Nakapagtataka naman kasi ang kinikilos niya. Sa pagkakaalala ko, ayaw na ayaw niya sa mga crowded places gaya nito at sa pagkakakilala ko pa sa kaniya, he usually book a reservation to a restaurant for lunch. O di naman ay nagpapadeliver siya siya sa opisina niya. Kaya nakapagtatakang nandito siya ngayon. Diba?"What do you mean?" Tanong niya. Pagkatapos ay binalik na sa pingan niya ang natirang buto ng chicken.Nakipagsukatan ako ng tingin sa kaniya."I know you, hindi ka mahilig makipag halobilo sa mga taong hindi mo kauri. You don't want to put your reputation in shame, and besides, I thought you hate crowded places like this?""I do.""Exactly! Ayaw na ayaw mo sa ganitong mataong lugar, and yet you're here making yourself comfortable. Tss.""But that doesn't mean I'm not allowed here, Leylah. I'm just here to check what my crew were serving. Gusto ko lang i-check masama ba 'yon?" He said with a smug on his face.Inirapan ko nga siya. "Whatever. And you sounds suspicious. Of all t
"Ano ba!" Bulyaw ko sa kaniya.Hindi niya ako pinakingan at bumalik sa upuan niya."You're making a scene," utas niya. Tumaas agad ang isang dulo ng labi ko. "Ako pa ngayon ang gumagawa ng eksina?" Di makapaniwalang tanong ko. "Ayos ka rin no.""Bakit, hindi ba? Tingnan mo nga, tayo lang ang pinagtitinginan dito. Mahiya ka naman." Maiinis sana ako sa sinabi niya pero pansin ko nga. Kami na nga lang ang pinagtitinginan dito."Kumain ka na," utos niya. "Kung ayaw mo talagang kasama ako rito ngayon, isipin mo na lang na invisible ako, o hindi naman ay malaking bato. Just ignore me basta kumain ka lang."Wala na akong magawa. Nakabusangot ako habang nagsisimula ng lantakan ang pagkain pero hindi ko naman magawang kumain ng maayos. Lalo na't naiisip ko namang nandiyan lang siya sa harapan ko.Invisible? Kailan pa siya magiging invisible para makakain ako ng maayos a? E panay naman ang tingin niya sa'kin! Akala niya siguro hindi ko mapapansin. Psh.Nang hindi ko na matiisan, tumayo na ak
Hindi ko na siya pinansin at binalik ang tingin sa lunch box ko pero nagdilim ang paningin ko nang makitang natapon ko pala 'yon buhat ng pagkagulat ko kanina. Nakuyom ko ang aking mga kamay.Sagad na.Sagad na sagad na talaga ang pasensya ko sa kaniya!Naramdaman kong bumaba siya paharap sa'kin bago nagsalita."Sino 'yong kausap mo kanina, and why you look so gay?" Hindi ko siya inimikan. Nakatitig lang ako sa natapon kong pagkain. Ramdam na ramdam ko kung paano nagsipuntahan ang mga dugo ko sa aking ulo. I want to fucking calm down but I've been doing that these past few days and I have enough! Pagud na pagud na akong nasisira ang pananghalian ko dahil sa damuhong 'to! Nakakasawa na!Masama ko siyang binalingan ng tingin. "Bakit ka nandito?" Malamig kong tanong sa kaniya.Kita ko kung paano nanlaki ang mga mata niya. Marahil ay nagulat sa inasta ko. Pero paki ko ba? "I just happen to be around the corn–""Putangina! Ilang araw mo na 'yang ginagamit pang excuse! Bulok na bulok na '
