"I HATE YOU!"
"SANA MAWALA KA NA!"Sa pagkakataong 'to ay napayuko ako. Alam ko kasi na ako ang pinupuntirya niya n'on e. And I know... I know I can't change the irreversible things I've had done to her. Wala na akong magagawa sa mga bagay na 'yon dahil lahat ng 'yon ay lumipas na. What I can only do now is to make things right and find my answers, and to ask her forgiveness.Hinayaan ko lang siyang nakaupo sa lupa. May ginaguhit siya sa lupa pero hindi ko na 'yon makita dahil hindi sapat ang liwanag at malayo rin siya sa akin.I don't know, but why do I have this feeling that seeing her like this makes me think that I can't reach her even though she's so near to me. At iniisip ko pa lang 'yon ay parang may kung anong humarang sa lalamunan ko at bumigat dun ang aking pakiramdam.I'm really stupid. Stupid enough what I felt for her after all those years she was with me. And you know what's worse? That I'm a f*cking stupid and goddamn jerk"Walakampake! Chupi. Alis ka na! Mas gusto kong kasama si Cayster sayo e. Minsan nga napapaisip ako kung ba't ba kita tiniis?"Nakita ko siyang lumingon siya sa akin. Pagkatapos ay ngumisi. "Ano? Are you happy with your single life? After all matagal na rin after you sent our divorce papers sa China diba? And I bet after I send to you the papers wala kang sinayang na oras at araw sa pagbibilang na lumipas ang thirty days noon para lang ipadala 'yon sa kurte.""I didn't do that," wala sa loob kong ani. I wasn't able to pass the papers to the court because I can't. Ilang beses na rin akong pinagsabihan nina Hans, Jove and Jasper to do it but I can't and in the end I didn't. Because there was something in me that's telling me to hesitate and not do it."Hindi ko 'yon ginawa, Princess."I heaved a sigh after I sat down. "Sa mga panahong 'yon, hindi ko alam kung bakit kahit anong pilit kong gawin to pass those papers in court, hindi ko magawa
"WHY ARE YOU CRYING?"My four senses sharpened as I heard a voice of a young girl asked, near me. Though I'm not precise if she's coming to me or not since I can't see my surroundings. All I can see is dark. A pitch black color void of light. "Hey! Why are you crying?"Sa pagkakataong ito ay mas lalong tumalas ang pandinig ko nang marinig ko ulit ang boses ng isang batang babae sabay ng pagtigil ko sa pag-iyak. The voice sounds familiar but I can't tell where I've heard it from."Tinanggihan ka ba ni, Ate kanina kaya ka umiiyak?"Hindi ko pa rin siya magawang sagutin kaya narinig ko siyang napasinghap."OOPS! Nakakaintindi ba siya ng Tagalog? Diba siya 'yong kasama ng Instik na lolo kanina?"Nangunot ang noo ko. "I can clearly understand you." Para kasing may iba pa siyang kausap.Narinig ko ulit siyang napasinghap. "Waaah astig! Marunong ka rin pa lang mag-english tapos nakakaintindi ka rin ng Tagalog! Ang tal
