Napakurap si Xander nang makita si Lilia sa party. Hindi niya inaasahan ang pagdating nito, at agad niyang naramdaman ang bigat ng guilt sa dibdib niya. Hindi niya rin alam kung paano ipapaliwanag ito kay Althea, lalo na at kitang-kita niya ang pagbabago sa ekspresyon ng kanyang asawa—mula sa pagiging kampante kanina, ngayon ay may bahagyang pag-aalinlangan at insecurity sa kanyang mga mata. Napaisip siya. Alam niyang hindi ito aksidente. Isa na naman itong pakana ng kanyang Tita—ang babaeng hindi pa nagpapakita sa kanya simula nang bumalik siya. Ang parehong babaeng nag-hire kay Lilia bilang nurse niya noon, sa panahong iniwan siya ni Althea. Napamura siya sa isipan. Ang Tita niyang iyon... Palaging mahilig magmaniobra ng mga bagay. Noong una, inakala niyang simpleng nurse lang si Lilia. Pero habang lumilipas ang mga araw na inalagaan siya nito, unti-unti siyang nagkaroon ng nararamdaman para dito—isang bagay na hindi niya dapat naramdaman. At iyon ang ayaw niyang maalala. Pe
Habang patuloy ang matinding pagtatalo nina Xander at Althea sa loob ng sasakyan, biglang nag-vibrate ang cellphone ni Xander. Mahigpit niyang hinawakan ang manibela, nag-aalangan kung sasagutin ang tawag o ipagpapatuloy ang argumento nilang dalawa. "Answer it," malamig na sabi ni Althea, halatang pinipigil ang emosyon. Napatingin si Xander sa screen—si Aling Edna ang tumatawag. Napakunot-noo siya. Bakit kaya? Walang pag-aalinlangan, sinagot niya ang tawag. "Hello?" Sa kabilang linya, halos sumabog sa kaba ang boses ni Aling Edna. "Xander! Kailangan mo nang bumalik! Si Zsa Zsa, anak... may sakit siya! Namimilipit na siya sa sakit!" Nanlaki ang mga mata ni Xander. Para bang biglang nanigas ang kanyang katawan. "Ano? Anong nangyari kay Zsa Zsa?" Malakas ang kanyang boses, dahilan upang mapatingin si Althea sa kanya, nag-aalalang nakakunot ang noo. "Nilalagnat siya kanina, pero ngayon... sumasakit na raw ang tiyan niya! Hindi ko alam ang gagawin, Xander! Halos hindi na siya
Sa loob ng ospital, sa tabi ng kama ni Zsa Zsa, minsan ay parang normal ang lahat—parang isang buo at masayang pamilya sila. Kapag gising ang bata, nagkukulitan sina Xander at Althea, nagpapalitan ng matatamis na ngiti sa harap ng kanilang anak. Pero kapag wala si Zsa Zsa o kapag tulog ito, bumabalik ang tensyon sa pagitan nilang dalawa. "Xander, hindi mo kailangang bumili ng kung ano-ano para kay Zsa Zsa. Hindi niya kailangan ng mamahaling laruan, kailangan niya ng panahon mo," seryosong sabi ni Althea habang inaayos ang kumot ng anak. Nakangisi lang si Xander, nakahalukipkip habang nakasandal sa dingding. "Bakit? Hindi ba puwedeng ibigay ko pareho? Or gusto mong ikaw rin, bigyan kita ng laruan?" Napangiwi si Althea. "Ano bang problema mo? Hindi ito biro, Xander. Anak natin ang pinag-uusapan natin." "Alam ko, kaya nga ginagawa ko ang lahat para sa kanya." Tinitigan siya ni Xander, may bahagyang lungkot sa mga mata nito. "At para rin sa'yo, Althea." Napakurap si Althea. "H
Althea’s POV Pinilit kong maging mahinahon habang kinakausap si Xander. Ayokong mag-away na naman kami, lalo na’t nasa ospital pa rin si Zsa Zsa. "Xander, uuwi muna ako saglit para magpalit ng damit. Ikaw na muna ang magbantay kay Zsa Zsa," mahinahon kong sabi, habang inaayos ang kumot ng anak namin. Sumimangot siya, halatang ayaw akong umalis. "Bakit hindi mo na lang kunin 'yung gamit mo rito?" tanong niya, hindi pa rin bumibitaw ng tingin sa akin. Umiling ako. "Mas mabilis kung ako na mismo ang pupunta. Sandali lang naman ako. Tatawag ako kung may kailangan ako, okay?" Nakita ko ang pag-aalangan sa mga mata niya pero sa huli, tumango siya. "Fine. Pero bumalik ka agad." Kinuha ko ang cellphone ko—mabuti at nakuha ko ito bago pa man makuha ulit ni Xander. Lumabas ako ng ospital at sumakay ng taxi pauwi. Habang nasa biyahe, biglang nag-vibrate ang cellphone ko. Napakunot ang noo ko nang makita ang pangalan sa screen. William. Nanlamig ang mga kamay ko. Ilang beses ko na
