Malamig ang simoy ng hangin at tinatangay nito ang iilang hibla ng mga takas kong buhok. Hindi ko maiwasang yakapin ang aking sarili at muling tinanaw ang malawak na karagatan. Kanina ko pa pilit na pinapatulog ang aking sarili dahil gusto ko na magpahinga ngunit hindi ko magawa. Hindi ako makatulog. Ang mukha ni Fox ang lagi kong nakikita. Ano ba talaga ang nangyayari sa ‘kin? Bakit kulang na lang ay siya na ang maging laman ng isipan ko? I tried calling my son, kasi naiisip ko na baka hindi ko na isipin ulit si Fox. Pero parang kabaliktaran ang nangyari. I longed for him even more. At hindi ko maintindihan ang aking sarili. Bakit ganun? Bakit ganito ang nararamdaman ko? I mean, It’s just a week! Isang linggo lang kaming naging mabuti sa isa’t isa. ‘But you have to admit it, you did extraordinary things with him,’ bulong ng maliit ng boses sa utak ko. Yes. Hindi ko naman i-de-deny ‘yon, e. Wala naman akong rason para i-deny ‘yon. Pero ang tanong ko lang ay kung bakit… kung bakit
Tahimik kong iniimpake ang aking mga kagamitan para sa ‘king pag-alis bukas. Yes, we’ll leave tomorrow soon right after the wedding. Ako ang mauunang umalis dahil hindi na ako sisipot pa sa wedding reception. Wala akong ibang rason pa para manatili. While packing my things, Fox’s words keep playing inside my head like a freaking broken disc. Hindi ko mapigilan ang sariling maluha. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang nangyayari sa buhay ko. Kung bakit pinaglaruan ako ng ganito. Ganito ba ang ganti ni Fox? Para sa pagkasira ko ng kasal niya noon? Nang hindi ko na mapigilan ang aking sarili, humikbi na ako. Hindi ko mapigilan ang pagbugso ng sakit at lungkot sa ‘king dibdib. Umupo ako sa kama at muling humikbi. Hindi ko maintindihan ang aking sarili. Simula pa lang ay may pagdududa na ako kay Fox. Sa mga motibo niya. Sa mga galaw niya. Sa mga pinapakita niya sa ‘kin. But then I choose to turn a blind eye on everything and believe with the saying, ‘Don’t judge a person’ dahil n
Napahilot ako sa ‘king sintido at inilibot ang aking tingin sa buong paligid. Abala ang lahat. Pati ang mga make up artist ay hindi magkandamayaw sa pag-iikot dahil sa sobrang ka-busy. Mariin ko namang kinagat ang aking ibabang labi saka ako nagdesisyong umalis na lang dito dahil titignan ko pa ang wedding venue. Dumaan lang talaga ako rito para uminom ng tubig.Ramdam na ramdam ko ang aking pagkahilo dahil sa wala akong tulog kagabi. Hindi ko magawang pilitin ang aking sariling matulog. Hindi ako makatulog dahil sa labis na kakaisip sa naging usapan namin ni Finn, at ni Fox. Halo-halo ang lahat sa isipan ko. I just wanted to rest. Pero hindi. Ayaw ako patulugin ng mga iniisip ko.Habang naglalakad ay nakaramdam na talaga ako ng matinding pagkahilo kaya wala sa sarili akong napahawak sa malapit na pader. Ngunit labis akong nagtaka nang maramdaman kong hindi pader ang aking nahawakan. I lifted my gaze and realized I was holding into a person.“I-I’m sorry,” mahinang usal ko.Umayos ako
