"Saka na natin iyan pag-usapan, " ginawaran ni Hernan ng magaan na ngiti si Nenita. Ayaw niya kasing biglain si Nenita na humarap sa katotohanan kahit alam niyang may nalalaman na si Nenita. Ibang usapan na kasi ito, dahil involve na ang kanyang ina, si Nenita, si Hernan at ang mga Montefalco. Natatakot si Hernan sa mangyayari lalong-lalo na sa nga anak niya at asawa na madadamay. Lumapit si Cathalea kay Nenita at marahang hinawi ang gahiblang buhok ni Nenita papunta sa likod ng tainga nito. "Oo nga, hija. Saka na natin iyan pag-usapan, " nakangiting wika niya. Bumaling siya kay Hernan. "By the way, ito pala ang asawa ko si Christof at, " lumingon siya ngunit wala si King. "Yung anak ko nandoon yata sa pinag iwanan namin. Halika, ipakilala kita sa kanya. " Mariing napalunok si Hernan. Nakaramdam siya ng hintatakot at pagkabalisa sa oras na magkaharap silang dalawa ni King. At natatakot rin siya kapag nalaman ni Cathalea na siya ang dahilan bakit nasa ganoong sitwasyon ang kanyang
Hanggang saan ang kaya mong isakripisyo para sa pagmamahal mo sa isang tao? Hindi na muna bumalik si King. Hinayaan niya munang mag-usap ang mga magulang niya at si Hernan. Naniniwala na siya sa kasabihang 'In God's Perfect Time' dahil nawalan na siya ng pag-asa noon na gagaling pa ang ina niya. Pero sa hindi inaasahang pangyayari biglang nagbago ang lahat. Na sa subrang pag-iingat nila kay Cathalea, aksidente lang pala ang magpabalik ng alaala nito. Napaka imposible. Ngunit paglaan pa ba nila ng oras iyon para kuwestiyunin kung ang himala ay nasaksihan ng kanilang mga mata? Tirik na tirik ang araw ngunit dahil maraming halaman at puno ang nakapalibot sa bakuran presko parin at mahangin. A smile plastered on King's lips. He look up the sky and close his eyes. I God's perfect time; the truth will be revealed, justice will be obtained, the situation will be easier, and happily ever after will happen. Marahan niyang iminulat ang mata. "I trust in you. " Marami siyang galit at hin
The misunderstanding between Hernan, Emmanuel and Cathalea has been resolved. Hindi parin makapaniwala si Hernan na ganoon lang kadali sa mga ito na siya ay patawarin, maging kaibigan at maging parte ng kanilang mga buhay. Kaya napapatanong siya, na sa kabila ng ginawa niya deserve niya ba ang magandang pakitungo ng mga ito sa kanya? Matalim ang tingin sa isa't-isa, tahimik na ang tatlong magkapatid matapos silang paghampasin ng ama. Nagsisihan sila gamit ang tingin kung sino ang may kasalanan. "Magsitigil kayong tatlo! Para kayong mga bata, " konsumisyong wika ni Don Emmanuel. Ibinalik ni Emmanuel ang atensyon kay Hernan. "May agahan pa ba kayo?" Nahihiya na tumango si Hernan. "Oo mayroon pa pero, " tumingin siya kay Nenita " May ulam pa bang natira? " "Nilagang mga gulay nalang ang natira at saka pritong dilis. " "May bagoong ba? " natatakam na sabat ni Ethan. Tumango si Nenita bilang sagot. "Yun, sarap! " pumapalakpak pang usal niya. Tumulong ang magkapatid sa paghanda ng
Madilim ang paligid. Nakabibinging katahimikan. Iyan ng sumalubong kay Ashnaie sa kanyang pag uwi sa safe house. Hindi na siya nag abala pang magbukas ng ilaw dahil kabisado na niya ang bawat sulok ng bahay na ilang taon niyang ginawang taguan. Pasalampak siyang sumadal sa sofa. Ang mga paa ay ipinatong sa center table at ipinikit ang mata. Makatulog na siya ng payapa sa gabing ito dahil nagtagumpay siya sa kanyang plano kay Cathalea.Ngunit hanggang doon na lang ba siya? Ang patayin sila sa takot habang siya pisikal na nahihirapan noon sa mga nangyari sa kanya? Ngunit nangako na siya sa kanyang sarili na hinding hindi na niya dudungisan ang kanyang mga kamay pagkatapos ng gabing binalak niyang patayin ang sariling anak.Ngunit hindi sapat. She wanted a war. She wanted a bloody reavenge. To make them all suffer until to their death. Hindi siya papayag na magtapos na lang ang lahat na hindi nila maranasan ang dinanas na hirap ni Ashnaie sa mahabang panahon na pagtatago.Nagising si Ash
