“Wow! So big daddy! This is really your house?” labis na paghangang turan ni Lezzie.
Sinalubong kami ng tahimik at magarang bahay, mas tama yatang sabihin na isa itong mansiyon. Ngunit sa pagpasok palang ay napansin ko nan a walang tao dito maliban sa amin.
“Wala bang mga katulong?” tanong ko sa kaniya.
“I can hire one if you want it,” aniya na agad ko namang inilingan.
“No, nagtatanong lang ako dahil parang walang tao dito,” paliwanag ko sa kaniya.
“Yes, I’m usually the only person here during the night, the cook goes home and the cleaner comes every three days,” paliwanag rin niya
Tumango ako saka lumapit sa mga batang naglilibot sa sala ng mansiyon.
“Hey babies, let’s take a bath na, so you can sleep you have school tomorrow pa,” wika ko sa kanila.
“But mommy, just another hour pleash…” ngusoo ni Lezzie. Hinil
I don't really care about the relationship of the two. Pero nakapagtatakang labis akong nainis sa aking narinig."It's none of my business. Wear your clothes now babies," baling ko sa mga bata at binalewala ang turan ni Juancho."Can you please not apply that 'none of my business' to me?""It's really not of your business to restrict me," laban ko sa kaniya habag binibihisan ang mga bata."I'm not restricting you, I'm pleading," aniya"Really? Then pleading rejected."Sekreto akong napangiti ng makita ang pag buntong hininga ni Juancho. I totally won this argument.Pagkatapos bihisan ang mga bata ay itinuro ni Juancho ang isang kwarto na maaaring gamitin namin ng mga bata sa gabing iyon. The room was strangely perfect for the kids. As if it was meant for them.Well, hindi narin nakakapagtaka kung naipaayos niya ito ng malaman niyang anak niya ang dalawang bata.Ilan
Kabanata 31Inayos ko ang marigold at cypress sa vase na nasa counter. Malaki ang aking problema ngayong araw, isang dahilan ay dahil sa bahay parin ni Juancho uuwi ang mga bata dahil hindi pa raw sigurado kung ligtas na nga bang bumalik sa bahay at siyempre dahil pupunta ang mga bata ay otomatiko ring doon ako uuwi. Ngunit hindi ito ang pinakamalaking dagok ngayon.“Mahihigop na ako sa lalim ng mga buntong hininga mo Orelia,” usal ni ma’am Lony sa kaniyiang paglabas mula sa storage room.Tumingin ako sa kaniya at muling bumuntong hininga. I sprayed water on the marigold.“Ano pa kasi ang problema?” tanong niya, ngunit ng makitang wala akong balak magsalita ay dinagdagan niya ang kaniyan turan.“So I know for a fact that you are now living with the CEO of White Swan, iyan ba ang problema mo?” Lumaki ang aking mata sa mga salitang lumabas sa kaniyang bibig.“Pano mo po nalaman?” may himig ng pan
“Anong ibig mong sabihin Juancho? You said everything was fine!” nagsimula akong maging hestirical sa sinabi ni Juancho.“Calm down Orelia, I’m doing everything I can and I assure you that they are okay,” hindi na makikita ang ekspresiyon sa kaniyang mukha pagkabigay niya ng balitang nawawala ang mga bata. It is back to its usual.“Nasaan sila? Paano sila nawala sa paningin mo? If anything happened to them…”“My men were in surveillance outside the school when it happened, the teacher said somebody called saying you wanted to see the kids. She was suspicious but she went and see the person anyway, that’s when it happened. The teacher was knocked out and the kids were taken, everything happened inside the school campus, my men noticed the speeding van and it was too late. But they followed it and they’re on their trail now, so don’t worry okay?”His pleading eyes s
“But kailangan kong magtrabaho Juancho,” pangangatwiran ko sa kaniya.“And I told you it’s not safe for you to be so far away,” paninindigan rin niya.Nais ni Juancho na tumigil muna ako pansamantala sa pagtatrabaho sa Marquez Flowers, dahil nga sa panganib na maaari kong kaharapin. Kunumpirma niya rin ang hinala kong hindi aksidenta lamang ang muntik kong pagkabangga. It was too coincidental with the children’s accident too kaya hindi niya nais na magpatuloy ako sa pagtatrabaho sakaling maulit muli ang pangyayaring iyon.“But I need to work Juancho, paano ko susuportahan ang mga bata?” ng binigkas ko ang mga salitang iito ay dumaan ang pagkadismaya sa mukha ni Juancho.“Do you think I can’t provide for you?”“No, hindi iyan ang ibig kong sabihin. But I can’t just leech on you especially that we don’t really have…” bumuntong hininga
