Chapter 2: Wound

Rebecca's Point of View

Matagal bago ako bumangon sa kama. Pinakiramdaman ko pa ang sarili, kinapa ko ang katawan at nang maramdaman na sout ko pa rin ang pantulog ay nakahinga ng maluwag. That's good.

Pagod na pagod ako kahapon. Lahat naman yata ng tao napagod. Hindi na rin ako nabigyan ng pagkakataon na makausap sila mommy pagkatapos ng ceremony dahil kinailangan kong sumama pauwi kay Nicolas.

Madame Sole's wedding gift is a small villa. Sa yaman nila, hindi na nakakapagtaka na ganito kaengrande ang ireregalo niya sa kaniyang apo.

I sighs. So this is the first day. The reality. The first day of paying the consequences of my decisions.

I have to deal with Nicolas, not just today, but for the rest of my life.

Sinuyod ko agad ng tingin ang buong silid. Wala siya. Mas nauna pala siyang nagising.

Tumayo ako at inayos ang higaan bago tumuloy sa banyo para makapaghilamos. Pinihit ko ang seradura at bumati agad sa pandinig ko ang alingasngas ng tubig.

It's too late for me to stop myself.

Bumungad sa paningin ko ang h***d na katawan ni Nicolas na nasa ilalim ng nakabukas na shower. Mabuti na lamang at nakatalikod siya kaya't ang likod niya lamang ang nakita kong h***d.

I froze on the my feet. Nang makabawi sa nangyari ay mabilis na isinira ang pinto.

Argh!

Sana man lang ni-lock niya ang pinto!

Patakbo kong tinungo ang kabilang pintuan at mabilis na kumaripas ng takbo palabas ng kuwarto. That's embarrassing.

Uminit ang mukha ko pagkalabas ng kuwarto. Tuloy-tuloy ang lakad ko hanggang sa kusina at nang pakiramdam ko sapat na ang layo ko kay Nicolas ay agad na huminga ng malalim.

Goodness gracious!

I haven't seen a man's naked body before.

Kaya naman upang humupa ang kahihiyan na natamo ko ngayong umaga binuksan ko ang refrigerator na naroon at nakitang puno iyon ng stocks. That's good, might as well cook for our breakfast.

Kumuha ako ng itlog, hotdog, at sliced bread. Kumuha din ako ng mayonnaise at ilang ingredients para sa paggawa ng egg sandwich.

Naprito ko na ang itlog at hotdog nang biglang pumasok si Nicolas sa kusina. He's wearing faded jeans and white shirt. Tumuloy siya sa dispenser at kumuha ng mainit na tubig.

His morning scent and after shave fills my nostrils. He has this fresh scent that could embarrass me for a moment. Hindi pa ako nakakapaghilamos man lang.

Ang akala ko'y aalis siya agad ngunit nanatili siya roon at nagtimpla ng kape. Dahan-dahan ang bawat niyang galaw.

Nang matapos ako, inilagay ko ang apat na sandwich sa bilugang plato. Sa ibang lalagyan naman nakahain ang hotdog.

"Gusto mo ng orange juice?" Baling ko sa kaniya.

He shows me his mug. I nod.

He prefers coffee in the morning. Hindi kagaya ko, I want juice for myself.

Inilapag ko sa island table ang mga pagkain at nilingon siya. Sumunod naman siya. Pareho kaming naupo sa high stoll at tahimik na inabot ang sandwich.

Walang umiimik sa aming dalawa. Pareho kaming nangangapa hanggang sa tumikhim siya't sinulyapan ako.

"What do you plan to do?" Casual niyang tanong.

Kumagat ako sa sandwich at tumingin din sa kaniya. Nagtaas siya ng kilay nang makitang hindi ko pa alam ang isasagot sa tanong niyang iyon.

"Wala kang plano?"

"Ikaw?" Tanong ko pabalik.

Kumunot ang kaniyang noo. Simula nang magkita kami ni Nicolas, lagi niya sa akin pinaparamdam na hindi siya ordinaryong lalaki lang. Hindi siya iyong tipo na gagawin ang isang bagay ng hindi pinag-iisipan ng husto.

He's a calculated person. A very well-mannered playboy.

Well-mannered and playboy are contradicting words. Well-mannered because he comes from a well-known and disciplined family.

Pero hindi maitatanggi na kilalang babaero si Nicolas. Just like his cousins from San Gabriel. Mukha lang siyang suplado pero mas marami ang babae niya kaysa kaniyang mga pinsan.

"You don't have plans for this marriage? Bakit ka pa nagpakasal?" He sharply said.

"Wala din naman sa plano na pakasalan kita." Mahinahon kong sagot.

Natigilan siya sa pag-inom ng kape. Mabilis niya akong tiningnan.

"But you did." He accusingly fired back.

