Chapter 4

Ready na kami ni Masson pauwi sa Villanueva. Actually pinipilit kong sinasara ang maleta na nakita ko sa guest room. Nilagay ang ilang mga damit na nakita ko sa closet. Ang gaganda kasi, gusto kong e bring home.

“Are you not yet ready there?” Tanong ni Masson ng sumilip siya sa loob ng kwarto for the fifth time. Inirapan ko lang siya dahil para siyang sirang orasan na pabalik balik. Parang baliw.

“Pwede ba Masson, shoo ka nga. You’re disturbing me,” kumunot ang mala porcelana niyang balat sa noo sa sinabi ko. Kailan ba ngingiti ang lalaking ‘to?

“You’re taking time too much preparing the stuff there. Bakit kailangan mo pa ‘yang dalhin lahat?” He asked. Hindi ba obvious? Sobrang ganda nito at sayang kung hindi ko lang madala sa Villanueva. At anong too much pinagsasabi niya? Konti lang naman ito. Gosh!

“Konti lang naman ang dala ko!”

“So konti para sa’yo ang tatlong maleta?” Napatingin ako sa maleta sa kama. True to his words dahil may dalawang maleta na sa kama.

“Yes. It is still konti.” I said at inirapan siya.

“You know what, let’s go. My brothers are waiting and besides we have thousands of luxury items including the branded clothes in our villa. You don’t need to bring those.” Agad akong tumayo nang marinig ko ang sinabi niya. Hindi makapaniwalang balingan siya nang tingin.

“Talaga?” nagniningning pa ang mga mata ko habang nakatingin sa kaniya. He’s just staring at me and sighed.

“Yeah and I’m serious.” Aniya na siyang nagpalaki pa lalo ng ngiti ko.

“Okay, let’s go.” Inunahan ko pa siya sa paglabas ng pintuan. I picked my purse.

“Ang tagal mo Masson.” I said frowning. Ang bagal niya, grabe! Naapailing lang siya at lumapit sa ‘kin.

“Let’s go,” aniya at kinuha ang isang kamay ko at hinigit papalabas ng condo niya.

Nagulat ako sa biglaang paghawak niya sa kamay ko. Gusto kong mag react pero walang salita na lumalabas sa bibig ko.

Hanggang sa hindi ko na namalayan na nasa sasakyan na niya kami.

“Seatbelt first.” Napatuwid ako ng upo nang bigla siyang lumapit at sinuotan ako ng seatbelt. I am off guarded to what he did.

“Where are you taking me?”Agad kong tinakpan ang bibig ko. What did I say? Of course sa mga weirdong brothers niya.

“To my hometown, wife.” Napatingin ako sa kaniya. What did he call me? Wife?

“Why did you call me wife?” kunot noong tanong ko.

“Why? Don’t you like it? How about baby? Honey? Babe or darling? Choose whatever you like.” What the! Nanlalaki ang mga mata kong tinignan siya. He said those na parang wala lang. Na parang nag suggest lang siya ng kakainin naming.

“Shut up Masson, you’re not funny.” Galit na sabi ko sa kaniya.

“I’m not joking to the start with. Anyway, we’re here, let’s go.” Napatingin ako sa labas. Hindi ko alam kung saang building na naman kami pumunta but maraming men in white suit ang sumalubong sa ‘min. Halata talagang mayaman ang Villaranza sa mga tauhan pa lang nila.

Naghintay ako kay Masson na pagbuksan ako but he didn’t. Instead, mas pinili niyang makipag-usap sa lalaking lumapit sa ‘min. Nanggagalaiti yung kalooban ko na binuksan ang pintuan at masama ang tingin habang palapit sa gilid niya.

“By the way Mr. Revio, this is my wife, the heiress of Vitaliano Group of company, May Ivory.” Pagpapakilala ni Masson sa ‘kin sa kausap niya. Taas noo akong ngumiti sa kaniya at bahagyang ginapang ang kamay ko papunta sa bewang ni Masson.

Kinurot ko siya but wala man lang siyang ka react-reaction sa ginawa ko. In fact, para yatang nabali ang ka-ka manicure ko na kuko nong nakaraan. Anong katawan ba meron ‘to?

