Chapter 4

CHAPTER 4

PHOEBE'S POV

Where am I? Anong nangyari? I could feel someone holding my hand and hugging me so tight. 

Gising ako pero hindi ko maibuka ang aking mga mata para tignan kung sino itong yumayakap sa akin. Naririnig ko rin ang mabigat nitong paghinga na para bang kanina pa ito umiiyak at humihikbi. 

"I love you. I love you. I love you. Please come back." Paulit-ulit nitong tanong at gustong-gusto kong sumagot at gumalaw para patahanin ito pero hindi ko magawa. For some reason, his voice felt so familiar at nananakit ang d****b ko habang pinapakinggan ang boses nito na may bahid ng sakit at paghihirap.

"Please, Love... I don't like this. Open your eyes. I'll be good. Please, baby."

Pinilit kong igalaw ang mga daliri ko sa paa sa isipin na kapag naigalaw ko ito ay maigagalaw ko na rin ang buong katawan ko and I did! Kasabay ng pagbukas ng mata ko ay nakita ko si Keyden na naglalakad palayo kaya pinilit kong tumayo at humabol dito. Pilit kong inaabot ang kamay ng binata upang pigilan ito at pero nang mahawakan ko ito ay halos manghina ako sa itsura ni Keyden nang humarap ito sa akin.

Pulang-pula ang mga mata nito mula sa pag-iyak at ang laki ng ipinayat nito na para bang hindi nito naalagaan nang maayos ang katawan nito. What happened to him? Kitang-kita ang lungkot at paghihirap sa mata nito.

Gustuhin ko mang ibuka ang bibig ko ay para akong bumalik sa estado ko kanina na hindi maibuka ang bibig at hindi makagalaw.

"Why did you leave me? Please come back." Naiiyak nitong sabi. Ito nga ang kanina ko pang naririnig na umiiyak kanina.

Pero sino ang nag-iwan dito? Ako ba? Pero kung ako, bakit naman ito iiyak nang ganito kalala? Hindi ba dapat ay matuwa ito at nakalaya na ito sa akin?

Ang dami kong tanong pero unti-unti ay naglaho ang lalaking nasa harapan ko at pilit ko man itong hawakan ay hindi ko ito mapigilan.

"Wait! Keyden!" 

NAGISING ako nang sobrang sakit ang aking katawan. Para akong nakipagbakbakan sa isang gyera pero kahit ganun ay sinubukan kong bumangon. 

Ilang segundo akong natulala habang inaalala kung ano nga ba ang napaginipan ko. Pakiramdam ko ay may napaginipan akong mahalagang bagay pero kahit anong pilit ko ay hindi ko ito maalala pero napatigil ang pag-iisip ko nang mapansin ang paligid ko. 

Una kong napansin ay hindi ako nakahiga sa kama ko. Hindi ito ang kwarto ko. Ano ba ang nangyari?

Bago ko pa maisip ang nangyari sa akin ay may naramdaman akong gumalaw sa tabi ko at halos kapusin ako ng hininga nang makita kung sino iyon.

"K-Keyden." Bulalas ko nang bigla niya akong hilahin pahiga nang makitang gising na ako. Para pa nga itong nataranta kung hindi ako nagkakamali.

"Don't do that again." Bulong nito habang nakapalibot ang mga kamay sa aking bewang at nakasubsob ang kaniyang mukha sa aking leeg. Damang-dama ko naman ang init sa aking pisngi dahil sa ginagawa nito. Ito na naman ang epekto ni Keyden sa katawan ko. Alam kaya nito na sa tuwing hinawakan niya ako ay pakiramdam ko, safe ako? 

"K-Keyden, ayos ka lang ba?" Tanong ko nang mapansin kong bumigat ang kaniyang paghinga. Bigla naman itong bumangon at matalim ang mata na tumingin sa akin.

"Ano nalang ang sasabihin ng magulang mo 'pag nalaman nila ang nangyari sa'yo kanina lang? Hindi ka ba nag-iisip? Kung masama ang pakiramdam mo, sana sinabihan mo ako para alam ko ang gagawin ko at hindi nalang ako magugulat na nakabulgta ka na." Sermon nito kaya napayuko nalang ako dahil sa hiya.

