LEON ACUZAR MENDOZA
"WHAT a great surprise to have you here, Leon," bati sa'kin ni Xian nang makitang papasok na ako sa mansion niya. Niyakap niya muna ako bago inanyayahang pumasok sa loob."Biglaan naman yata ang pagpunta mo rito?" Dagdag niya nang pareho na kaming nakaupo sa couch.Bugnot ko siyang binalingan ng tingin at hindi sinagot."May problema ba?" Untag pa niya at halata ang pag-aalala sa kaniyang boses.Pinaling ko muna ang aking ulo sa kanan at nagde-quatro bago ko siya sinagot."Tanggalin mo muna 'yang ngisi sa labi mo bago kita sagutin, naiirita ako sa tuwing nakikita ko 'yan, e."Narinig ko siyang napahalakhak dahil sa sinabi ko."Hindi ka pa rin nagbabago. Kagaya ka pa rin ng dati," saad niya habang umiiling.Nairita ako sa naging sagot niya kaya masama ko siyang binalingan ng tingin."Sino bang matutuwa riyan sa napaka antipatiko mong ngiti?" Psh."Siya... Siya. HXENO LU MAÑUZI'M FINALLY, HERE.Pumikit ako ng mariin at dinama ang buong paligid. Pagkatapos ay muling binuka ang talukap ng aking mga mata. Napangiti ako sa nakita. Unopened boxes na nagkalat sa sala, mga naglalakihang gamit na ngayon ay naka pwesto na sa kaniya kaniyang mga puwesto.Inunat ko ang braso nang maramdamang satisfied na ako sa mga nakita. Namulsa ako bago tinungo ang pintuan sa labas dahil may bibisitahin ako sa kabilang unit. Tumaas ang dulo ng labi ko nang meron akong maalala. Naglaro sa isipan ko ang kakaibang halo ng excitement, saya at kaba sa tuwing sumasagi sa isipan ko ang magiging reaksyon niya kapag nakita niya na ako. When I pry the door open, I got stunned by the familiar face standing in front of me. Her visage screams being shocked when our eyes met. "What are you doing here?" She asked, and bitterness is evident in her voice.I tilt my head before I leaned over the post and acted nonchalant a
Nagtatakang binalingan ko ng pansin ang mga papel na binigay niya. Binasa ko ang nakasulat roon at nangunot agad ang noo ko dahil sa pamagat na naka-bold sa pinaka headline ng first page."Chamber Spring?" Ang basa ko.Nagtatakang binalingan ko muli ng tingin si Xeno. Naka pangalumbaba siya sa mesa habang nakatitig sa'kin. Nagtaas ang dalawang kilay niya nang magtagpo muli ang paningin namin, pagkatapos ay malapad niya akong nginitian. "Ano 'to?" Nguso ko sa hawak kong papel."Basahin mo, and then transfer it into word documents." Balewala niya sa tanong ko.Magrereklamo pa sana ako kaso wala nga pala ako sa posisyon upang gawin ko 'yon. Teritoryo nga pala niya ang NoMax kasi company niya 'to. Haist.Nagkibit-balikat ako at pinagtuunan ng pansin ang binigay niya sa'kin. Nang sa tingin ko ay palagay na ako sa posisyong kinaroroonan ko kahit banas na banas kasi katabi ko lang si Xeno, minabuti ko paring gawin ang trabaho ko, at si
Natigilan ako sa pag-ta-type nang marinig kong magsalita si Shantelle. Tiningala ko ang gawi nila at nakitang nakatingin nga siya sa'kin. Yumuko agad ako."Who?" Rinig ko pang tanong ni Jasper. "T-Teka nga, is she what I think she is?" Dagdag pa niya."Who?" Si Jove naman ang napatanong ngayon."Is that Leylah on your chair, Xeno? Naitago ko ang dalawang kamay sa ilalim ng mesa nang marinig kong magsalita si Jasper. Now what?...Nag-angat muli ako ng tingin nang may makita akong anino sa mesa na humaharang sa paningin ko, at nakitang nakatingin sa'kin si Jasper. Rumihistro sa mukha niya ang pagtataka nang makitang ako nga ang hula niya."It's indeed her," giit pa niya bago lumingon sa mga kasama niya.Nasagi sa paningin ko ang nakakunot noong si Shantelle na mukhang nag-iisip."Leylah? Parang narinig ko na ang pangalan na 'yan. Does it ring a bell kuya Jove?" Nagkibit-balikat si Jove sa kan
