SEBASTIAN'S POV
Nakasunod lang kaming tatlo sa likod nina Vienna pero hindi niya napapansin ang presensya namin. Kanina ko pa siya tinitingnan mula no'ng magperform siya hanggang sa puntahan siya ni Tine kasama si Vince na kapatid niya. Hindi nga ako nagkakamali, siya nga si Vienna ang nag-iisang babaeng minahal ko noon pero nawala na parang isang bula. Bumalik siya na parang hindi ako kilala, na parang bago sa kaniya lahat ng mga nakikita niya. Is she pretending? palabas lang ba ang lahat para hindi niya pagsisihan ang ginawa niya sa'kin noon?
Her personality, the way she speak to someone, hindi siya gano'n at ibang-iba sa nakilala kong Vienna 7 years ago. She is not the woman I staring now, anong nangyari 3 years ago? How come na hindi niya 'ko naaalala?
"Dad hindi ako sigurado kung siya nga si Vienna pero magkamukha silang dalawa. Hindi sila magkapareho nang ugali pero ramdam ko dad na siya nga 'yun," sabi ko kay dad.
VIENNA'S POVAfter matapos ng game, everything was going back to normal. May ilan na hindi pa nakakamoveon sa laro at ang iba natutuwa pa rin sa resulta. It's already 10:30 am at napili naming dito tumambay sa cafeteria. Until now, nag-aalala pa rin ako kay Sebastian."Hoy Vienna! saang lupalop na ng mundo tumatakbo 'yang utak mo? kanina ka pa tahimik diyan." Tiyaka lang ako nagising sa reyalidad nang magsalita si Michelle. Nakatingin na pala silang dalawa sa'kin pero hindi ko man lang ito napansin, napabuntong hininga naman ako bigla."Nag-aalala ako kay Sebastian," sagot ko na ikinagulat naman nilang dalawa."Ha? bakit ka naman nag-aalala sa kaniya? Hindi naman sinasadya ng kuya mo yung nangyari sa kaniya, nanunuod kaya ako," wika ni Therese. Ewan ko nga rin eh, hindi ko alam kung bakit ako sobrang nag-aalala sa taong 'yun. We're not even close at minsan lang din kami nag-uusap.
VIENNA'S POV It's Saturday in the morning at wala pa 'kong balak lumabas ng kwarto, nakahilata pa rin ako sa kama. But suddenly, I remembered what we did yesterday. We really enjoyed, pumunta kami ng mall para magshopping, naglaro sa timezone at kumain ng kung anong magustuhan naming kainin. Syempre libre ko 'yun, hindi naman ako nagsisi natutuwa pa nga ako kasi dahil sa mga ginawa namin nakalimutan ko ang mga nangyari kahapon sa university. Pumunta rin kami sa shop ko, si Therese hindi pa rin makapaniwala na sa ganitong edad ko may sarili na 'kong business. Pinakain ko naman sila ng binake kong cupcakes then pinatake out ko rin sila ng cakes, pambawi sa effort nilang dalawa. After nun, umuwi na rin kami at sobra akong napagod pero worth it naman kasi nag enjoy talaga ako. Thanks to them, I really appreciate their love and concern. Nag vibrate naman ang phone ko and I check it, si kuya RJ. Fr
VIENNA'S POV Nasa biyahe na 'ko papuntang studio, I received a 30 text from kuya RJ at ang laman lahat ng 'yun "where are you?". I just rolled my eyes, kanina pa raw siya naghihintay sa'kin sa parking lot eh hindi ko naman siya sinabihan na hintayin niya 'ko. After 45 minutes, nakarating na rin naman ako sa parking lot ng studio and he's waiting me there. Pagkababa ko nang kotse sinamaan niya 'ko ng tingin, inirapan ko na lang siya. Sumakay na lang din naman ako sa kotse niya at sumakay din siya. "Ano ang kakantahin mo mamaya?" he asked. Hindi ko pala siya sinabihan kasi wala rin naman sa plano ko na sabihin ito sa kaniya. "Malalaman mo rin 'yon mamaya," tanging sagot ko. I realized na panay kanta lang ako ngayong araw, una do'n sa park pangalawang beses 'yun tas mamaya ulit do'n sa station. Sumasakit na talaga ang lalamunan ko, bakit pa kasi ako pumayag? "Parang pagod
