"It's okay if you won't come. Saglit lang ako doon tapos pupuslit na agad ako pauwi dito," he said while fixing his cufflinks.
Tiningnan ko siya sa salamin at hindi iyon nakatulong. Mas lalo lang nanuyot ang lalamunan ko sa kabuoan niya.
He was hard and beautiful in all parts of him. Ang tanging malambot lang siguro sa kanya ay ang kanyang labi.
And his heart.
His suit hugged every ripped edges of his musculinity. Kahit saan tumingin ay marahas ang dating niya. He was darkness. But he's also beauty.
Ezekiel is no beauty and the beast. He is a beautiful beast.
"Please zip me up. Hindi ko abot," pasuyo ko habang nakatayo sa harap ng salamin suot ang isang kulay cream na spaghetti strap silk gown.
It clung to my body like a second skin and gave emphasis to every curve and corner of my physique. It shows a small portio
"Can't we just stay here for tonight?" parang bata niyang pagmamaktol. "You're flying to Berlin tomorrow and I won't be able to see you for three days," he buried his face in my neck and inhaled my scent. "We can just cuddle, you know. Hindi naman importante 'yung birthday ni Donovan." Umirap ako pero agad na napangiti. Kinalas ko ang kamay niya sa beywang ko at umatras. "No. We're going. Let's go na baka matraffic pa tayo," usal ko at kinuha ang heels sa kama at saka umupo sa paanan nito. Isusuot ko na sana ay biglang siyang lumuhod sa harap ko. I bit my lower lip to suppressed my smile when he, himself, wore me my heels. "Give me one reason why we should really go there? Because our presence is not really needed in that party," he mumbled while fastening the strap of my heel around my ankle. "Kapatid mo kaya 'yun," "Masyadong maraming bisita kaya magiging sobrang busy siya," "Still," "And he'll understand if we're not coming," "Nakakahiya naman sa Mama mo," "She will also un
Pagkalapag ng eroplano sa airport ay dumungaw ako sa labas ng bintana. I slightly tilted my neck to take away its stiffness. Nakatulog ako sa biyahe kaya naunay ang leeg ko sa isang posisyon. Kagagaling ko lang sa Berlin para sa Winter Fashion Catalogue na nirampahan ko. I stayed there for three days. Sa mga oras na hindi ako abala ay nasa hotel suite lang ako at ka-video call si Kael. It made me missed him. Napakunot ang noo ko at bumagal ang paglakad na guyod-guyod pa ang laguage bag. Hinubad ko ang ray bans at tiningnan ang loob ng sasakyan. "Saan po si Kael, Manong?" Akala ko siya ang susundo sa akin? I was even anticipating on seeing him after the tiring schedule of mine. "Hindi po ba niya sinabi sayo, Ma'am? Sabi sa akin ni Sir ay na-extend po daw 'yung meeting nila kaya po hindi ka niya masusundo," sabi ni Manong at pinabuksan ako ng pinto. Nanatili akong nakatayo roon habang kinuha niya ang dala ko at pinasok sa back compartment. Pumasok ako at agad na chineck ang p
Napahinga ako ng maluwang ng sumandig na sila sa kanilang upuan at naiwala na ang atensyon sa aking singsing. Naririnig ko ang mga balibalita na um-oo lang daw ako kay Kael dahil kailangan ko siya para maisalba ang kompanya namin. It wasn't a lie. Hind ko iyon itatanggi dahil iyon ang dahilan naming dalawa noong una. Totoo namang na-engage lang kami dahil binigyan niya ng agarang solusyon ang pagbagsak ng kompanya namin. Reason why he's very busy these past few days. Luckily, unti-unti ng bumabalik sa dati ang lagay ng kompanya namin. The factories are back. The workers are back. The suppliers are back, too. Even the one who's at fault has been caught and was turned over to the authority for probable sentencing of years of imprisonment. Ang sekretarya namin ang nasa likod ng pagkawala ng bilyong-bilyong pera sa kompanya. It was a total shock for us. Buhay pa ang mga magulang namin noong nag-umpisang magtrabaho si Lydia bilang sekretarya namin. Ka-edad niya lang si Papa na kung b