“Good morning Mrs. Villaranza. It’s nice to meet you.” Medyo nagulat ako sa sinabi niya. What did he say again? Mrs. Villaranza? Right. I married to one and that makes me a Villaranza now.

“Mrs. Villaranza. Yeah.” Nakangiti akong tumingin sa kaniya at kay Masson. Ngiting peke, ngiting nagbabanta.

“I’m sorry Mr. Revio, my wife is not feeling well. Please excuse us.” Sabi ni Masson at naramdaman ko nalang ang kamay niya na gumapang sa bewang ko. I tried to move away from him but pinigilan niya ‘ko.

“What are you doing?” Bulong ko. Maraming tao ang nakatingin sa ‘min. They are bowing to Masson.

“Be good wife, they are looking at us. Be cooperative.” Agad pumasok sa isip ko na nagpapanggap lang pala kami. Kaya agad akong ngumiti sa lahat at binate sila pabalik.

“Good morning ma’am, sir.”

“Good morning.” Bati ko sa lahat with a smile plastered on my face. Bakit ako lang ang bumati? ‘Yong katabi ko ay wala lang. Is he fooling me?

“Pinaglalaruan mo ba ako? Bakit hindi mo sila binabati pabalik?” bulong ko.

“I didn’t tell you na batiin mo sila pabalik.” He said and smirk. Nalukot ang mukha ko sa reaction niya. Nagpupuyos ang kalooban ko sa galit. Kung pwede ko lang siya kalbuhin ngayon ay ginawa ko na.

“Isa ka na sa ‘kin Masson.” I said but mukhang wala lang sa kaniya. Oh yeah, he’s the multi-billionaire who owns an airlines and a son of one of the most influential family not only to our province but also the Philippines.

Hindi niya ko pinansin. Nang makasakay kami sa elevator ay tahimik lang ako.

“Required pa rin ba na humawak ka sa bewang ko kahit nakasakay na tayo sa elevator?” Agad siyang bumitaw sa paghawak niya sa ‘kin sa bewang at bahagyang lumayo. Parang ako pa ‘yong may virus ah.

Nang makarating kami sa top floor ay tahimik ko lang na sinundan si Masson. I think we’re heading to the rooftop. Pagdating namin doon ay bahagya akong nagulat nang makita na may chopper na nakadisplay doon.

Unang nakita ko ay ang lalaking kamukha ni Masson. It’s Maddox dahil wala lang, alam ko lang. Nakabusangot ang mukha nito na parang bata while Maddix is parang galit sa mundo at si Masson, parang ang boring na ewan. ‘Yong ganoon. Plain pero hot at malakas ang sex appeal.

“Bakit ngayon lang kayo Son?”

Masson didn’t answer kaya tumingin sa ‘kin si Maddox. Naningkit ang mga mata nito habang nakatingin sa ‘kin and ako naman ‘yong nag-iwas tingin. I’m guilty, alright.

“C’mon wife.” Tawag ni Masson sa ‘kin so I come with him pasakay sa chopper. Si Maddox ay mas lalong lumiit ang mata lalo nang hawakan ako ni Masson para alalayan pasakay sa chopper.

Nang makasakay kaming dalawa ay sumakay na rin si Maddox sa harapan. Siya yata ang driver namin ngayon. It’s not my first time na makasakay sa chopper pero kinakabahan ako. Knowing na hawak ni Masson ang kamay ko.

“Hindi mo pa ba bibitawan ang kamay ko?” Tanong ko. Parang ang weird lang ha.

“Baka mahulog ka.” Halos lumuwa ang mata ko sa sinabi niya. Paano ako mahuhulog e sobrang higpit ng seguridad nila dito sa chopper nila.

“Sure kang may branded clothes doon sa inyo? Just to you know, hindi ako nagsusuot ng hindi luxury item.”

“No worry. My family is not cheap. We can afford everything.”

Ang yabang. Basta mamaya lang, ‘pag hindi branded ‘yong mga damit doon ay itatapon ko talaga siya pabalik sa Manila. Maarte na kung maarte but wearing luxury items is paradise. 