"I already sent you the file thru email, sir."Nandito ako ngayon sa harapan ni Xeno, binabalik ang ilang piraso ng papel na pina-transfer niya kanina into word documents. Nakatingin siya sa'kin, sa bawat kinikilos ko simula palang noong pumasok ako sa loob ng opisina niya.Tumaas ng bahagya ang kaniyang kilay sa sinabi ko. "Really?" Pagkatapos ay nabalin ang atensyon niya sa kaniyang laptop, siguro para i-check kung tama nga ako. Napabuntong hininga siya pagkatapos, at napahawak sa kaniyang labi bago niya inangat ang tingin sa'kin. Mariin niya akong tinitigan nang magtama ang paningin naming dalawa, para bang sinusuri niya ako. Saka ay muling kumawala ng buntong hininga at nag-iwas ng tingin sa'kin.Hindi ko tuloy mapigilang magtaka sa kinikilos niya. Ano 'yon? Anong klaseng reaksyon 'yon? Bakit mukhang disappointed yata siya don? Tss..."Did Shantelle told you something?" Mababa ang kalmado niyang boses nang tanungin niya ako.
Kumunot ang noo ko at napalingon sa katabi kong si Seya. Nagtaas-baba lamang ang dalawang balikat niya. Ganoon rin si Seya na katabi ni Jyma."Tapos kahapon nakita ko pa siyang may ibang kasamang babae!" Nabigla ako nang biglang ihampas ni Jyma ang nakakuyom niyang kamay sa mesa. Nagtatagis na ang kaniyang ngipin. "Sino ba? 'Yong ex mo?" Usisa ni Anet.Umiling sa kaniya si Jyma."Sino? 'Yong boyfriend mong si Rolando? Psh! Hayaan mo na. Hindi naman siya kawalan, e." Nakangusong saad naman ni Seya pero umiling lang si Jyma."Eh, sino ba?" Lumabi si Jyma pagkatapos ay may binulong. "Sisher."Sabay kaming napa 'huh' sa kaniya. May narinig ako pero hindi sapat para maintindihan ko ng mabuti ang binulong niya. Magsasalita na lang kasi hindi pa inaayos, e. Akala naman niya may super hearing powers kami. "Ano ba! Si sir nga e!" Giit niya. "Si sir Xeno okay? At saka wala na kami ni Rolando no matagal na."Bu
Nagpakawala na lamang ako ng malalim na buntong hininga. Inalis ko muna sa isipan ang tungkol don at pinagtuunan ng pansin ang paggawa ng powerpoint. Todo ingat ako sa paggawa. Mabuti naman at walang nagtatanong sa'kin, wala rin silang, at hindi rin ako tinatawag ni Xeno sa opisina niya kaya kahit papaano ay nakapag focus ako sa PPT.Hindi ko masasabing naging madali ang pinapagawa ni Brian sa'kin dahil ang daming charts na dapat gawin. Lalo na 'yong chart na kasama sa SWOT analysis. Ganon pa man ay kailangan ko 'tong tapusin ngayon hindi ko na 'to dapat pagbukasan pa at... Hindi ko rin pala 'to puwedeng iuwi. Nag-unat ako ng katawan nang pindutin ko na ang enter para i-save ang PPT na aking ginawa. Napatingala ako sa kisame at pumikit. Dinama ko ang hangin. Pagkatapos ay tiningnan ang digital wall clock sa dulo. Seven thirty-eight ang nakatatak don. Hindi ko man lang namalayang gabi na pala.Madaling sinend ko sa gmail ni Brian ang PPT. Buti na lang at n
"YOU STILL WON'T TALK?"Nanatili akong tahimik, hindi pinapansin ang damuhong katabi ko. Sa mga nadadaang gusali't sasakyan lamang nakatuon ang aking paningin, habang si Xeno naman kanina pa nagsasalita ng kung anu-ano. Kaasar. Kung hindi siya bumalik sa NoMax para inisin ako sana hindi na ako natalisod kanina. E, di sana hindi ko siya kasama ngayon sa iisang sasakyan. Badtrip."If you still won't, then that's fine. You don't have to push yourself to talk back at me. Magsasalita parin naman ako."I rolled my eyes. Then talk. It's not like I'm required to answer you, stupid. Tingnan lang natin kung sinong magmukhang baliw sa'ting dalawa kung walang sumasagot sayo. Sinabi niya 'yon pero ilang minuto na ang nakalipas ay wala na akong narinig ng kung ano mula sa kaniya. Tahimik lang siyang nagd-drive. Humalukipkip naman ako at sumandal sa headboard. Pagkatapos ay pumikit. Masakit pa rin ang katawan ko pero hindi na gaano hindi tulad kanina.