Nang maramdaman kong okay na ako ay saka ko pa lang tiningnan ang buong paligid sabay tayo. Kumunot ang noo ko nang makitang hindi ito ang kwarto ko, though I'm still wearing my suit. I scanned the room again, my eyes stopped at the other person lying on the bed. She's sleeping peacefully amidst the noise I made from falling off her bed.At mas lalo lang nangunot ang noo ko nang marealize kung ano ang nangyari. Nakatulog ako kanina habang pinagmamasdan siya. And what's amazing about that, was that, I didn't took any pill before going to sleep. Nakatulog lang ako ng basta-basta and I even dreamed about something.Bumuntong hininga ulit ako bago ako naupo sa kama ni Leylah. I rest my head onto my hands before I heaved another sigh. Pagkatapos ay nilingon ko ang ngayong natutulog na si Leylah. Mahimbing pa rin ang tulog niya at sa tingin ko rin ay hindi niya pa namamalayan ang presensya ko.I smiled weakly before I pulled the sheets closer to her. It was cram
Ngumiwi naman ako. Pagkatapos ay yumuko ulit sa desk ko. Mukhang deads yata si Kuya ngayon ah. Nag-angat ulit ako ng ulo nang may maalala ako. "Nga pala Maricar, may alam ka ba kung sino ang naghatid sa'kin pauwi? Wala kasi akong matandaang may naghatid sa'kin.""Hmmm... Alam mo," I heard her said in suspense. Nang lumingon ako sa gawi niya ay nakalapit na siya sa akin. "Ang weird lang kasi parang nakita kita sa kotse ni sir Xeno last Friday."Kumunot ang noo ko. Kay Xeno?"Pero hindi ako sure hah. Nakita ko kasing dala-dala ni, Sir Brian ang bag mo noong lumabas ako galing CR. Kaya na curious ako kaya ko siya sinundan. And then nakita kong inabot niya ang bag kay, Sir Xeno. Pero di talaga ako sure kung ikaw 'yong babae sa loob pero kasi 'yong bag mo familiar sa'kin, e. Tapos noong humalik na ako sa loob, hindi ko namalayang bumalik ka." Pagkatapos ay bumalik na siya sa area niya.Nanlaki naman ang mga mata ko. So may posibilidad na si X
I WATCHED HOW SHE slammed the door of my office when she leave. I made that as a cue to loosen my tie a bit and lean onto the couch before I heaved another sigh. I've been restless since I woke up from that dream and wasn't able to focus much on my work. My doctor's words echoed in my head throughout the day, making things more heavier and harder for me to work But you what's weird? When I suddenly saw her standing inside my office it disappeared, momentarily. Lahat ng gumugulo sa utak ko kusang naglaho at tanging siya na lang ang nakikita ko. She's all I could see, she's all I could think, and that made the voice inside my head silent. Mas epektibo pa siya sa kung anumang gamot na iniinom ko.I don't know but when she's near me, I felt comfortable, rested, and contented. Ang g*go ko lang dahil hindi ko man lang 'to pinahalagahan noon. I denied everything I felt when she's with me before. I denied it all and avoided her as much as possible. That's why, I deserve a
Then I found out about my condition and about the pills. I was so confuse, too confused to digest everything at that time. Hindi ko alam kung ano ang paniniwalaan at kung saan ako magsisimula dahil wala namang may gustong umamin sa akin ng totoo. My Grandfather told me that it was not good for me to learn more about the' real' condition of my amnesia dahil makakasama lang sa'kin 'yon. It would complicate more things kapag pinagpilitan pa naming subukang i-retrieved ayon sa Doctor na kinunsulta ni Lolo noon. At nakumpirma ko namang hindi siya nagsisinungaling dahil 'yon din ang sinabi sa'kin ni Doctor Latz. In the end, Doc Latz, suggests that we held more counseling session, and even asked help for his colleagues and friends about my condition. Then he suggested that we take therapies, like hypnotisms, and stuff, to help me. I was about to give up everything, dahil nagmumukhang pointless ang lahat. Para kasing hindi naman umepekto ang lahat ng ginagawa namin. I t
