Ang ingay nang abalang lugar at tilaok nang mga manok ang gumising sa mahimbing na pagtulog ni Anjelouv. Umusal muna siya nang maikling panalangin bago unti-unting bumangon at mag-inat. Ang kurtina sa silid ay nakasara pa rin ngunit ang sinag nang pang umagang sikat nang araw ay pilit pa ring tumatagos. Agad niyang napansin sa kaniyang tabi ang isang bulto nang katawan. Si Misha iyon, tulog at paniguradong pagod sa buong gabing pagtatrabaho. Dahan- dahan siyang kumilos para hindi maisturbo ang dalaga. Lumabas siya sa silid na tinutuluyan at agad na nagtungo sa dalawang bata na gumagawa ng kong ano sa kusina. Si Caloy at nagsasaing habang si Caloy naman ay nagwawalis sa lapag. Nang mapansin nang dalawa ang kaniyang presensiya ay agad nila siyang binate. “Magandang umaga po, Ate Anjelouv,” magalang at puno nang galak na bati ni Caloy. “Magandang umaga ate! Kasingganda niyo po ang umaga!” pilyong sabi naman ni Boy. Hindi niya maiwasang pamulahan at humalakhak sa dalawang bata na k
Anjelouv is panicking nang makita niya ang unti-unting paglapit sa kaniya ng lalaki. Hindi niya maiwasang magi sip ng masama at mangamba. She doesn’t know how to entertain a delivery guy, for pete's sake! “Good day ma’am! Baka gusto niyo pong itry ang newest product namin?” His baritone voice greeted her. “I’m sorry pero papatapos na po kami sa pamimili.” She nervously declined the man’s offer and smiled politely. Ngumiti rin pabalik ang lalaki at magalang na nagpaalam. Agad nitong tinumbok ang grupo ng mga kababaihan sa kaniyang likod at do’n muling nagtanong. Anjelouv took a deep breath and look for Boy para mabayaran na nila ang mga pinamili at makauwi. When she saw him, they immediately rushed to the counter and paid for what they had bought. Binilisan nilang binitbit ang mga pinamili at masayang umuwi. Sa labas nang maliit na bahay ay makikitang matamang nakaabang sa kanila ang batang si Caloy. Biglang lumiwanag ang mukha nito nang makita niya silang paparating. “Boy! Ate
After they finished their breakfast, Anjelov and Misha went into the living room of their small house. “Kamusta naman ang unang araw mo rito?” banayad na tanong ni Misha. “Mabuti naman, Misha. Maraming salamat nga pala sa inyo ha,” Nginitian siya ni Anjelouv at bahagyang pinisil ang mga kamay ng dalaga. “Kung hindi dahil sa inyo baka nasa lansangan na ako nanunuluyan ngayon.” Malamlam ang mga mata ni Anjelouv habang nagpapasalamat. “Kung may maitutulong ako bakit naman ako magdadamot diba? Malupit ang mundo pati na rin ang ibang tao kaya mas nanaisin ko na lamang na gumawa nang mabuti at tumulong. Ayaw kong panghinaan ng loob ang mga taong nangangailangan at sa bingit ng kahirapan. Ayaw kong maramdaman nila na sila ay nag iisa sa hamon ng buhay….Kaya, ganito ako, tumutulong sa abot nang aking makakaya.” Misha explained to her. Anjelouv was in awe of Misha’s answer. Hindi lahat ng tao ay may ganitong pagiiisip. Hindi lahat ay handang tumulong ng walang kahit anong hinihintay na ka
Kahit na nakarating na sila sa plaza ay patuloy paring bumabagabag sa isipan ni Anjelouv ang lalaking kaniyang nakita. Misha, on the other hand, is back to her usual self. Masaya itong nakikipag usap kay Tonyo at nakikipagpalitan ng mga biro. Ang mga bata naman ay masayang pumunta sa lilim ng isang puno upang ilatag ang banig na kanilang dala. Siya naman ay tulala pa rin sa isang tabi. Malalim na nag iisip. Suddenly, a teenage girl and an older woman sat on the bench near her. The girl is crying, and her face is full of tears. “Bakit kasi hindi ka nalang umalis diyan sa bahay niyo ha?! Aba tingnan mo nga sarili mo Pearl, ang laki na ng pinagbago mo!” bulalas ng matandang babae habang pinapasadan ng tingin ang kabuuan ng dalaga. “Asawa ko siya ate, kailangan ko siyang tiisin kahit na sobrang …sakit na,” nasisigok na pahayag ng dalaga. “Tangina, Pearl! Ang talino mo pero napakabobo mo naman pagdating sa pag ibig! Hindi ka namin pinalaki para saktan lang, Pearl! Pinalaki ka namin at