Tahimik, walang kibo si Nenita na nakatanaw sa kabilang table. Simula nang makarating sila hanggang sa malapit ng matapos ang party ay tahimik siya. Walang emosyon na mababakas sa kanyang mukha ngunit ang mga mata niya ay kanina pa humahapdi sa pagpigil na huwag umiyak. Ang damdamin niya kanina pa naninikip sa sakit na nadarama. At nang dahil iyon sa lalaking kanina niya pa tinititigan. Na kahit nakatagilid ang gwapo niya parin tingnan. Ang perpekto ng pagkahulma ng panga niya. Ang matangos niyang ilong. At ang makinis nitong leeg.Kaagad siyang nagbaba ng tingin at pa simpleng pinunasan ang butil ng luha na hindi na napigilan ang pagpatak. Mabuti nalang at wala sa kanya ang atensyon ng mga kasamahan. Si Nemfa busy sa pagkulikot sa cell phone nito. Si Javier ay ayaw mawalay ang tingin kay Janice. Si Ethan ay nakikipagbangayan sa mga pinsan na pinagdiskitahan ang kambal niya. Si Enrico na nasa kanyang tabi ay parang linta na nakakapit sa braso ni Nadia. Kanina niya pa gustong umalis
Nag-aagaw ang dilim at liwanag sa kalangitan at may isang batang babae na habol ang kanyang hininga at paika-ika na tumatakbo sa tahimik na kalsada. Panay ang tingin nito sa kanyang likuran na animo may kinakatakuan roon na nilalang na humahabol sa kanya. Bawat bahay na kanyang mararaan kinakalabog nito ang gate upang makahingi ng tulong. Ngunit sa kasamaang palad ni isa roon walang nagbukas ng pinto sa kanya. Napanghinaan na siya ng loob pero hindi parin siya sumuko. Malakas na sunod-sunod na kalabog mula sa bakal na gate ang gumulat sa tatlong magkapatid na lalaki na masayang nagkukwentuhan. Noong una binalewala nila iyon sa pag-aakalang pinagtitripan lang ng mga batang dumaraan ang gate nila. Ngunit nang sumunod na sandali, sa muling paglagabog may tinig ng isang babae na itong kasama at tila ito ay nangangailangan ng tulong. "Tao po!"Nanginginig bakas ng kanyang pag-iyak na sambit ng babae sabay pokpok ulit sa bakal na gate. Nanghihina na siya. Kung tatakbo pa siya at maghaha
Nanibago man pinilit ni Nenita na maging pormal sa harap ng mag-ama. Tapos na silang maghapunan at ngayon dessert naman ang nakahain sa mesa. Hindi siya pamilyar sa pagkain ngunit nagustuhan niya ang lasa. Napansin iyon ni Enrico kaya nilagyan niya ulit ang platito ni Nenita. "Salamat po, " nahihiya na wika niya sa maliit na boses. "Marami pa iyan sa ref, wag kang mahiya na kumain, " kaswal na saad ni Enrico sabay ngiti sa kanya. Napayuko si Nenita upang itago ang mukha nang makaramdam ng init sa magkabilang pisngi. Kaagad niya ring sinaway ang sarili dahil baka makita nila iyon. "Mga gamit mo ba ang laman riyan sa bag mo? " tanong ni Ethan. Nag angat ng mukha si Nenita kay Ethan. "O-opo.""Ang liit ng bag mo, siguro kaunti lang iyang dala mo, " komento ni Javier. "A, opo. Kaunti lang po. "Malakas na sabay napabuga ng hangin sina Javier at Ethan na ipinagtaka ni Nenita at the same time ay kinabahan. "Magpahinga ka ng maaga, shopping tayo bukas, " nakangiti na sambit ni Ethan.
Nagmistulang tambakan ng basura ang loob ng sasakyan ni Enrico. Lahat ng mga iyon ay mga gamit ni Nenita na pinamili ng tatlong magkapatid sa kanya. Kulang nalang ay dalhin nila ang buong mall sa mansyon dahil ayaw nilang magpa-awat sa pagbili. Walang nagawa si Nenita kundi ang tumunganga habang pinapanood ang mga ito na salitan sa paglapit sa kanya para tingnan kung bagay ba sa kanya ang napili nilang bilhin. Nagmistula siyang manikin na binibihisan ng tatlong tao. Lutang ang isip ni Nenita hanggang sa matapos ang magkapatid sa pamimili. Hindi niya inaasahan na mangyari ito sa buhay niya. Pakiramdam niya ay isa siyang bata na matagal na nawala at natagpuan ang totoong pamilya. Ang isa pang ikinalutang ng isip niya iyong malaman na ang pamilyang tinutuluyan niya ngayon ang may-ari nong mall. "Wala ba kayong sasakyan na dala? " naiinis na tanong ni Enrico sa dalawa nitong kuya na nagsiunahan na pumasok sa loob ng kotse niya. "Meron. Pero dito namin gusto sumakay pauwi, " sagot ni