Paglingon ko ay si Angel ang babaeng nakita ko sa may di kalayuan sa akin. I just wave at her as a hi."Woah! Talagang dinalaw mo ang shop ko, a," she said between grinning.Nagtaas baba lang ako ng balikat saka siya sinagot. "What can I do, I have to buy your exotic clothes so you could make profit." Pagkatapos ay nakipagbeso sa kaniya nang huminto siya sa harapan ko.Si Angel Mercado Hermosa, she's one of my classmates when I was a first year college dati noong old curriculum pa lang ang system ng education. We we're both taking up arts and design at ka-block ko siya dati. But somehow, hindi lang arts ang kinahiligan ng bruhang 'to. Mas napalapit sa puso niya ang fashion. Kaya ayon, matapos ang first sem, lumipad siya sa Paris para mag-aral ng Fashion. Kaya heto ang Lola niyo, nakabalik sa Pinas na bigating pasyonistah!Nakita ko siyang umismid. "F. Y. I, Dearest, ang dami kayang bumibili dito sa shop ko.""Kita ko nga." Makahulugang nakipagsukatan siya ng tingin sa akin."Ba't ka
"YOU'VE GOT TO BE KIDDING ME! AS IN?" I giggled seeing Angel's exasperation."Nasaan? Where? Ba't hindi ko mahanap?" tuloy-tuloy parin niyang tanong habang lumilingon sa kaliwa't kanan na parang ngayon niya lang ulit makikita si Xeno. Miss na miss niya siguro. Sa bagay, she had a crush on him before.I clicked my tongue and made a face. Hinintay ko pang lumipas ang ilang segundo 'tapos ay nilapitan ko siya sabay hawak ng ulo niya, to guide her what direction Xeno is sitting. Her expression is so vivid as to how her eyes widen again. I was too late nang bigla na lang siyang nakawala sa akin and wagged her tail off to where Xeno is."XEEEEENNOOOOOOO!" she squealed.Napailing na lamang ako sa sarili dahil sa naging reaksyon ni Angel."Waah! Siya nga!" bulalas niya ulit when Xeno turned to face her in frowned.Kumunot lamang ang noo ni Xeno nang nakita siya. Halatang naguguluhan sa nangyayari. He's confused expression that is obviously pointing out who the hell is the girl that called h
I saw how defeated he looked like. Wala na siyang nagawa. Aangal pa sana siya but instead, bumuntong hininga na lamang. Pagkatapos ay dahan-dahang kinuha sa akin ang pajama set bago pumasok sa loob ng dressing room.That's my boyI smiled at the back of my mind. This is the most memorable day of my life!Habang naghihintay na matapos masuot ni Xeno ang damit, iniisip ko naman kung anong mga bagay pa ba ang dapat kong bilhin. Since my first item is pajamas what will my nine items would be?Hmm..."Hindi ka pa tapos, Xeno? Come on! Hurry up! We only have one hour and forty minutes left." Aba! Masyado na yata siyang natagalan. Pagbibihis lang ng pajamas matatagalan pa siya? Alam naman na may hinahabol kaming oras.Kakatukin ko na sana ang pinto ng dressing room, mabuti na lang at lumabas na si Xeno - hindi maipinta ang mukha, at panay takip sa katawan niya."Ayusin mo nga. Para kang bading""Do you think I'm joking? E, ikaw nalang kaya ang magsukat.""Ang dami mong reklamo. Ikaw naman n
LEYLAH MONTENEGRO MAÑUZ"Xeno naman e! Ang bagal mong kumilos!" maktol ko sa kaniya when I found him staring at his self at the mirror.Inis akong lumakad papalapit sa kaniya. Aba! Ten minutes na lang ang natira sa three hours ko tapos ang hirap pang hanapin ang last item ko. Ngayong ten minutes na lang ang natira, makikita ko na lang na nakatitig lang siya sa salamin?! Time is gold, haler.I stoppep in front at him. Tss. Hindi ko man lang malalaman kung nakatingin siya sa akin o hindi kasi naka shades siya, 'yong heart shape na sun glasses na binili ko. May kasama rin 'yang isa bali couple shades yan.I stared at him from his head, na nakalagay ang bunny headband na binili ko kanina. That was my forth item. I can even remember his face when I told him to wear it."Suotin mo," I demanded.Nangunot lang ang noo niya sabay ng pagsalubong ng kaniyang kilay. "Are you serious?"Nag-nod lang ako."Nah-ah. Ayoko ko. I
HE'S SO UNFAIR!Para saan 'yon? Teka, totoo ba talaga 'yon? Ba't niya naman kasi ginawa 'yon, e wala sa usapan namin 'yon! Arg kaasar! Lutang tuloy akong sumunod kay Xeno. Wala sa isip ang paglakad at nakatulala pa. Maya-maya ay inangat ko ang aking paningin at nakita ko siya na naunang naglakad sa akin. Ganoon na lamang ang paglaki bahagya ng mga mata ko nang lumingon siya sa gawi ko. Automatic naman akong napaiwas ng tingin sa kaniya."Saang store 'yong gusto mo?" Pagkarinig na pagkarinig ko sa boses niya, my heart skipped a beat. Pero hindi ko pinahalata 'yon, baka isipin niya pang affected ako. I cleared my throat at tumingin ng diritso sa kaniya. "Ang store na 'yan." Sabay turo don sa store na pinagmulan ko kanina.Lumingon siya sa dakong tinuro ko at nagpatuloy na sa paglalakad. Saka palang ako nabunutan ng tinik nang tumalikod ulit siya sa akin.Aaaargh! Leylah, snapped out of it! Ano ka ba?