VIENNA'S POVIn the end, kinain ko "both" ang pagkaing binigay nila. Alangan naman itapon ko? edi masasayang lang ang effort nilang dalawa. Kahit busog na busog na 'ko, hindi ako tumigil hangga't 'di ko naubos pareho. Parang sasabog na ang tiyan ko at gusto ko na ring sumuka. Bakit ba ginagawa nila sa'kin 'to? oo, mabait naman talaga si Tine pero si Sebastian mabait naman kaso hindi ko siya maintindihan.Nandito ako ngayon sa bench kasama itong dalawang babae na kanina pa nakatingin sa'kin. I already told them what happened earlier kaya sila na curious din sa ginawa nung dalawang lalaki."Vienna isa lang ang ibig sabihin niyan, gusto ka nilang pareho," biglang sabi ni Therese na naging dahilan para magsitayuan ang balahibo ko sa braso."Hindi 'yan mangyayari Therese, bago pa lang ako sa university na 'to," sagot ko."Hindi ka kasi naniniwala sa love at first sight. Mahahalata kay
VIENNA'S POV "Huwag ka nang sad ah? hindi ito makakarating kay Tine, kinausap ko na ang mga classmates natin kanina. No need to worry okay?" marahang wika ni Therese, ngumiti na lang ako. Katatapos lang ng second period at nawalan ako ng ganang makinig sa discussion dahil sa nangyari kanina. "Si Michelle nasa isang bench malapit sa cafeteria at may binili na siyang pagkain para sa atin." Tumango ako bilang sagot at nagtungo na nga kami kung nasaan si Michelle. Naabutan namin siyang umiinom ng coke, napatigil lang siya nang makita niya na kami. Agad naman siyang tumayo at niyakap ako. "Vienna umiyak ka raw kanina, nakita ka ng isang classmate ko no'ng napadaan siya sa room niyo. May nangyari ba?" tanong niya matapos niya 'kong yakapin. Napatingin ako kay Therese nang makaupo na kaming dalawa. She knows what I mean kaya siya na ang nagkuwento kay Michelle. "Damn him! wala
VIENNA'S POVNatapos na rin naman ang picture taking, nagsi-upo na rin naman kaming lahat. Still, katabi ko pa rin si Sebastian. Naaasar na 'ko kanina pa, sa tingin ko pinagplanuhan talaga nina kuya Dim 'to."Ang first activity na gagawin niyo ay sasayaw kayo ng kahit na anong klase ng nursery rhymes. This time, no music related. Sasayaw lang kayo as partners, kami na ang bahala ni Sheene kumanta sa napili niyong kanta related sa topic. Bibigyan ko kayo ng 30 minutes para magprepare then by 10 am, magsisimula na tayo," explain naman ni kuya Dim. Ano naman kaya ang sasayawin namin? hindi nga ako marunong sumayaw eh. Nag-start na rin namang mag-discuss ang iba, pero kaming dalawa ito nakaupo lang."May naiisip ka ba?" tanong ko at napalingon sa kaniya."Alam mo naman siguro ang watermelon dance?" Pinigilan ko talagang matawa sa sinuggest niya."Oo alam ko 'yun, pero ang basic ng st