This chapter is dedicated to Ate Nica— for telling me stories about the myth of a true love and for being the living proof that human beings are still capable of loving unconditionally. *** Napamulat ako at mabilis na napatabon sa bunganga. Dali-dali akong bumangon para takbuhin ang banyo habang naduduwal. Agad akong napaluhod sa harap ng kubeta at walang habas na sumuka. My knuckles were turning white as I tightly gripped the edge of the toilet. My eyes blurred with tears. For a second, I thought the sound and echos of me vomiting will wake up the whole apartment. Pakiramdam ko ay pati yata ang bituka ko nasuka ko na. Nahihilo din ako at masama ang pakiramdam. Sinikop ko ang aking buhok at pinakiramdaman kung naduduwal pa ba ako. Nang wala ng maramdaman ay flinush ko ang toilet at hinarap ang sarili sa salamin. Pagkakita ay agad akong napangiwi. I look awful. I feel like shit and I looked like shit. Gulo-gulo
Muli kong tinakbo ang sinabi niyang Room at agad akong hinarangan ng mga naglalakihang bodyguards nila. The first to spot me was his father. He immediately signaled his men to let me through. Inaaalo ng tatay ni Kael ang humahagulhol nitong ina. Umiiyak din ang mga babaeng kapatid ni Kael habang si Donovan ay may seryosong kausap sa cellphone nito. They were all gathered up in front of the Operating Room. Agad akong lumapit sa kanila at lahat ng mata ay lumapat sa akin. Hindi pa man ako lubusang nakakalapit ay isang lagapak sa pisngi ang natanggap ko. Namanhind ang aking pisngi. The sound rings in my ear in midst of their cries. Instead of feeling pain, I felt nothing. I was numb because of my worry for Kael's well-being. Nanatiling nakalihis ang ulo ko sa isang direksyon. My lips slightly parted. Strands of my hair covered my face. I was stunned. Nabigla ako. Pero wala akong naramdaman. I didn't know what was that for or who did it because I'm fucking so down and exhausted right
Save the last for the best. This is dedicated to Edrhine— for the only woman who pushed me through and made me feel so worthwhile. Thank you for telling things to me you never knew fueled me to end this piece. Sobrang laki ng ambag mo dito. Hindi ako aabot hanggang dulo kung wala ka. :) ***Kinabig ko ang manibela pakaliwa. Ang panghapong sikat ng araw ay tumama sa aking mukha habang binabaktas ng sasakyan ko ang kalsada.Bahagya akong pumikit sa sikat ng araw. I welcomed it with appreciation.Nanatili akong nakapikit ng ilang sandali. Hindi dahil nasisilaw ako kung hindi ay dinadama ang pakiramdam nito.It feels good. It feels like coming home.After the things I went throug
Binuhat ko si Terra habang hinawakan ko sa kamay si Vernon. Iniwan ko lang ang bag nila sa kotse at dinala 'yung tote bag ko.Naguguluhan na tumingala si Vernon sa akin at ganoon din si Terra. Ilang beses na namin itong napapag-usapan pero alam kong hindi pa nila maiintindihan hangga't nasa murang edad pa lang sila.Kung bakit ang ama nila ay buhay pa pero tila patay ng namumuhay.Nilunok ko ang bara sa aking lalamunan. I have to be strong. I can't afford shedding tears in front of my son and daughter. They must not see me weak or crumble away."I don't think he loves it Mom. Daddy never reacts to anything we say. He just keeps on sleeping. Wala siyang pakilala sa amin," Vernon pointed out. May pagtatampo sa tono niya habang nakanguso.Napapikit ako saglit. I winced at his words.Nilebel ko ang tingin namin habang akay ko pa rin si Terra na nilalaro ang
EZEKIEL'S POV Iginala ko ang aking paningin sa kabuoan ng bahay. It's was nothing alike to the place where my nightmares were created. Kung saan ang isang anghel ay nadungisan ng kasamaan. Ang anghel na iyon ay akon. But when I lost my innocence, I'm no longer an angel. Ang bata kong pag-iisip at pagkatao ay namantyahan na. Puno ng antigong mga gamit ang loob ng bahay na ito. Kakaiba ang bawat desinyo sa iba't-ibang sulok at maaliwalas sa pakiramdam. Hindi kagaya ng kung saan ako nanggaling ilang buwang na ang nakalipas. The syndicate's lair reminds me that inferno exist. Puro usok ng sigarilyo, amoy ng alak, pulbura ng mga ipinagbabawal na gamot at balang inilalagay nila sa mga baril na walang ka