Nabigla ako nang bigla siyang suminghap. She slammed his desk using his palm before he use those hands to pull his hair, and groaned."Bakit ngayon ko lang to naisip? Kaya pala hindi madali na bumalik ang alaala mo, dahil hindi lang prolong memory lost ang meron sayo but also disociative amnesia. God! It felt like I just solve a huge puzzle!"Nakikinig lang ako sa kanya kahit wala naman akong maintindihan.Pagkatapos niyang mag moment ay tinitigan niya ako and grinned. "I'm still not sure okay, but I'm positive. We need to conduct another test... because I think this is not just one, but two amnesia going on inside your brain." He sighed again. "Malala na nga 'yong prolong memory lost mo at ang pag inom mo ng Rhelextheon, may isa pa pala! God!" Pagkatapos ay nakita kong napahilamos siya ng mukha. The world seem to stop when I heard what he said. D-did I heard it correctly? Hindi ba ako na bingi o baka naman ito ang panaginip o continuation ng pa
"NAKATULALA KA NA NAMAN DIYAN SA CELLPHONE MO?"Napalingon ako kay Maricar na ngayon ay nakatingin sa'kin. Itinago ko agad ang cellphone. "Ah may hinihintay kasi ako." Pagkatapos ay alangan akong ngumiti sa kanya.Hindi na siya nagsalita pa at ibinalik ang tingin sa laptop niya. Habang ako ay kinuha muli ang aking cellphone at tinitigan na naman ito. Tama nga si Maricar. Kaninang umaga pa ako pabalik-balik na nakatulala habang nakatingin sa cellphone ko. Ilang araw na kasing hindi nagpapakita si Cayster sa'kin. Tinatawagan ko at tinitext pero hindi naman niya ako sinasagot. Panay send lang siya sakin ng flowers. Nag-aalala lang ako at baka na paano na siya. Hindi niya kasi ugaling hindi man lang ako tawagan o and i-text man lang ng ilang araw. Tapos awkward pa 'yong huli naming pagkikita.The truth is, I'm not yet prepared to see him. Sino nga ba ang handa? E alam ko namang naghihintay siya sa isasagot ko, but, I'm afraid to tell him my
Paano siya makakauwi mamaya kung may butas ang gulong ng sasakyan niya?"Ayos na. Pinaayos ko na sa talyer na dinaanan ko kanina kaya okay na," aniya. "Sabihin na lang nating may inggit sa akin ang taong gumawa n'yon kaya niya naisipang gawin iyon sa sasakyan ko. Pero ayos lang. Kilala ko naman kung sino iyong may gawa."Kumunot ang noo ko. Subalit hindi na ako nagtanong dahil alam kong magsasalita pa siya."But you know what? Never had I expected him to have a cute personality like that. That's probably why mom likes him a lot." Then he giggled.Mas lalo akong naguluhan sa kinuwento niya pero hinayaan ko na. Maya maya ay may kinuha si Cayster mula sa kaniyang bulsa. Pagkatapos ay inabo niya sa akin."Inumin mo 'yan twice a day para hindi lalong mamaga and to relieve the pain.""Thanks.""Habang may pamamaga pa rin, iwasan mo muna ang tumakbo, sumayaw, o kahit anong sports activities. Then..." he said in suspe