"I have to." I answered, not backing down for his rudeness.

Alam kong ayaw niya sa akin. I could feel it now. Noong una pa lang pareho silang napilitan ni Natasha na sumang-ayon sa kagustuhan ng pamilya namin. Alam kong hindi nila mahal ang isa't isa at hindi lingid sa kaalaman ko na minsan silang nagkaroon ng diskusyon ni Nicolas tungkol sa pagpapakasal.

Nicolas doesn't want this. Kung hindi lang daw siya na-blackmail ni madame Sole ay hindi siya papayag.

Samantalang si Natasha dahil sa pagiging napakamasunurin na anak pumayag sa kagustuhan ni Daddy na ipagkasundo silang dalawa.

This is a marriage for convenience.

My family are doctors. We own the biggest hospital in San Gabriel. Kahit na sa Santa Monica kami nanggaling.

Nicolas' family owns a pharmaceutical company. Hindi lang naman iyon ang negosyo nila pero sikat ang pharmaceutical company nila na nagsusuplay ng mga gamot sa iba't-ibang hospitals, pharmacies, at drug stores. 

Mayroon din silang ospital na napatayo sa Cebu at sa Quezon ngunit wala pa sa San Gabriel.

"You don't have to. It was supposed to be your sister not you." Nicolas mockingly said.

I sighed. I don't want to argue with him.

"Kung gusto mo naman pala si Natasha, bakit hindi mo pinigilan ang kasal? May pagkakataon ka."

He glared at me for talking back, while I looked away.

"I don't like your sister, Rebecca. I just don't want to make a big commotion and risk my family's dignity." Dipensa niya.

Alam ko. Alam ko ang kagustuhan niyang protektahan ang dignidad ng kaniyang pamilya. Just like how much I want to protect my family's dignity.

Hindi madali na tatakbuhan mo ang isang bagay na nakahanda na. Ang isang bagay na pinagplanuhan na. Hindi kagaya sa mga telenovela na pwedeng tumakbo ang isa man sa ikakasal pagkatapos niyang makapag-isip-isip na hindi niya gustong magpakasal.

They spent millions for the wedding. They spent time and effort. Maraming masasayang kung hindi matutuloy ang kasal. Parehong pagpiye-piyestahan ng media ang magkabilang pamilya.

Mas malaki ang magiging problema.

"So what do you want me to do?" I sighs.

Malamig niya akong tiningnan. Tumagal iyon kaya naman ako na mismo ang nag-iwas ng tingin. Hindi siya nakapagsalita, sadyang nakatitig lamang siya sa akin ng ilang minuto.

He cleared his throat.

Sinulyapan ko siya at kumunot agad ang noo nang tumayo siya para iwan ako.

Sinundan ko siya ng tingin nang malalaki ang hakbang na umalis siya ng kusina. Tinitigan ko ang pintong nilabasan niya at napailing na lamang nang hindi na siya bumalik.

Mag-isa akong nag-almusal dahil nawala bigla si Nicolas. Hindi ko alam kung umalis ba siya o kung saan nagpunta.

"Kuya Nicolas?"

Mula sa kusina ay sinilip ko ang taong pumasok. Tumuloy siya sa salas at inilibot ang tingin. 

Nagpunas ako ng kamay at mabilis na sinalubong ang babae.

I forgot her name. Ang tanging sigurado lamang ako, isa siya sa mga Gazalin.

She's standing five feet in height. Nakasout siya ng summer dress na umabot sa kaniyang tuhod. Mayroon din siyang sout na eyeglasses at naka-braid ang mahaba niyang buhok.

Her light brown hair fits her perfectly.

Nakita niya ako kaya naman matipid siyang ngumiti.

"Hello," she greeted.

"Si kuya Nicolas?" She politely asked.

She looks pretty. Pinakatitigan ko pa siya at ganoon din siya sa akin hanggang sa mamula ang kaniyang pisngi sa hindi ko malamang dahilan.

"Baka nasa kuwarto, pupuntahan ko." Tugon ko.

Marahan siyang tumango.

Iniwan ko siya sa salas at tumuloy sa kuwarto para tingnan kung naroon si Nicolas ngunit wala. Lumapit ako sa bintana at nakita siya sa may harden.

I quickly went downstairs. Naabutan ko na ngayon ang dalawang lalaki na nagpapasok ng mga gift boxes sa salas.

Maybe those are the wedding gifts.

"Nasa harden si Nicolas." I informed.

Bago pa man ako pumihit papunta sa harden pumasok na ang lalaki sa isa pang pinto kung saan tutuloy sa harden.

"Maureen." Nicolas looked at her.

"Pinapahatid ni Abuela ang mga regalo dito, kuya." Mahinhing sabi ni Maureen.

Kahit ang pangalan niya, mahinhin din pakinggan.

"Ang aga pa." Reklamo ng lalaki.

