Chapter 1

Sa madilim na sulok ng pasilyo, habang tinatahak ko ang daan patungo sa silid na pinapunta ako ng kung sino, unti-unting bumibilis ang tibok ng puso ko. Hindi pamilyar sa akin ang lugar na ito—madilim, ngunit may mga mumunting ilaw na nakakalat. Sa bawat silid na nadadaanan ko, napapalingon ako sa mga pintong may maliliit na glass window sa gitna. Sa loob, mga taong lasing na lasing, kasama ang mga magagandang babae.

Bawat silid ay nagdudulot ng gulat at pag-iwas ng tingin ko, ngunit kahit saan ako tumingin, mga daring na eksena ang sumasalubong sa inosente kong mga mata.

Napahinto ako at kinuha ang cellphone ko sa bulsa. Binuksan ko ito at tiningnan ang mensaheng natanggap ko. May nagpadala sa akin ng mensahe—a stolen picture of someone I know. Kasunod nito ang address at room number na '202'. Walang ibang nakalagay, para bang gusto lang akong pumunta roon.

Huminga ako nang malalim, pumikit, at muling hinarap ang lugar na ito.

I know, hindi dapat ako nagiisip ng mali sa fiance ko. Yes, the stolen picture showed my fiancé kissing someone else. He's Jackson Park, the only child and heir to the Astine Corporation. I'm obviously inferior; I don't deserve him. I'm just Therra Mina Miller, a relatively unknown actress known as Mina Miller in the industry. My involvement with him was orchestrated by my mother. Even in her forties, she captivated Sir Nathan Smith, a widowed businessman. Sir Nathan and Jackson's father, Sir Mathias Park, are sworn brothers, bound by a pact made in their youth: their first son and daughter would marry. Despite Sir Nathan having a far more suitable daughter—his elegant and perfect daughter, Nicole Yna Smith—Jackson chose me.

Napakaswerte ko, Jackson still chose me, even though I'm only a stepdaughter in the Smith family and not related to Sir Nathan at all; I never even called him "Dad."

"Hindi dapat ako naghihinala," I uttered habang nakatingin sa messages.

Napailing ako para matauhan. Kahit tanaw ko na ang Room 202, hindi na ako nagpatuloy at tumalikod na para umalis. Pero may humarang sa akin—dalawang lalaki. Nakangisi silang nakatitig sa akin, may hawak na walang laman na bote ng whiskey.

Napayuko ako. "I'm sorry," I uttered, akala ko’y nakaharang ako sa daan. Gumilid ako para makaalis nang mabilis, pero habang dadaan na sana ako, marahas akong hinawakan ng isa sa mga lalaki sa braso at tinulak pabalik sa harapan nila.

"Saan ka pupunta? Miss, hindi pa tayo tapos mag-usap. Huwag kang bastos," nakangiting sabi niya habang pinagmamasdan ako mula ulo hanggang paa.

Kahit nakasuot lang ako ng maluwang na pantalon at jacket, hindi ko akalaing may mangangahas na titigan ang katawan ko. Really, a pervert.

""I'm afraid I don't have time for a conversation right now. Excuse me," formal kong saad at mahinahon para makaiwas sa gulo. Aalis na sana ako pero tinulak niya ako dahilan para mapabagsak sa sahig.

"Sinabi ko na bang umalis ka!" sigaw niya at inibabawan ako kaya 'di ako makatayo, habang ang isa naman ay pumunta sa likod ko at inaamoy ang buhok ko.

"Wow! hindi talaga nagkakamali ang hinala ko, kahit ang panget ng suot mo, di mapagkakailang napakaganda ng mukha mo lalo na ang kutis mo." Hindi maitago ang itim ng balak nila sa mga mukha niya habang unti-unti akong hinahawakan.

Tinulak ko agad ang nasa harapan ko at tatayo na sana kaso hinatak ng lalaking nasa likod ang buhok ko kaya hindi ako nakaalis bago pa makatayo ang tinulak ko.

"Ano ba! Bitawan niyo ako! Look, napadaan lang ako rito, kaya kung may mangyari man sakin tingin niyo makakatakas kayo!" pananakot ko kahit nanginginig na ang buong katawan ko kasabay ng boses ko.

