Chapter 21 I was stunned by his actions. I don't know what to do while he's hugging me right now. Ramdam na ramdam ko ang mainit niyang hininga sa balikat ko. Hindi ako makahinga ng maluwag at hindi makapag-isip ng matino. "C-Carl," utal na sambit ko kaya dahan-dahan niyang inalis ang pagkakapatong ng baba niya sa balikat ko. I met his serious gaze. At sa puntong ito ay hindinko alam kung tama ba ang nakikita ko sa mga mata niya. I am seeing care, and kindness and love? "Bake some cookies for me, Max," he said like he's begging so I swallowed. Mas humigpit ang pagkakahawak niya sa baywang ko kaya mas lalo akong nahirapan na huminga. "W-what—" "Please," he said so I sighed. Marahan akong tumango kaya marahan niya ring inalis ang kamay niya sa baywang ko. I thought he's going upstairs but he snatch the paper bag and the book that I'm holdinh. Napaawang naman ang mga labi ko dahil ang sumunod niyang ginawa ay basta niya itong tinapon sa couch at mabilis niya ring inalis ang itim
Chapter 22The next day Don Sarmiento visited. Wala si Carl dahil maagang pumasok sa trabaho kaya buong lakas ko siyang hinarap."Maxine," he called so I look at him even when I'm trembling."Po?" mahinang sagot ko habang nakatayo sa harap niya na parang tagasilbi ng isang hari."Tell me, kung bibigyan kita ng opsyon na iwan si Carl ay gagawin mo ba?" tanong niya habang seryosong nakatingin sa akin. Napapunok ako ng dahan-dahan saka nanuyo ang lalamunan ko.Hindi ako nakasagot. Ang daling sabihin na 'oo' pero hindi ko nasabi. Hindi ko nasabi ang katagang iyon dahil ayaw ko. Ayaw ko. Nakakabaliw pero hindi ko gustong isipin na iwanan ni Carl. Nasasaktan ako sa ideyang iyon. Nasasaktan ako at hindi ko alam kung bakit.Yumuko ako."I see," he said and I don't know what he meant by that.After that he dismissed me like I am his employee. Instead of jailing myself inside my room I decided to make him a snacks. At hindi ako mapakali habang naghahanda ng pagkain. Don Sarmiento's presence gav
Chapter 23Namumutla, nanlalamig at halo-halo ang emosyong nararamdaman ko habanag tulalang nakatingin sa isang milyon na cheque na binigay ni Don Sarmiento sa akin bago siya umalis kanina. He told me to start for a new. He told me to leave.Ramdam na ramdam ko ang pagtulo ng mga luha ko kaya tuminghala ako ng bahagya bago naglabas ng mga maleta para mag-impake ng mga gamit.I am not married to Carl so staying here is so shameful. Hindi mawala ang galit at sakit sa dibdib ko pero wala na akong magagawa dahil ito na talaga. Wala akong magawa para baguhin ang mga pangyayari. All I need to do is to accept it and live a peaceful life away from them.Pero saan ako pupunta?Walang hinto na tumutulo ang mga luha ko habang nag-iimpake ako ng mga gamit ko. I don't know where to go. Pero isa lang ang nasa isip ko ngayon, ang umalis dito sa bahay ni Carl kasi una pa lang ay hindi na dapat ako nandito.I packed my old clothes. At dahil hindi naman karamihan ang mga gamit ko ay madali akong natapo
Chapter 24Isa lang ang dapat kong gawin kung at iyoh ay tanggapin ang lahat. This is life. Hindi naman lahat ng oras pabor sa atin ang mga pangyayari. Surely, there is a hardship in the lives of every individuals. And we can't do anything but to accept it and to embrace it because it's part of us.I havve a stage four cancer and I am dying. So I want to treat my cancer?Of cource yes, I want to but I can't. Kaya sa ngayon ang kaya ko lang gawin ay namnamin lahat ng nangyayari sa buhay ko. I don't care if I die alone in this small house. I don't care. Tanggap ko na ang lahat.May God give me soon the second life that I really dreamt of. The life with no pain, worries and sadness.This is life. I am living not to get stucked but to continue.My one month away from Manila feels so good. I have a cancer yet I am living my best life. I love how simple my life is, right now.Nagtanim ako ng maraming gulay. Ang iba ang binebenta ko kaya nagkakaroon ako ng kita kahit kaunti. Punong-puno na r
Chapter 25I just can't believe that Carl is here.Hingal na hingal akong huminto nang medyo makalayo na sa simbahan. My heart is beating so fast. Nanlalamig rin ako. Gusto kong paniwalain ang sarili ko na hindi si Carl iyon pero ang hirap. I know that it's him.Pero bakit siya nandito? Posible bang negosyo ang ipinunta niya dito? Bakit dito pa? Bakit kailangang makita pa naming muli ang isa't-isa?Pinilit kong paniwalain ang sarili ko na baka ngayong araw lang siya dito. Sana, sana ay umalis na rin siya. I am trying to forget everything. Kinakalimutan ko na ang lahat ng sakit. Kung mamamatay man ako. I want to die at peace. Iyong wala akong galit, lungkot at kung anong hindi magandang nararamdaman."It's gonna be fine," sabi ko sa sarili ko.Kung magtatagal si Carl dito ay dapat wala na akong pakialam. I don't own this place. At base sa nangyari kanina ay tila nakalimutan o kinakalimutan niya na rin ako.Napangiti na lang ako ng malungkot saka pumunta sa bakery para bumili na ng tina
