Nagpakawala na lamang ako ng malalim na buntong hininga. Inalis ko muna sa isipan ang tungkol don at pinagtuunan ng pansin ang paggawa ng powerpoint. Todo ingat ako sa paggawa. Mabuti naman at walang nagtatanong sa'kin, wala rin silang, at hindi rin ako tinatawag ni Xeno sa opisina niya kaya kahit papaano ay nakapag focus ako sa PPT.
Hindi ko masasabing naging madali ang pinapagawa ni Brian sa'kin dahil ang daming charts na dapat gawin. Lalo na 'yong chart na kasama sa SWOT analysis. Ganon pa man ay kailangan ko 'tong tapusin ngayon hindi ko na 'to dapat pagbukasan pa at... Hindi ko rin pala 'to puwedeng iuwi.Nag-unat ako ng katawan nang pindutin ko na ang enter para i-save ang PPT na aking ginawa. Napatingala ako sa kisame at pumikit. Dinama ko ang hangin. Pagkatapos ay tiningnan ang digital wall clock sa dulo. Seven thirty-eight ang nakatatak don. Hindi ko man lang namalayang gabi na pala.Madaling sinend ko sa gmail ni Brian ang PPT. Buti na lang at n"YOU STILL WON'T TALK?"Nanatili akong tahimik, hindi pinapansin ang damuhong katabi ko. Sa mga nadadaang gusali't sasakyan lamang nakatuon ang aking paningin, habang si Xeno naman kanina pa nagsasalita ng kung anu-ano. Kaasar. Kung hindi siya bumalik sa NoMax para inisin ako sana hindi na ako natalisod kanina. E, di sana hindi ko siya kasama ngayon sa iisang sasakyan. Badtrip."If you still won't, then that's fine. You don't have to push yourself to talk back at me. Magsasalita parin naman ako."I rolled my eyes. Then talk. It's not like I'm required to answer you, stupid. Tingnan lang natin kung sinong magmukhang baliw sa'ting dalawa kung walang sumasagot sayo. Sinabi niya 'yon pero ilang minuto na ang nakalipas ay wala na akong narinig ng kung ano mula sa kaniya. Tahimik lang siyang nagd-drive. Humalukipkip naman ako at sumandal sa headboard. Pagkatapos ay pumikit. Masakit pa rin ang katawan ko pero hindi na gaano hindi tulad kanina.
Ciara has already plague his thoughts by the time I left and unti I came back. Ciara's the only one he cares even after we got married, and she's the only one he sees even until now. And I bet, the reason he wanted to have his memories back is just for his own benefit. Ayaw niya lang makonsensya sa huli. Gusto niya lang maalala ang lahat ng 'yon para masagot ang lahat ng tanong niya. And even if he finds the answer, I can't return to that place anymore. It's already too late. The void that I left were long filled by somebody else. Hindi mo naman basta bastang tapusin ang pagmamahal mo sa isang tao dahil sa may naalala ka lang, e. You can't. I'm just a fragment of his past. He should just let me go so I can also have a life of my own. Kailangan kong lumaya."Bakit hindi mo maintindihan?" Tanong ni Xeno nang makabalik ako sa realidad. Nagtatagis ang kaniyang ngipin. "I'm not toying with you.""You're not toying with me?" Di makapaniwalang tanong sa kaniya.