Nakatayo si Lilia sa harap ng isang malaking screen sa loob ng kanyang pribadong opisina, nakangiti habang pinagmamasdan ang mga larawang hawak niya. Ang bawat isa sa mga ito ay makakapagpabagsak hindi lang kay Althea kundi pati kay Xander—lalo na kung patuloy niya itong poprotektahan. "Mukhang mag-eenjoy ang publiko rito," malanding bulong niya habang iniangat ang isang larawan kung saan makikitang si Althea ay nasa gitna ng mga taong bumabato sa kanya ng itlog at kung anu-ano pa. Kitang-kita rito ang takot at kahihiyan sa mukha ng babae, na para bang isa itong kriminal na nililitis sa harap ng publiko. Tumawa si Lilia, puno ng kasiyahan ang kanyang mata. "Ang mahal na asawa ni Xander Montevista, pinagtatawanan, nilalait, at tinatakwil ng mga tao. Hindi ba't napakasarap panoorin?" Sa tabi niya, isang lalaki ang nakatayo, ang kanyang pinagkakatiwalaang tauhan. "Madam, sigurado na po ba kayo? Kapag inilabas natin ang mga larawang ito, hindi lang si Althea ang madudurog. Pati si X
Habang abala si Althea sa pagluluto sa kusina, tahimik lang na nakaupo si Xander sa counter, pinagmamasdan siya. Ilang beses siyang nagtangkang magsalita pero nag-alinlangan. Hindi naman kasi siya sanay sa ganitong tahimik na setup kasama si Althea. Si Althea na rin ang bumasag ng katahimikan. “Hindi mo ba sasamahan si Inay sa hospital?” tanong niya habang hinahalo ang niluluto. Hindi niya ito nilingon, pero ramdam niya ang titig ni Xander sa kanya. "Nandun naman si Tita at ang doktor. Hindi ko pwedeng iwan ka rito nang mag-isa, lalo na sa nangyari kanina," sagot ni Xander, parang simpleng bagay lang ang sinabi. Napahinto si Althea sandali. “Kaya ko naman ang sarili ko, Xander.” "Hindi ko naman sinabing hindi mo kaya." Iniangat ni Xander ang isang kilay, saka tumayo at lumapit sa kanya. "Pero mas gusto kong nandito ako. Ayoko nang may mangyari ulit sa'yo habang wala ako." Hindi alam ni Althea kung anong isasagot doon, kaya mas pinili niyang tapusin ang pagluluto. Tahimik lan
Lumabas si Althea mula sa kanyang kwarto at bumaba patungo sa sala. Doon, nadatnan niya si Xander na nakaupo sa sofa, nakasandal ang ulo sa kanyang kamay, tila may mabigat na iniisip. Dahan-dahang lumapit si Althea, hindi sigurado kung dapat ba siyang magtanong o manatiling tahimik. Pero hindi niya kayang balewalain ang lungkot sa mukha ni Xander. "Xander…" maingat niyang tawag. Napalingon si Xander sa kanya, pero hindi agad nagsalita. May kung anong bumabagabag sa kanya, at alam ni Althea na may kinalaman iyon sa bisitang dumating kanina. "Anong sinabi niya sa’yo?" tanong ni Althea, habang maingat na naupo sa tabi niya. "Mukhang may bumabagabag sa’yo." Saglit na tumahimik si Xander bago siya napabuntong-hininga. "Wala. Huwag mo nang intindihin." Pero hindi siya pinaniniwalaan ni Althea. "Xander, alam kong hindi ka ganito kung hindi mabigat ang problema mo. Sabihin mo sa akin." Saglit na tumingin si Xander sa kanya, tila nag-aalangan kung dapat ba niyang ipaalam ang laha