Ang tanga mo talaga, Phoebe. Tama naman ito pero hindi ko naman kasi in-expect na mawawalan ako ng malay kanina. I need to consult my doctor about this. Normally, ayos na ako after ko uminom ng gamot, eh.

"Magbihis ka." Bigla nitong sabi matapos ang ilang minutong katahimikan.

"H-huh?" Sige, tama yang ginagawa mo, Pheobe. Kumilos ka na!

"A-ano, sige magbibihis muna ako." Sabi ko nang mas tumalim ang tingin nito sa akin.

Tumayo na ako sa kama at akmang lalabas ng pinto nang biglang may kamay na humawak sa aking braso at hinatak ako pabalik. Namalayan ko nalang na nakayakap akong muli kay Keyden.

"Pinag-alala mo ako." Bulong nito tyaka mabilis na kumalas at pumasok sa banyo habang ako ay naiwang nakatigalgal sa nangyari. Si Keyden ba talaga iyon?

HINDI ko alam kung ano ang dapat kong suotin kaya simpleng crop-top at denim jeans ang aking suot na pinaresan ko ng rubber shoes. Naglagay na din ako ng manipis na kolorete sa mukha nang mapansin ko na ang putla kong tignan at hinayaan ko na lang na nakalugay ang aking straight na buhok.

Agad na akong lumabas nang makitang presentable na akong tignan. Agad kong nakita si Keyden na nasa ibaba ng hagdan at halos maglaway ako sa itsura nito. Simpleng white tee-shirt lang naman ang suot nito at jeans pero sobrang gwapo nitong tignan.

Agad itong lumingon sa gawi ko nang marinig ang aking yabag at kung hindi ako nagkakamali ay para itong natigilan habang nakatitig sa akin. May mali ba sa itsura ko? Pangit ba ako? Nakakahiya ba itsura ko?

"A-Ano yun?" Tanong ko nang hanggang sa makababa ako ay nakatitig pa rin ito sa akin. Para naman itong nagising at nagmamadaling lumabas ng bahay kaya wala akong nagawa kung hindi ang sumunod nalang.

"Saan ba tayo pupunta?" Tanong ko nang pagbuksan niya ako ng pinto. Gentleman.

Hindi niya ako sinagot kaya hindi ko nalang pinilit dahil baka mabwisit pa ito sa akin at bigla nalang akong itulak palabas ng sasakyan. Mahirap na.

Tahimik lamang sa loob ng sasakyan kaya naisipan kong ilabas ang aking cellphone at earphone para magsound trip nalang habang nasa byahe. Mukha namang walang pakielam ang kasama ko kaya isinaksak ko na sa tenga ko ang earphone at namili ng kanta tyaka nilagay sa full volume. Nakasandal ako paharap sa bintana dahil naiilang ako kay Keyden. Ilang minuto na akong nakikinig sa kanta nang marinig ko ang boses ng binata kaya tinaggal ko ang earphone sa tenga ko.

"-ako." Natulala na lang ako habang iniisip kung anong sinabi nito. Nakakahiya! Ano kaya ang sinasabi nito? Kinakausap kaya niya ako? Alam ba niyang hindi ko siya naririnig? Shucks!

At dahil wala akong kaide-ideya sa kaniyang sinabi ay nagpilit ako ng tawa para hindi halatang hindi ko siya narinig. Kumunot naman ang noo nito at halatang hindi nagustuhan ang reaksyon ko kaya mas napakagat ako sa aking labi. Shit, ano ba kasi ang sinabi nito?!

"O-oo nga eh. Grabe talaga." Sabi ko para hindi ito makahalata pero umiling na lamang ito na para bang sinasabing alam niyang hindi ko siya narinig. Nakakahiya talaga! Tinago ko na lang ang earphones ko para sakaling may sasabihin ulit ito ay maayos ko nang marinig.

Napatingin ako sa paligid nang mapansin na tumigil ang sasakyan at halos takasan ako ng dugo nang makita na nasa ospital kami. Sa lahat ng lugar ay ospital ang pinakaayaw ko. Mula pagkabata ay nandito na ako kaya nang hinayaan akong makalabas ay ipinangako ko sa sarili na hindi na ako babalik dito pero dahil sa kondisyon ko ay wala akong nagawa kung hindi ang bumalik dito palagi para imonitor ang kondisyon ko.

