CHAPTER 101

This chapter is dedicated to Ate Nica— for telling me stories about the myth of a true love and for being the living proof that human beings are still capable of loving unconditionally.

***

Napamulat ako at mabilis na napatabon sa bunganga. Dali-dali akong bumangon para takbuhin ang banyo habang naduduwal. Agad akong napaluhod sa harap ng kubeta at walang habas na sumuka.

My knuckles were turning white as I tightly gripped the edge of the toilet. My eyes blurred with tears.

For a second, I thought the sound and echos of me vomiting will wake up the whole apartment. Pakiramdam ko ay pati yata ang bituka ko nasuka ko na. Nahihilo din ako at masama ang pakiramdam.

Sinikop ko ang aking buhok at pinakiramdaman kung naduduwal pa ba ako. Nang wala ng maramdaman ay flinush ko ang toilet at hinarap ang sarili sa salamin.

Pagkakita ay agad akong napangiwi. I look awful. I feel like shit and I looked like shit. Gulo-gulo