*Flashback*"THEN I'll have the time to turn back for us, since we're still married and you're still my wife, I can do it." "... and I'll do everything to make you say that you love me again."*flashback end*I heaved a sigh of frustration. What should I do with him? Nagbibiro lang naman siguro siya diba na kasal pa rin kami sa isa't-isa? Kasi kung oo... Hindi ko na alam ang gagawin. Hanggang ngayon na nasa unit na ako, hindi ko parin mabura sa isipan ang sinabi niya sa'kin kanina.What if he's not joking at all? What if everything he said was true? Does that mean that until now I'm still his–No... He's probably joking since he had no other good reason to talk back at me that time. Even so, that's not a good joke to tell!I shook my head to dissipate the thought. Right, Leylah. Let's think that way. Don't let his words bother you. He's just a huge piece of shit for you to waste your time on overthinking. Let's just think of happ
I got stunned by his answer. Hindi ko inaasahan na 'yon ang isasagot niya sa'kin kaya nag-iwas ako ng tingin. Hindi ko kaya ang mga titig niya. Gosh... Naramdaman ko pang uminit ng konti ang pisngi ko. Ano ba 'yon? Ang hilig niya naman yatang bumanat ngayon. Ano bang nakain niya kaninang tanghalian at kakaiba yata siya ngayon.Hinintay kong dudugtungan niya ang sasabihin niya pero nakarating na kami't lahat-lahat sa garahe, wala pa rin akong naririnig mula sa kaniya kaya nagkibit-balikat na lamang ako. Baka joke lang 'yon. ***Sumakit yata ang leeg ko sa pagtinga sa five star hotel na paroroonan namin ngayon. Malapit na kami ro'n at mula sa sasakyang kinaroroonan namin ay kitang-kita ko na ang building ng Imong Mama Hotel. Nalunok ko ang sariling laway dahil sa nakita. Ano ba 'yan! Bakit dito pa niya naisipang mag-dinner kaming dalawa? Ang mahal-mahal kaya dito at siguradong mabubutas ang bulsa ko. Iniisip ko palang, gusto ko ng maiyak.Napalingo
LEON ACUZAR MENDOZA"WHAT a great surprise to have you here, Leon," bati sa'kin ni Xian nang makitang papasok na ako sa mansion niya. Niyakap niya muna ako bago inanyayahang pumasok sa loob."Biglaan naman yata ang pagpunta mo rito?" Dagdag niya nang pareho na kaming nakaupo sa couch.Bugnot ko siyang binalingan ng tingin at hindi sinagot."May problema ba?" Untag pa niya at halata ang pag-aalala sa kaniyang boses.Pinaling ko muna ang aking ulo sa kanan at nagde-quatro bago ko siya sinagot."Tanggalin mo muna 'yang ngisi sa labi mo bago kita sagutin, naiirita ako sa tuwing nakikita ko 'yan, e." Narinig ko siyang napahalakhak dahil sa sinabi ko. "Hindi ka pa rin nagbabago. Kagaya ka pa rin ng dati," saad niya habang umiiling.Nairita ako sa naging sagot niya kaya masama ko siyang binalingan ng tingin. "Sino bang matutuwa riyan sa napaka antipatiko mong ngiti?" Psh. "Siya... Siya. H