Tumawa sila nang sabay na parang nanghahamak. "Ow! We're scared!" they both muttered then laughed again.

"Lumayo kayo sa'kin! Mga walang modo!" sigaw ko at inulit na itulak pero ngayon ay hindi na gumana dahil nahawakan niya na ang dalawang kamay ko at tinasag sa sahig.

"Bitiwan niyo ko! Someone! Please! Tulungan niyo ko! Tulong!" sigaw ko.

Napahawi ang tingin ko sa mga pinto pero soundproof 'yun kaya impossible na marinig ko, ang tanging hinihiling ko lang ay may magbukas ng pinto at marinig ako o may dumaang staff.

Napapikit ako iginilid ang mukha ko nang mapansin na ilalapit niya ang mukha niya pero hindi siya tumigil at hinalikan nalang ang leeg ko.

"Kadiri ka! Lumayo kayo sakin! Tulong!" sigaw ko pa sa malakas na boses na magagawa ko.

"Ambago mo naman para sa baduy pananamit mo," saad niya pa kaya na-excite rin ang kasama niya.

"Ako pagtapos mo tol, huwag mong sulohin," saad ng isang lalaki.

"Mga manyak! Lumayo kayo! I can pay you, just don't touch me!" sigaw ko, hoping na kakagat sila.

"We'll pay you to let us touch you. Consider it an offer you can't refuse," balik nila sabay halakhak t'saka hinubad ng lalaki nasa taas ko ang damit niya sabay tali sa bibig ko kaya 'di na ako mahingi ng tulong. Tanging pagpupumiglas nalang ang magagawa ko at ang pag-asang may dumaan o bumukas ng ni-isa sa pinto.

A single tear escaped my burning eyes. Their rough hands violated me, their satisfaction a cruel testament to my helplessness.

"Grabe maganda nahuli natin ngayon. 'Di ko akalain na mas maganda pa ang katawan at mukha niya kumpara sa mga babaeng nakasuot ng malalaswang damit na binibenta."

"Malambot at makinis din ang balat niya. Shit! Gusto ko ng pasukan agad!"

Nanlaki ang mata ko at napailing habang nagpumiglas kasabay ng pagpupumilit na makagawa ng ingay.

"Tulong! Pakiusap! Tulongan niyo ako! Paikusap!" Kahit anong sigaw ko ay wala nalabas na salita. Bawat patak ng luha sa aking mata ay parang mga buong bubog na dumadaloy.

Napatingin ako at nakakita ng pag-asa nang bumukas ang room 202, ang sinasabing room kung nasaan ang fiance ko. I know, hindi niya dapat ako makita sa ganitong situation pero sure akong naiintindihan niya ako.

'Diba..-

Nabasag ang kakarampot na pag-asa ko nang iluwa ng silid na 'yun ang fiance ko, Jackson Park with my stepsister?

"Jackson, mamaya na kasi. Marami pa pa tayo oh," Nicole clingy said.

Jackson grin habang pinipisil ang gilid ng bewang ni Nicole. "Let's go everyone!"

"Jackson, ibang iba ka talaga kapag si Nicole ang kasama mo, hindi mo man lang kami hintayin na makaalis."

"Sir Jackson, please be gentle and treat my best friend as fragile."

Halos huminto ang oras ko at nakatingin lang sa kanila, nakalimutan ang kalagayan ko ngayon. I didn't expect this betrayal.

"Tulong," I uttered unconsciously with a death eye.

Napatingin silang lahat sakin, pero tumawa lang sila. "Sir Ian naman, di ka parin nagbabago. Pwede ba gawin mo naman yan sa kwarto huwag sa hallway," pagbibiro ni Jackson.

So...

Lagi siyang nandito sa lugar na to?

Since when...

Since when pa nila ako niloloko?

As they turned to leave, I struggled, screamed, but they didn't look back.

"Tulong!"

"Jackson, Pakiusap lumingon ka. Nandito ako!"

My eyes cried out for help, even in my helplessness, but no one turned around.

Betrayed and abandoned, I'm paralyzed by the impossible choice of what to prioritize.

"I'm so helpless."