VIENNA'S POVKatatapos ko lang mag-half bath at buti na lang nagkasya pa sa'kin ang mga damit na naiwan ko rito. Hanggang ngayon iniisip ko pa rin ang pangalang 'yun. Sa tingin ko, kilala siya ng mga magulang ko at maging si kuya. Hindi pupwedeng wala silang alam tungkol sa kaniya and I need to find out who he is.It's already 6:30 pm at hapunan na ngayon dito sa orphanage. Lumabas na lang din naman ako ng kwarto at nagtungo sa dining area kung saan naabutan ko ng kumakain ang mga bata."Nak, maupo ka na at saluhan mo na ang mga bata," wika ni sister Elizabeth nang mapansin niya na ang presensya ko."Mamaya na lang po sister, si Billy ho nga pala? kumain na ba siya?" tanong ko."Kumain na siya at nakainom na rin ng gamot. Si sister Fiona na ang nag-asikaso sa kaniya. Huwag ka ng mag-alala anak," sagot naman ni sister Elizabeth, ngumiti na lamang ako."Okay po
VIENNA'S POVTime Check: 5:03 pmKatatapos lang ng klase ko ngayong hapon pero hindi pa 'ko makakauwi. Sinabihan ko na rin naman si Michelle at Therese kaya nauna na rin silang umuwi. Nakarating din naman ako sa Music Club at naabutan ko na nag-uusap sila ng kabandmates niya."Hi Vienna," bati naman sa'kin ni Liam nang makapasok na ako ng room. Nginitian ko na lamang siya at naupo naman ako sa bakanteng silya."Nandito na pala si Vienna dre, hi Vienna kamusta?" tanong ni Louie nang mapansin niya na ang presensya ko. Napatingin din naman sa'kin si Sebastian pero hindi naman 'yon nagtagal."Ayos lang," maikling sagot ko."Buti naman, una na kami.. ingat kayo ni Sebastian," at umalis na rin sila after magpaalam ni Louie. Kami na lang dalawa ang naandito ngayon sa loob pero siya abala sa pag-aayos ng mga gitara. Bakit kaya ang tahimik niya? pero kanina nung mag-u
Matagal ko nang pinapangarap ang kumanta sa isang entablado at pinapanuod ng maraming tao. Bata pa lamang ako natutunan ko na ang tumugtog ng kahit na anong instrumento at kumanta ng kahit na anong klase ng musika. Napamahal na ko rito dahil sa dad ko, siya ang nag-impluwensiya sa'kin na kumanta at tumugtog. Dahil sa kan'ya nagco-compose at nagco-cover ako ng mga kanta, sumali sa mga auditions hanggang sa naging isang sikat na singer. Pangarap ko ang maging isang sikat na musikera kagaya ng mga artistang hinahangaan ko sa larangan ng musika. Gusto ko ring maramdaman na mahalin at hangaan ng maraming tao. Ngunit mag-mula no'ng nagkasakit ang dad ko hanggang sa binawian siya ng buhay, nawala na sa isip ko ang lahat ng mga pangarap ko. Gusto kong tuparin 'yun na kasama siya pero ngayong wala na ang dad ko, ayoko nang ituloy pa ang mga pangarap ko. At dahil sa nangyari, umabot ako sa isang desisyon na huwag sabihin sa publiko ang totoong pagkatao ko. Ginawa
------AFTER 3 DAYS------ (MUSIC CONTEST) "Vienna.." "Yes kuya RJ?" tanong ko. Nandito kami ngayon sa back stage, siya lang ang kasama ko rito. After kasi akong ayusan nina Michelle at Therese, bigla silang umalis at ewan ko ba kung saan sila pupunta. "Ayos ka lang ba? kanina ka pa tahimik diyan." "I'm fine kuya, kinakabahan lang ako ng konti." "Huwag kang kabahan, nandito naman kami para suportahan ka. Kaya mo 'yan," nakangiting sambit niya. "Lalabas na muna ako, may kailangan lang akong tawagan." "Sige kuya." Nang makaalis siya, bigla akong nagpakawala ng malalim na buntong hininga. Kinakabahan ako pero sigurado ako na kaya kong gawin 'to. Ito na ang pinakahinihintay kong araw, ang araw kung saan aaminin at sasabihin ko sa harap ng maraming tao ang totoong pagkatao ko. Hindi ko alam kung ano ang magig
