Chapter 37Nang makaalis si Don Sarmiento ay mabilis akong tumakbo papunta sa itaas. At nang makarating ako sa kwarto ko ay kaagad kong hinagilap ang mga damit ko at inayos.Carl's world isn't for me. This is forbidden. Hindi maawat ang mga luha ko habang inaayos ko ang mga damit ko.His world is not for me. Hindi ako dapat bumalik pa dito. Hindi ko na dapat pinagsiksikan pa ang sarili ko.Nang maayos ko lahat ng gamit ko ay nalingunan ko ang isang notebook sa maliit na lamesa sa tabi ng kama. Mabilis akong lumapit doon at kahit nababasa na iyon ng luha ko ay tinuloy ko pa rin ang pagsusulat ng huling mensahe ko para sa kanya.Dear Carl,Your world isn't for me. Kahit anong gawin ko hinding-hindi ako makakapasok sa mundo mo. Let me live on my own. I'll set myself free and I'll let God write my fate. Thank you for everything. Thank you for helping me. I appreciate it all very very much. I want you to know that I am happy. Masaya ako sa maikling panahon na nakita ko ang Carl na totoo at
Chapter 38"Doc! Doc! Doc! Gising na siya!" Dahan-dahan kong minulat ang mga mata ko. Sumakit iyon ng husto pero kahit nanlalabo ay pilit kong inaninag ang mga nasa paligid. Sari-saring mukha ang nakita ko na nagbigay sa akin ng takot at kaba dahil parang naghalo-halo ang mukha nila sa utak ko."Check her vitals!" "She's awake now!""This is a miracle!"I slightly opened my mouth because I don't understand anything.Nasaan ako?"S-Sino kayo?" nanginginig na tanong ko habang tinitingnan ang satusating mukha ng mga nakapalibot sa akin.My throat is dry. Hindi ako makahinga ng maayos. My head is spinning."W-Water," I stuttered before trying to sit.Kaagad na may nag-abot sa akin ng isang basong tubig. Dahan-dahan akong uminom at dahil doon ay medyo bumuti ang pakiramdam ko. And after that I clearly saw a Doctor eyeing me."Can you blink three times?" he said so I followed him.Napalunok ako nang ngumiti siya ng malapad. His white teeth showed. Bahagyang nangunot ang noo ko."What's you
Chapter 39I found out that I am good at baking. Ang dami kong natuklasan sa sarili ko. Pero kahit kapirasong alaala ay wala akong maalala.I love sunflowers. I really love it. Gustong-gustong ko itong tingnan. And Greg bought some seeds for me to plant. He's spoiling me and I notice it so much."You are really good at baking," he said while eating the cookies that I baked. Napangiti ako sa kanya kaya marahan niyang ginulo ang buhok ko na siyang ikinasimangot ko. Natawa naman siya sa naging reaksyon ko bago ako hinila paupo sa tabi niya.One month, I'm staying here with him for one month. At sa isang buwan na iyon ay wala akong kahit anong maalala. Tumigil na sa pagpaparamdam ang mga alaala. It's like they gave up even when I don't."Baka hindi na nga bumalik ang alaala ko?" I asked."Ang mga alaala babalik 'yan kung kailan nila gusto. Just be happy that you are not hurting," he said so I look at him with sadness in my eyes."But I want to remember," I murmured. Bigla siyang nag-iwas
Chapter 40"Yna!"Narinig ko ang malakas na boses ni Greg. Gusto kong hanapin kung saan nanggaling iyon pero hindi ko maalis ang mga mata sa lalaking nasa harap ko.Ilang sandali pa ay naramdaman ko ang paghila sa akin."Why are you here? You frightened me, Yna," Greg said before hugging me. The guy in front look so shock. Nagpalipat-lipat ang tingin niya sa amin ni Greg bago naging malamig ang mga mata niya."G-Greg," mahinang sambit ko sabay tulak kay Greg ng mahina kaya kumalas siya sa pagkakayakap sa akin."Bakit ka umalis ng cafe?" Greg asked. Hindi niya pa rin napapansin ang lalaki sa harapan. At ako ay hindi ko magawang kumalma. My whole body is shaking.Kinakabahan ako."Greg," I said before looking at the guy again. At dahil doon ay nakita iyon ni Greg. Naging promal siya at tila nangunot ang noo niya ng bahagya pero kalaunan ay nawala rin ito."You called her, Yna?" the guy asked.Napalunok ako nang magtama ang mga mata namin ng lalaki. Ang lamig na ng mga mata niya. Nawala n
Chapter 41Hindi ako makahinga ng maayos nang makalayo ako sa lamesa nila. Pinigilan ko rin ang sarili ko na mapasulyap pa doon dahil para akong nababaliw. I need fresh air. I really need to breath."Okay ka lang?" Dianne asked. I slightly nodded but I am not really feeling fine."Gusto ko munang magpahangin," nanginginig na sambit ko."Yna, huwag kang lumabas. Lagot ako kay Kuya," sabi ni Dianne. I smiled at her a bit to assure her that I will be fine."I'm gonna be fine. Please, kahit limang minuto lang," I said before turning my back at her.Mabilis akong naglakad papunta sa labas. Tuloy-tuloy akong naglakad at hindi na nag-alala kung maligaw man ako ngayon. Gusto ko lang lumayo. Gusto ko lang lumayo sa lalaking iyon na tinatatawag ako sa pangalan na hindi ko alam na kung iyon ba ang tunay kong pangalan o hindi.Naguguluhan ako.I want to remember everything. But I need to make sure.What if he's just mistaken me for someone he claim his wife or whatsoever? I must've remember him.