Chapter 26"Mayaman ka ba noon, Max?" biglang tanong sa akin ni Carlo nang tumigil ang traysikel sa harap ng bahay. Napaawang ang mga labi ko sa gulat sa sinabi niya."Ha?" gulat na tanong ko nang makaalis ang traysikel. Napalunok ako ng mariin."Kanina, nag-english ka at hindi lang basta english iyon dahil halatang sanay na sanay ka. At kung paano ka gumalaw," sabi niya gamit ang seryosong boses. I sighed and smile a bit."Hindi, hindi ako mayaman, Karlo," sagot ko na totoo naman kasi hindi naman ako mayaman ngayon. I was rich but thet was in the past. Hindi ko na iyon gustong ipagsabi ngayon. I am proud of that part of my life but everything has changed right now.Tumitig sa akin si Karlo na para bang naninigurado kaya nginitian ko na lang siya ng kaunti."Don't worry I am not lying and thank you," mahinang sabi ko saka naglakad na papasok sa loob ng bahay ko. Nang makatapat ako sa pinto ay muli ko siyang nilingon at nakita ko na nakatitig pa rin siya sa akin kaya marahan ko siyang
Chapter 27Tulala ako nang maabutan ako ni Aling Mirna. "Max, ubos na kaagad ang mga paninda natin?' manghang tanong niya kaya ngumiti ako ngilit saka dahan-dahan na inabot sa kanya ang limang libo na bayad ni Carl."Bumalik po ang bumili sa atin kahapon at inubos niya po ulit ang paninda," sabi ko kaya napatalon si Aling Mirna sa tuwa."Panginoon ko, salamat po!" masayang sabi ni Aling Mirna saka mabilis na sinilip ang laman ng paper bag na iniwan rin ni Carl. Mas naging masaya siya at napapalakpak.I wanted to say something but in the end I chose to stay silent."Kay bait naman ng lalaking iyon. Sa kanya rin galing ito? Nagustuhan niya yata ang sariwang mga paninda natin. Magugustuhan ito ng apo ko panigurado!" I swallowed hard before looking at the paper bag then nod."Magugustuhan niya po iyan," matamlay na sabi ko. I can't reciprocate Aling Mirna's happiness. Binigyan niya man ako ng medyo malaking pera dahil sa pagtulong ko ngayon ay matamlay pa rin akong umuwi.I sighed when I
Chapter 28Ang munting butil ng bumubuhos na ulan ay nagbibigay ng lamig sa akin. But I was so stunned because of Carl. Ramdam na ramdam ko ang init sa leeg ko na posibleng mga luha niya na hindi ko alam kung para saan. Ang feeling the heat of his tears made me tear up too."I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry," paulit-ulit na bulong niya habang parehp kaming nababasa ng ulan."C-Carl," nanginginig na sambit ko. And the next thing he does made my tears flow like a rain.Dahan-dahan siyang lumuhod sa paanan ko saka tininghala ako. Despite of the darkness I still saw his red eyes and his tears flowing down on his cheeks. Napasinghap ako at hindi ko na naiwasan pang sabayan ang pag-iyak ng kalangitan.I shook my head a lot of times."Ano ba, tumayo ka," umiiyak na sambit ko habang pilit siyang hinihila patayo. But he won't stand. He shook his head."F*ck, I'm sorry, I'm sorry. I am an evil. I'm sorry, I'm sorry," paulit-ulit na sambit niya at medyo pumiyok pa siya kaya mas lalo akong napaiya
Epilogue"Love you," I whispered while hugging her from the back. I am smitten. I don't care. I want us this close every f*cking minute."I'm sleepy," she said so I chuckled before kissing her neck. Napanguso siya sa ginawa ko pero kalaunan ay bahagya ring tuminghala para mapagbigyan ako.I licked her sensitive spot. I hate myself for hurting her. Kaya ngayon ay bumabawi ako. I want her to feel the happiness every second. She deserves everything in this world. I am willing to kill for her. She's my life now. And of course, she's the reason why I'm still breathing.Napahigpit ang pagkakayakap ko sa kanya nang may maalala.I wish I felt this from the beginning. I hope I noticed her from the very start. I hope I appreciate her. Wala sana akong pinagsisisihan ngayon. Wala sana akong takot na naramdaman. It's my fault anyway. Tim is right. I'm an asshole for hurting her and begging her to come back to me."So you are married?" Shane asked when I brought her to my house. I smirked at her.