Ciara has already plague his thoughts by the time I left and unti I came back. Ciara's the only one he cares even after we got married, and she's the only one he sees even until now. And I bet, the reason he wanted to have his memories back is just for his own benefit. Ayaw niya lang makonsensya sa huli. Gusto niya lang maalala ang lahat ng 'yon para masagot ang lahat ng tanong niya. And even if he finds the answer, I can't return to that place anymore. It's already too late. The void that I left were long filled by somebody else. Hindi mo naman basta bastang tapusin ang pagmamahal mo sa isang tao dahil sa may naalala ka lang, e. You can't. I'm just a fragment of his past. He should just let me go so I can also have a life of my own. Kailangan kong lumaya."Bakit hindi mo maintindihan?" Tanong ni Xeno nang makabalik ako sa realidad. Nagtatagis ang kaniyang ngipin. "I'm not toying with you.""You're not toying with me?" Di makapaniwalang tanong sa kaniya.
Paano siya makakauwi mamaya kung may butas ang gulong ng sasakyan niya?"Ayos na. Pinaayos ko na sa talyer na dinaanan ko kanina kaya okay na," aniya. "Sabihin na lang nating may inggit sa akin ang taong gumawa n'yon kaya niya naisipang gawin iyon sa sasakyan ko. Pero ayos lang. Kilala ko naman kung sino iyong may gawa."Kumunot ang noo ko. Subalit hindi na ako nagtanong dahil alam kong magsasalita pa siya."But you know what? Never had I expected him to have a cute personality like that. That's probably why mom likes him a lot." Then he giggled.Mas lalo akong naguluhan sa kinuwento niya pero hinayaan ko na. Maya maya ay may kinuha si Cayster mula sa kaniyang bulsa. Pagkatapos ay inabo niya sa akin."Inumin mo 'yan twice a day para hindi lalong mamaga and to relieve the pain.""Thanks.""Habang may pamamaga pa rin, iwasan mo muna ang tumakbo, sumayaw, o kahit anong sports activities. Then..." he said in suspe
HE LOOKED SHOCK."Leylah?" Kung gulat na siyang makita ako ay mas lalo pa nang mapansin niya ang isa ko pang paa. Kumunot ang kaniyang noo pagkatapos ay madaling lumapit sa akin. Maging si kuya Raymond na nasa likuran niya kanina ay iyon rin ang ginawa."Anong nangyari riyan sa paa mo?" sabay na tanong nina Cayster at Kuya Raymond."I—""She sprained her ankle," bara ni Xeno sa sasabihin ko. Halata ang pagkairita sa kanyang boses and I rolled my eyes because of it. "Ikaw, anong ginagawa mo dito?" dagdag niya pang tanong. Saglit na natigilan si Cayster nang marinig ang boses ni Xeno. Nakita ko pa kung paano bumukol ang kanyang kaliwang pisngi saka niya nilingon si Xeno. He gave him a bored expression bago ulit ako binalingan ng tingin."Masakit pa rin ba?" Cayster asked me, totally ignoring Xeno."Hindi na masyado." Sabay iling ko. "Saka, why are you here? Hindi ba't dapat nasa hospital ka ngayon?" "B