Huminto siya and I made that as a cue to stand up at sumunod sa kaniya. Once again, nangahas akong hawakan ang braso niya at ngumiti sa kaniya. He then replied a smile at me kaya medyo nabato ako. I'm not warned for that smile!"Ano bang meron sa bunny at kailangan mo talagang bilhin 'yon? Marami namang iba diyan. The pig's nose was cute, bakit hindi na lang 'yon ang bilhin natin?" "That's because..." The bunny was the first gift you gave me when I was a kid without you knowing na allergic ako sa balahibo nila. Syempre hindi ko 'yon sasabihin, hindi rin naman siya maniniwala. Haist. "... Mas cute ang bunny kesa sa pig nose" and I fake chuckled."Well, you can have it your way. Wala akong magagawa kung bunny ears ang gusto mo," he said bago nilapitan ang mga sales lady sa dulo."Excuse me miss," tawag niya don sa mga sales lady na nag-uusapan. " Do you still have a stock of, bunny?" Tumingin siya sa akin na parang nanghihingi ng tulong.
Ngayon lang 'to nangyari at ngayon ko lang na realized. Nasabi ko bang ngayon ko lang na realized? Ay oo nga pala. Na sabi ko na pala. Ang kulit ko lang. Excited e, pasensya. Pasensya kung marupok ang bida. Hehehe. Pero hayaan niyo na ako, last naman na 'to e. Nadivert ang atensyon ko sa nagba-vibrate na cellphone ni Xeno sa mesa. I took a glanced at it, and I'm not mistaken, may tumatawag nga sa kaniya. 'D' ang name na nakaflash sa screen.I looked at him na wala paring kamalay-malay sa tumatawag sa kaniya."Xeno" I called him. Tumingin naman siya sa akin. "May tumatawag sayo." Sabay nguso sa cellphone niya.Sakto namang nag-end call. Kinuha ni Xeno ang cellphone niya, then their is something in his eyes. It was a mixture of fear and nervousness. Binaba niya ulit ang phone at nagpatuloy na sa pagkain. Habang ako naman sobrang nako-curiuos na kung sino 'yong tumawag. But, I stayed silent. Wala pa kami sa scene kung saan sobrang close na
"XENO..."I called out his name when the movie ended. Lumingon siya sa'kin pero sa cellphone niya pa rin siya nakatingin. "Hmm?" he asked, still not glancing at me.Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako sa taga technical ng sine dahil hindi pa nila ini-on ang lights o hindi, kasi kapag nakasindi na ang ilaw, everyone will see my tears. I wiped my face clean. Sakto namang natapos ako ay saka palang ini-on ang lights."We should go, Ciara's in critical condition in the ICU," saad ko at tinalikuran na siya at nagmadaling lumabas sa sine.Kaya pala kanina pa siya busy sa kaka cellphone niya, and the caller, 'D', probably meant, doctor Lorenzo, Ciara's doctor, kasi nasa critical na condition si Ciara. Just great. Just when I was about to enjoy the day, sinira na naman niya.Tahimik ang byahe namin papuntang StarHope Hospital. No one tried to talk, and the atmosphere turned cold, much colder than the AC. Nakatingin lang a
Paano siya makakauwi mamaya kung may butas ang gulong ng sasakyan niya?"Ayos na. Pinaayos ko na sa talyer na dinaanan ko kanina kaya okay na," aniya. "Sabihin na lang nating may inggit sa akin ang taong gumawa n'yon kaya niya naisipang gawin iyon sa sasakyan ko. Pero ayos lang. Kilala ko naman kung sino iyong may gawa."Kumunot ang noo ko. Subalit hindi na ako nagtanong dahil alam kong magsasalita pa siya."But you know what? Never had I expected him to have a cute personality like that. That's probably why mom likes him a lot." Then he giggled.Mas lalo akong naguluhan sa kinuwento niya pero hinayaan ko na. Maya maya ay may kinuha si Cayster mula sa kaniyang bulsa. Pagkatapos ay inabo niya sa akin."Inumin mo 'yan twice a day para hindi lalong mamaga and to relieve the pain.""Thanks.""Habang may pamamaga pa rin, iwasan mo muna ang tumakbo, sumayaw, o kahit anong sports activities. Then..." he said in suspe