Chapter 42Mabilis akong pumasok sa loob ng sasakyan dahil doon. My heart is beating so fast. Pinagpapawisan ako at nilalamig na hindi ko alam. This is better. This is better that he doesn't care now.Ilang sandali pa ay bumalik si Dianne na may malaking ngiti sa mga labi. Napilitan akong ngumiti dahil doon."Are you okay? Nainip ka ba? I'm sorry, may meeting kasi si Dylan kaya hinintay ko pa," sabi ni Dianne kaya napalunok ako at napatango."It's fine," sabi ko kaya bumalik na kami sa cafe.I was honest calm and chill for another week. Tahimik akong nagtrabaho sa cafe. And I didn't see Mr. Sarmiento again which is good, I think. Hindi na siya nagawi sa cafe. Naging kalmado ang utak ko. At ako mismo ay nakaramdam ng kaginhawaan.I learned new things. I master how to make a delicious coffee and I also learned to cook a lot of dishes. Iniisip ko kung magaling ba talaga akong magtuon noon. It feels like I knew a lot of things and I refrehes those now.At sana, ang alaala ko na ang sunod
Chapter 43Napatitig siya sa akin ng matagal dahil sa sinabi ko. Hindi ko nakayanan ang klase ng pagtitig niya kaya dahan-dahan akong yumuko."Yna, hintayin mo na maalala mo ang lahat. Basta iwasan mo ang lalaking 'yon," Greg said. Wala akong nasabi. Because I don't even know what to say."Let's go home. Sa bahay na lang tayo mag-usap," sabi niya kaya nagpadala na lang ako sa hila niya.Nanatili akong tahimik sa loob ng kotse at nakatingin lang sa labas. Ramdam na ramdam ko naman ang pagsulyap sa akin ni Greg minu-minuto. Hindi ko makalimutan ang nangyari kanina.The guy who named Tim. He also called me Maxine. And base on what I saw earlier I think that Tim and Carl Sarmiento knew each other or maybe they are family related."Yna, anong iniisip mo? I can't bear seeing you like this. May naalala ka na ba?" Greg asked so I looked at him."No, I'm just tired," mahinang sagot ko na siyang marahan niyang ikinatango.Bahagya naman akong ngumiti sa kanya at nagpasyang pumikit na lang hangg
Chapter 44Hindi matigil ang pag-iyak ko kahit pa agaran akong inuwi ni Greg."What happened?" he asked when we got home. I shook my head because I am not yet ready to talk about it.He sighed and I know that he respects my decision.Nang makarating ako sa kwarto ko ay mas lalong bumuhos ang mga luha ko. Parang pinipihit ang dibdib ko at hindi ako makahinga ng maayos.How can he be so cruel? Hindi niya ba matanggap ang pagkamatay noong Maxine kaya pinapaniwala niya ang sarili niya at ang ibang tao na ako si Maxine. Greg is right. Tama lang siya na hindi ko pagkatiwalaan ang lalaking iyon hangga't hindi ako nakakaalala.He's a liar. Napakasinungaling niya.Sana hindi na kami magkita ulit.The next day I was so tired and exhausted from getting up early. I called Dianne and said that I wouldn't be able to work today and she understood that. At dahil tanghali akong nagising ay wala na si Greg nang bumaba ako."Hinabilan sa amin ni Sir Greg na kumain na raw po pagkagising mo, Ma'am. Luto
Epilogue"Love you," I whispered while hugging her from the back. I am smitten. I don't care. I want us this close every f*cking minute."I'm sleepy," she said so I chuckled before kissing her neck. Napanguso siya sa ginawa ko pero kalaunan ay bahagya ring tuminghala para mapagbigyan ako.I licked her sensitive spot. I hate myself for hurting her. Kaya ngayon ay bumabawi ako. I want her to feel the happiness every second. She deserves everything in this world. I am willing to kill for her. She's my life now. And of course, she's the reason why I'm still breathing.Napahigpit ang pagkakayakap ko sa kanya nang may maalala.I wish I felt this from the beginning. I hope I noticed her from the very start. I hope I appreciate her. Wala sana akong pinagsisisihan ngayon. Wala sana akong takot na naramdaman. It's my fault anyway. Tim is right. I'm an asshole for hurting her and begging her to come back to me."So you are married?" Shane asked when I brought her to my house. I smirked at her.