Natawa ako sa huling linya. Naimagine ko kasi ang mukha ni Manang."At saka umuwi ka na raw, miss ka na niya," dagling dagdag niya.Napangiwi naman ako dahil do'n. "Sinungaling ka talaga. Hindi naman iyon sinabi ni, Manang, e," sagot ko sa kanya.Hindi naman talaga ako pinapauwi ni Manang dahil alam niya kung nasaan ako. Saka minsan nga bumibisita siya sa condo ko na may dalang kung anu-anong ulam."Bakit naman? Miss ka naman talaga ni, Manang. Kahit nga ako miss na kita." Tumigil siya sa paglalakad. "Iyong mga gamit mo, nasa kwarto mo pa. Walang pinagbago ro'n. Araw-araw iyong nililinisan ni, Manang, baka kamo raw bumalik ka. And I'm sure, malungkot iyon kasi kahit ako, wala doon."He sighed. "Promise ko kasi sa kanya papauwiin kita. And I'm glad I'm showing results. Sapat na sa akin iyong alam kong nag-aalala ka pa rin pala."Pagkatapos ay nagsimula na siyang maglakad ulit. Saka ay sinundan na naman ng katahimikan. Ma
Umurong ata ang luha ko after I heard him sighed.Wait.WAIT. WAIT. WAIT. WAIT. WAIT!Naglo-loading na naman ang kinakalawang kong utak dahil sa kagagawan ko ngayon. I'm still processing what just happened and when I finally realized my reality, para akong binuhusan ng napakalamig na tubig, iyong may yelo at umuusok pa sa lamig. WHAT THE ACTUAL F*CK HAVE I DONE AGAIN?D-Did I actually ran back here, like an actual crazy woman, lashed out to those men just because I was worried about this guy? SA LALAKING 'TO?Muli kong inangat ang tingin kay Xeno at maging siya ay nakatingin din pala sa akin. Malamlam ang kaniyang mga mata na parang nag-aalala sa akin ng husto. "You feeling fine now?" Inabot niya ang pisngi ko at pinahiran ito gamit ang kaniyang hinlalaki. Hindi ko siya sinagot. Nakatitig lang ako sa kaniya habang unti-unti na namang bumabalik sa ulirat ko ang mga nangyari. I freaking panicked think
"Miss, maling direksyon ka!" rinig ko pang saway noong lalaking nasa unahan ko nang magtagpo ang aming mga mata pero nagkibit-balikat lang ako. Patuloy lang ako sa pagtakbo kahit kinakapos na ako ng hangin. Ang nasa isip ko lang sa sandaling 'to ay ang makarating ako roon. Kakalimutan ko na lang muna sa ngayon ang atraso't kasalanan niya sa akin basta makita ko lang ang kalagayan niya. Hindi ko maiwasan ang kung anu-anong pumapasok sa isipan ko kaya mas lalo lang akong nag-aalala."S-Sandali!" Hinihingal akong napahinto sa tapat ng ambulansya na limang metro ang layo sa akin. Wala iyong nagkukumpulang tao."H-Huwag niyo munang isara!" pakiusap ko nang makitang kong isasara na nila iyong ambulansya.Nagtatakang lumingon sa akin iyong dalawang medics kaya mas lalo akong nataranta."Baka kilala ko siya!" pilit kong dagdag kahit hinahabol ko pa ang hininga."Sa tent mo na lang siya puntahan pagkatapos ng Marathon, Miss."
