(Winona) Natulala ako. Tinitigan ko si Jayden at umupo sa upuan sa tapat niya. Ano ba talaga ang ibig sabihin ng lahat ng ito? Bukod sa wish na ‘to, na kalokohan lang, Kailangan ko nga siyang makasundo mula sa isang pananaw sa negosyo. May mga pagkakataon na kailangan naming magkasama. Marahil ay mas okay pa na mapunit ang nakadikit na plaster nang mabilis at tapusin ito. Para bang nababasa niya ang nasa isip ko. “Isang business date. Iyon lang. Sa totoo lang, hindi kami laging nasa opisina. Isang date lang." Hindi ko maiwasang maalala ang unang beses na niyayaya niya akong lumabas. *** Junior year high school na. Pinapanood ko ang dalawang hangal na nagpapasa ng mga notes sa isang pagsusulit sa math at may nahulog, lumipad papunta sa mas malapit sa aking mesa kaysa sa kanila. Hindi naman sa hindi sila matalino, tinatamad lang silang mag-focus. Syempre may pera sila na inaasahan. At ang math teacher, na karaniwang kinilala ng mga estudyante bilang Old Man Bulldog, ay isan
(Winona) Ayoko ngang sunduin ako ni Jayden sa labas ng building na pinapasukan namin. Pero mapilit siya. No need to change kasi business dinner naman diba? Magiging good publicity ang atensyon di ba? Oo naman, mas parang hindi siya nagbibigay ng isang segundo kaysa sa kailangan niya kung sakaling magbago ang isip ko. Malamang ay tama rin ito. Kung uuwi ako baka hindi ko natupad ang pangako ko. Isa pang gabi kung saan hindi ko makakatabi kay Abby sa kama. Kailangan kong ayusin ang aking workload at gawing priyoridad ang aking anak na babae. Ngunit maaari ko rin itong tapusin ng isahan. Siguro ito ay sa wakas ay makakatulong sa kanya na makita na hindi kami tinadhanang magkasama at para makakasama niya si Ashlyn. Ang kanyang itim na sports car ay pumarada sa harapan. Tiyak na nakita ako ng mga tao sa katrabaho namin na sumakay ako sa kotse ng CEO. Malamang sasabog na ang phone ni Judy. Inayos ko ang aking pencil skirt nang makaupo ako sa body-hugging seat "Kailangan ba talaga n
(Winona) “Ihahatid na kita.” “Hindi na kailangan.” “Mas mabilis ka makakarating doon. Come on.” "Salamat Jayden." Nag-iwan siya ng ng pera para bayaran ang kinain namin at mga tip sa mesa at hinawakan ako sa braso habang inaakay niya ako palabas. Parang nakakasunog ang haplos na iyon sa aking balat pero hindi ko iyon kailangan maisip sa ngayon. Ang baby ko ay nasa intensive care at kailangan kong makarating doon. Dinala ng valet ang kotse at pinagbuksan ako ni Jayden ng pinto. Pumasok ako at hindi nagtagal ay naipit kami sa trapiko, sumisingit at bumubusina. “Jayden, dahan-dahan. Ayokong maaksidente o matagalan kung haharangin ka ng mga traffic cop.” “Sorry. Look, mag relax ka lang, hayaan mo lang akong magmaneho. Naiintindihan ko kung ano ang maramdaman mo." “Hindi, hindi. Ang isang magulang lamang ang makakaintindi kung ano ang pakiramdam na magkaroon ng kanilang nag-iisang anak, dahil siguro siya lang tanging anak na pwede ako magkaroon, sa isang life-threatening
(Winona) “Winona! Kamusta si Abby?" Si Phillip ay nagmamadaling lumapit sa akin at halos mapatalon ako palayo kay Jayden at niyakap si Phillip. Iyon ay muntikan na. Pakiramdam ko kung napunta ako sa mga bisig ni Jayden, hindi na ako muling makakalayo pa. “Phillip, stable na ang baby natin. She’s a fighter. Papunta na ang doktor para kausapin tayo." "I'm sorry hindi niya ako kasama nung nangyari ‘yon." “Ako ang dapat mag-sorry,” humikbi ako sa balikat niya. “Hindi dapat ako nagtatrabaho ng mga oras na ito. May anak at pamilya akong dapat makasama." “Wag kang mag-sorry, Winona. Pumunta ka dito para sa akin. Para bigyan ako ng pagkakataong panghabambuhay. Ako ang dapat magso-sorry.” Hinihimas ni Phillip ang likod ko habang nakayakap sa akin. "Kahit na, hindi ako dapat nagtatrabaho na parang wala akong anak sa bahay na nangangailangan sa akin." “Mamaya na natin pag-usapan yan. Sa ngayon, walang may kasalanan. Ang kailangan lang nating gawin ay pag galing ni Abby.”