"K-Keyden, bakit tayo nandito?" Kinakabahan kong tanong. Ayokong malaman niya ang kalagayan ko. Ayoko. Sigurado akong kaaawaan lang ako at ayoko nun. Hindi ako papayag.

"Kailangan natin magpacheck-up. Nang mahimatay ka kanina ay walang ibang laman ang isip ko kung hindi ang nangyari sa'yo kaya kailangan mong magpatingin just to make sure na wala tayong dapat ipag-alala. Halika na." Sabi nito habang inaalis ang seatbelt na suot. Natataranta naman akong lumabas ng sasakyan at humarang sa dinaraanan niya para pigilan siyang makapasok. No, I won't let him know about my condition.

I planned to let him go after a year and then spend my remaining days alone near the sea. Iyon ang plano ko pero nararamdaman ko na hindi ko iyon magagawa kapag nalaman ni Keyden ang kondisyon ko.

"K-Keyden, wala lang 'yun! Ano ka ba. Tara na, umuwi na tayo." Sabi ko habang pilit siyang hinihila papunta sa sasakyan pero masyado itong malakas at madali lang nitong nakalas ang pagkakahawak ko.

"No. We need to check if you're okay. Ako ang mananagot sa magulang mo kapag may nangyaring hindi maganda sa'yo." Sagot nito habang tuloy-tuloy na naglalakad sa parking lot ng ospital.

Kailangan kong mag-isip ng paraan kung paano ko siya mapapa-alis dito. Hindi niya pwedeng malaman ang kalagayan ko!

"Keyden! Gusto ko ng ice cream. Pwede ba tayong mag ice cream?" Tanong ko. Ang totoo ay hindi naman ako mahilig sa ice cream pero wala akong magagawa. Kailangan ko siyang mapigilan pumasok at ipatingin ang kalagayan ko kung hindi ay malalaman niya ang kondisyon ko.

Tinitigan niya naman ako na parang sinusuri kung talagang gusto ko ng ice cream kaya nag-inarte ako na natatakam. Umiling-iling naman ito bago ako hinila sa kamay papunta sa park na malapit lang sa ospital.

"Ayun oh!" Turo ko nang makakita ng stall na may nagbebenta ng ice cream. Agad kami roon lumapit at napanganga ako nang makita ang nagbebenta. Napaka-gwapo ng lalaki at ang aliwalas ng mukha dahil nakangiti agad ito pagkakita sa amin.

"Hi, ice cream?" Tanong nito nang makalapit kami.

Sasagot na sana ako nang biglang sumagot si Keyden, "No." Matalim ang mata nitong sagot tyaka ako hinila palayo roon pero hindi ako napapigil at hinila ko agad ang kamay ko dahil baka bumalik kami sa ospital. Hindi pwede!

"Ano ka ba naman Keyden! Gusto ko ng ice cream. Mukha naman malinis ang ice cream niya eh." Sabi ko habang nakasimangot.

"Ice cream ba talaga ang gusto mo? O yung nagbebenta ng tang'nang ice cream na 'yon?" Tanong nito habang magkasalubong na magkasalubong ang mga kilay.

Anong problema nito?

"Gusto ko ng ice cream, Keyden." Madiin kong sagot.

"Sa iba nalang tayo bumili." Sabi nito habang naglalakad palayo.

"Pero wala nang nagbebentang iba! Tignan mo oh! Tara na roon." Sabi ko habang tinuturo ang paligid na kung hindi mga fishballs ang binebenta ay mga cotton candy at balloons naman tyaka nagsimulang bumalik kay kuyang ice cream na halatang pinapanood kami.

Nang makalapit ako ay ngumiti ito nang nanunukso sa akin. "LQ? Nagseselos ata ang nobyo mo sa akin." Natatawa nitong tudyo.

Natigilan naman ako. Si Keyden? Nagseselos? Mapait akong napangiti.

"Imposible."

-END OF CHAPTER 4-