Chapter 56"Say it again," he said while nibbling my lower and upper lip atlernately. He couldn't forget it. Hindi siya makapaniwala.Ay hindi rin ako makapaniwala. Sa gitna ng problema ay nandito kami ngayon nagsasalo ng halik."Come on, Baby," pamimilit niya pa. I just chuckled before kissing him back.In just a blink of an eye I found ourselves on his bed. He's heavy but I know he won't crash me. I gently encircled my arms on his neck when his kisses became more passionate yet hungry. His tongue entered my mouth. I couldn't help to moan a little."Stop," I half heartedly said when I suddenly remember our problems.But instead of stopping, his kisses even trailed down to my neck. I craned my neck for that. My hands found his hair. Napasabunot ako sa buhok niya habang hindi malaman kung saan babaling."Baby," he moaned when I gently digged my nails on his back.I couldn't contain my moans because of too much sensation. This is making me crazy. Mas lalo lang akong nabaliw nang unti-unt
Chapter 55Ramdam na ramdam ko ang mga matang nakatutok sa amin nang tumapak ako sa kompanya ni Carl. I wanted to run but Carl's holding my waist. Everyone's looking at us. Parang ngayon ko gustong magpakain sa lupa. I am with their Ceo right now."You are stiff. Are you okay?" mahinang tanong ni Carl nang makapasok kami sa elevator.Doon lang ako medyo nakahinga ng maluwag.Umiling ako kahit ang totoo ay sobra na akong nahihiya. Hindi dapat ako nandito."You'll stay in my office. Sa conference room ang meeting," muling bulong niya kaya wala sa sarili akong tumango. The elevator opened in the very last floor. Napalunok ako ng husto nang may isang lalaking sumalubong sa amin at kaagad yumuko. He's Carl's secretary."Mr. Sarmiento, the board members are already in the conference room including the President. Ikaw na lang po ang hinihintay," sabi ng nito na ikinatango ni Carl."Sa office ka muna," sabi ni Carl saka iginiya ako sa isang pintuan. Nang buksan niya iyon ay bumungad sa akin
Chapter 54After eating Carl fell asleep. Hindi ko na tinanong kung may trabaho siya o wala kahit week days naman ngayon. I feel like he really need a lot of sleep. Nakaupo lang ako sa kama niya habang nakadapa siyang matulog at nakayakap sa baywang ko. I charged my phone earlier and I can use it now so I read Greg's messages.Labis-labis ang guilt na naramdaman ko habang isa-isa iyong binabasa. Habang abala ako sa pagbabasa ng mga mensahe niya ay bigla siyang tumawag kaya bahagya kong nabitawan ang cellphone sa gulat. Huminga muna ako ng malalim ng ilang beses bago iyon sinagot.I glance at Carl's first and he's still so asleep so It's fine."Where are you?" iyon ang unang narinig ko. Hindi ko man nakikita si Greg ngunit tila nakikita ng isipan ko kung gaano siya kagalit ngayon."I'm sorry. I'm really sorry. Can I talk to you?" mahinang sabi ko habang pasulyao-sulyap kay Carl.Greg scoffed on the other line."Are you aware that you are hurting me, right?" Natahimik ako doon. Hindi k
Chapter 53Hindi ko halos makurap ang mga mata ko habang nakatitig kay Carl na mahimbing ang tulong. I smiled a little when I remember that he fell asleep while hugging me earlier.I wanted so bad to leave you, Carl. But I am here.Tila nakulong pa rin pala ako sayo.I gently stoke his hair. Ang dami niyang sugat sa mukha na nagamot ko na kanina habang tulog siya. I want these dark under eyes to disappear, too.Dahan-dahan kong hinaplos ang ilalim ng mga mata niya. He looks tired and I feel so sorry for it. Ang pagtaas at pagbaba ng dibdib niya ay tila walang nagagawa para pawiin ang pagod na nararamdaman niya ngayon. Nobody's perfect. Carl isn't. Even me is not perfect.Dahan-dahan kong pinahiga ang ang ulo ko sa maliit na espasyo ng couch. I don't want to sleep right now. Pero binigo ako ng mga mata ko dahil sa pagpikit ko ay tuluyan na akong nakatulog ng hindi ko namamalayan.Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko nang makaramdam ako ng pangangalay sa leeg. It's kinda blurry at f
