- Chapter one - THE CRIME

Phoenix’s POV

Iminulat ko ang mga mata ko, nanlalabo ang paningin ko ngunit ilang saglit lang unti-unti na itong luminaw.

Nandito ako ngayon sa loob ng kwarto sa ospital at kung ano-anong aparatos ang nakatusok sa ‘kin habang nakahiga ako sa kama.

          Maya maya pumasok sa kwarto si mama, “Gising kana pala,” Wika niya habang siya ay lumalapit, “Nakausap ko ang doctor mo kanina and he told me that you have a selective amnesia, at sa kasamaang palad, hanggang ngayon nawawala pa rin ang kuya mo,” Dagdag pa niya na nagpakunot ng noo ko.

          “Kuya?” Tanong ko sa kanya, nakita ko na mugto ang mga mata niya na para bang kagagaling lang niya sa pag-iyak.

Mayroon akong selective amnesia, may mga ibang pangyayari sa buhay ko na hindi ko maalala kabilang na ang nangyari bago ako magka-amnesia.

          “Nate Keehl, ‘yan ang pangalan ng kuya mo,” Wika niya sa akin, “Nawala siya sa prom ninyo noong Friday,” Dagdag pa niya.

          Kuya? “Nate Keehl?” Nagtataka kong tanong sa kanya. Naiinis ako sa sarili ko, ayokong nakikitang ganito si mama.

          “Anak,” Wika niya tsaka siya huminga ng malalim at nagpatuloy sa pagsasalita, “Ano ba talagang nangyari noong prom n’yo?” Tanong niya sa akin.

          Pinilit ko ang sarili ko na alalahanin ang lahat ng nangyari sa prom pero wala akong maalala ni isa, “Ma, I’m sorry but—” Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko ng bigla siyang magsalita.

          “I understand,” Wika niya at ngumiti siya ng pilit. Wala akong magawa para hanapin kung sino mang Nate Keehl na ‘yun.

………………………………………………………………….

Monday ng madaling araw nang makalabas na ako ng ospital at kahit na sinabi sa ‘kin ni mama na huwag muna akong papasok sa school ginawa ko pa rin ito dahil ayokong mag-stay sa bahay.

          Grade twelve student ako sa Emmanuel High School kung saan ako nakabuo ng masasayang ala-ala, habang naglalakad ako papunta sa classroom nakita ko ang maraming estudyante na nagtutumpukan sa pinto nito na naging dahilan upang hilahin ako ng kuryosidad na nadarama ko papunta sa pinto para tingnan kung anong pinagkakaguluhan nila.

          May mga pulis na nasa loob ng classroom dahil may isang lalake na naka-formal na damit ang nakabigti sa loob nito ngunit ang nakapagtataka ay nakalapat ang mga paa niya sa lupa.

          Ilang saglit lang may isang pulis na lumapit sa ‘kin, “You must be Phoenix Keehl?” Tanong niya.

“Yeah,” Matipid kong sagot, hindi ko alam kung bakit pero pakiramdam ko kilala ko ang lalakeng nakabigti sa classroom namin.

Inilahad niya ang kamay niya sa harapan ko, “I’m SPO2 Patrick Smith,” Pagpapakilala niya. Hindi ko hinawakan ang kamay niya kaya naman ibinaba niya nalang ito, “Look, I know na mayroon kang selective amnesia wala kang naaalala, sinabi sa akin ng mama mo, but I want you to know na ang lalakeng nakabigti sa loob ay ang kapatid mong si Nate Keehl,” Wika niya na nagpayukom sa kamay ko.

“Imposible!” Wika ko sa kanya at agad akong pumasok sa classroom upang lumapit sa katawan ng lalake ngunit pinigilan ako ng ibang pulis, “Let me in!” Pagmamakaawa ko sa kanila.

Hindi siya pwedeng mamatay! Sigurado akong malulungkot ng husto si mama kapag nalaman niya ang nangyari sa kapatid ko! Naramdaman ko nalang na tumutulo na ang luha ko dahil sa sakit na nadarama ko, kahit na hindi siya naaalala ng isip ko sigurado akong konektado siya sa ‘kin at matagal na siyang nasa puso ko.