HE LOOKED SHOCK."Leylah?" Kung gulat na siyang makita ako ay mas lalo pa nang mapansin niya ang isa ko pang paa. Kumunot ang kaniyang noo pagkatapos ay madaling lumapit sa akin. Maging si kuya Raymond na nasa likuran niya kanina ay iyon rin ang ginawa."Anong nangyari riyan sa paa mo?" sabay na tanong nina Cayster at Kuya Raymond."I—""She sprained her ankle," bara ni Xeno sa sasabihin ko. Halata ang pagkairita sa kanyang boses and I rolled my eyes because of it. "Ikaw, anong ginagawa mo dito?" dagdag niya pang tanong. Saglit na natigilan si Cayster nang marinig ang boses ni Xeno. Nakita ko pa kung paano bumukol ang kanyang kaliwang pisngi saka niya nilingon si Xeno. He gave him a bored expression bago ulit ako binalingan ng tingin."Masakit pa rin ba?" Cayster asked me, totally ignoring Xeno."Hindi na masyado." Sabay iling ko. "Saka, why are you here? Hindi ba't dapat nasa hospital ka ngayon?" "B
Natawa ako sa huling linya. Naimagine ko kasi ang mukha ni Manang."At saka umuwi ka na raw, miss ka na niya," dagling dagdag niya.Napangiwi naman ako dahil do'n. "Sinungaling ka talaga. Hindi naman iyon sinabi ni, Manang, e," sagot ko sa kanya.Hindi naman talaga ako pinapauwi ni Manang dahil alam niya kung nasaan ako. Saka minsan nga bumibisita siya sa condo ko na may dalang kung anu-anong ulam."Bakit naman? Miss ka naman talaga ni, Manang. Kahit nga ako miss na kita." Tumigil siya sa paglalakad. "Iyong mga gamit mo, nasa kwarto mo pa. Walang pinagbago ro'n. Araw-araw iyong nililinisan ni, Manang, baka kamo raw bumalik ka. And I'm sure, malungkot iyon kasi kahit ako, wala doon."He sighed. "Promise ko kasi sa kanya papauwiin kita. And I'm glad I'm showing results. Sapat na sa akin iyong alam kong nag-aalala ka pa rin pala."Pagkatapos ay nagsimula na siyang maglakad ulit. Saka ay sinundan na naman ng katahimikan. Ma
Umurong ata ang luha ko after I heard him sighed.Wait.WAIT. WAIT. WAIT. WAIT. WAIT!Naglo-loading na naman ang kinakalawang kong utak dahil sa kagagawan ko ngayon. I'm still processing what just happened and when I finally realized my reality, para akong binuhusan ng napakalamig na tubig, iyong may yelo at umuusok pa sa lamig. WHAT THE ACTUAL F*CK HAVE I DONE AGAIN?D-Did I actually ran back here, like an actual crazy woman, lashed out to those men just because I was worried about this guy? SA LALAKING 'TO?Muli kong inangat ang tingin kay Xeno at maging siya ay nakatingin din pala sa akin. Malamlam ang kaniyang mga mata na parang nag-aalala sa akin ng husto. "You feeling fine now?" Inabot niya ang pisngi ko at pinahiran ito gamit ang kaniyang hinlalaki. Hindi ko siya sinagot. Nakatitig lang ako sa kaniya habang unti-unti na namang bumabalik sa ulirat ko ang mga nangyari. I freaking panicked think
"Miss, maling direksyon ka!" rinig ko pang saway noong lalaking nasa unahan ko nang magtagpo ang aming mga mata pero nagkibit-balikat lang ako. Patuloy lang ako sa pagtakbo kahit kinakapos na ako ng hangin. Ang nasa isip ko lang sa sandaling 'to ay ang makarating ako roon. Kakalimutan ko na lang muna sa ngayon ang atraso't kasalanan niya sa akin basta makita ko lang ang kalagayan niya. Hindi ko maiwasan ang kung anu-anong pumapasok sa isipan ko kaya mas lalo lang akong nag-aalala."S-Sandali!" Hinihingal akong napahinto sa tapat ng ambulansya na limang metro ang layo sa akin. Wala iyong nagkukumpulang tao."H-Huwag niyo munang isara!" pakiusap ko nang makitang kong isasara na nila iyong ambulansya.Nagtatakang lumingon sa akin iyong dalawang medics kaya mas lalo akong nataranta."Baka kilala ko siya!" pilit kong dagdag kahit hinahabol ko pa ang hininga."Sa tent mo na lang siya puntahan pagkatapos ng Marathon, Miss."