Humigpit ang pagkakahawak nito sa ‘king beywang at mas lalo niya pa akong diniin palapit sa kanya. Namilog ang aking mga mata at buong lakas siyang tinulak. Pinunasan ko ang aking labi na kanyang hinalikan at masama siyang tinignan.“Ano bang problema mo?! Bakit bigla-bigla ka na lang nanghahalik?! Have you gone mad?!” Hindi ko na mapigilan ang aking sarili na magtaas ng boses kahit na magkaharap naman kami. “Nababaliw ka na ba?!”He didn’t answer. Sa halip ay tinitigan lang ako nito gamit ang masama niyang tingin. Hindi ko tuloy maiwasang titigan siya pabalik. Kahit sa ganoong pagkakataon ay hindi pa rin maitatanggi ang kagwapuhan nito.Alam kong hindi ito ang panahon para mag-isip ng ganito. Ngunit sa ‘king pagtitig sa kanya ay biglang sumagi sa ‘king isipan si Finn at ang usapan naming kagabi. Kung paano ito humikbi nang mapanaginipan niyang binibigay ko na siya sa kanyang ama.The thought itself made a tear fell on my cheek. Ang isang luha ng ‘yon ay nasundan at nasundan pa kaya k
“Ivy?”Paalis na sana ako nang may tumawag sa ‘king pangalan. Nilingon ko ito at nakita ko si Mr. Alejo na palapit sa ‘kin. Hinanda ko naman ang aking malapad na ngiti dahil ayokong idamay si Mr. Alejo sa kung ano mang init ng ulo na meron ako kay Fox ngayon.“Yes, Mr. Alejo? How may I help you? Is there any problem?” sunod-sunod kong tanong.Ngumiti lamang ito at ngumiti sa ‘kin. Hindi ko maiwasang mangunot ang aking noo dahil nagtataka ako sa kanyang pagtawag sa ‘kin.“I just wanna thank you for everything. For the effort for this big day of my life. Hinding-hindi ko ito makakalimutan, Miss Ivy.” Ngumiti ito sa ‘kin. “Ngunit aalis ka na ba?”Nagdadalawang isip akong tumango. Gusto kong sabihin sa kanya na oo, aalis na ako. Ayoko namang isipin niyang isa akong killjoy at ayokong masaksihan ang kasal niya. Kaya kahit labag sa ‘king kalooban ay umiling ako.“H-hindi pa, Mr. Alejo.” Pilit akong ngumiti.“Really? You look pretty on your dress. Akala ko may ibang lakad ka,” aniya. “And my
“Anong pag-uusapan natin?” diretso kong tanong rito. Dinala niya ako sa isang coffee shop na hindi lang din kalayuan sa resort kung saan gaganapin ang kasal. Hindi ko alam kung ano ang gusto niyang pag-usapan namin. But I think this has something to do with my parents. Dahil alam kong kahit siya ay nahihiwagaan pa rin sa pagkamatay nila Mommy at Daddy kahit ilang taon na ang dumaan. “What happened? Bakit ka nandito? Why are you working as a wedding planner? Hindi ba’t─” “I lost everything right after I lost my parent, Hansel.” Tipid akong ngumiti rito. “That’s why I’m now working as a wedding planner to suffice my needs… and my child’s.” Dumating ang isang waiter na nagkuha sa aming order kanina. Nilapag nito ang aming mga ini-order na kape. I smiled at the waiter and right after he left, Hansel started asking questions once again. “Y-you have a child? Are you kidding me right now? Sinong ama? Are you married already?” sunod-sunod nitong tanong sa ‘kin. Mahina akong natawa sa mga
“Ivy…”Napatingin ako sa tumawag sa ‘kin at agad kong ipinakita ang aking ngiti. Hindi ko siya kilala, okay? Hindi ko rin alam paano niya ako nakilala. Strangers calling me with just my name feels so weird. Hindi ako nasanay.“Yes, Sir? How may I help you with?” I politely replied.Ngumiti ito sa ‘king naging sagot at umiling. “No need to be polite. Anyway, I am Arnold, the groom’s brother.”Tumango-tango ako. That makes him look very familiar. Medyo kamukha niya si Mr. Alejo. Pero ang hindi ko maintindihan ay kung bakit niya ako tinawag at kung paano niya ako nakilala. Known enough for him to confidently call me by my name.“Ano pong maipaglilingkod ko? Is there any problem?” mahinahon kong tanong.“Nothing. I just came here to personally meet you,” he said. “Lagi ka kasing bukambibig ni Floryn at nabanggit din sa ‘kin ni Cris na isa kang magaling na wedding planner so I came here to see it for myself. And my brother was right.”Hindi ko alam kung ano ang tamang words na sabihin dahi