Napa-psh na lamang ako, kasabay naman non ay ang pagbukas ng unit niya. Nauna siyang pumasok saka ako sinubukang alalayan papasok pero hindi ako nagpatinag sa kinatatayuan ko. Umiling ako ng kumunot ang noo niya, parang nagtatanong siya sa'kin kung bakit ayokong pumasok. Ngunit sumilay rin ang ngiti niya nang may napagtanto siya."Don't worry. I won't do anything other than cleaning and dressing your wounds. Depende na lang kung gusto mong may mangyari, I'm up to the challenge."Hinampas ko nga siya ng kamay ko na kinatawa niya. "Ano, hahayaan mo na lang ba yang maimpeksyon? Pumasok ka na nang masimulan na natin yang gamutin."Nilahad niya ang kaniyang kamay sa'kin. Kagat labing tinitigan ko 'yon. Kailangan ko ba talagang pumasok? Sa ilang segundong pag-iisip kong pumasok o hindi na inip na siguro si Xeno dahil bigla na lang niya akong kinarga papasok."Halika na kasi, e." Pagkatapos ay sinara na niya ang pinto ng unit niya.Wal
FOR A MOMENT, I COULDN'T MOVE. Hindi ko inasahan ang bigla niyang pagkabig sa batok ko. Nanlaki ang aking mga mata nang maramdaman ang mainit niyang hininga sa aking mukha kasabay ng paglapat ng kaniyang labi sa labi ko. Ilang segundong akong na blangko. Kahit anong pilit kong pag-iisip ng dapat na gawin ay walang lumalabas sa utak ko. Ni katiting na kilos hindi ko magawa-gawa dulot ng pagkabigla. Hanggang sa mawarak ang buong sistema ko nang maproseso na ng utak ko ang biglang ginawa ng talipandas na 'to sa'kin!How dare he?!I was about to push him away but he immediately grab a hold of my hands and lock them with his, pinning me against the wall. He deepened the kiss. Pilit niyang pinapasok ang kaniyang dila sa loob ng bibig ko. Dahil don ay hindi ko maiwasang hindi umawang ng kaunti ang bibig ko dahil sa pagkabigla dulot ng ginawa niya. He took advantage of the moment and slid his tongue inside my mouth. I moaned unintentionally na mas lalo niyang kinagana. My eyes widened. I w
"Bukas nga ang pinto, e! At huwag mong ibahin ang usapan kuya. Bakit nandito si Leylah sa loob ng unit mo?""I'm not oblige to answer you."Umawang ang labi niya. Pagkatapos ay umismid at humalukipkip at sumandal sa headboard. "Nililihim pa, tsk!"Kumikibot parin ang bibig niya. Siguradong kinakausap na naman nito ang sarili. Nagkibit-balikat na lamang ako. Kinuha ko na ang baso at ininom ang laman n'on. Naramdaman ko namang tumabi sa'kin si Shantelle at sumandal sa'kin."Kuya, wala pa rin bang balita kay ate Ciara?"Natigilan ako sa pag-inom ng tubig nang banggitin niya ang pangalan ni Ciara. Binaba ko ang tingin sa kaniya at hindi siya sinagot. Alam ko naman kasing magsasalita pa rin siya."Pumunta kasi ako kahapon sa ospital pero may mga bodyguards na nakaharang sa pintuan at hindi ako pinapasok." Umangat ang kaniyang tingin sa'kin. "Kailan kaya siya gigising? Miss ko na siya, e."Malungkot ang kaniyang mga mata. Miss
"ANG KAPAL TALAGA NG MUKHA!"Wala siyang gagawing iba bukod sa paggamot ng sugat ko? Ang kapal! Kung alam ko lang na babaliin niya rin ang pangako niya, sana hindi na ako naniwala!"Agggh!" Malakas kong sinara ang pinto ng aking kuwarto pagkuwan ay sumubsob sa aking kama. Kinapa ko ang pinakamalapit na unan sa'kin at tinakpan ang mukha ko gamit 'yon, pagkatapos ay sumigaw. Gusto kong ipakawala lahat ng emosyon ko gamit ang sigaw, dahil kapag hindi ko 'to ginawa baka sasabog na ako sa dahil galit. Galit na galit ako. Shit! Nanginginig ako sa galit. He kissed me! That asshole actually dared to kissed me! At hindi lang 'yon, nagdeklara pa siyang liligawan ako?... Huminto ako sa pagsisigaw at tinanggal ang unan na nakaharang sa aking mukha. Tinitigan ko saglit ang kisame, pagkatapos ay napangiti. Liligawan niya ako? Mukha niya!Kinabukasan ay sinadya ko na hindi maagang gumayak sa NoMax, para narin hindi magkasalisi ang landas naming dalaw