(Jayden) Nakarating ako sa elevator bago ko kinailangan na hawakan ang aking ulo mula sa nakakapanghinang sakit na ngayon ay pumupunit sa aking isipan. Kinakain ako ng mga emosyon mula sa loob at ang tanging nararamdaman ko ay kawalan ng pag-asa at masakit na puso. Miracle baby, miracle baby ang mga salitang sumisigaw sa aking isipan. “Winona! Hayaan mo akong makita siya. Anong bang problema? Sinisigurado ko na sisirain ko ang lugar na to kung ayaw nila akong makita siya." Pinipigilan ako ng dalawang malalaking security men. Mahinahon akong kinakausap ni Doctor Green. “Mr. Brennan. Hindi mo siya pwede makita sa kanya kung hindi ka kumalma." Huminga ako ng malalim, pinipigilan ko ang sarili ko para manatiling kalmado at inalis ang mga kamay na nakahawak sa mga braso ko. “Okay, sige. Sorry. Iniisip ko lang... magiging okay ba si Winona?" “Mr. Brennan...Jayden...magiging okay din siya pagdating ng panahon. Sa ngayon, ang kanyang emotional state ay nasa edge ng breakdown. Kaila
(Winona) “Pup-py” Narinig ko ang mahinang bulong niya at bumibilis ang tibok ng puso ko. Siya ay natutulog mula noong operasyon kagabi at sinabi ni Dr. Green na ito ang pinakamabuti para sa kanya para gumaling sa ngayon. Nasa maliit akong armchair hawak si Puppy. Nakatulog yata ako kahit na pakiramdam ko ay gising ako buong magdamag. Dumaan si Anne kaninang umaga dala ang paboritong laruan ni Abby, sana ay makatulong ito. Iminulat ko ang mga mata ko at nakita ko si Abby na nakatingin sa akin. "Puppy," bulong niya at parang gusto niya mahawakan si Puppy gamit ang kanyang mga daliri. “Abby, sweetheart. Hi.” Sabi ko at tumayo para iabot si Puppy sa kanya. Lumapit ako para halikan siya sa noo " Shhh , baby girl. Magpahinga ka pa." "Masakit, Mommy." Nangingilid ang mga luha sa kanyang pisngi ng kerubin. Nadudurog ang puso ko para sa kanya. Gusto kong magwagayway ng magic wand at alisin ang lahat ng sakit na ito. Sana maranasan ko ang sakit para sa sarili ko at iligtas si Abb
(Ashlyn) “Ito talaga ang break na kailangan natin. Makikita niya kung gaano ka niya kamahal ngayon at gusto niyang maging isang pamilya kasama ka.” Naglalakad si Judy sa reception room sa mansyon niya habang nagsasalita. “Siyempre, Ashlyn, kay Jayden ang baby?” Nanlalaki ang mata niya sa mata ko. Nilamon ko ang aking mga nerbiyos . “Oo naman.” Pakiramdam ko namamasa na ang mga palad ko sa pawis. Lumapit sa akin si Judy ngayon. “Sigurado ka?” Ramdam ko ang init ng mukha ko. “Sigurado ako.” nagsinungaling ako. Muli siyang lumayo. “Mabuti. Sinabi ni Winona na ang kanyang anak ay hindi kay Jayden. Legal na pinangalanan si Phillip bilang ama. Kaya, wala siyang pwede angkinin sa alinman sa Brennan fortunes at mga ari-arian. So, kung kay Jayden ang baby na ito, wala tayong dapat ipag-alala.” Napabuntong hininga ako. Mababa ang tsansa na hindi kay Jayden ang sanggol na ito. Nakipagtalik ako sa isa pang lalaki sa isang pagkakataon na ako ay nabalisa at nakaramdam ng rejection. Nab