“Ano ba kasing pumasok sa isip mo at nagpaulan ka, ha? At sa gitna pa talaga ng sementeryo? Are you crazy? Paano kung magkasakit ka bukas? Ivy, nakikinig ka ba?”Inilibot ko ang aking paningin sa paligid. Mas lalo pa yatang sumikip ang aking dibdib dahil sa mga nangyayari. Lalo na nang masilayan ko ang malaking picture frame naming tatlo ni Mommy at Daddy.A single tear fell on my cheek while looking at the picture frame. Hindi ko alam kung paanong hindi pa rin nauubos ang luha ko dahil kanina pa ako umiiyak. Tila isa itong gripo na patuloy lamang sa pag-agos.Mariin kong pinikit ang aking mga mata at bumuntong hininga. Umupo ako sa isang couch at hindi ko na pinansin pa si April na kanina pa ako pinagsasabihan. Mabuti na lamang at available siya kaya agad niya akong pinuntahan sa sementeryo kanina. Dahil kung hindi ay siguro nanginginig na ako roon sa lamig.“Puro pa basa ang mga damit mo. Anong susuotin mo ngayon?”“He knows,” I said. “Alam na niya…”Alam kong gusto ni April na magt
The Sequel: Epilogue IVY SHANE BARTOLOME’s point of view “Do you want me to sing a song for you? I will gladly do that, baby.” Then next thing I heard was a strumming of a guitar. “We were as one, baby. For a moment in time. And it seemed everlasting that you will always be mine. Now you wanna be free, so I’m letting you fly. Cause you know in my heart, girl. Our love will never die, no.” His voice suddenly cracked in the middle of singing and it’s kinda weird because… because I like his voice. Bumibilis ang tibok ng dibdib ko sa naririnig ko. “You’ll always be a part of me, and I’m part of you indefinitely. Girl, don’t you know you can’t shake me. Oh, Darling, cause you’ll always be my baby.” Narinig ko ang paghagugol nito kaya naman kusang tumulo ang luha sa ‘king mga mata. I looked at my parents confusedly. I don’t understand what exactly is happening right now. “Why am I crying?” Ngunit hindi sumagot si Mommy. Hanggang sa isang tinig na naman ang aking narinig ko. “Mommy, w
The Sequel: Chapter 25FOX MADRID’s point of viewPeople used to say that you can’t give up on someone because the situation’s not ideal. Great relationships aren’t great because they have no problems. They’re great because both people care enough about the other person to find a way to make it work. And that’s how our love is. We’re trying to make it work no matter how hard it is.Not because we have our children, but because both of us can’t imagine surviving the future without one another. Both of us wanted to spend each other’s lifetime. We are each other’s strength. And as I watched how the burning car fell into the cliff, I lost all my strength.“Fox, no!”Mabilis akong hinawakan ni Stone sa balikat para hindi ko takbuhin ang distansya ng bangin. Napuno ng luha ang aking mga mata at nandidilim ang aking paningin. The anger inside me flamed up and now I can feel myself moving into their own, it’s as if they have their own mind to control.I pushed Stone hard and walked towards Li