Chapter 52Gulong-gulo na ako. Gusto kong mag tapang-tapangan pero ang babaw ng mga luha ko. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Naipit ako sa mga sitwasyon. Hindi ko na alam kung ano ba ang dapat kong gawin.I can't talk more to Greg so I locked myself in my room. I cried a lot and I can't stop until I fell asleep. Kinabukasan ay akala ko nakaalis na si Greg nang bumaba ako. Pero nakita ko siyang nakaupo sa living room. Ang una kong nakita ay ang pasa sa gilid ng labi niya kaya mabilis akong nag-iwas ng tingin."Ihahatid kita," sabi niya kaya tumango lang ako.We ate our breakfast together without talking. Mabilis kaming natapos kaya hinatid niya ako at mukhang didiretso rin siya sa hospital.I need to finalise my decision."Susubukan kong kumuha ng ticket sa bus patungong Zamboanga para hindi na ako magpalipat-lipat," sabi ko habang nasa loob kami ng kotse.Naramdaman ko ang paglingon niya sa akin pero tinuon ko lang ang mga mata ko sa harapan."I'll try if—"I cut him off. I fee
Chapter 51Tuloy-tuloy akong naglakad. The mansion is huge so it takes how many minutes for me to go downstairs.Nagkalat ang kanilang mga bodyguards sa bawat sulok ng mansyon. At nang makababa ako sa unang palapag ay nakita ko ang iilan. At mabuti na lang dahil wala ni isang humarang sa akin kaya nag tuloy-tuloy ako sa paglalakad.Malapit na ako sa main door nang mapahinto ako dahil sa pamilyar na babaeng papasok. I swallowed hard before looking at the elegant woman. Kaagad siyang nagtaas ng isang kilay nang makita ako.The sophisticated and elegant Mrs. Caren Sarmiento and behind her is his husband Arnold Sarmiento. Nakatutok sa akin ang mata matang mapanghusga ng ginang. I don't want any trouble so I avoided her gaze and continue walking."And why are you here?" tanong ni Mrs. Sarmiento nang bahagya akong mapalapit sa kanila.Pinalala ko sa sarili ko na bigyan siya ng kaunting respeto. Kahit kaunti lang."Ipinatawag ako ni Don Sarmiento. I am leaving now don't worry," sabi ko at mul
Chapter 50I sighed so hard before closing my eyes tightly.I might really go back to Zamboanga soon. Ang mga susunod na sahod ko sa cafr ay iipunin ko para sa pag-uwi ng Zamboanga. I hope to meet the peaceful life that I really wanted.I badly want to leave this place.I did what my usual work for the next days. And Greg became busy since he's back to work. Kumuha rin ulit siya ng isang katulong. I insisted that he don't have to but he hired one. Maaga siyang umalis parati ay sobrang gabi kung umuwi kaya mag-isa na lang rin akong pumupunta sa cafe pero minsan nagaga niya akong ihatid kapag naabutan ko siya.And it's fine.A life like this is day. It's peaceful, calm, and quiet.Wala akong kaba at wala akong takot na baka masaktan ako o ano.I just need to save more so I can go back to Zamboanga. And Greg will probably stay here because he got his work back. And that's so good.I will go back, alone.Sunday came and Greg has an emergency in the hospital. I finished all the books that
Chapter 49"Ano ba?!" medyo malakas na sambit ko saka siya tinulak kahit pa ako mismo ay nanghihina rin.Mabilis siyang napalayo sa akin na tila wala lakas saka siya pumikit ng mariin ng ilang saglit."I'm sorry," sabi bago ako tiningnan gamit ang mga matang nanghihina kaya mabilis akong nag-iwas ng tingin."Just give me my things. Aalis na ako," malamig na sabi ko. I heard him sigh."Max—""Let's make this clear, Carl. Just act like I died," mabilis na putol ko sa akmang sasabihin niya. Hindi ko alam kung ano ang ekspresyon ko ngayon.But I am sure that between me and him, it's him that looks weak."When can I see you again?" tanong niya sa marahang paraan habang ang mga mata niya ay mapupungay. Buong lakas kong pigilan ang sarili ko na magpaapekto at nagtagumpay naman ako."Just give me my things, Carl. Wala na tayong dapat pag-usapan pa," I said without filter.Umigting ang panga niya saka siya marahan na tumango. Bahagya akong napalunok saka mabilis na nag-iwas ng tingin. "I'll j