SEBASTIAN'S POV Wala ni isa sa'min ang nagtangkang magsalita, nakayuko lang ako habang siya ay nakatingin sa'kin mag-mula pa kanina. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko, hanggang ngayon hindi pa rin ako makapaniwala na nakita ko na siya. "I'm sorry anak.." Tuluyan ng pumatak ang mga luha ko dahil sa huling binanggit niya. Kay tagal kong hinintay na marinig muli ang katagang 'yan mula sa kanya. "Alam ko na nasaktan kita at nasaktan ko ang dad mo pero sana mapatawad mo 'ko sa nagawa ko," umiiyak na sambit nito. Agad kong pinunasan ang pisnge ko bago ako nag-angat ng tingin sa kanya. "Napatawad na kita pero hindi ko pa rin kayang kalimutan ang ginawa mo. Hindi lang kasi si dad ang nasaktan mo kundi pati na rin ako na anak mo. Kaya sana maintindihan mo kung hanggang ngayon ay galit pa rin ako sa'yo," tugon ko na ikinatahimik niya. "Pero ngayon na kaharap na kita, parang unti-unting nawala ang
"Mom.. I'm sorry," umiiyak na sambit ko habang yakap-yakap ang mom ko. Marahan niya 'kong kinabig papaharap sa kanya at agad nitong pinunasan ang mga luha ko. Namiss ko siya, I missed my mom."You don't have to say sorry, wala kang kasalanan anak. Ako 'tong meron kaya ako ang dapat na humingi ng tawad sa'yo. I'm sorry anak, sana mapatawad mo 'ko sa ginawa ko.""Matagal na po kitang napatawad at hindi na rin po ako galit sa inyo." Tears started to flow from her eyes because of what I have said. Alam ko na ito ang gusto niyang marinig mula sa'kin, ang patawarin siya sa nagawa niya. Oo, hindi ko pa rin kayang kalimutan ang ginawa niya sa dad ko, ang ginawa niya sa'kin pero karapat-dapat siyang patawarin. Hindi lang ako ang nasaktan sa mga nangyari kundi pati na rin siya. She's my mom, siya na lang ang meron ako at ayoko na pati siya mawala din sa buhay ko.******************
"Pre may kailangan pa ba 'kong gawin? may kulang pa ba?" tanong ni Britt habang kinukuhanan ng video ang sarili niya."Oo, paki-kuha 'yung balloons sa room ko at dalhin mo rito," tugon ni Sebastian na abala sa pag-aayos ng mga pagkain sa mesa. Si Enzo naman ay abala rin sa paglagay ng mga decorations at kung anu-ano pa."Copy that sir," ani Britt at sumaludo pa ito na parang sundalo. Umalis din naman siya at nagtungo sa room ni Sebastian. Nang makarating siya sa silid nito, hinanap niya rin naman agad kung saan nakalagay ang isang plastic ng balloons."Pasalamat talaga si Sebastian, mahal ko siya pero mas mahal siya ng kaibigan ko. Iba talaga kapag in love, gagawin mo ang lahat para lang mapasaya ang taong mahal mo," wika ni Britt habang nakaharap a kausap ang sarili nitong camera. Nang makarating siya sa studio ng kaibigan, binigay niya rin naman agad kay Sebastian ang kinuha nitong isang plastic ng ballons.&nbs