Sa Kusina Maagang gumising si Althea at dumiretso sa kusina. Isang simpleng almusal ang gusto niyang ihanda—isang bagay na hindi niya nagawa noon para kay Xander. Habang abala sa pagluluto, masaya siyang kausap si Manang Solis, ang matagal nang tagapamahala ng mansion. "Mukhang masaya ka ngayon, iha," pansin ni Manang habang tinutulungan siyang maghiwa ng gulay. "Dapat lang po, 'di ba? Hindi naman ako puwedeng lagi na lang nalulungkot," sagot ni Althea habang iniikot ang kawali. "Kailangan may ginagawa rin akong tama bilang asawa ni Xander." Napangiti si Manang Solis. "Mukhang nagbago ka talaga, Althea. Noon, ang dami mong pag-aalinlangan. Pero ngayon, ibang-iba na ang aura mo." Hindi lang si Manang Solis ang nakapansin. Ang ibang tauhan sa mansion ay tahimik na nagbubulungan. Sila man ay natutuwa na parang nagbago ang ihip ng hangin sa loob ng bahay. Habang iniayos ni Althea ang hapag-kainan, napatingin siya sa wall clock. Pasado alas-otso na, pero hindi pa bumababa si
Sa di kalayuan, sa likod ng matataas na punong kahoy at kakahuyan na bahagyang natatakpan ng anino, nakatayo si Xander. Tahimik, walang imik, ngunit tila may lindol sa loob ng kanyang dibdib habang pinagmamasdan ang bawat galaw ng mga taong mahal niya. Hawak niya ang kanyang jacket sa isang kamay, habang ang kabilang kamay ay nakakuyom sa gilid ng kanyang katawan. Sa harap ng puntod, nakita niya si Althea na nakayakap kay Zsazsa. Kasama rin si Jace at si Inay Edna, tila isang kumpletong pamilyang nagluluksa ngunit sabay-sabay ding bumibitaw sa nakaraan. Hindi niya maipaliwanag ang damdaming bumabalot sa kanya. May kirot, may galit, may lungkot… pero higit sa lahat, may panibugho. Hindi sa pag-ibig ni Althea, kundi sa pagkukulang niyang maging sapat—kay Althea, at higit sa lahat, kay Zsazsa. Tila mabagal ang pag-inog ng mundo sa paningin niya habang pinagmamasdan kung paano niyakap ni Althea si Zsazsa nang mahigpit, kung paano ngumiti ang bata sa gitna ng lungkot, at kung paano n
Third POV Lumipas ang ilang araw, ngunit walang balita kay Xander. Para siyang nawala na parang bula, iniwan si Althea sa gitna ng napakaraming tanong at sakit. Sa bawat paggising niya sa umaga, umaasa siyang makakatanggap ng tawag o kahit mensahe mula kay Xander, pero wala. Tila baga hindi lang siya basta iniwan—parang hindi na ito muling babalik. Ang kanilang bagong tahanan na dapat ay puno ng saya bilang bagong kasal ay naging malamig at tahimik. Sa tuwing bababa siya sa hapag-kainan, parang gusto niyang umiyak. Napansin niyang kakaiba ang kilos ng kanyang mga magulang. Si Julio at Cecilia ay laging nag-uusap nang pabulong. Sa tuwing papasok siya sa silid nila, bigla silang titigil at magpapanggap na wala lang. Si Jace naman, palaging naroon, nakabantay sa kanya. Minsan, parang may gusto itong sabihin, pero hindi nito magawa. Isang gabi, habang palabas siya ng bahay upang magpahangin sa garden, narinig niya ang usapan ng kanyang mga magulang sa sala. "Hindi na dapat b
Third POV Malapit na ang kanilang kasal, pero sa halip na excitement, kaba ang bumalot kay Althea. Ilang oras na siyang naghihintay, pero ni anino ni Xander ay hindi pa niya nakikita. Nagsimula siyang maglakad-lakad sa paligid ng bahay, sinusubukang hanapin ito. Sinubukan niyang tawagan ang cellphone nito, pero hindi sumasagot. Sinubukan niya ring tanungin ang mga tauhan na abala sa paghahanda ng kasal, pero walang makapagsabi kung nasaan si Xander. Habang lumilipas ang mga oras, unti-unti na siyang kinabahan. “Nasaan na ba ang lalaking ‘yon?” bulong niya sa sarili, napapatingin sa orasan. Maya-maya, lumapit sa kanya si Zsazsa na may bitbit na stuffed toy. “Mama Althea, bakit po parang nag-aalala kayo?” inosenteng tanong ng bata. Napabuntong-hininga siya at pilit na ngumiti. “Hinahanap ko lang si Daddy Xander mo, baby.” Biglang kumunot ang noo ni Zsazsa. “Baka po hindi na siya bumalik,” sagot nito nang walang emosyon. “Okay lang naman po. Mas gusto ko naman si Daddy Jace.