Mabilis silang bumaba sa tricycle at walang tigil na nagsi-iyakan. Unang bumungad sa kanila ang mga nagkakagulong tao. Kaniya-kaniyang salba ng mga gamit at ang iba ay hubad barong nagkakarga ng baldeng may lamang tubig upang matulungang apulahin kaagad ang nagngangalit na apoy. Ang naglalagablab na apoy ay walang awang tinutupok ang bawat parting madaanan nito. Ang pagtupok ng apoy ang naging dahilan sa unti-unting pagtumba ng mga bawat haligi ng tahanan at pagkasira sa pag asa ng bawat pamilyang nanirahan roon. Samu’t saring ingay ang maririnig sa lugar. Ingay ng mga taong nagsisigawan, wang-wang ng bombero at pagtangis ng bawat taong apektado. Nagliliyab ang mga kabahayan at ang usok na binubuga nito ay kumalat sa kalangitan.Anjelouv’s body is trembling with fear, and her face is full of unshed tears. Tears are pooling in her eyes and she can’t stop but to cry harder. “H-hindi pu-pwede,” nanghihina siyang napaupo sa kalsada at nanlulumong pinagmasdan ang pagkawala ng kaniyang n
Nagngingit sa galit ang kalooban ni Clinton habang pinapanuod ang kasintahang mahimbing na natutulog sa hospital bed nito. He fucking wants to punch himself habang mariin na nakatingin sa kaawa-awang kalagayan ni Anjelouv. Sa araw mismong ng sunog nakarating ang kaniyang tauhan kung saan huling nakita si Anjelouv. Hindi niya inaasahang madadamay ito at mapahamak sa lintek na lindol. Ang akala nila ay wala ang mga ito sa lugar na iyon ngunit mali! Andun sila at napamahak pa ito! Umigting ang panga ni Clinton sa hindi matawarang galit at hindi niya rin mapigilang sisihin ang sarili. Kung sana hindi niya lang iniwan ng nag iisa si Anjelouv ay hindi ito dapat nangyari sa dalaga. Sana ligtas ito ngayon at hindi nakaratay sa kaniyang higaan ng walang malay. His blaming himself and he cannot stop but to curse crisply. Ilang sandali pa ay dumating na ang doctor ni Anjelouv. He personally contacted the doctor to check on his girlfriend. “How was she?” he asked while carefully looking at An
“What the fuck is happening here, Villamor! Tell us!” Senyor Xencio asked angrily. Kinuwelyuhan pa siya nito dahil sa sobrang galit nang walang makuhang sagot mula sa kaniya. Ang Senyora ay patuloy pa rin sa pag iyak habang inaasikasu ng nurse nito. “I didn’t know, sir, I-I just left her a while ago and she was fine.” Clinton answered weakly. Wala siyang lakas ng loob na patulan ang matanda sapagkat ang isip niya ay lumilipad papasok sa silid ng dalaga. Clinton is too weak to resist. His thoughts were consumed by Anjelouv’s condition. Sana hindi niya na lamang ito iniwan. Sana dito na lamang siya naghintay. Sana hindi ito nangyari sa kaniya. “Release him Xencio, hindi makakabuting nagkakagulo kayo… habang nasa bingit ng kamatayan s-si…A-anjelouv,” pagpipigil ng Senyora sa asawa. Mabilis siyang pinakawalan ng matanda at agad na dinaluhan ang umiiyak na asawa. Clinton is slowly losing himself while waiting for the doctors to come out of Anjelouv’s room. Gusto niyang pumasok do’n pa
When Anjelouv opens her eyes, una niyang nakita ang puting kisame. His nose is filled with the smell of chemicals. Ang paligid ay purong puti. Masakit ang kaniyang likod patikular na ang kaniyang ulo. Pagbaling niya sa kaniyang kaliwang banda ay may mga nurse at doctor na nakaantabay sa kanya. What happened? "Doc, the patient is awake!” Someone announced that made everyone look in her way. “Check her vitals! Hurry! Everyone move!” The man—probably the doctor—commanded everyone inside the room. Mabilis silang nagkilos at agad siyang inasikaso. Maraming tanong na itinanong sa kaniya ang doctor at simpleng pagtango lamang ang naging sagot niya. Hindi niya magalaw ang katawan sa sobrang sakit. The doctor explained to her that it was normal because his body was still healing. After they finished checking her and making sure that she was already safe, they all went out. She was alone in that room at agad niyang inalala ang nangyari sa kaniya. Anjelouv was happy that she was able to sa
Bago ako pansamantalang magpaalam, gusto kong pasalamatan ang mga taong walang sawang sumuporta sa aking kauna-unahang akda. Kayo po ang rason kung bakit patuloy akong lumalaban kaya labis po akong nagpapasalamat sa inyo.Mahal ko kayo! Stay safe at God bless you po!-Blue ZirconThank you sa walang sawang pagvote:Jonjon Rivera, Rhea Santiago, Ria Bausas, Quinto Sm, Pagunsannestor30, Luz Cabigting, Zahara Escobal, Joana Parcon, Rebecca Rabanera, Noemie Vale, Jheng Gontala, Mary Joy Fababeir, Jomar Mangiliman, Pabzkie Gubat, Froilan Villapa, GE Oliveros, Christine Salvador, Danz Diaz, Erwin Bal, Ariel Voluntad, Joseph John, Gerald Borres, Renato Recoco, Sha Ozart, Arles Mae, Elza Gonzales, Glenda Mendoza, Dranreb Daquiz, Jenney Magada at sa 2.1k nating viewers!