(Winona) "Magiging okay ba siya, Doktor?" Tumango siya. “Oo naman, pero kailangan namin ng matching blood stock sa lalong madaling panahon na makuha namin ito. Wala kaming anumang hawak na ganoong uri ng dugo at pwede itong makapagligtas ng buhay para sa kanya sa mga darating na operasyon. Kung patuloy na tatanggihan ng kanyang katawan ang dugo, ito ay magiging buhay o kamatayan para kay Abby." “I see.” Hinawakan ko ang mga kamay ko. “So, pwede magpa-blood test si Phillip, meron ka bang ibang kadugo si Abby na pwede mong tawagan? Hindi ito magagarantiya pero ito ang pinakamagandang pag-asa na mayroon tayo ngayon. Naglabas kami ng pangkalahatang panawagan para sa mga tao na magpasuri para sa genetic marker na ito." Umiling ako. Ipinaalis ko na si Phillip para pumasok sa trabaho, na sinasabi sa kanya na okay lang ako sa paghawak nito nang mag-isa. Kailangan ko lang talagang mag-isip. "Hindi si Philip ang kanyang tunay na ama at ang aking dugo ay hindi tugma." Huminga ako ng d
(Winona) Oh mahusay, iyon lang ang kailangan ko ngayong linggo! Pag-usapan ang tungkol sa Mondayitis. Dumaan ako sa stand ng magazine sa kalye malapit sa office building namin at hulaan kung sino ang nasa front cover ng lahat ng gossip magazine. Jayden Brennan. Sinong nagbabasa pa rin ng kalokohang ito? Pero ang pagmemerkado ay ang aking trabaho at kailangan kong maunahan ito. Hindi mahirap makita na may pahinga ako. Kumuha ako ng mag-asawa at binayaran sila. Tapos nag search ako sa socials ko. Itinago ng Ex-wife ni Jayden Brennan ang anak niya Malubhang isyu sa kalusugan para sa unang ipinanganak na tagapagmana ng Brennan Nawala na ba ni Jayden Brennan ang kanyang killer CEO edge Banlawan at ulitin. Saan nila nakukuha ang kanilang impormasyon? Ibig kong sabihin, hindi sila eksaktong mali, pero paano nila nalaman ang lahat ng ito? May daga yata tayo. Judy? Ashlyn? Impiyerno, pwedeng kahit sinong naghahanap para kumita ng mabilis. Pero hindi lang kung sino ang nakakaal
(Jayden) “Oh damn. Wala sa bulsa ang phone ko. Baka lumabas yan sa sofa or something.” I give Ashlyn a peck on the cheek as she sit in the driver's seat “I'll just pop back and grab it. Hindi na ako magtatagal.” “Okay. Bilisan mo.” Mukhang kinakabahan siya. “I-lock mo ang pinto ng sasakyan paglabas ko. Kung sakali. Hindi alam kung sino ang nasa labas at tungkol sa oras na ito ng gabi.” Pinisil ko ang kamay niya bago lumabas. "Gagawin ko." Naglalakad ako sa gate at sa daanan, ang malamig na hangin sa gabi na tumatama sa aking balat. Nag-freeze ang dugo ko sa nakikita ko sa pintuan. Anong kalokohan ang ginagawa niya sa kanya? Isang bagay sa loob ko ang sumisikat, isang primal protectiveness. Gusto kong putulin ang ulo niya. Nagpupumiglas si Winona laban kay Phillip sa pintuan. Ang kanyang mukha ay baluktot sa pagkabalisa, ang mga braso niya ay nanginginig. Tumakbo ako at kinaladkad siya palayo sa kanya, tumataas ang adrenaline ko. “Anong nangyayari?” Pinandilatan ako ni Phi
(Winona) “Winona,” puno ng emosyon ang boses ni Jayden. “Salamat sa araw na ito. Napakahalaga nito sa akin.” Tumingin ako sa kanya, tumulo ang luha sa mga mata ko. “Malaki din ang ibig sabihin nito kay Abby. Nararapat niyang makilala ang ama niya." Humakbang siya palapit, pinunasan ang luha sa pisngi ko. "Sana maiba naman." Lumunok ako ng mariin, ang mga alaala at emosyon ay nagbabanta sa akin. “Kailangan nating mag-focus kay Abby ngayon. Siya ang mahalaga at darating ang bago mong