The Sequel: Chapter 24“Grabe!” April exclaimed with a teary eyes. “Hindi ako makapaniwalang ikakasal ka na. I mean, is this real? Are you for real?”I looked at her and smiled. Gustuhin ko mang umiyak ay hindi pwede dahil kasalukuyan pa akong nilalagyan ng make up habang ang iba naman ay inaayos ang aking buhok para sa paglalagyang ng veil.“Stop being so dramatic, April. Ikakasal lang ako, hindi ako mamamatay,” natatawang tugon ko.Paano ba naman kasi? Kung umiyak siya ay parang ano mang oras ay kukunin na ako ni Lord. Kaya naman ay nginingitian ko na lang siya.“But seriously, Ivy. I’m really happy for you. Finally, hindi na jinx ang kasal mo ngayon. Paglabas mo ng simbahan mamaya, hindi ka na si Ms. Bartolome. You will be Mrs. Madrid and that is making me cry. I am so happy for you.”Hinawakan nito ang kamay ko kaya naman pinisil ko lang ito para pakalamahin siya. She’s getting emotional kahit may make up na ito.“Don’t cry or you’ll ruin your make up.”The day has finally come, a
The Sequel: Chapter 23FOX MADRID’S Point of viewI knocked on my son’s room but no one answered. Kaya naman ang ginawa ko ay tinulak ko pabukas ang pinto at doon ko nasilayan si Finn, nakahiga sa kama at mayroon suot na headset. Nakapikit ang mga mat anito na tila ba natutulog. But I am not dumb not to know he’s just acting.Humugot ako ng malalim na hininga at umupo sa kama. I looked at his walls full of anime strips. He designed his room. Mayroon din siyang personal computer sa gilid na sinadya ko para sa kanya. I want to spoil him so much. Baka sa ganitong paraan ay malaman niyang mahal na mahal ko siya.“I know you can hear me,” I said. “Can we talk?”Doon ko lang naramdaman ang pagbangon ng anak ko. Nilingon ko ito at nakita ko ang pagtangal nito ng headphones. Finn looked at me. Walang emosyon sa mga mat anito at parang hindi siya interesado. O sadyang pinapakita niya lang sa ‘kin na hindi ako interesanteng kausap.“Are you still mad at me?” tanong ko sa kanya.“No,” diretsong
The Sequel: Chapter 22 Hindi maalis ni Fox ang titig niya sa ‘min ni Heather. Parang hindi pa rin siya makapaniwala sa nakikita niya. Hindi yata siya makapaniwalang nandito kami at hindi kami umalis nang tuluyan. Kahit naman ako. Lalo na’t desidong- desidido ang hitsura ko nang magtalo kami ni Fox tungkol dito kaya naman hindi na ako nagtataka sa klase ng patingin niya sa ‘kin ngayon.“Kain ka ng marami,” I said. “Nasabi sa ‘kin ni Lucifer na hindi ka kumain buong araw kahapon at puro alak lang iniinom mo. Are you trying to end your life, Fox. Dapat sinabi mo at nang makahanap ako ng hitman na titira sa ‘yo.”Hindi ito umimik. Nang nanahimik na si Heather ay maingat ko itong nilagay sa kanyang baby crib na pwedeng dalhin kahit saan. Sinadya ko kasi na mayroong gulong ang crib nito para matutulak ko lang sa kung saan ko man gusto. At nang matapos ay napatingin ako kay Fox saka ko ito nilapitan.Ako na mismo ang naglagay ng pagkain sa kanyang plato dahil mukhang wala siyang planong gaw
The Sequel: Chapter 21 Inilibot ko ang aking panigin sa buong paligid at hindi ko maiwasang ngumiwi sa sobrang gulo ng paligid. Ang mga flower vase ay basag. Napaawang naman ang labi ko nang makita ko ang basag na malaking tv flatscreen. Then my eyes landed on Fox. Nakaupo ito sa sahig at nakapatong ang siko nito sa kanyang tuhod, takip takip ang mukha. He was leaning against the sofa. Ang sofa na bumaliktad din. “Fox…” I chanted. Agad itong napatingin sa ‘kin. At ang mapula nitong mga mata ang sumalubong sa ‘kn. His red and swollen eyes are looking at me and telling me how tired he is right now. Nakaramdam ako ng guilt habang nakatitig sa mga mata niya. Lucy called me, nagbabakasakali raw siya na baka hindi ako umalis. And I didn’t leave. Hindi ko kayang umalis dahil ayokong lisanin si Fox. Kaya naman nang tinawagan ako ni Lucy ay agad kong sinagot ang tawag. And when he told me that Fox was driving drunk, I was damn worried. Nalaman ko rin kay Lucy na hindi pumasok sa trabaho si