XENO LU MAÑUZI'M FINALLY, HERE.Pumikit ako ng mariin at dinama ang buong paligid. Pagkatapos ay muling binuka ang talukap ng aking mga mata. Napangiti ako sa nakita. Unopened boxes na nagkalat sa sala, mga naglalakihang gamit na ngayon ay naka pwesto na sa kaniya kaniyang mga puwesto.Inunat ko ang braso nang maramdamang satisfied na ako sa mga nakita. Namulsa ako bago tinungo ang pintuan sa labas dahil may bibisitahin ako sa kabilang unit. Tumaas ang dulo ng labi ko nang meron akong maalala. Naglaro sa isipan ko ang kakaibang halo ng excitement, saya at kaba sa tuwing sumasagi sa isipan ko ang magiging reaksyon niya kapag nakita niya na ako. When I pry the door open, I got stunned by the familiar face standing in front of me. Her visage screams being shocked when our eyes met. "What are you doing here?" She asked, and bitterness is evident in her voice.I tilt my head before I leaned over the post and acted nonchalant a
Nagtatakang binalingan ko ng pansin ang mga papel na binigay niya. Binasa ko ang nakasulat roon at nangunot agad ang noo ko dahil sa pamagat na naka-bold sa pinaka headline ng first page."Chamber Spring?" Ang basa ko.Nagtatakang binalingan ko muli ng tingin si Xeno. Naka pangalumbaba siya sa mesa habang nakatitig sa'kin. Nagtaas ang dalawang kilay niya nang magtagpo muli ang paningin namin, pagkatapos ay malapad niya akong nginitian. "Ano 'to?" Nguso ko sa hawak kong papel."Basahin mo, and then transfer it into word documents." Balewala niya sa tanong ko.Magrereklamo pa sana ako kaso wala nga pala ako sa posisyon upang gawin ko 'yon. Teritoryo nga pala niya ang NoMax kasi company niya 'to. Haist.Nagkibit-balikat ako at pinagtuunan ng pansin ang binigay niya sa'kin. Nang sa tingin ko ay palagay na ako sa posisyong kinaroroonan ko kahit banas na banas kasi katabi ko lang si Xeno, minabuti ko paring gawin ang trabaho ko, at si
Paano siya makakauwi mamaya kung may butas ang gulong ng sasakyan niya?"Ayos na. Pinaayos ko na sa talyer na dinaanan ko kanina kaya okay na," aniya. "Sabihin na lang nating may inggit sa akin ang taong gumawa n'yon kaya niya naisipang gawin iyon sa sasakyan ko. Pero ayos lang. Kilala ko naman kung sino iyong may gawa."Kumunot ang noo ko. Subalit hindi na ako nagtanong dahil alam kong magsasalita pa siya."But you know what? Never had I expected him to have a cute personality like that. That's probably why mom likes him a lot." Then he giggled.Mas lalo akong naguluhan sa kinuwento niya pero hinayaan ko na. Maya maya ay may kinuha si Cayster mula sa kaniyang bulsa. Pagkatapos ay inabo niya sa akin."Inumin mo 'yan twice a day para hindi lalong mamaga and to relieve the pain.""Thanks.""Habang may pamamaga pa rin, iwasan mo muna ang tumakbo, sumayaw, o kahit anong sports activities. Then..." he said in suspe
HE LOOKED SHOCK."Leylah?" Kung gulat na siyang makita ako ay mas lalo pa nang mapansin niya ang isa ko pang paa. Kumunot ang kaniyang noo pagkatapos ay madaling lumapit sa akin. Maging si kuya Raymond na nasa likuran niya kanina ay iyon rin ang ginawa."Anong nangyari riyan sa paa mo?" sabay na tanong nina Cayster at Kuya Raymond."I—""She sprained her ankle," bara ni Xeno sa sasabihin ko. Halata ang pagkairita sa kanyang boses and I rolled my eyes because of it. "Ikaw, anong ginagawa mo dito?" dagdag niya pang tanong. Saglit na natigilan si Cayster nang marinig ang boses ni Xeno. Nakita ko pa kung paano bumukol ang kanyang kaliwang pisngi saka niya nilingon si Xeno. He gave him a bored expression bago ulit ako binalingan ng tingin."Masakit pa rin ba?" Cayster asked me, totally ignoring Xeno."Hindi na masyado." Sabay iling ko. "Saka, why are you here? Hindi ba't dapat nasa hospital ka ngayon?" "B