Chapter 56"Say it again," he said while nibbling my lower and upper lip atlernately. He couldn't forget it. Hindi siya makapaniwala.Ay hindi rin ako makapaniwala. Sa gitna ng problema ay nandito kami ngayon nagsasalo ng halik."Come on, Baby," pamimilit niya pa. I just chuckled before kissing him back.In just a blink of an eye I found ourselves on his bed. He's heavy but I know he won't crash me. I gently encircled my arms on his neck when his kisses became more passionate yet hungry. His tongue entered my mouth. I couldn't help to moan a little."Stop," I half heartedly said when I suddenly remember our problems.But instead of stopping, his kisses even trailed down to my neck. I craned my neck for that. My hands found his hair. Napasabunot ako sa buhok niya habang hindi malaman kung saan babaling."Baby," he moaned when I gently digged my nails on his back.I couldn't contain my moans because of too much sensation. This is making me crazy. Mas lalo lang akong nabaliw nang unti-unt
Chapter 55Ramdam na ramdam ko ang mga matang nakatutok sa amin nang tumapak ako sa kompanya ni Carl. I wanted to run but Carl's holding my waist. Everyone's looking at us. Parang ngayon ko gustong magpakain sa lupa. I am with their Ceo right now."You are stiff. Are you okay?" mahinang tanong ni Carl nang makapasok kami sa elevator.Doon lang ako medyo nakahinga ng maluwag.Umiling ako kahit ang totoo ay sobra na akong nahihiya. Hindi dapat ako nandito."You'll stay in my office. Sa conference room ang meeting," muling bulong niya kaya wala sa sarili akong tumango. The elevator opened in the very last floor. Napalunok ako ng husto nang may isang lalaking sumalubong sa amin at kaagad yumuko. He's Carl's secretary."Mr. Sarmiento, the board members are already in the conference room including the President. Ikaw na lang po ang hinihintay," sabi ng nito na ikinatango ni Carl."Sa office ka muna," sabi ni Carl saka iginiya ako sa isang pintuan. Nang buksan niya iyon ay bumungad sa akin
Chapter 54After eating Carl fell asleep. Hindi ko na tinanong kung may trabaho siya o wala kahit week days naman ngayon. I feel like he really need a lot of sleep. Nakaupo lang ako sa kama niya habang nakadapa siyang matulog at nakayakap sa baywang ko. I charged my phone earlier and I can use it now so I read Greg's messages.Labis-labis ang guilt na naramdaman ko habang isa-isa iyong binabasa. Habang abala ako sa pagbabasa ng mga mensahe niya ay bigla siyang tumawag kaya bahagya kong nabitawan ang cellphone sa gulat. Huminga muna ako ng malalim ng ilang beses bago iyon sinagot.I glance at Carl's first and he's still so asleep so It's fine."Where are you?" iyon ang unang narinig ko. Hindi ko man nakikita si Greg ngunit tila nakikita ng isipan ko kung gaano siya kagalit ngayon."I'm sorry. I'm really sorry. Can I talk to you?" mahinang sabi ko habang pasulyao-sulyap kay Carl.Greg scoffed on the other line."Are you aware that you are hurting me, right?" Natahimik ako doon. Hindi k
Chapter 53Hindi ko halos makurap ang mga mata ko habang nakatitig kay Carl na mahimbing ang tulong. I smiled a little when I remember that he fell asleep while hugging me earlier.I wanted so bad to leave you, Carl. But I am here.Tila nakulong pa rin pala ako sayo.I gently stoke his hair. Ang dami niyang sugat sa mukha na nagamot ko na kanina habang tulog siya. I want these dark under eyes to disappear, too.Dahan-dahan kong hinaplos ang ilalim ng mga mata niya. He looks tired and I feel so sorry for it. Ang pagtaas at pagbaba ng dibdib niya ay tila walang nagagawa para pawiin ang pagod na nararamdaman niya ngayon. Nobody's perfect. Carl isn't. Even me is not perfect.Dahan-dahan kong pinahiga ang ang ulo ko sa maliit na espasyo ng couch. I don't want to sleep right now. Pero binigo ako ng mga mata ko dahil sa pagpikit ko ay tuluyan na akong nakatulog ng hindi ko namamalayan.Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko nang makaramdam ako ng pangangalay sa leeg. It's kinda blurry at f