HE LOOKED SHOCK."Leylah?" Kung gulat na siyang makita ako ay mas lalo pa nang mapansin niya ang isa ko pang paa. Kumunot ang kaniyang noo pagkatapos ay madaling lumapit sa akin. Maging si kuya Raymond na nasa likuran niya kanina ay iyon rin ang ginawa."Anong nangyari riyan sa paa mo?" sabay na tanong nina Cayster at Kuya Raymond."I—""She sprained her ankle," bara ni Xeno sa sasabihin ko. Halata ang pagkairita sa kanyang boses and I rolled my eyes because of it. "Ikaw, anong ginagawa mo dito?" dagdag niya pang tanong. Saglit na natigilan si Cayster nang marinig ang boses ni Xeno. Nakita ko pa kung paano bumukol ang kanyang kaliwang pisngi saka niya nilingon si Xeno. He gave him a bored expression bago ulit ako binalingan ng tingin."Masakit pa rin ba?" Cayster asked me, totally ignoring Xeno."Hindi na masyado." Sabay iling ko. "Saka, why are you here? Hindi ba't dapat nasa hospital ka ngayon?" "B
Natawa ako sa huling linya. Naimagine ko kasi ang mukha ni Manang."At saka umuwi ka na raw, miss ka na niya," dagling dagdag niya.Napangiwi naman ako dahil do'n. "Sinungaling ka talaga. Hindi naman iyon sinabi ni, Manang, e," sagot ko sa kanya.Hindi naman talaga ako pinapauwi ni Manang dahil alam niya kung nasaan ako. Saka minsan nga bumibisita siya sa condo ko na may dalang kung anu-anong ulam."Bakit naman? Miss ka naman talaga ni, Manang. Kahit nga ako miss na kita." Tumigil siya sa paglalakad. "Iyong mga gamit mo, nasa kwarto mo pa. Walang pinagbago ro'n. Araw-araw iyong nililinisan ni, Manang, baka kamo raw bumalik ka. And I'm sure, malungkot iyon kasi kahit ako, wala doon."He sighed. "Promise ko kasi sa kanya papauwiin kita. And I'm glad I'm showing results. Sapat na sa akin iyong alam kong nag-aalala ka pa rin pala."Pagkatapos ay nagsimula na siyang maglakad ulit. Saka ay sinundan na naman ng katahimikan. Ma
Umurong ata ang luha ko after I heard him sighed.Wait.WAIT. WAIT. WAIT. WAIT. WAIT!Naglo-loading na naman ang kinakalawang kong utak dahil sa kagagawan ko ngayon. I'm still processing what just happened and when I finally realized my reality, para akong binuhusan ng napakalamig na tubig, iyong may yelo at umuusok pa sa lamig. WHAT THE ACTUAL F*CK HAVE I DONE AGAIN?D-Did I actually ran back here, like an actual crazy woman, lashed out to those men just because I was worried about this guy? SA LALAKING 'TO?Muli kong inangat ang tingin kay Xeno at maging siya ay nakatingin din pala sa akin. Malamlam ang kaniyang mga mata na parang nag-aalala sa akin ng husto. "You feeling fine now?" Inabot niya ang pisngi ko at pinahiran ito gamit ang kaniyang hinlalaki. Hindi ko siya sinagot. Nakatitig lang ako sa kaniya habang unti-unti na namang bumabalik sa ulirat ko ang mga nangyari. I freaking panicked think
"Miss, maling direksyon ka!" rinig ko pang saway noong lalaking nasa unahan ko nang magtagpo ang aming mga mata pero nagkibit-balikat lang ako. Patuloy lang ako sa pagtakbo kahit kinakapos na ako ng hangin. Ang nasa isip ko lang sa sandaling 'to ay ang makarating ako roon. Kakalimutan ko na lang muna sa ngayon ang atraso't kasalanan niya sa akin basta makita ko lang ang kalagayan niya. Hindi ko maiwasan ang kung anu-anong pumapasok sa isipan ko kaya mas lalo lang akong nag-aalala."S-Sandali!" Hinihingal akong napahinto sa tapat ng ambulansya na limang metro ang layo sa akin. Wala iyong nagkukumpulang tao."H-Huwag niyo munang isara!" pakiusap ko nang makitang kong isasara na nila iyong ambulansya.Nagtatakang lumingon sa akin iyong dalawang medics kaya mas lalo akong nataranta."Baka kilala ko siya!" pilit kong dagdag kahit hinahabol ko pa ang hininga."Sa tent mo na lang siya puntahan pagkatapos ng Marathon, Miss."