Natawa ako sa huling linya. Naimagine ko kasi ang mukha ni Manang."At saka umuwi ka na raw, miss ka na niya," dagling dagdag niya.Napangiwi naman ako dahil do'n. "Sinungaling ka talaga. Hindi naman iyon sinabi ni, Manang, e," sagot ko sa kanya.Hindi naman talaga ako pinapauwi ni Manang dahil alam niya kung nasaan ako. Saka minsan nga bumibisita siya sa condo ko na may dalang kung anu-anong ulam."Bakit naman? Miss ka naman talaga ni, Manang. Kahit nga ako miss na kita." Tumigil siya sa paglalakad. "Iyong mga gamit mo, nasa kwarto mo pa. Walang pinagbago ro'n. Araw-araw iyong nililinisan ni, Manang, baka kamo raw bumalik ka. And I'm sure, malungkot iyon kasi kahit ako, wala doon."He sighed. "Promise ko kasi sa kanya papauwiin kita. And I'm glad I'm showing results. Sapat na sa akin iyong alam kong nag-aalala ka pa rin pala."Pagkatapos ay nagsimula na siyang maglakad ulit. Saka ay sinundan na naman ng katahimikan. Ma
Umurong ata ang luha ko after I heard him sighed.Wait.WAIT. WAIT. WAIT. WAIT. WAIT!Naglo-loading na naman ang kinakalawang kong utak dahil sa kagagawan ko ngayon. I'm still processing what just happened and when I finally realized my reality, para akong binuhusan ng napakalamig na tubig, iyong may yelo at umuusok pa sa lamig. WHAT THE ACTUAL F*CK HAVE I DONE AGAIN?D-Did I actually ran back here, like an actual crazy woman, lashed out to those men just because I was worried about this guy? SA LALAKING 'TO?Muli kong inangat ang tingin kay Xeno at maging siya ay nakatingin din pala sa akin. Malamlam ang kaniyang mga mata na parang nag-aalala sa akin ng husto. "You feeling fine now?" Inabot niya ang pisngi ko at pinahiran ito gamit ang kaniyang hinlalaki. Hindi ko siya sinagot. Nakatitig lang ako sa kaniya habang unti-unti na namang bumabalik sa ulirat ko ang mga nangyari. I freaking panicked think
"Miss, maling direksyon ka!" rinig ko pang saway noong lalaking nasa unahan ko nang magtagpo ang aming mga mata pero nagkibit-balikat lang ako. Patuloy lang ako sa pagtakbo kahit kinakapos na ako ng hangin. Ang nasa isip ko lang sa sandaling 'to ay ang makarating ako roon. Kakalimutan ko na lang muna sa ngayon ang atraso't kasalanan niya sa akin basta makita ko lang ang kalagayan niya. Hindi ko maiwasan ang kung anu-anong pumapasok sa isipan ko kaya mas lalo lang akong nag-aalala."S-Sandali!" Hinihingal akong napahinto sa tapat ng ambulansya na limang metro ang layo sa akin. Wala iyong nagkukumpulang tao."H-Huwag niyo munang isara!" pakiusap ko nang makitang kong isasara na nila iyong ambulansya.Nagtatakang lumingon sa akin iyong dalawang medics kaya mas lalo akong nataranta."Baka kilala ko siya!" pilit kong dagdag kahit hinahabol ko pa ang hininga."Sa tent mo na lang siya puntahan pagkatapos ng Marathon, Miss."