Mas lalo lang uminit ang mukha ko dahil sa tanong niya. But I calmed myself first before I faced him. "Masakit pa rin pero hindi katulad no'ng kagabi."Wala na siyang sinabi pagkatapos kong sabihin iyon, kaya akala ko wala na akong ibang gagawin sa loob ng opisina niya kaya pumihit na ako patalikod sa kaniya. Kaso hindi palang ako nakakaralikod sa kaniya ay nagsalita naman siya."Naalala mo pa ba 'yong sinabi ko sayo kahapon?"Natigilan ako at hinarap siya. Seryoso ang kaniyang mukha habang nakatitig sa'kin. "Alin do'n?" Patay malisya kunwaring tanong ko pabalik sa kaniya.Nakita ko siyang nagpakawala ng buntong hininga na para bang inaasahan na niya ang sasabihin ko. Pagkatapos ay tumayo siya mula sa kaniyang upuan at naglakad palapit sa akin. Nanuot agad sa ilong ko ang mamahalin niyang pabango nang tuluyan na siyang nakalapit sa'kin, at ganun na lang ang pagkabigla ko nang bigla niyang kinuha ang ilang hibla ng buhok ko at inamoy 'yon
At first, I didn't know how to respond to him. I'm still feeling aback by what he did but still I beamed at him before I answered him 'sure!'. Lumiwanag ang mukha ni Cayster. "Then, I'll wait for you at the lobby. Text me when you're done.""Hmm." Tumango ako sa kaniya bilang pagsang-ayon. Pagkatapos ay isang awkward na katahimikan ang sumunod habang nagkatitigan kaming dalawa ni Cayster. Alangang ngumiti ako sa kaniya saka tinignan ang kamay niyang mahigpit na nakahawak sa pulsuhan ko pagkatapos ay ibinalik ang tingin ko sa kaniya. Nagtatakang tumingin siya sa'kin kaya napakamot ako sa may tainga ko. Saka palang naunawaan ni Cayster ang gusto kong ipahiwatig nang dumako ang tingin niya sa may pulsuhan ko. Sumunod agad n'on ang pagpula ng kaniyang mukha at pagbitaw sa'kin."S-Sorry!" Tumayo siya ng maayos saka ay tarantang may pinindot sa loob ng elevator kasunod n'on ay ang pagsara ng elevator. Nang tuluyan ng sumara ang elevator ay n
Paano siya makakauwi mamaya kung may butas ang gulong ng sasakyan niya?"Ayos na. Pinaayos ko na sa talyer na dinaanan ko kanina kaya okay na," aniya. "Sabihin na lang nating may inggit sa akin ang taong gumawa n'yon kaya niya naisipang gawin iyon sa sasakyan ko. Pero ayos lang. Kilala ko naman kung sino iyong may gawa."Kumunot ang noo ko. Subalit hindi na ako nagtanong dahil alam kong magsasalita pa siya."But you know what? Never had I expected him to have a cute personality like that. That's probably why mom likes him a lot." Then he giggled.Mas lalo akong naguluhan sa kinuwento niya pero hinayaan ko na. Maya maya ay may kinuha si Cayster mula sa kaniyang bulsa. Pagkatapos ay inabo niya sa akin."Inumin mo 'yan twice a day para hindi lalong mamaga and to relieve the pain.""Thanks.""Habang may pamamaga pa rin, iwasan mo muna ang tumakbo, sumayaw, o kahit anong sports activities. Then..." he said in suspe