“So, it’s true,” Narinig kong wika ng isang babae na naging dahilan upang mapatingin ako sa pinto ng classroom dahil doon nagmula ang kanyang boses. Lalong nadurog ang puso ko nang makita kong nandoon si mama, umiiyak siya habang nagpupumilit na pumasok ngunit pinipigilan siya ng mga pulis.

“Let me in!” Umiiyak niyang wika sa mga pulis, “Please!” Pagmamakaawa pa niya habang ang mga estudyante na nagtutumpukan sa labas ng classroom ay nagsimulang magbulong-bulungan.

Maya maya pa hinimatay nalang bigla si mama, mabilis naman siyang inalalayan ng mga pulis. Hindi pwedeng mangyari ‘to! Patakbo akong pumunta sa kanya at tumulong sa pagbubuhat sa kanya.

Alam ko at nararamdaman ko na may pumatay sa kuya ko, hindi suicide ang nangyari! Kaya ma! I promise na magbabayad ang taong gumawa nito sa kanya! Mabubulok siya sa kulungan! Ma! I promise na magbabayad ang taong gumawa nito sa kanya! Mabubulok siya sa kulungan!

Dinala namin siya sa clinic ng school, “Please, tulungan mo si mama!” Umiiyak kong wika sa nurse na naroroon, kaya naman agad nilang pinasok si mama.

Akmang papasok rin ako ngunit hindi ko na ito nagawa nang pigilan ako ng nurse na kausap ko kanina, “Sir, maghintay ka nalang po rito sa labas,” Wika niya sa ‘kin at agad siyang pumasok at isinara ang pinto.

Nakakainis! Wala akong magawa, makaraan pa ang thirty minutes, lumabas na ang nurse kasama si mama. Kaya naman agad kong niyakap si mama, “Okay kana ba?!” Nag-aalala kong tanong sa kanya.

“Oo, anak,” Sagot niya, alam ko at nararamdaman ko na nalulungkot pa rin siya sa nangyari kay kuya.

Ilang saglit pa, huminga ng malalim ang nurse at siya ay nagsalita, “’Mas makakabuti kay Mrs. Keehl na umuwi nalang siya at magpahinga,” Wika niya na naging dahilan upang mapatingin kami sa kanya.

Ibinalik ni mama ang tingin niya sa ‘kin at siya ay nagsalita, “Tama, I just need to rest,” Wika niya at ngumiti siya ng pilit, at siya ay akmang aalis ngunit natigilan siya nang bigla akong magsalita.

          “Ma, samahan na kita,” Suhesyon ko, kaya naman tiningnan niya ako at nagsalita muli.

          “No need,” Pagtanggi niya, “Gusto ko munang mapag-isa,” Dagdag pa niya at siya ay tuluyan nang umalis.    

Matapos ang nangyari, malungkot akong bumalik sa classroom at umupo sa tabi ng pinto tsaka ako tumingin sa kawalan habang pinag-aaralan ng mga pulis ang nangyari sa kapatid ko.

Ano bang nagawa ng kapatid ko para sapitin niya ang bagay na iyon?

Maya maya pa lumapit sa akin si Patrick, “Hey,” Wika niya na naging dahilan upang mapatingin ako sa kanya at muling tumingin sa kawalan.

“Can I ask you a question?” Tanong ko sa kanya.

“Sure,” Matipid niyang sagot na naging dahilan upang bumuntong hininga ako tsaka ako muling nagsalita.

“Bakit may mga indibidwal na kayang-kayang pumatay?” Tanong ko sa kanya.

“I don’t know,” Sagot niya sa akin, “Maybe, because wala na talaga silang konsensya,” Dagdag pa niya at siya ay umupo sa tabi ko tsaka siya muling nagsalita.

“Don’t worry may kilala akong taong makakatulong sa imbestigasyon,” Wika niya na naging dahilan upang mapatingin ako sa kanya.

“Who?” Tanong ko na nagpangisi sa kanya, magsasalita na sana siya ngunit natigilan siya ng biglang may magsalita.

“Me,” Wika ng isang lalake na nasa pinto classroom.