Mamaya pa ay natatanaw ko na ang lupa na sinilangan ko. Ang bayan kung saan ako nagka-utang ng loob. Ang bayan kung saan ako natuto sa lahat ng bagay. Ang bayan kung saan, naging unang tirahan ko bago ang Manila.

Nang makababa na kami, sinalubong kami ng sandamakmak na mga tauhan ng Villaranza. Nagbigay galang silang lahat sa ‘min lalo na kay Maddox at Masson.

Masson snakes his arms around my waist na ikinagulat ko. But to his part, parang normal lang sa kaniya ang lahat.

“Ayaw mong sumama, Dox?” Takang tanong ni Masson sa kapatid niya. Kahit ako, buong akala ko ay sasama sa ‘min si Maddox sa villa nila.

“I don’t want to see mom and dad, Son. Pagagalitan na naman nila ako.” Natawa si Masson sa sinabi ni Maddox pero what? ‘Yong mom and dad nila? Sa villa?

“Nandito ang mga magulang mo, Masson?” Napatingin siya sa ‘kin. Gulat din na napatingin si Maddox sa ‘min. Bakit parang may hindi sila sinasabi sa ‘kin?

“She didn’t know yet.” Sabi ni Masson sa kapatid na para bang sinasagot na niya ang tanong nito kahit na hindi pa naman nagtatanong. Anong hindi ko pa alam?

“Oh!” Yon lang ang nasabi ni Maddox bagi tumingin sa ‘kin. “Goodluck!” aniya na mas nagpakaba sa ‘kin. Pag ako talaga mapahamak sa ginagawa ni Masson, kakalbuhin ko talaga siya. Seryoso ako diyan.

“I’ll go ahead. Bye!” Sumakay pabalik si Maddox sa chopper at umalis na. Naiwan ako kay Masson Villaranza na nakahawak pa rin sa bewang ko.

“Masson, anong ibig sabihin ni Maddox?” nagtatakang tanong ko sa kaniya.

“Don’t mind him. Let’s go.”

And there, may sumalubong sa ‘min na isang magarang sasakyan. If I’m not mistaken, is this a Bugatti Chiron? Parang ‘yan ‘yong design and somewhat like familiar ‘yong style ng Bugatti. Well, malimit lang ang alam ko sa cars.

Pagpasok ko sa loob, ang ganda. Grabe! Ang comfy sa feeling pag nakasakay ka sa isang sasakyan na alam mong nasa 5 million mahigit dollars ang price range ng sasakyan.

Nahihiya akong magtanong kay Masson at baka masabihan pa tayong, ignorante. No freaking way na papayag akong laitin ako.

Hindi mabilis ang pagpapatakbo ni Masson, hindi rin mabagal, moderate lang. Marami ring sasakyan nakasunod sa ‘min. Probably, mga tauhan nila Masson lahat.

Napatingin ako sa labas. Wala pa ring pinagbago ang lugar. Tahimik at malinis pa rin. Dito pa lang ay tanaw ko na ang malawak na farm ng Villaranza. Sila yata ang may pinakamalawak na farm sa ‘min. Lahat din yata ng tao dito ay nagta-trabaho sa kanila. Ang iba naman ay sa factory namin.

Sobrang ma impluwensya ng mga Villaranza. Sobrang ma impluwensiya ang pamilya ng naging asawa ko.

Pagdating namin sa villa ay nagulat ako na marami pang mga tauhan sa labas. Pero sobrang nanlalaki ang mga mata ko nang mamukhaan ang trademark na suot ng ibang tauhan. May tag malapit sa pocket nila na ‘Vitaliano.’

Nagsimula na ‘kong kabahan. Lalo na nang huminto ang sasakyan namin. Unang bumaba si Masson at agad na pinagbuksan ako.

“Masson, bakit nandito ang mga tauhan ng Vitaliano?” naguguluhang tanong ko.

“Because nasa loob ng villa ang parents mo naghihintay sa ‘tin kasama ang mga magulang ko.”

What?

“Huh? Nasa loob sila? H-How come?”

“I invited them for a lunch date. For formalities.”

What the!!!! “Masson, kakalbuhin kita.” Bulong ko sa kaniya. Nagpupuyos na ako sa galit sa loob.

“Yeah… Later in bed.”