Third POV Abala ang buong pamilya sa paghahanda ng kasal nina Xander at Althea. Masaya ang lahat, maliban kay Althea na nakaupo sa gilid, nakasimangot habang hinahaplos ang kanyang umbok na tiyan. "Hindi ba pwedeng pagkatapos ko na lang manganak?" reklamo niya kay Xander habang nakasandal ito sa balikat ng lalaki. Agad siyang hinila ni Xander palapit. "No way, love. Gusto kitang pakasalan ngayon na. Mas okay na may kasiguraduhan akong hindi mo na ako matatakasan!" malakas niyang sabi, sabay halik sa tuktok ng ulo ni Althea. Napairap si Althea at kinurot ang tagiliran ni Xander. "Ganyan ka na naman! Para bang takot na takot kang iwan kita." "Gano’n na nga," sagot ni Xander, hindi man lang tinatago ang katotohanan. "Baka kung kelan hindi kita binantayan, bigla kang tumakbo na parang si Cinderella!" Napahalakhak si Althea. "Eh paano naman ako tatakbo, ha? May bitbit akong baby sa tiyan! Hindi mo ba nakikita kung gaano na ako kabigat?" Tumango-tango si Xander na kunwaring na
Sa Ilalim ng mga Bituin Sa malawak na bakuran na malapit sa ilog, nag-uumapaw ang kasiyahan. Ang mga ilaw mula sa mga nakasabit na bombilya sa puno ay nagbibigay ng mainit at kaaya-ayang liwanag sa buong paligid. Amoy na amoy ang inihaw na isda at baboy, samahan pa ng halakhakan ng mga tao. Habang abala ang lahat sa paghahanda ng pagkain at paglalaro ng mga bata, si Althea naman ay nakaupo sa may gilid, pasilip-silip sa nagaganap na kasiyahan. Nakaunan siya sa kanyang palad, may kaunting lungkot sa kanyang mga mata habang pinagmamasdan ang paligid. Kung iisipin, ilang araw lang ang lumipas pero pakiramdam niya ay parang isang siglo na niyang hindi nakikita si Xander. Inakala niyang hindi na ito babalik. Pinilit niyang maging matatag, pero sa bawat paglipas ng araw, mas lalo niyang naramdaman ang sakit ng pangungulila. Napabuntong-hininga siya at nilaro ang dahon ng damo sa kanyang kamay. Maya-maya pa, bigla niyang naramdaman ang isang mainit na bagay na lumapat sa kanyang bali
Tahimik ang buong bahay. Para bang lahat ng tao ay nawala, o kaya nama’y sinadyang iwan siyang mag-isa. Hindi niya maintindihan, pero ramdam niyang may bumabagabag sa kanya. Mahigpit ang pagkakabalot niya sa kumot, nakasiksik siya sa gilid ng kama, at kahit anong pilit niyang pigilan ang sarili, patuloy pa rin sa pagpatak ang kanyang luha. Paulit-ulit sa isip niya ang larawang nakita niya—si Xander, inaalagaan si Lilia, samantalang siya, na kanyang asawa at dinadala ang kanilang anak, ay hindi man lang nito napupuntahan. Maya-maya, isang katok ang gumambala sa kanyang pag-iiyak. Mahina lang ito noong una, pero hindi ito tumigil. Isa, dalawa, tatlong beses—at nang hindi siya sumagot, nanatiling tahimik ang kabilang panig ng pinto. Wala pa ring tunog. Parang nakikiramdam kung gising siya o hindi. Ngunit kahit pa sirain ang pintuan, hindi niya ito babangon. Mas gusto niyang manatiling nakabalot sa lungkot at pagdaramdam. Pero hindi niya inaasahan ang sumunod na nangyari. Isan