"Pero malay mo, baka miss ka nga nila kasi wala namang mga magulang na hindi nami-miss iyong sarili nilang anak. Baka dahil na rin sa pride nila bilang magulang, na ikaw iyong lumayas—alangan namang sila pa iyong magkandarapang habulin o hanapin ka, e ikaw nga iyong lumayas di 'ba? But that doesn't mean, hindi ka na nila na-miss."Ngumiwi ako. "You don't know them. Hindi sila kagaya ng mga magulang na nai-imagine mo. Marami akong nababasa sa libro at napanood na documentary videos sa YouTube tungkol sa mga magulang na di kayang tiisin ang mga anak nila, pero sila Mom and Dad? They're different. Mas mami-miss pa yata nila iyong aso, kaysa sa akin."Lumamlam ang mga mata ni Kuya Raymond. "Ley," tawag niya sa pangalan ko na parang dinadamayan ako.Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang naman ako. Nandiyan naman kayo, e! Alam ko namang hindi niyo ako iiwan."Sumingot si Kuya. "Malamang! Ako pa?" Turo niya sa sarili. "Kuya mo 'ko, kaya hindi kita ii
MUGTO ANG MGA MATA KO KINABUKASAN. Dinaig ko pa 'yong taong kinagat ng bubuyog sa mga mata sa sobrang maga. To the point na feeling ko hindi na ako makakita ng maayos dahil may sagabal sa paningin ko. Mabigat pa rin ang loob ko pero kailangan ko pa ring bumangon.Napagalitan pa nga ako ni kuya Raymond nang magkita kami sa venue ng marathon. Dapat kasi five ng umaga ang all in, kasi may kaunting aktibidades na gagawin, pero lampas five na yata akong narating. Hindi ko na naabutan ang prayers at ang pa-zumba nila."Umiyak ka na naman siguro kagabi. Tsk. Di raw affected pero ang maga ng mata." Heto nga't nanenermon na si Kuya Raymond."Di na lang kasi aminin, e. Nagtatapang-tapangan pa, para namang iba na ako sa 'yo," dagdag niya pa bago niya inabot sa akin ang isang plastic bottle na may lamang tubig, malamig pa 'yon. Kinuha niya pa 'yon sa ilang staff na naatasan sa event ngayon."Lagay mo diyan sa mata mo. Mukha kanang panda, tatakbo ka pa naman m
I immediately averted my eyes when I saw him staring at me. May kung anong kumirot sa dibdib ko nang marinig ko ang concern sa boses niya. Sh*t. Bakit ba kasi narinig ko pa si Maricar kanina? Kung anu-ano na tuloy 'tong naaalala ko.Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sa akin. Bahagyang lumuhod ang isang binti niya upang magpantay ang mga mata namin."Sinong nagpaiyak sa 'yo?"Winaksi ko agad ang kamay niya nang iniangat niya 'yon. "Wala," pait kong sagot. Wala naman palagi 'yong nasasagot ko. Wala lang.Saglit siyang natigilan pagkatapos ay bumalik na sa upuan niya, nakatanga. "May nagawa na naman ba akong mali? Bakit feeling ko, ako ang may kasalanan kung bakit ganyan ang mga mata mo ngayon?"Hindi ko siya sinagot at hindi rin ako makatingin sa kanya. Siya 'yang may kasalanan sa akin, pero bakit ako pa ang may guilty conscience sa amin? Bakit ba ganito ako? Bakit isang paalala lang, nagiging lam
"OKAY KA LANG, LEY?"Agad kong pinunasan ang nagbabadya kong luha nang marinig ko ang boses ni Kuya Raymond."Teka, umiiyak ka ba?" "H-Hindi. Napuwing lang ako," agad kong kaila sabay kusot ng mga mata. "May kung anong maliit na bato kasi ang pumasok sa mata ko. Ang sakit nga, e." Pero bakit iba yata 'yong klase ng sakit? Hindi sa mata ko, kundi sa kaliwang banda ng dibdib ko?"Pa tingin nga." "W-Wala na," dagli kong sagot nang makitang mas lalo siyang lumapit sa akin. "Nawala na. Okay na, ako, Kuya."Halata ang pagdududa sa mga mata ni Kuya Raymond pero hindi niya na pinagpilitan ang gusto. Mayamaya'y sabay naman kaming napalingon nang marinig naming muling nagsalita si Maricar."Kaya kayo, kapag magmamahal kayo, piliin niyo 'yong matino at hindi kayo lolokohin. Piliin niyo 'yong taong kayo lang 'yong mamahalin at hindi kayo sasaktan. But above all, h'wag kayong masyadong tanga.""... Okay lang na m