Announcement Hello, good evening! I hope that everyone is doing fine. For the past few days, I have experienced a series of nose bleeding which, is not normal for me, and last day my Mama decided that I should consult a Doctor. Sadly, the findings were not good kaya the doctor advised that I should take a rest for a couple of weeks. Also, alam ko pong maraming errors sa bawat kabanata kaya napag isipan ko pong mag edit. Ipopolish ko po muna ang bawat kabanata kaya kung maaari po ay ihold nalang muna si Clinton sa inyong library. Gusto ko pong maging worth it ang bawat coins niyo kaya gagawin ko po ang makakaya ko para mapaganda pa ito. Salamat po sa walang sawang pagsuporta at pagbabasa! Hindi ko inexpect ito kaya maraming salamat po! Sana maintindihan niyo po ako.
Halos huminto ang paghinga ni Anjelouv nang padaskol siyang kalagan ng lalaki at kaladkarin na parang sako. Nais niyang kumuwala ngunit sobrang higpit ng pagkakagapos sa kaniya. Takot na takot siya habang nagpupumiglas at nagmamakaawang pakalawan.Those gunshots brings her hope..hope that Zak or even her family came to save her. Kabaliktaran ang kaniyang nararamdaman, imbes na matakot ay para siyang nabuhayan ng loob. She knows that those gunshots were the sign that someone was coming to look for her and save her...just like before."B-bitawan mo ako! J-just gave me back to my family!'" nanginginig niyang sigaw habang pilit na inaagaw ang kaniyang braso sa mahigpit na pagkakahawak nito.Takot na takot siya at lihim na nagdarasal na mailagtas bago siya tuluyang ilayo ng lalaking kumakaladkad sa kaniya."Tumahimik ka p*****a! Ang mga gagu akala ko ay matagal pa bago nila matunton ang kinaroroonan mo! Bwesit na mga sundalong 'yun! Bwesit!" galit na galit na sigaw nito sa kaniya at mas la
Mabigat ang talukap ni Anjelouv nang paunti-unti niyang binuksan ang kaniyang mga mata. May naulinigan siyang mga boses na tila nagtatalo. Hindi ito masiyadong malapit ngunit hindi rin nalalayo. May mga kaluskos rin siyang narinig mula sa paligid. Nang tuluyan na niyang maimulat ang kaniyang mga mata ay agad siyang sinalubong ng dilim. She blinks her eyes a couple of times, but still, she can't see anything except darkness. Anjelouv is panicking, inilibot niya ang tingin sa paligid ngunit kahit kaunting liwanag manlang ay wala siyang makita. She was completely blinded by darkness. She tried to move, but she was tied. Nagsimula nang sumibol ang kaba sa kaniyang dibdib nang hindi niya magawang maigalaw ang kaniyang kamay at buong katawan. Kumalabog ng husto ang kaniyang dibdib nang malamang napakahigpit ng ginawang pagkakatali sa kaniya. It was so tight that no matter what she did, it would not easily loosen up. Marahas siyang napalunok nang marinig niya ang pagbukas ng kung ano. The
"Where the fuck is my fiancee Zak?! Ipinagkatiwala ko sayo si Anjelouv dahil alam kong mas ligtas siya! Pero nasaan na siya ngayon huh?! Nasaan!" He frustratedly asked Zakhar. Kinuwelyuhan niya ito at matalim na tinitigan. Leviticus is stopping when while Luke is preventing Zakhar from hurting him. "Do you think alam ko Clinton?! Iniwan ko lang siya dito kaninang umaga kaya bakit ako ang sinisisi mo huh?!" mariing sagot ni Zak habang pinipigilan ang sariling maghiganti laban sa kaniya. "Kung hindi mo siya pinuntahan rito edi sana hindi siya nawala! Edi sana hindi niya naisip na kasabwat mo ako! Kung naghintay ka lang Villamor sana hindi naging ganito ang sitwasyon kaya wala kang karapatan na kwestiyunin ako! Putangina! " Zakhar shouted at him. Bakas sa mga mata nito ang galit at pagsisisi. Anjelouv was missing. Akala nila ay naglibot-libot lang ito sa lugar ngunit nang lumipas ang ilang oras na wala ito ay naisipan na nilang suyurin ang buong lugar but to their dismay, there is no