"Pero malay mo, baka miss ka nga nila kasi wala namang mga magulang na hindi nami-miss iyong sarili nilang anak. Baka dahil na rin sa pride nila bilang magulang, na ikaw iyong lumayas—alangan namang sila pa iyong magkandarapang habulin o hanapin ka, e ikaw nga iyong lumayas di 'ba? But that doesn't mean, hindi ka na nila na-miss."Ngumiwi ako. "You don't know them. Hindi sila kagaya ng mga magulang na nai-imagine mo. Marami akong nababasa sa libro at napanood na documentary videos sa YouTube tungkol sa mga magulang na di kayang tiisin ang mga anak nila, pero sila Mom and Dad? They're different. Mas mami-miss pa yata nila iyong aso, kaysa sa akin."Lumamlam ang mga mata ni Kuya Raymond. "Ley," tawag niya sa pangalan ko na parang dinadamayan ako.Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang naman ako. Nandiyan naman kayo, e! Alam ko namang hindi niyo ako iiwan."Sumingot si Kuya. "Malamang! Ako pa?" Turo niya sa sarili. "Kuya mo 'ko, kaya hindi kita ii
MUGTO ANG MGA MATA KO KINABUKASAN. Dinaig ko pa 'yong taong kinagat ng bubuyog sa mga mata sa sobrang maga. To the point na feeling ko hindi na ako makakita ng maayos dahil may sagabal sa paningin ko. Mabigat pa rin ang loob ko pero kailangan ko pa ring bumangon.Napagalitan pa nga ako ni kuya Raymond nang magkita kami sa venue ng marathon. Dapat kasi five ng umaga ang all in, kasi may kaunting aktibidades na gagawin, pero lampas five na yata akong narating. Hindi ko na naabutan ang prayers at ang pa-zumba nila."Umiyak ka na naman siguro kagabi. Tsk. Di raw affected pero ang maga ng mata." Heto nga't nanenermon na si Kuya Raymond."Di na lang kasi aminin, e. Nagtatapang-tapangan pa, para namang iba na ako sa 'yo," dagdag niya pa bago niya inabot sa akin ang isang plastic bottle na may lamang tubig, malamig pa 'yon. Kinuha niya pa 'yon sa ilang staff na naatasan sa event ngayon."Lagay mo diyan sa mata mo. Mukha kanang panda, tatakbo ka pa naman m
I immediately averted my eyes when I saw him staring at me. May kung anong kumirot sa dibdib ko nang marinig ko ang concern sa boses niya. Sh*t. Bakit ba kasi narinig ko pa si Maricar kanina? Kung anu-ano na tuloy 'tong naaalala ko.Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sa akin. Bahagyang lumuhod ang isang binti niya upang magpantay ang mga mata namin."Sinong nagpaiyak sa 'yo?"Winaksi ko agad ang kamay niya nang iniangat niya 'yon. "Wala," pait kong sagot. Wala naman palagi 'yong nasasagot ko. Wala lang.Saglit siyang natigilan pagkatapos ay bumalik na sa upuan niya, nakatanga. "May nagawa na naman ba akong mali? Bakit feeling ko, ako ang may kasalanan kung bakit ganyan ang mga mata mo ngayon?"Hindi ko siya sinagot at hindi rin ako makatingin sa kanya. Siya 'yang may kasalanan sa akin, pero bakit ako pa ang may guilty conscience sa amin? Bakit ba ganito ako? Bakit isang paalala lang, nagiging lam
"OKAY KA LANG, LEY?"Agad kong pinunasan ang nagbabadya kong luha nang marinig ko ang boses ni Kuya Raymond."Teka, umiiyak ka ba?" "H-Hindi. Napuwing lang ako," agad kong kaila sabay kusot ng mga mata. "May kung anong maliit na bato kasi ang pumasok sa mata ko. Ang sakit nga, e." Pero bakit iba yata 'yong klase ng sakit? Hindi sa mata ko, kundi sa kaliwang banda ng dibdib ko?"Pa tingin nga." "W-Wala na," dagli kong sagot nang makitang mas lalo siyang lumapit sa akin. "Nawala na. Okay na, ako, Kuya."Halata ang pagdududa sa mga mata ni Kuya Raymond pero hindi niya na pinagpilitan ang gusto. Mayamaya'y sabay naman kaming napalingon nang marinig naming muling nagsalita si Maricar."Kaya kayo, kapag magmamahal kayo, piliin niyo 'yong matino at hindi kayo lolokohin. Piliin niyo 'yong taong kayo lang 'yong mamahalin at hindi kayo sasaktan. But above all, h'wag kayong masyadong tanga.""... Okay lang na m