Lumapit si Nicolas sa babae at tiningnan ang mga regalo sa sahig. Mas marami pa ang dumating na ikinabuntong-hininga lang ng lalaki.

"Ang sabi ni Abuela hindi ako pwedeng bumalik sa bahay hangga't hindi nasisigurado na bubuksan niyo ni," sumulyap siya sa akin at namula na naman. "Ate Rebecca."

"Ngayon na ba?" Halata ang pagkayamot sa boses ni Nicolas.

Maureen nodded her head.

Lumapit sila ni Nicolas sa mga regalo kaya wala akong ibang nagawa kung hindi ang sumunod. Naupo kami sa salas kung saan itinambak ang mga regalo.

Sa tapat ko si Maureen na madalas ang pagsulyap sa akin at si Nicolas na bumuntong-hininga pa bago kunin ang isang regalo.

Kumuha rin ako ng isa at tiningnan kung kanino iyon galing.

"Nag-almusal ka na ba Maureen?" Ibinalik ko ang tingin sa dalaga at nang makita ang mas matindi niyang pamumula ay napangiti.

She's bashful.

"Ah, oo." Tumikhim siya na siyang ikinalingon ni Nicolas.

"Saan ba ang regalo dito ni Abuela?" Tanong niya, hinuhuli ang tingin ng babae.

Tumitig sa kaniya si Maureen at nagkibit-balikat.

"Hindi ko alam, kuya. Ang kay kuya Zychi at kuya First lang ang alam ko."

Kumunot ang noo ni Nicolas at kalaunan ay nagbuntong-hininga.

"Ihuhuli ko iyon, mga g*g* pa naman ang mga lalaking iyon."

How could he say those words so bluntly?

Then I remembered his cousin's name. Zychi and First.

I checked the sender's name again. Kay Zychi pala ang hawak ko.

"Ito ang kay Zychi." Pahayag ko.

Mabilis na bumaling ang tingin sa akin ni Nicolas at bakas sa kaniyang mukha ang gulat. Tumayo siya at kinuha sa akin ang regalo at itinapon na lamang iyon sa kung saan.

Gulat akong napatingin sa kaniya dahil sa ginawa niya.

"Humanap ka nalang ng iba." Aniya na tiningnan pa ako ng masama.

Napakasama talaga ng ugali!

Kung hindi lamang narito si Maureen talagang tatamaan na rin siya sa akin.

Enough for thinking that he's a well-mannered person.

Kumuha ako ng panibagong regalo at tahimik iyong binuksan. Hindi ko na tiningnan kung kanino iyon galing dahil baka kunin na naman niya at itapunan kung saan.

Tahimik kami habang nagbubukas ng mga regalo. Inaayos ko sa isang gilid ang mga regalo at sa kabila naman ang mga nasirang kahon at lalagyan.

"Huwag iyan!" Si Nicolas nang abutin ko ang isang asul na regalo.

Sabay namin iyong hinawakan. Nagkatinginan kami, hinila niya iyon dahilan para humapdi ang hintuturo ko.

"Aray!" Impit kong reklamo.

Tiningnan ko ang daliring humapdi at nakitang may sugat iyon. Lumabas ang dugo na siyang ikinaawang ng aking bibig.

"May sugat si ate." Si Maureen nang mapansin ang kamay ko.

Nag-angat ng tingin sa akin si Nicolas at kumunot ang kaniyang noo. Pinunasan ko naman ang daliri at inipit iyon para matigil ang dugo ngunit dahil medyo malalim ang sugat hindi natigil.

"What happened?"

He came closer.

Sinubukan niyang abutin ang kamay ko ngunit iniiwas ko iyon.

"Let me see." Mariin niyang sabi.

Nagkatinginan kami dahilan para sukatin ko din siya ng tingin. Hindi talaga kami magkakasundo kung ganiyan ang ugali niya.

"Wala ito, maliit lang na— aray Nicolas!"

Hinila niya ang kamay ko at sapilitin iyong binuksan. Hindi ko alam kung ano ang laman ng regalo na nasugatan ako. Pakiramdam ko matulis at matalim na bagay. Hindi naman siguro kutsilyo.

"F*ck. Sabi na kasi—"

"Huwag kang magmura." Pigil ko sa kaniya dahil mas lalo lamang akong naiirita.

Tiningnan niya ako. Nagbabanta ang tingin niya kaya naman tinaasan ko siya ng kilay.

"Tsk." He hissed.

"Diyan ka lang. Kukuha ako ng alcohol." Dagdag niya at tumayo para iwanan ako.

Hindi ko na siya sinundan ng tingin. Bahala siya. He doesn't need to feel guilty, maliit na sugat lang naman.

Tiningnan ko si Maureen at nakitang nakatingin pala siya sa akin.

"He's guilty." She said.