Samantalang si Althea ay abala sa pagkain ng hinog na mangga sa likod-bahay. Sarap na sarap siya sa bawat kagat habang iniisip kung bakit parang ang bigat pa rin ng pakiramdam niya. Ilang araw na siyang malungkot at hindi niya na rin makontak si Xander. Napabuntong-hininga siya at tumingin sa langit. "Kailan kaya matatapos ang ganitong pakiramdam?" tanong niya sa sarili. Nang maalala niya ang kanyang cellphone, agad siyang napatayo at bumalik sa kanyang silid. Kinuha niya ang telepono sa tabi ng unan at nanlaki ang mata nang makita ang napakaraming missed calls mula kay Jace. Kinabahan siya. "Baka may nangyari sa mga bata!" mabilis niyang inisip. Agad niyang tinawagan si Jace habang lumalakas ang kabog ng kanyang dibdib. Biglang bumukas ang pinto ng silid ni Althea. Napalingon siya at nakita niyang si Jace ang pumasok. Kumunot ang noo niya, bakas sa mukha niya ang pagtataka. “Anong ginagawa mo rito?” tanong niya, kita sa mukha ang bahagyang pag-aalala. Hindi agad nagsali
Pag-aalala ng Pamilya ni Althea Tahimik na nakaupo si Althea sa hapag-kainan kasama ang kanyang pamilya. Kahit anong pilit niyang itago ang lungkot, napansin pa rin ito ng Inay Edna niya. “Althea, anak,” mahinahong tawag ni Inay Edna habang nakatingin sa kanya. “Para kang walang gana. Ang tagal mong nagising, tapos ngayon, parang hindi ka interesado sa pagkain mo.” Napatingin si Althea sa pagkain sa harapan niya. May sinigang na baboy, pritong isda, at kanin—paborito niya noon, pero ngayon, parang wala siyang gana kahit sa isang subo. “Wala lang po, Inay,” mahina niyang sagot, iniwas ang tingin. Ngunit hindi siya tinantanan ni Inay Edna. Napansin din ni Cecilia at Julio ang kanyang pananamlay. “Ano ka ba naman, anak?” sabat ni Cecilia, nag-aalalang hinawakan ang kamay ni Althea. “Buntis ka. Hindi puwedeng pinapabayaan mo ang sarili mo. Paano ang baby mo? Kailangan mong kumain.” “Kahit pilitin mo, kung ganyan ang mukha mo habang kumakain, baka lalo kang hindi makakain,” d
Xander's POV Nang makaalis si Attorney, naramdaman ko agad ang bigat ng katahimikan sa silid. Naiwan kaming dalawa ni Lilia, at ramdam ko ang bawat segundong lumilipas—parang isang bitag na unti-unting sumasakal sa akin. Tumayo ako, nag-aalalang tinitingnan si Lilia na nakahiga sa kama. “Lilia, magpapahinga na ako. May mga dapat pa akong asikasuhin bukas,” sabi ko, pilit na nagpapaka-kalma. Biglang sumimangot si Lilia, parang batang inagawan ng laruan. “Bakit ang bilis mo namang umalis, Xander? Akala ko ba, mananatili ka muna rito?” Napabuntong-hininga ako. “Sinabi kong isang buwan akong mananatili rito para ayusin ang usapin sa negosyo, pero hindi ibig sabihin na kailangan kong bantayan ka buong magdamag.” Tumayo siya mula sa kama, bagama’t halatang mahina pa rin ang katawan niya. Lumapit siya sa akin at mahigpit na hinawakan ang aking braso. “Xander, please… kahit sandali lang. Ayokong mag-isa rito.” Ramdam ko ang init ng kamay niya, pero mas ramdam ko ang lungkot sa bos