"Pero malay mo, baka miss ka nga nila kasi wala namang mga magulang na hindi nami-miss iyong sarili nilang anak. Baka dahil na rin sa pride nila bilang magulang, na ikaw iyong lumayas—alangan namang sila pa iyong magkandarapang habulin o hanapin ka, e ikaw nga iyong lumayas di 'ba? But that doesn't mean, hindi ka na nila na-miss."Ngumiwi ako. "You don't know them. Hindi sila kagaya ng mga magulang na nai-imagine mo. Marami akong nababasa sa libro at napanood na documentary videos sa YouTube tungkol sa mga magulang na di kayang tiisin ang mga anak nila, pero sila Mom and Dad? They're different. Mas mami-miss pa yata nila iyong aso, kaysa sa akin."Lumamlam ang mga mata ni Kuya Raymond. "Ley," tawag niya sa pangalan ko na parang dinadamayan ako.Pilit akong ngumiti sa kanya. "Ayos lang naman ako. Nandiyan naman kayo, e! Alam ko namang hindi niyo ako iiwan."Sumingot si Kuya. "Malamang! Ako pa?" Turo niya sa sarili. "Kuya mo 'ko, kaya hindi kita ii
MUGTO ANG MGA MATA KO KINABUKASAN. Dinaig ko pa 'yong taong kinagat ng bubuyog sa mga mata sa sobrang maga. To the point na feeling ko hindi na ako makakita ng maayos dahil may sagabal sa paningin ko. Mabigat pa rin ang loob ko pero kailangan ko pa ring bumangon.Napagalitan pa nga ako ni kuya Raymond nang magkita kami sa venue ng marathon. Dapat kasi five ng umaga ang all in, kasi may kaunting aktibidades na gagawin, pero lampas five na yata akong narating. Hindi ko na naabutan ang prayers at ang pa-zumba nila."Umiyak ka na naman siguro kagabi. Tsk. Di raw affected pero ang maga ng mata." Heto nga't nanenermon na si Kuya Raymond."Di na lang kasi aminin, e. Nagtatapang-tapangan pa, para namang iba na ako sa 'yo," dagdag niya pa bago niya inabot sa akin ang isang plastic bottle na may lamang tubig, malamig pa 'yon. Kinuha niya pa 'yon sa ilang staff na naatasan sa event ngayon."Lagay mo diyan sa mata mo. Mukha kanang panda, tatakbo ka pa naman m
I immediately averted my eyes when I saw him staring at me. May kung anong kumirot sa dibdib ko nang marinig ko ang concern sa boses niya. Sh*t. Bakit ba kasi narinig ko pa si Maricar kanina? Kung anu-ano na tuloy 'tong naaalala ko.Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sa akin. Bahagyang lumuhod ang isang binti niya upang magpantay ang mga mata namin."Sinong nagpaiyak sa 'yo?"Winaksi ko agad ang kamay niya nang iniangat niya 'yon. "Wala," pait kong sagot. Wala naman palagi 'yong nasasagot ko. Wala lang.Saglit siyang natigilan pagkatapos ay bumalik na sa upuan niya, nakatanga. "May nagawa na naman ba akong mali? Bakit feeling ko, ako ang may kasalanan kung bakit ganyan ang mga mata mo ngayon?"Hindi ko siya sinagot at hindi rin ako makatingin sa kanya. Siya 'yang may kasalanan sa akin, pero bakit ako pa ang may guilty conscience sa amin? Bakit ba ganito ako? Bakit isang paalala lang, nagiging lam
"OKAY KA LANG, LEY?"Agad kong pinunasan ang nagbabadya kong luha nang marinig ko ang boses ni Kuya Raymond."Teka, umiiyak ka ba?" "H-Hindi. Napuwing lang ako," agad kong kaila sabay kusot ng mga mata. "May kung anong maliit na bato kasi ang pumasok sa mata ko. Ang sakit nga, e." Pero bakit iba yata 'yong klase ng sakit? Hindi sa mata ko, kundi sa kaliwang banda ng dibdib ko?"Pa tingin nga." "W-Wala na," dagli kong sagot nang makitang mas lalo siyang lumapit sa akin. "Nawala na. Okay na, ako, Kuya."Halata ang pagdududa sa mga mata ni Kuya Raymond pero hindi niya na pinagpilitan ang gusto. Mayamaya'y sabay naman kaming napalingon nang marinig naming muling nagsalita si Maricar."Kaya kayo, kapag magmamahal kayo, piliin niyo 'yong matino at hindi kayo lolokohin. Piliin niyo 'yong taong kayo lang 'yong mamahalin at hindi kayo sasaktan. But above all, h'wag kayong masyadong tanga.""... Okay lang na m