The Sequel: Chapter 20 Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi at bumuntong hininga. Hinilot ko ang aking sintido at tinitigan si Fox na ngayon ay tulog sa aking kandungan. Paulit- ulit na bumabalik sa ‘king alaala ang nangyari kani- kanina lang. Kung hindi pa siya nawalan ng malay ay hindi ito titigil. Mabuti na lang din at nagising ang yaya ni Finn kaya naman ito muna ang tinugon kong bantayan si Heather. I run my fingers through his hair while looking at his face. Sobrang himbing ng tulog nito. Hindi maalis sa isip ko kung paano nabasag ang tinig niya kanina. And I was totally lost for words. Hindi ko alam kung paano ko kakausapin si Fox tungkol dito dahil mukhang may nakapagsabi sa kanya ang plano ko. Pinikit ko ang aking mga mata. And I’m starting to think my decisions all over again. Ngayon ay naiisip ko na naman kung tama ba itong pinaggagawa ko sa buhay? Kung tamang desisyon ba ang umalis na lang kaysa ang ayusin ang lahat ng ito ngayon. His phone suddenly rang, creating
The Sequel: Chapter 19Nang sabihin ng doctor na pwede na akong umalis ay sinamahan ako ni Fox na umalis maghanda na para sa aming pag-alis. Ang crib at ibang gamit ni Heather ay pinadala na namin sa bahay. Ang natitira na lang dito sa loob ng silid ay ako at si Fox na karga ang baby namin. Ngumingiti lamang ito sa ‘kin dahil busy ako sa pagtutupi ng mga sheets.“Are you sure you’re fine now?”Napatingin ako rito at tipid na ngumiti. “Yes, I am.”“What if ipa-check up natin ang─”“Fox, I said I’m fine,” pagpuputol ko rito. “Don’t worry about me. Kaya ko na ang sarili ko.”“Why are you talking as if you’re fine without me and you don’t want to be dependent to me?” mahinang tanong nito.Bahagya akong natigilan sa pagtutupi ngunit hindi ko siya nilingon. Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi saka ako muling nagpatuloy sa pagtutupi ng aking mga gamit. Wala rin naman akong mapapala kung sasagutin ko ang tanong niya. Baka mauwi lamang kami sa pagtatalo.Isang kumot na lang sana ang tut
The Sequel: Chapter 18 Kusang dumilat ang aking mga mata at inilibot ito sa buong paligid. Dumapo ang aking paningin sa ‘king tiyan. Namilog ang aking mga mata nang hindi ko na makita ang umbok nito kaya naman wala sa sarili akong bumangon. Nakaramdam naman ako ng paninibago dahil sa sobrang gaan ng katawan ko. “Ma’am, dahan- dahan po sa paggalaw.” I looked to my side and frowned. “Nasaan ang anak ko? Anong nangyayari?” “Ma’am─” “Kakagising mo pa lang,natataranta ka na agad.” Wala sa sarili akong napatingin sa nagsalita at nangunot ang aking noo nang makita kung sino ito. “Lia?” wala sa sarili kong tanong. Ngumisi siya sa ‘kin at tumayo sa gilid ng aking kama. Nakaramdam ako ng kaba lalo na’t nang umalis ang nurse para siguro ay bigyan kami ng pribadong sandali. And this is not what I wanted. “Relax,” she said. “I won’t harm you. Not now.” My forehead knotted and she smirked at me. “What do you mean?” Umupo ito sa isang stool at tumingin sa ‘kin. Nagtaka ako nang bigla itong