anak.” Pinipigilan ko ang pagdiin sa dibdib niya. “Jayden, alam kong may naibahagi tayo na once in a lifetime. Pero ito ay isang buhay na ang nakalipas. Kailangan ko ng mapayapang buhay. Makukuha ko yan kung kasama mo si Ashlyn at masaya ang Mom mo.” Tumango siya, saglit na dumapo ang kamay niya sa pisngi ko bago siya humiwalay. “Tama ka.” Habang papalabas siya ng kusina, pinagmamasdan ko siyang umalis, ang puso ko ay kumikirot na may halong pagmamahal at kawalan. Alam kong kailangan kong mag-m
(Winona) Hindi ako sigurado kung handa na ako. Akala ko magiging ako. "Tapusin muna natin ang araw na ito." Kinuha ko ang aking sarili mula sa mga bisig niya at kinuha ang ilang mga oven tray na puno ng mga paborito ng party para painitin. Ang init ng oven ay lubos na kaibahan sa malamig na hukay sa aking tiyan. “Oo naman.” Kumuha si Phillip ng mga pinggan ng keso at prutas mula sa refrigerator. "Ilalagay ko ito sa mesa." Ngumiti siya, pilit na pinapagaan ang tensyon, pero ramdam ko ang pagkabalisa sa pagitan namin. “Salamat.” Tapos nagdadalawang isip ako. “Phillip?” “Oo?” Lumingon siya sa akin, bakas ang pag-aalala sa mga mata niya, bahagyang kumunot ang kanyang mga kilay. "Maglaro ng cool doon." Kinagat ko ang labi ko, nangingibabaw sa akin ang pag-aalala. Sumagi sa isip ko ang mga alaala ni Jayden at ang pinagsamahan namin. Ang seksi niyang ngiti, ang pagkunot ng mga mata niya nang tumawa, kung gaano ako kaligtas sa mga bisig niya. Inalis ko ang mga iniisip, nakatuon s
(Winona) “Hey there, sweety. May surprise ako sayo." Ang aking boses ay magaan at masaya, pero ang aking puso ay tumibok sa pag-asa. Nakangiti siya sa akin, nanlaki ang mga mata niya sa curiosity. "Regalo ba ito?" "Hindi naman, pero maraming regalo mamaya." Lumuhod ako sa tabi niya, hinawi ang ilang buhok na nakaharang sa mukha niya. “Okay.” "Naaalala mo ba ang kaibigan kong si Jayden na pinag-usapan natin?" Tanong ko, sinusubukang panatilihing kaswal ang tono ko. Tumango siya, kumikinang ang mga mata niya sa excitement. "Nandito siya para salubungin ka at bumati ng maligayang kaarawan." Nagningning ang mga mata niya, at bahagyang tumalbog sa upuan niya. “Ay!” “Gusto mo bang lumabas?” Tanong ko, kumakabog ang dibdib ko. Sabik siyang tumango. “Ihatid na kita sa pushchair mo, para hindi ka masyadong mapagod.” Dahan-dahan ko siyang binuhat at pinaupo sa pushchair, sinisiguradong komportable siya. “Okay, Mommy.” Ang kanyang boses ay malambot at nagtitiwala, at ito a
(Winona) Gumawa si Anne ng unicorn cake at napakaganda nito sa mesa at napuno na ni Phillip ang lahat ng mga snack bowl, siguraduhing sariwa at walang alikabok ang lugar, at nakatayo siya rito na may hawak na kape para sa akin. Ang lounge area ko ay ginawang party central. Nanginginig ang mga kamay ko nang kunin ko iyon sa kanya. "Mukhang maganda ang kwartong ito. Magugustuhan lang ito ni Abby. Sana ay maayos na siya para maupo sa kanyang trono at buksan ang mga regalo niya sa amin.” Kinuha ko siya ng isang gintong velvet na trono para sa araw na iyon. “Sigurado akong gagawin niya. Alam mo kung gaano siya kahilig mag-unwrap ng mga regalo.” nakangiting sabi ni Anne. natatawa ako. "Oo, at pagkatapos ay paglalaruan niya ang lahat ng mga kahon na pinapasok nila sa halip na mga laruan." “Alam ko. Nakuha ko sa kanya ang pinakamalaking naka box na maaari kong mahanap para sa kadahilanang iyon,” dagdag ni Phillip. "Ang bike na iyon na may hawakan para itulak namin siya ay perpekto