VIENNA'S POV ------FLASHBACK------ "Paano mo nalaman na nandito ako?" tanong ko nang makapasok na siya sa loob ng bahay. Pero nagulat siya nang makita ako, halatang wala siyang alam na nandito ako ngunit agad niya 'kong niyakap ng mahigpit nang hindi ko inaasahan. "Kumusta ka? ayos ka lang ba? wala bang nangyaring masama sa'yo?" tanong niya matapos akong yakapin. Ngunit hindi ko siya sinagot at napatingin lamang sa kabuuan ng mukha niya. Halata sa mga mata niya na pagod siya at kulang sa tulog. Parang piniga ang puso ko dahil sa itsura ngayon ni kuya. I couldn't help but blame myself, he became like that because of me. "Ayos lang ako, huwag ka nang mag-alala sa'kin. Ikaw kumusta ka? tapos na ba exams mo?" walang emosyong tugon ko. Ngunit biglang lumitaw ang ngiti sa labi niya dahil sa mga sinabi ko. Hindi na 'ko galit sa kanila, I just really don't want to see them afte
SEBASTIAN'S POVApat na araw na ang nakalipas mag-mula no'ng nalaman ni Vienna ang buong katotohanan. Hanggang ngayon tanda ko pa rin ang mga nangyari sa araw na iyon at hanggang ngayon hindi ko pa rin siya nakikita. Kahit pinigilan niya na 'ko sa paghahanap sa kaniya pero hindi ako tumigil. No'ng sinagot niya ang tawag ko, nagkaroon ako nang pag-asa na maaayos ko pa ang sitwasyon. Pero bigla 'yung nawala nang sabihin niya na ayaw pa niya 'kong makita."Ayaw pa kitang makita.. kaya please hayaan mo muna akong mapag-isa sa ngayon. I'm sorry."Hindi pa rin ako tumigil sa paghahanap kahit gano'n ang mga sinabi niya. But I suddenly remembered what I did 3 years ago. Hinanap ko siya kung saan-saan, kahit nasasaktan ako sa mga panahong 'yun dahil sa pagkawala niya at pag-iwan sa'kin ng mom ko, hindi pa rin ako tumigil. Ngunit lumipas ang mga araw, linggo, buwan at taon, saka ko na realize na iniwan niya na 'ko at hindi na siya
"Ma'am Vienna, ayos lang po ba kayo?" Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin at pinunasan ang mga luha ko."Bakit po kayo umiiyak?" nag-aalalang tanong niya."Ayos lang ako ate, huwag po kayong mag-alala sa'kin. May naalala lang po ako kaya ako umiyak pero ayos lang talaga ako," tugon ko at napilitang ngitian siya."Sana nga po ma'am ayos lang kayo. Tawagin niyo lang po ako kapag may kailangan kayo." Tumango na lamang ako bilang sagot at agad na ring umalis si ate. Ngunit muli na namang pumatak ang mga luha ko nang maalala ko ang mga nabasa ko kanina. That happened 4 days ago, umamin na siya na siya si Martin pero nang dahil sa naospital ako, hindi ko ito nalaman agad. If I had only known this right away, we wouldn’t have gotten into this situation that we were both hurting each other. But it's too late, I don't know if I can get back what we had before or not.She's already here, I need to prep
"VIENNA HUWAG KANG TATALON!" I stopped thinking when I heard that voice but I didn't look back. How did he know I was here? "Huwag mong gagawin 'yan, please Vienna nakikiusap ako sa'yo bumaba ka diyan." Si Britt, matagal ko nang kaibigan pero sinaktan lamang ako. "Pa'no mo nalaman na nandito ako?" tanong ko. "Sasagutin ko ang tanong mo pero bumaba ka muna diyan," sagot niya. Hindi na 'ko nagmatigas pa, bumaba na lamang ako at walang emosyong napatingin sa kaniya. Ngayong kaharap ko na siya at alam ko na kung sino siya sa buhay ko, parang nanghina ang buong katawan ko. Hindi ko man lang magawang maalala na naging parte siya nang nakaraan ko. "Pwede mo na bang sagutin ang tanong ko?" "Kaibigan kita kaya alam ko kung saan ka pumupunta sa tuwing nasasaktan at may iniisip na problema. Akala ko nakalimutan mo na ang lugar na 'to,