“Nang bumalik siya sa hacienda Louisiana, we were already planning on going back to the city. Ang aking asawa ay may kinahaharap ring problema sa kaniyang negosyo ng mga panahong iyon. Hindi ko nais na iwanan si Ofelia ngunit kinumbinsi niya akong sundan nan ang aking asawa at wag mag alala sa kaniya, since she was in the hacienda I did not worry much. Pero mali ako, nabalitaan ko na lamang dalawang taon ang nakalipas, that Ofelia was gone.”Nanginginig ang aking mga kamay na nakakuyom, kinagat ko ang aking labi at pilit na pinipigilan ang aking mga luha.“She was gone, ano ang ibig niyong sabihin sa linyang iyan?”Mabilis ang tibok ng aking puso, lumaki akong walang kaalam alam sa mga pangyayaring ito sa buhay ko, sa buhay ng aking ina. Gaano kasakit ang kaniyang mga dinanas? Is she alive? Pilit akong kumakapit sa kaisipang ito, but I know…“She died.” Ang mapait na katotohanan ay umatake sa
“Ano ang nangyari Kito? Nasaan ang mga bata?”Labis ang akin takot nang makita kong umiilaw ang emergency watch na ibibigay sa akin ni Juancho. Isa lamang ang ibig sabihin ng pag-ilaw nito, the kids’ watch were forcefully removed that means they are in danger.Narinig ko ang pag buntong hininga ni Kito sa kabilang linya, “I’m sorry,” aniyaNawala ang lakas sa aking kamay,the cellphone fell on the sofa which was caught by Juancho. Ang kaliwa niyang kamay ay nakahawak sa aking nanginginig na mga kamay.Hindi ito maaari, ang mga bata…“What happened?” kalmado ang boses ni Juancho na nagtatanong ngunit ang kamay niya na nakahawak sa akin ay mas lalong humihigpit as if he was sucking force from me so he could stay calm. Madilim ang kaniyang mukhang nakikinig sa mga sinasabi ni Kito sa kabilang linya.Then I saw it, a flash of relief on his face, “Alright,&rdquo
“Bakit ka umiiyak Lezzie? Anong nangyari kay Sato?”Pabalik balik ang tingin ko mula kay Lezzie at papunta kay Sato. May pagtatanong ko ring tiningnan si Kito na siyang kumakarga kay Sato.“Sato is okay mommy, just a little scratch,” mahinang boses na paliwanag ni Sato.“Mommy, kasalanan ko po!” umiiyak na saad ni Lezzie.“It’s not your fault Letchi, it was the bad kids’ fault.” Turan ni Sato.Lumapit si Juancho sa umiiyak na si Lezzie at kinarga ito papunta sa upuan.“Can you tell me the whole story princess?” puno ng luha ang mga matang tumango si Lezzie.Kinuha ko si Sato kay Kito at umupo sa harap ng dalawa. Pauupuin ko pa sana si Kito ngunt tumanggi siya sa kadahilanang mayroon pa siyang gagawin. Bago siya tuluyang lumabas ay may binulong siya kay Juancho na dahilan ng pagdilim ng mukha nito.Sinimulan ni Lezzie ang kaniyang kwento. Ayon kay Lezzie it
“Nani wo shitemasuka Franco?” iritadong boses ni Juancho ang bumungad sa akin habang papasok ako ng opisina niya.“Talk human Jayto!” paikot ikot si Franco sa loob ng opisina na tila ba may hinahanap, dumapa pa ito upang tingnan ang ilalim ng sofa.Napa buntong hininga na lamang si Juancho sa kaniyang pinsan. Hinilot niya ang kaniyang sintido, “What are you doing?” ulit niya sa kaniyang naunang tanong.Tumigil si Franco sa paghahanap at lumapit sa mesa ni Juancho, ipinuwesto niya ang dalawang kamay sa kaniyang beywang, “Sabado Jayto,” makahulugan niyang wika.He anticipatedly looked at Juancho. May ipinangako ba sa kaniya si Juancho? Patuloy lamang akong nagmatyag sa kanila. Nakapagtataka, paano kaya haharapin ni Juancho ang kakulitan ni Franco?“And what if it’s Saturday Franco?”Ibinalik ni Juancho ang kaniyang atensiyon sa binabasang dokumento. Dah
°Juancho“Just go Makoto, you can visit your uncle while you’re at it,” my father said.“Fine.”They insisted na ako ang pumunta sa probinsiya for a little deal. Fine, matagal ko narin namang hindi nakikita sina tita at tito. That punk Franco should be their too.I was expecting to stay there just for a short while. Tatapusin ko kaagad ang deal at babalik. I can’t leave the company in those crocodile director’s hands. But Hiskien is there so I should not worry much.But then something interesting happened. Ang kaniyang mga ngiti ay nakakasilaw, she was the epitome of fresh youth. Ang gusto ko lang naman ay makita ang masayang mukha niya. But when I saw her together with that baby ’s breath, I know I wanted something more. Orelia Drezelle Estralla has enchanted me with a spell I can never break.“Why do you want to be a doctor?” tanong ko sa kaniya isang pagkakataong natigil siya sa pagbabasa.“Simple lang po, gusto kong magligtas ng buhay.