(Jayden) “Tatlong taon na si Abby ngayon. Nakalabas na siya sa ospital at sa wakas ay handa na akong makipagkita sa kanya.” Ngumiti si mama pabalik sa akin. “Sobrang exciting. Pwedeng nakilala mo siya bago ito." “Alam ko, pero marami siyang dapat ipaglaban. Gusto kong makasigurado na handa na siya. Na handa na ako.” “Sa tingin ko, magiging handa na siya. Hindi niya pinalampas ang pagdilat niya at nakita niya ako.” "Teka, nakilala mo ba talaga siya? Paano ito?” Nagulat ako na hindi ito sinabi ni Mom sa akin. “Ginawa ko, at kung tatanungin mo kung may duda sa iyo siya. wala. Pwedeng siya ang iluwa sa iyong bibig sa edad na iyon. So, sigurado ka bang handa ka na?" tumango ako. "Ang Therapy ay talagang nakatulong sa akin na mahawakan ang mga bagay at harapin ang aking mga alaala nang may layunin. Naging mas malakas din kami ni Ashlyn sa couples sessions. Masasabi kong nagkakaroon tayo ng bagong antas ng tiwala sa isa't isa." “Ang sarap pakinggan.” "Dagdag pa, alam ko na k
(Winona) "So, sa tingin mo makakauwi tayo sa kanyang kaarawan sa loob ng tatlong linggo?" Tanong ko kay Dr. Green dahil ayaw kong gumawa ng anumang bagay na pwedeng magpabalik sa paggaling ni Abby. "Gusto ko siyang ipaghanda ng kaunting party." “Okey naman ang depekto sa heart wall sa ngayon. Habang siya ay lumalaki, at ang kanyang puso ay lumalaki, ito ay mangangailangan ng patuloy na pagsasaayos. Sana ay maabot natin siya sa puntong wala nang karagdagang pagkasira ibig sabihin ay hindi na kailangan ng heart transplant.” “Naiintindihan ko.” "Ito ay nangangahulugan ng mga operasyon at pagsasaayos para sa karamihan ng kanyang pagkabata. Sa tingin ko, pwedeng ang isang birthday party lang ang bagay na magpapasigla sa kanya. Huwag lumampas ito bagaman. Kailangan niya ng maraming kapayapaan at katahimikan. Pero huwag panatilihing nakakulong siya sa loob. Ilabas siya sa sariwang hangin at araw hangga't pwede. Hayaan mo siyang maging bata." “Siguradong gagawin ko. Salamat, Doctor G
(Ashlyn) Dumating na si Lance bago kami pumunta ni Judy sa downtown. Todo ngiti at yakap siya. I'm not sure I trust her, pero hindi ko sinisira ang araw na pinangarap ko. Mula nang mapansin ko si Jayden Brennan, minahal ko na siya. Mahirap panoorin ang kanyang pagkahumaling at pagkahumaling kay Winona, pero nagtagumpay ito sa huli. Para sa akin. Sinagot ko ang pinto nang tumunog ang chime. "Ashlyn." "Lance, pasok ka." Pilit kong iniiwasan ang diretsong titig niya. Ang presensya niya ay nagpapaikot-ikot sa tiyan ko. Hinila niya ako palabas ng pinto gamit ang braso, mahigpit ang pagkakahawak niya at hindi maawat. “Buntis ka?” “Tama na yan. Magkakaanak na kami ni Jayden.” Pinipilit kong panatilihing matatag ang boses ko, pero may panginginig na hindi ko lubos na maitago. Bahagyang nanginginig ang mga kamay ko, at kinuyom ko ito para pakalmahin ang sarili ko. “Sigurado ka?” Naningkit ang mga mata ni Lance, tinitigan ako ng matindi na ikinakurot ng tiyan ko. "Siyempre sigu