Chapter 52Gulong-gulo na ako. Gusto kong mag tapang-tapangan pero ang babaw ng mga luha ko. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Naipit ako sa mga sitwasyon. Hindi ko na alam kung ano ba ang dapat kong gawin.I can't talk more to Greg so I locked myself in my room. I cried a lot and I can't stop until I fell asleep. Kinabukasan ay akala ko nakaalis na si Greg nang bumaba ako. Pero nakita ko siyang nakaupo sa living room. Ang una kong nakita ay ang pasa sa gilid ng labi niya kaya mabilis akong nag-iwas ng tingin."Ihahatid kita," sabi niya kaya tumango lang ako.We ate our breakfast together without talking. Mabilis kaming natapos kaya hinatid niya ako at mukhang didiretso rin siya sa hospital.I need to finalise my decision."Susubukan kong kumuha ng ticket sa bus patungong Zamboanga para hindi na ako magpalipat-lipat," sabi ko habang nasa loob kami ng kotse.Naramdaman ko ang paglingon niya sa akin pero tinuon ko lang ang mga mata ko sa harapan."I'll try if—"I cut him off. I fee
Chapter 51Tuloy-tuloy akong naglakad. The mansion is huge so it takes how many minutes for me to go downstairs.Nagkalat ang kanilang mga bodyguards sa bawat sulok ng mansyon. At nang makababa ako sa unang palapag ay nakita ko ang iilan. At mabuti na lang dahil wala ni isang humarang sa akin kaya nag tuloy-tuloy ako sa paglalakad.Malapit na ako sa main door nang mapahinto ako dahil sa pamilyar na babaeng papasok. I swallowed hard before looking at the elegant woman. Kaagad siyang nagtaas ng isang kilay nang makita ako.The sophisticated and elegant Mrs. Caren Sarmiento and behind her is his husband Arnold Sarmiento. Nakatutok sa akin ang mata matang mapanghusga ng ginang. I don't want any trouble so I avoided her gaze and continue walking."And why are you here?" tanong ni Mrs. Sarmiento nang bahagya akong mapalapit sa kanila.Pinalala ko sa sarili ko na bigyan siya ng kaunting respeto. Kahit kaunti lang."Ipinatawag ako ni Don Sarmiento. I am leaving now don't worry," sabi ko at mul
Chapter 50I sighed so hard before closing my eyes tightly.I might really go back to Zamboanga soon. Ang mga susunod na sahod ko sa cafr ay iipunin ko para sa pag-uwi ng Zamboanga. I hope to meet the peaceful life that I really wanted.I badly want to leave this place.I did what my usual work for the next days. And Greg became busy since he's back to work. Kumuha rin ulit siya ng isang katulong. I insisted that he don't have to but he hired one. Maaga siyang umalis parati ay sobrang gabi kung umuwi kaya mag-isa na lang rin akong pumupunta sa cafe pero minsan nagaga niya akong ihatid kapag naabutan ko siya.And it's fine.A life like this is day. It's peaceful, calm, and quiet.Wala akong kaba at wala akong takot na baka masaktan ako o ano.I just need to save more so I can go back to Zamboanga. And Greg will probably stay here because he got his work back. And that's so good.I will go back, alone.Sunday came and Greg has an emergency in the hospital. I finished all the books that
Chapter 49"Ano ba?!" medyo malakas na sambit ko saka siya tinulak kahit pa ako mismo ay nanghihina rin.Mabilis siyang napalayo sa akin na tila wala lakas saka siya pumikit ng mariin ng ilang saglit."I'm sorry," sabi bago ako tiningnan gamit ang mga matang nanghihina kaya mabilis akong nag-iwas ng tingin."Just give me my things. Aalis na ako," malamig na sabi ko. I heard him sigh."Max—""Let's make this clear, Carl. Just act like I died," mabilis na putol ko sa akmang sasabihin niya. Hindi ko alam kung ano ang ekspresyon ko ngayon.But I am sure that between me and him, it's him that looks weak."When can I see you again?" tanong niya sa marahang paraan habang ang mga mata niya ay mapupungay. Buong lakas kong pigilan ang sarili ko na magpaapekto at nagtagumpay naman ako."Just give me my things, Carl. Wala na tayong dapat pag-usapan pa," I said without filter.Umigting ang panga niya saka siya marahan na tumango. Bahagya akong napalunok saka mabilis na nag-iwas ng tingin. "I'll j