Mabilis ang mga pangyayari, hindi ko alam kung paano ito nangyari pero kasalukuyan akong tumatakbo papunta sa direksiyon ni Juancho. Si Michael Lorenzo ay nakasunod sa akin, waving his gun at me. Hindi katulad kanina ay wala na ang malademonyo niyang ngiti, napalitan ito ng galit na ekspresyon. He was getting impatient because he still hasn’t got Juancho. Kaya iniba niya ang kanyang strategy, kaya pala paikot-ikot siya sa buong factory kanina at umiiwas lang sa mga bala nang baril ni Juancho. He was set on finding me, mabuti na lamang at naramdaman ko ang kaniyang intensiyon at bago pa niya ako mahawakan ay agad akong tumakbo papunta kay Juancho.“God, I’m glad you’re okay,” hingang maluwag ni Juancho nang sa wakas ay mahawakan niya ako.Dahil sa kaniyang iritasyon ay bumaril muli si Michael sa bubong. At ang sunod na putok nang kaniyang baril ay naka direkta sa akin. Juancho easily pulled me but I could hear the loud beating of his heart habang nakayakap parin siy
“Michael Lorenzo!” sigaw ko nang makita kung sino ang nakasunod sa amin.Akala ko ba ay sususnod siya kay Mr. Deracorazon upang ma secure ang pagtakas nito? Bakit kami ang sinusundan niya? I just can’t figure out Michael Lorenzo. His warnings… ibig bang sabihin ay matagal na itong naka plano?“Orelia, hang on tight. It would be hard to escape their sight, they are damn so persistent, kailangan muna nating luhihis sa orihinal na destinasyon or else they would find you even if I successfully got you there,” paliwanag ni Juancho habang patuloy parin sa pagmumura habang nagdadrive.Ang ibang sasakyan ay binabangga ang aming sinasakyan ang multiple gunshots hit the car.“Crouch down Orelia!”mabilis ang pagcontrol ni Juancho sa steering wheel at binangga rin ang kotseng kanina pang nasa gilid namin.Si Michael Lorenzo ay nasa likod parin at patuloy kaming binabaril. I want to stand and
“Good morning gentlemen, and ladies,” bati ni Fushigiro sa mga direktor at sa ibang mga babaeng sekretarya.He was flashing a smile to everyone, iba sa expression ni Mr. Deracorazon na parang na drain lahat nang dugo sa kaniyang mukha. Umupo sina Kito at Fushigiro sa tabi naming ni Juancho.Kito had his usual poker face and Fushigiro was all smiles.Sumandal si Juancho sa kaniyang upuan at tiningnan ang mga direktor na hindi mapakali.“You wanted to move me out of my position, fine then, but first dahil ako parin naman ang CEO, let’s talk about your anomalies.”Ang mga may dapat itago ay natigil. Hindi yata talaga magaling sa pgtatago nang ekspresiyon si Mr. Deracorazon dahil kitang kita na agad sa akniyang mukha kung gaano siya ka iritado sa sinabi ni Juancho.“What do you mean by anomalies Mr. CEO?!”“Since you pried in my medical records for the s
“Kumusta po ang mga bata?” tanong ko kay mama sa kabilang linya.“Natutulog sila ngayon iha, napagod yata sa byahe.”Matapos ang family day sa school ng mga bata ay dumiretso na sila papunta sa probinsiya. It was too fast both for me and the children pero wala na kaming choice. The earlier we settle this the better. Isa pa ay hindi kami sigurado kung ano ang maaaring gawin nang kabilang kampo kaya mabuti na ang ganito. I would not want for another kidnap attempt to happen.“Okay po mama, tatawag lang po ako ulit.”“Yes iha, kayo diyan? Ano na ang nagyayari?”Actually, sa ngayon ay nakatayo ako sa labas nang White Swan. Juancho is by my side, at handa na kaming harapin kung ano man ang naghihintay sa amin ngayon sa loob.“Aattend po kami nang meeting of board of directors ngayon ma.”“Are you gonna be okay? Hindi ba at hindi pa nakakabalik si Hiskien?” nag-aalalang tanong niya.“Hmm, wala po po si Kito, but Juancho has his plan magiging ayos po a