Why does life seem to be unfair? Why can't we be happy for so long? Why do we need to suffer just to have the one that we are aiming for? Why do we need to get hurt? Why do we need to sacrifice just to have a glimpse of our happiness? Life isn't unfair to us because, in fact, we are the ones who decide for ourselves. Tayo ang pumipili kung paano natin papagulungin ang buhay natin, it was just that sometimes we made decisions that affected our life’s process. Happiness. We thought of happiness as being one of the hardest things to achieve. Indeed, happiness is hard to achieve, especially if we mainly focus on the things that feed our worldly desires. Sa sobrang pagkahumaling natin sa standard ng sociodad ay tuluyan na nating nakalimutan ang totoong kahulugan ng kasiyahan. Happiness is within us. Suffering and hurting are part of our lives already. Pilitin man natin itong iwasan ay hindi pa rin maaari. Nakatadha na tayong masaktan at magdusa at walang sinuman sa mundong ito ang maaari
Zak needs to leave her. May emergency meeting itong kailangang siputin kaya kahit na gusto nitong manatili ay hindi maaari. “Don’t hesitate to call me if you need anything, okay? Mag ingat ka rito.” He said bago nito ako hinalikan sa noo. Tumango ako sabay na ngumiti ng maliit.. “ Thank you. Ikaw din mag ingat ka sa biyahe.” Hinatid ko siya sa pinto at kumaway nang unti-unting gumalaw ang kaniyang kotse. Nakailang busina pa ito bago tuluyang tumulak. Hindi ako umalis sa aking kinatatayuan hanggang sa hindi na maabot ng aking paningin ang kotse ni Zak. Hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga ng mapagtantong mag isa na naman ako. Damang-dama ko bigla ang kahungkagan at katahimikan ng buong paligid. Hindi ako sanay na mamuhay mag isa kaya parang bigla ay ang laki-laki ng paligid para sa akin. Iba-ibang sa buhay ko noong nasa hacienda, masaya at palaging may makakasalamuha. Ngumiti na lamang ako ng mapakla nang hindi ko sadyang sariwain ang mga alaala ng kahapon. Kahit ilang beses man
Pansamantalang nanunuluyan si Anjelouv sa isang property na pagmamay ari ni Zakhar. Napag isipan niyang 'wag nang ituloy ang planong pag uwi sa kanilang mansyon. She doesn't want her grandparents to see her in that devasting state. Alam niyang sa oras na malaman ng mga ito ang nangyari sa kaniya ay malaki ang tiyansang sissisihin ng mga ito ang kanilang sarili. It was her all her fault, walang kasalanan si Clinton o kahit ang kaniyang mga grandparents. "Are you sure you're fine here? You can also stay in our mansion if you want, at least doon makakasigurado akong ligtas ka. " It was Zak. They are silently watching the beautiful sunrise. Zak's place is outside the city. Malayo sa kabihasnan at tahimik. Walang masyadong kabahayan sa paligid at kung mayroon man ay malayo ang agwat ng isa't- isa. Maganda ang kinatitirikan ng bahay nito. It was near the shore, facing the wilderness of the sea. May pagkakahalintulad ang lugar sa islang pinagdalhan sa kaniya ni Clinton noong kinidnap siya.
"Stop mourning and stand up. A princess like you doesn't deserve to be hurt or replaced. " A voice suddenly interrupted her. She wiped away her tears and looked at the man beside him. His voice is stern and cold, mukha itong galit sa kaniyang sitwasyon. "Come on and stand up. That filthy floor is not for you," he said, and lent his hands to her. Anjelouv was hesitating about whether she would accept the stranger's hand or not, but in the end, the man won. Mariin itong nakatingin sa kaniya gamit ang madilim na mga mata. Magkahawak pa rin ang kanilang mga kamay at hindi magawang pakawalan ng lalaki. She tried to withdraw her hand, but the man's grip on it became tighter. "C-can you please release my hand?" she asked, using a low voice. The man breathed deeply before he finally let go of her hand. He knew the man in front of her. It was Zak, Clinton's friend. Hindi niya alam kung bakit ito naroon sa tabi niya..maybe because Clinton asked him? No,no. Clinton would never do that. Wala