Chapter 5

Grant opened the passenger seat's door. He motioned for me to get out. Marahan kong inapak ang isa kong paa sa lupa. Ilang beses akong lumunok bago tuluyang makababa. 

"That's it," he said and held my hand.

"Welcome to Hacienda Samonte!" sabay-sabay na sigaw ng mga tao. Sa pagkakaalala ko ay pamilya niya iyon at ang iba nilang mga trabahador dito sa hacienda.

Sumalubong sa amin ang dalawang matandang lalaki at babae. Sa tingin ko ay nasa mid 50's na. Kasama ang isang babae at lalaki na tila pinagbiyak na bunga. 

"They are twins. Meet your in laws, babe," sweet na sweet niyang saad. Hinawakan pa niya ako sa bewang. "Mom, dad, and assholes..."

"Kuya!" sabay na reklamo no'ng kambal. 

"Just kidding." Ngayon ko lang siya nakitang tumawa at ngumiti. Iba ba ang nalalanghap ditong oxygen.

"Hello po," magalang na bati ko sa kanila.

"You grown as a beautiful lady, iha. Time flies so fast, the last time I saw you, you were just a little kid," magiliw na saad ng kanyang mommy. Lumapit ito at b****o sa akin.

"Thank you..."

"Call me mommy Daisy, darling." Ngumiti ako rito at tumango. 

"And of course call me daddy Roger," nakangiting segunda ng daddy ni Grant. "My son's really lucky."

"But you're not lucky, ate Jade. He's a headache, a pain in the neck." Natawa ako sa sinabi ng kanyang kapatid na babae. She's a boyish. From the way she dresses, to the way she acts. "I'm Gladyse," dugsong nito. Yumukod ako ng kaunti para b****o sa kanya. Hanggang balikat ko lang kasi siya.

"You moron, don't tell a lie," asar na sita ni Grant sa kapatid. 

"I would be more lying if I said the other way," giit nito. Natawa nalang kami nang hindi nakasagot si Grant. Ito lang pala ang katapat niya eh.

"You're not allowed to laugh," he whispered, so I cover my mouth with my hand.

"You're one of my idol, ate Jade." 'Yong kapatid naman niyang lalaki ang lumapit sa akin. We're just the same height, so I don't have to bend. "I'm Grayson. Ang pinakapogi sa aming lahat." 

"Woah, someones here bragging."

"Tama na 'yan. Let's go, iha. For sure gutom ka na. Nagluto ako ng maraming pagkain." Kumapit si mommy sa aking braso at hinila ako palayo sa apat. 

Bawat taong madadaanan namin, magalang akong binabati. Tinutugunan ko ito at nginingitian.

"Mas maganda pala siya sa personal," rinig kong wika ng kung sino. Hindi na ako nag-abala pang lingunin iyon.

Mommy Daisy is right. There are a lot of foods serves on the dining table. More on seafoods and vegetables. Bigla tuloy akong nakaramdam ng gutom. Going back to your hometown, wasn't that bad though. 

"You cooked all of these, mommy?" manghang tanong ko. Pakiramdam ko tuloy ay sobrang special ko. 

"With a help of them." Nginuso niya 'yong mga kasambahay na patuloy sa paghahain ng pagkain.

I smiled at them. 

"Who's your child, mom?" naghihinampong saad ni Grant na narito na rin sa dining area. "I'm jealous."

"Cut the drama, Grant. Sit and let's eat," ani ni mommy.

Nagsimula kaming kumain. Marami silang kwento tungkol sa mga nangyari dito. Mga nagbago. Sa tingin ko naman ay gano'n pa rin ang lugar na ito. Mas gumanda pa nga.

Grant is lucky. He has them. A loving and caring parents. Funny siblings. I envy him. I grew up without someone to lean on. Not a day goes by that my parent's fighting over a simple things when I was a kid. Wala na nga silang oras sa akin tapos pag uwi nila gano'n pa. 

Maybe somehow it's blessing that they got separated. I don't have to endure those screams of them every night when I badly want to sleep. 

"What were you doing here?" I turned to the man sitting next to me. 

Nakaupo ako sa bakal na duyan dito sa likuran ng mansion nila. I remember that I always saw him here then. Lagi ko siyang nakikitang sumisilip sa kabila. Tapos sasabihin niya ako ang sumisilip. 

"I missed this place," usal ko. Tiningala ko ang kalangitan na wari'y nagdurugo. Nagpapaalam na ang araw. "Thank you for bringing me home." 

"Not welcome." Ayan na naman siya sa kanyang pagiging rude. 

Wala sa sariling napalingon ako sa kabilang bakod. Buti naman hindi iyon pinababayaan ng mga taong nakabili. 

Seems like my world stop from spinning, when suddenly a familiar figure came out from somewhere. What is she doing here? Papunta siya rito.

"Jade, are you okay?" nag-aalalang tanong ni Grant. Tumayo siya mula sa pagkakaupo. Sinundan ng tingin ang tinitingnan ko. 

"W-What is she...doing here?" 

"Jade, honey..." 

"D-Don't come near...please," I begged that it barely came out of my mouth. "W-What's the meaning of this, Grant? D-Did you plan this?" My voice cracked as my tears started to flow.

"Listen to me, honey." Habang patuloy siyang lumalapit ay patuloy din ako sa pag-atras. 

"Jade..." Sinubukan akong pigilan ni Grant pero tinabig ko ang kamay niya.

"You betrayed me." 

Mabilis akong tumakbo palayo....sa taong kinamumuhian ko. How could she call me honey? She has no right to call me even by my name. 

Wala akong pakialam kung dumidilim na. Gagong Grant 'yon, humanda siya sa akin.

Tumigil ako nang kusang mapagod ang  aking mga paa. Kumalat na ang dilim sa buong paligid. Tila lahat ng tapang ko kanina ay nawala. Lalo na nang marinig ang huni ng kung anong hayop. Shit! Pahamak talaga 'yong Grant na 'yon.

"Jade!" 

"Ay palaka!" gulat na gulat na sigaw ko nang tawagin niya ang pangalan ko. "Fuck you, Samonte." 

"Me or you? We're both Samonte, dumbass." 

"In the eyes of others, jerk. Don't talk to me. You traitor." Muli akong naglakad. Patuloy lamang siya sa pagsunod.

"Whatever else she has done, she's still your mother." 

"You don't know nothing, Grant. You have a perfect family, Masayang childhood memories. While me, all I have was a painful memories. Pabayang maguland. They are selfish..So don't use that, she's still your mother, to me," lintanya ko. Hindi alintana kung nasusugatan ba ako ng mga damong nadadaanan ko. 

"Let's go home, Jade." Huminto ako nang hawakan niya ang aking braso. "Hindi ka naman pipilitin eh. I badly want to sleep." 

Hindi na ako umangal nang hilahin niya ako pabalik. Pagod kaming pareho dahil sa byahe. Bukas nalang siguro namin ito pag-usapan.