“It’s time to start talking Orelia,” wika ni Juancho pagkarating na pagkarating naming sa labas.“Hindi man lang ba tayo uupo?”Naglakad ako papunta sa swing at umupo. Idinuyan ko ang sarili ko at tumingin kay Juancho. I guess the time has really come. Kailangan ko nang sabihin sa kaniya ang tungkol sa bagay na ito. It was so abrupt, but I felt like it was the time to tell him. Iba nga lang talaga ang napili kong timing, hindi ko alam kong galit ba siya o ano.“Upo ka dito Juancho,” wika ko sa kaniya.“Tell me, was that a joke?”Nawala ang ngiti sa aking mga labi. Itinigil ko ang pagduduyan sa aking sarili.“Nagsinungaling ka na naman sa akin kanina hindi ba? Hindi okay ang lahat, mayroong mga kalaban na nasa loob ng eskwelahan ngayon.”He clenched his fist and looked away.“Hindi ko balak itago sa ‘yo ito ng matagal Orelia. I was even planning to tell you after the family day, when we get home. I just don’t want you to worry so much today. I wan
I was stunned. Mama’s voice was angelic yet strong. The melody she was singing can really make you pay attention. Habang masayang dinadamdam ang pagkanta ay buong gilas ring pinamalas ni papa ang kaniyang galing sa pagpapiano. He was effortlessly playing with the keyboard yet the sound he makes is so gallant and made me feel goosebumps. And there were the kids. Their graceful choreography was simple, pero halata ang pagiging upbeat nang kanilang sayaw. Dahil simple ang steps ay napapasabay ang ibang mga bata at ang kanilang mga magulang.I swayed with the beat at napansing nakatingin lamang si Juancho sa stage. Binangga ko ang kaniyang braso at sinenyasan gamit ang aking mata.“Sayaw na Juancho,” aya ko sa kaniya.“No, totally not love, I’m okay with just watching.”“Don’t be killjoy Juancho.”Hindi na ako nahirapan pang pilitin si Juancho na sumayaw dahil bumaba sina Lezzie at sato mula sa stage. Kalahating sumasayaw silang lumapit sa amin. Inabot ni S
“Wahh! We look so nice!” masayang sigaw ni Lezzie nang makita ang nakaterno naming mga damit.“Right Sato?” “Yes!” masiglang sagot ni Sato.Kasalukuyan kaming naghahanda sa sala para sa pagpunta namin sa family day ngayong araw. Simpleng putting t-shirt ang suot naming anim na may nakasulat na family day.“My! Ang cute cute nang mga apo ko!” wika ni mama mula sa itaas at patakbong bumaba upang yumakap sa mga bata.“Mama mag-ingat po kayo baka mahulog po kayo sa hagdan,” nag-aalalang paalala ko sa kaniya.Ipinagpatuloy ko ang pag-aayos nang mga dadalhin naming nang mapansin ko ang titig nila sa akin.“Bakit?” nag tatakang tanong ko sa kanila.“My! My daughter!” Kita ang labis na saya sa mukha ni mama Janice habang lumalapit siya upang yumakap sa akin.Doon ko napagtanto na tinawag ko na dahil pala ito sa pagtawag ko sa kaniya ng mama. Ito ang unang pagkakataon na tinawag ko sia nito nang malakas. Napangiti na lamang ako at ibinalik ang kaniy
“Mauuna na si mommy at daddy babies,” paalam ko sa mga bata matapos naming kumain nang agahan.“Manang Rosa, kayo na po ang bahala sa mga bata.”Isa-isa kong hinalikan si Lezzie at Sato na abala sa pag-aayos nang kani-kanilang bag.“Ay iha, hindi ako ang maghahatid sa kanila ngayon,” wika ni Manang Rosa.“Po?”“Handa na ako! Joanice, Joasato let’s go!” masiglang sigaw ni mama, this is still so awkward, mula sa itaas.“Lola, I told you to just call me Lezzie,” reklamo ni Lezzie.“But baby girl I like it, we have the same name.”Hindi yata ako napaalam na sila ang magdadala ngayon sa mga bata. I’m amazed na may panahon sila para sa ganito. Nga naman, mayroon na pala silang ipinalit sa kanilang pwesto pansamantala. Kawawang Franco.“You can go now. You don’t need to worry about the kids