipigilan ang kapitan na muling bumalik sa trabaho."Hindi ako puwedeng magpahinga, Marites. Kailangan ako ng mga tao rito!" madiing sagot ni Jal, pinilit tumayo kahit mahina pa ang katawan. Nanginginig ang kanyang tuhod at halos matumba siya, buti na lang at agad siyang nasalo ni Marites."Ano ka ba, Jal?! Halos bumagsak ka na sa sahig pero gusto mo pa rin magtrabaho?! Hindi mo ba naiintindihan na kung hindi mo inalagaan ang sarili mo, mas lalong magkakagulo ang mga tao rito?!"Napalunok si Jal. Alam niyang tama si Marites. Pero paano siya magpapahinga kung halos araw-araw ay may pasaherong binabawian ng buhay?"Hindi mo naiintindihan, Marites," bulong niya, bakas ang panghihina sa kanyang boses. "Kapag nakikita kong may namamatay… pakiramdam ko, kasalanan ko. Dapat ako ang nandiyan
Habang ang buong mundo ay patuloy na nababahala sa lumalalang pandemya, ang Blue Ocean Cruise Ship ay nananatiling palutang-lutang sa dagat—isang barkong puno ng pangamba, sakit, at pag-asa.Sa loob ng kwarto ni Jal, naroon si Marites at ilang medical staff, nakamasid habang unti-unting bumabalik ang lakas ng kapitan."Captain… Salamat naman at gising ka na," mahina ngunit may halong pag-aalalang sabi ni Marites.Napakurap si Jal, pilit inaalala ang nangyari. Ang huling natatandaan niya ay ang matinding lagnat, ang bigla niyang pagbagsak… at ang panaginip niya kay Cherry."Anong nangyari?" mahina niyang tanong."Nagka-severe symptoms ka ng COVID, Captain. Akala namin… akala namin hindi mo na malalampasan," sagot ni Dr. Huang, isang volunteer doctor na tumutulong sa kanila remotely."Pero lumaban ka, Captain. Hindi mo kami iniwan," dagdag ni Marites, pilit pinipigilan ang luha.Napangiti si Jal, bagama’t mahina pa rin ang kanyang katawan. "Hindi ko pwedeng iwan ang crew ko… ang barko k
Dahan-dahang lumapit si Capt. Prescilla, nanginginig ang kanyang kamay habang mahigpit na nakakuyom ang kanyang mga palad. Hindi niya na kayang kimkimin ang sakit sa kanyang dibdib."Jal…" tinawag niya ulit ang pangalan nito, nanginginig ang boses. "Hindi mo ba nakikita? Hindi mo ba nararamdaman? Ako ang nandito. Ako ang nagbabantay sa’yo. Ako ang nag-aalala sa’yo. Pero kahit kailan, hindi mo ako binigyan ng kahit kaunting puwang sa puso mo."Mahinang natawa si Jal. "Prescilla… Alam kong nandiyan ka.""Pero hindi ako sapat, ‘di ba?" Pinipigilan ni Prescilla ang pangingilid ng luha. "Kahit anong gawin ko, kahit ilang beses kong ipakita sa’yo kung gaano kita kamahal… siya pa rin ang mahal mo."Napakurap si Jal, pilit na iniiwas ang tingin. Hindi niya kayang tingnan ang sakit sa mga mata ni Prescilla."Pres…" mahinang bulong niya."Huwag mo akong tawagin nang ganiyan! Huwag mo akong bigyan ng pag-asang wala naman talaga!"Napapikit si Jal, pinipilit unawain ang sakit na dulot niya kay Pr
Napaluha si Cherry sa narinig. Ilang linggo na niyang kinikimkim ang takot at pangamba para kay Jal at sa buong crew ng Blue Ocean Cruise Ship. Ngayon, sa wakas, may pag-asa nang masagip sila."Tes, totoo ba ‘yan? Saan? Kailan?" sunod-sunod ang kanyang tanong, hindi maitago ang kaba at pananabik.Sa kabilang linya, ramdam ni Marites ang emosyon ni Cherry. "Hindi ko pa masabi ang eksaktong bansa, pero may ginagawang paraan ang mga opisyal. May mga pulitiko at humanitarian groups na kumikilos para tulungan kami. Wala pa ring kasiguraduhan, pero ito na ang pinakamalapit na pagkakataon para makababa kami ng barko!"Napahawak si Cherry sa kanyang tiyan, ramdam ang paggalaw ng kanyang mga anak sa loob ng sinapupunan. "Salamat sa Diyos, Tes! Sana maging maayos na ang lahat.""Pero, Cherry… may isang bagay akong sasabihin sa’yo.""Ano ‘yon?""Si Jal… bumagsak kanina. Sinugod siya sa infirmary.""Ano?!"Nanlamig ang buong katawan ni Cherry. Ang pangamba niyang matagal nang kinatatakutan, ngayo
"Bumalik ang pulso!" sigaw ng nurse.Halos mapaluhod si Dr. Luis sa sobrang relief. Si Jal naman ay napabuntong-hininga, tila nabunutan ng tinik.Napatitig siya sa pasyente at mahina niyang binulong, "Kapit lang."Makalipas ang ilang oras, ligtas nang nailipat ang limampung pasyente sa Pacific Medical Fleet.Kahit pagod na pagod, hindi maiwasang mapangiti ni Jal habang nakatingin sa papalayong barko ng humanitarian team.Sa tabi niya, pumikit si Prescilla at bumuntong-hininga. "Nagtagumpay tayo, Captain.""Oo," sagot ni Jal. "Pero marami pa tayong kailangang ipaglaban."Sa likod nila, tahimik na lumuluha si Dr. Luis, hawak ang kanyang rosaryo. Alam nilang malayo pa ang laban, pero ngayong araw na ito, isa na namang tagumpay ang naipanalo nila laban sa kamatayan.Matapos ang matinding paghihintay at laban para sa buhay ng mga pasyente, pansamantalang nakahinga ng maluwag ang mga tripulante ng Blue Ocean Cruise Ship. Ngunit hindi pa tapos ang pagsubok.Tahimik na nakatayo si Captain Jal
Sa loob ng Blue Ocean Cruise Ship, isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa control room habang nakatitig si Captain Jal sa malaking screen ng Smart TV. Sunod-sunod ang balita—mas dumami na ang kaso ng COVID-19 sa iba’t ibang bahagi ng mundo, mas marami nang borders ang nagsara, at ang pinakamasakit sa lahat, wala pa ring bansang tumatanggap sa kanila.Hinugot niya ang malalim na buntong-hininga, pilit pinipigil ang panghihina ng kanyang loob. Pero paano? Parami na nang parami ang nagkakasakit. Ilang crew at pasahero na ang bumagsak sa sahig, nilalagnat, hinahabol ang hininga, at hindi na kayang tumayo.Napapikit siya saglit."Captain?"Napalingon siya. Naroon si Captain Prescilla, ang kanyang second-in-command, at kitang-kita sa kanyang mga mata ang pag-aalala.“Jal, kailangan mong magpahinga.” Lumapit ito at maingat na tinignan ang kanyang mukha. “Ikaw na lang ang natitirang malakas sa atin. Kung bumagsak ka rin, paano na tayo?”Napahawak si Jal sa sariling noo. Pakiramdam niy