HE LOOKED SHOCK."Leylah?" Kung gulat na siyang makita ako ay mas lalo pa nang mapansin niya ang isa ko pang paa. Kumunot ang kaniyang noo pagkatapos ay madaling lumapit sa akin. Maging si kuya Raymond na nasa likuran niya kanina ay iyon rin ang ginawa."Anong nangyari riyan sa paa mo?" sabay na tanong nina Cayster at Kuya Raymond."I—""She sprained her ankle," bara ni Xeno sa sasabihin ko. Halata ang pagkairita sa kanyang boses and I rolled my eyes because of it. "Ikaw, anong ginagawa mo dito?" dagdag niya pang tanong. Saglit na natigilan si Cayster nang marinig ang boses ni Xeno. Nakita ko pa kung paano bumukol ang kanyang kaliwang pisngi saka niya nilingon si Xeno. He gave him a bored expression bago ulit ako binalingan ng tingin."Masakit pa rin ba?" Cayster asked me, totally ignoring Xeno."Hindi na masyado." Sabay iling ko. "Saka, why are you here? Hindi ba't dapat nasa hospital ka ngayon?" "B
Natawa ako sa huling linya. Naimagine ko kasi ang mukha ni Manang."At saka umuwi ka na raw, miss ka na niya," dagling dagdag niya.Napangiwi naman ako dahil do'n. "Sinungaling ka talaga. Hindi naman iyon sinabi ni, Manang, e," sagot ko sa kanya.Hindi naman talaga ako pinapauwi ni Manang dahil alam niya kung nasaan ako. Saka minsan nga bumibisita siya sa condo ko na may dalang kung anu-anong ulam."Bakit naman? Miss ka naman talaga ni, Manang. Kahit nga ako miss na kita." Tumigil siya sa paglalakad. "Iyong mga gamit mo, nasa kwarto mo pa. Walang pinagbago ro'n. Araw-araw iyong nililinisan ni, Manang, baka kamo raw bumalik ka. And I'm sure, malungkot iyon kasi kahit ako, wala doon."He sighed. "Promise ko kasi sa kanya papauwiin kita. And I'm glad I'm showing results. Sapat na sa akin iyong alam kong nag-aalala ka pa rin pala."Pagkatapos ay nagsimula na siyang maglakad ulit. Saka ay sinundan na naman ng katahimikan. Ma
Umurong ata ang luha ko after I heard him sighed.Wait.WAIT. WAIT. WAIT. WAIT. WAIT!Naglo-loading na naman ang kinakalawang kong utak dahil sa kagagawan ko ngayon. I'm still processing what just happened and when I finally realized my reality, para akong binuhusan ng napakalamig na tubig, iyong may yelo at umuusok pa sa lamig. WHAT THE ACTUAL F*CK HAVE I DONE AGAIN?D-Did I actually ran back here, like an actual crazy woman, lashed out to those men just because I was worried about this guy? SA LALAKING 'TO?Muli kong inangat ang tingin kay Xeno at maging siya ay nakatingin din pala sa akin. Malamlam ang kaniyang mga mata na parang nag-aalala sa akin ng husto. "You feeling fine now?" Inabot niya ang pisngi ko at pinahiran ito gamit ang kaniyang hinlalaki. Hindi ko siya sinagot. Nakatitig lang ako sa kaniya habang unti-unti na namang bumabalik sa ulirat ko ang mga nangyari. I freaking panicked think
"Miss, maling direksyon ka!" rinig ko pang saway noong lalaking nasa unahan ko nang magtagpo ang aming mga mata pero nagkibit-balikat lang ako. Patuloy lang ako sa pagtakbo kahit kinakapos na ako ng hangin. Ang nasa isip ko lang sa sandaling 'to ay ang makarating ako roon. Kakalimutan ko na lang muna sa ngayon ang atraso't kasalanan niya sa akin basta makita ko lang ang kalagayan niya. Hindi ko maiwasan ang kung anu-anong pumapasok sa isipan ko kaya mas lalo lang akong nag-aalala."S-Sandali!" Hinihingal akong napahinto sa tapat ng ambulansya na limang metro ang layo sa akin. Wala iyong nagkukumpulang tao."H-Huwag niyo munang isara!" pakiusap ko nang makitang kong isasara na nila iyong ambulansya.Nagtatakang lumingon sa akin iyong dalawang medics kaya mas lalo akong nataranta."Baka kilala ko siya!" pilit kong dagdag kahit hinahabol ko pa ang hininga."Sa tent mo na lang siya puntahan pagkatapos ng Marathon, Miss."