"Pero malay mo, baka miss ka nga nila kasi wala namang mga magulang na hindi nami-miss iyong sarili nilang anak. Baka dahil na rin sa pride nila bilang magulang, na ikaw iyong lumayas—alangan namang sila pa iyong magkandarapang habulin o hanapin ka, e ikaw nga iyong lumayas di 'ba? But that doesn't mean, hindi ka na nila na-miss."Ngumiwi ako. "You don't know them. Hindi sila kagaya ng mga magulang na nai-imagine mo. Marami akong nababasa sa libro at napanood na documentary videos sa YouTube tungkol sa mga magulang na di kayang tiisin ang mga anak nila, pero sila Mom and Dad? They're different. Mas mami-miss pa yata nila iyong aso, kaysa sa akin."Lumamlam ang mga mata ni Kuya Raymond. "Ley," tawag niya sa pangalan ko na parang dinadamayan ako.Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang naman ako. Nandiyan naman kayo, e! Alam ko namang hindi niyo ako iiwan."Sumingot si Kuya. "Malamang! Ako pa?" Turo niya sa sarili. "Kuya mo 'ko, kaya hindi kita ii
MUGTO ANG MGA MATA KO KINABUKASAN. Dinaig ko pa 'yong taong kinagat ng bubuyog sa mga mata sa sobrang maga. To the point na feeling ko hindi na ako makakita ng maayos dahil may sagabal sa paningin ko. Mabigat pa rin ang loob ko pero kailangan ko pa ring bumangon.Napagalitan pa nga ako ni kuya Raymond nang magkita kami sa venue ng marathon. Dapat kasi five ng umaga ang all in, kasi may kaunting aktibidades na gagawin, pero lampas five na yata akong narating. Hindi ko na naabutan ang prayers at ang pa-zumba nila."Umiyak ka na naman siguro kagabi. Tsk. Di raw affected pero ang maga ng mata." Heto nga't nanenermon na si Kuya Raymond."Di na lang kasi aminin, e. Nagtatapang-tapangan pa, para namang iba na ako sa 'yo," dagdag niya pa bago niya inabot sa akin ang isang plastic bottle na may lamang tubig, malamig pa 'yon. Kinuha niya pa 'yon sa ilang staff na naatasan sa event ngayon."Lagay mo diyan sa mata mo. Mukha kanang panda, tatakbo ka pa naman m
I immediately averted my eyes when I saw him staring at me. May kung anong kumirot sa dibdib ko nang marinig ko ang concern sa boses niya. Sh*t. Bakit ba kasi narinig ko pa si Maricar kanina? Kung anu-ano na tuloy 'tong naaalala ko.Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sa akin. Bahagyang lumuhod ang isang binti niya upang magpantay ang mga mata namin."Sinong nagpaiyak sa 'yo?"Winaksi ko agad ang kamay niya nang iniangat niya 'yon. "Wala," pait kong sagot. Wala naman palagi 'yong nasasagot ko. Wala lang.Saglit siyang natigilan pagkatapos ay bumalik na sa upuan niya, nakatanga. "May nagawa na naman ba akong mali? Bakit feeling ko, ako ang may kasalanan kung bakit ganyan ang mga mata mo ngayon?"Hindi ko siya sinagot at hindi rin ako makatingin sa kanya. Siya 'yang may kasalanan sa akin, pero bakit ako pa ang may guilty conscience sa amin? Bakit ba ganito ako? Bakit isang paalala lang, nagiging lam
"OKAY KA LANG, LEY?"Agad kong pinunasan ang nagbabadya kong luha nang marinig ko ang boses ni Kuya Raymond."Teka, umiiyak ka ba?" "H-Hindi. Napuwing lang ako," agad kong kaila sabay kusot ng mga mata. "May kung anong maliit na bato kasi ang pumasok sa mata ko. Ang sakit nga, e." Pero bakit iba yata 'yong klase ng sakit? Hindi sa mata ko, kundi sa kaliwang banda ng dibdib ko?"Pa tingin nga." "W-Wala na," dagli kong sagot nang makitang mas lalo siyang lumapit sa akin. "Nawala na. Okay na, ako, Kuya."Halata ang pagdududa sa mga mata ni Kuya Raymond pero hindi niya na pinagpilitan ang gusto. Mayamaya'y sabay naman kaming napalingon nang marinig naming muling nagsalita si Maricar."Kaya kayo, kapag magmamahal kayo, piliin niyo 'yong matino at hindi kayo lolokohin. Piliin niyo 'yong taong kayo lang 'yong mamahalin at hindi kayo sasaktan. But above all, h'wag kayong masyadong tanga.""... Okay lang na m