"Pero malay mo, baka miss ka nga nila kasi wala namang mga magulang na hindi nami-miss iyong sarili nilang anak. Baka dahil na rin sa pride nila bilang magulang, na ikaw iyong lumayas—alangan namang sila pa iyong magkandarapang habulin o hanapin ka, e ikaw nga iyong lumayas di 'ba? But that doesn't mean, hindi ka na nila na-miss."Ngumiwi ako. "You don't know them. Hindi sila kagaya ng mga magulang na nai-imagine mo. Marami akong nababasa sa libro at napanood na documentary videos sa YouTube tungkol sa mga magulang na di kayang tiisin ang mga anak nila, pero sila Mom and Dad? They're different. Mas mami-miss pa yata nila iyong aso, kaysa sa akin."Lumamlam ang mga mata ni Kuya Raymond. "Ley," tawag niya sa pangalan ko na parang dinadamayan ako.Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang naman ako. Nandiyan naman kayo, e! Alam ko namang hindi niyo ako iiwan."Sumingot si Kuya. "Malamang! Ako pa?" Turo niya sa sarili. "Kuya mo 'ko, kaya hindi kita ii
MUGTO ANG MGA MATA KO KINABUKASAN. Dinaig ko pa 'yong taong kinagat ng bubuyog sa mga mata sa sobrang maga. To the point na feeling ko hindi na ako makakita ng maayos dahil may sagabal sa paningin ko. Mabigat pa rin ang loob ko pero kailangan ko pa ring bumangon.Napagalitan pa nga ako ni kuya Raymond nang magkita kami sa venue ng marathon. Dapat kasi five ng umaga ang all in, kasi may kaunting aktibidades na gagawin, pero lampas five na yata akong narating. Hindi ko na naabutan ang prayers at ang pa-zumba nila."Umiyak ka na naman siguro kagabi. Tsk. Di raw affected pero ang maga ng mata." Heto nga't nanenermon na si Kuya Raymond."Di na lang kasi aminin, e. Nagtatapang-tapangan pa, para namang iba na ako sa 'yo," dagdag niya pa bago niya inabot sa akin ang isang plastic bottle na may lamang tubig, malamig pa 'yon. Kinuha niya pa 'yon sa ilang staff na naatasan sa event ngayon."Lagay mo diyan sa mata mo. Mukha kanang panda, tatakbo ka pa naman m
I immediately averted my eyes when I saw him staring at me. May kung anong kumirot sa dibdib ko nang marinig ko ang concern sa boses niya. Sh*t. Bakit ba kasi narinig ko pa si Maricar kanina? Kung anu-ano na tuloy 'tong naaalala ko.Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sa akin. Bahagyang lumuhod ang isang binti niya upang magpantay ang mga mata namin."Sinong nagpaiyak sa 'yo?"Winaksi ko agad ang kamay niya nang iniangat niya 'yon. "Wala," pait kong sagot. Wala naman palagi 'yong nasasagot ko. Wala lang.Saglit siyang natigilan pagkatapos ay bumalik na sa upuan niya, nakatanga. "May nagawa na naman ba akong mali? Bakit feeling ko, ako ang may kasalanan kung bakit ganyan ang mga mata mo ngayon?"Hindi ko siya sinagot at hindi rin ako makatingin sa kanya. Siya 'yang may kasalanan sa akin, pero bakit ako pa ang may guilty conscience sa amin? Bakit ba ganito ako? Bakit isang paalala lang, nagiging lam
"OKAY KA LANG, LEY?"Agad kong pinunasan ang nagbabadya kong luha nang marinig ko ang boses ni Kuya Raymond."Teka, umiiyak ka ba?" "H-Hindi. Napuwing lang ako," agad kong kaila sabay kusot ng mga mata. "May kung anong maliit na bato kasi ang pumasok sa mata ko. Ang sakit nga, e." Pero bakit iba yata 'yong klase ng sakit? Hindi sa mata ko, kundi sa kaliwang banda ng dibdib ko?"Pa tingin nga." "W-Wala na," dagli kong sagot nang makitang mas lalo siyang lumapit sa akin. "Nawala na. Okay na, ako, Kuya."Halata ang pagdududa sa mga mata ni Kuya Raymond pero hindi niya na pinagpilitan ang gusto. Mayamaya'y sabay naman kaming napalingon nang marinig naming muling nagsalita si Maricar."Kaya kayo, kapag magmamahal kayo, piliin niyo 'yong matino at hindi kayo lolokohin. Piliin niyo 'yong taong kayo lang 'yong mamahalin at hindi kayo sasaktan. But above all, h'wag kayong masyadong tanga.""... Okay lang na m