1: Dreams

Arilyz's Pov

"Let's break up," Dave straightly said when we met after my class.

I raised a brow to him. Hindi na ako nagulat dahil inaasahan ko na ito. Ilang araw ba naman siyang hindi nagpakita sa akin, at parang kinalimutan na may girlfriend na siya. I shrugged my shoulders. 

"Okay," I said. I won't beg for a man's love. Sa pagmamahal nga ng magulang hindi ako nagmakaawa, sa isang lalaki pa kaya? If they want to leave me, then I'll let them. Sanay na akong walang may gusto na manatili sa tabi ko. 

Iiwan ko na sana siya roon pero pinigilan niya ako sa braso. What does he want now? 

"Ganoon nalang 'yon?" tanong niya. My forehead creased. What does he mean? We were just dating for two months, hindi ko nga naramdaman na naging kami. "You're really a playgirl, Arilyz." 

Napairap nalang ako at napailing. I don't have time explaining myself. For sure, ako na naman ang mali sa break up na 'to. Ipagkakalat na naman ng 'oh-so perfect boys' na nabiktima ko sila. Everybody thinks I am a playgirl, that I am just playing around. 

Maybe that's the reason why nobody takes me seriously. Pang madalian lang. But the real thing is, I wanted to feel love and care. Hindi ko makuha sa magulang ko kaya sa ibang tao ko hinahanap. 

My father is a lawyer while my mother is a real state agent. Yes, we have money. They could provide all things that I needed and wanted except for love. Siguro they had me accidentally? Kaya hindi nila ako magawang mahalin? 

My father got my mother pregnant in a one night stand. I wasn't planned at all. I wasn't made of love. Siguro dahil na rin iniisip nila sasabihin ng ibang tao or what so ever reason ng mga kunwaring mababait at may takot sa Diyos kaya nila ako binuhay. 

And now, I am here! Breathing. Suffering. 

Fuck life. Sana hindi nalang nila ako binuhay. Hindi ko naman hiniling na buhayin ako at hindi naman nila ako ginusto, so bakit ako binuhay? Should I thank my parents for giving birth to me like what other told me? Should I thank them for letting me suffering alone? 

Don't get me wrong. It's just that we have different parents and you're lucky if they love you. 

Umuwi na ako sa bahay. I am expecting no one in the house because I know my parents loves to work late at night. I didn't expect my dad in our living room, holding a glass of wine on his right hand while a crumpled paper on his other hand. 

My heart raced fast for unknown reason as I saw my father's cold eyes. Tumayo siya at lumapit sa akin. Bigla niyang inihagis sa mukha ko ang papel na hawak niya. My grip on my hand bag thightened. Mabilis ang paghinga ko habang nakayuko. 

"You failed one of your exams!" My father, Aron Naquin, shouted. 

Now I remembered iyong exam na mabilisan ko sinagutan dahil may shoot ako sa isang brand. I can't just say no to the shoot dahil kilala rin ang brand na iyon. Hindi ko rin pwedeng hindi i-take ang exam because I know my father will be furious. So I answered it as fast as I can, and I failed. 

I bit my lower lip so hard. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Kahit ano namang dahilan ay galit pa rin siya. Kahit anong gawin ko ay walang tama. 

"Hindi ba't sinabi ko sayo na tigilan mo ang pagmomodel na iyan? Wala kang nararating d'yan! Just focus on your studies!" Marami pa siyang sermon na pinagsasasabi but I already kept my ears shot. 

Pasok sa kaliwa. Labas sa kanan. Kahit gaano naman kasi kahaba ang sinasabi niya ay iisa lang ang gustong ipahiwatig. Wala akong mararating. Wala akong kwenta. 

Umakyat na ako sa kwarto ko pagkatapos ng halos isang oras na sermon sa akin. I sighed and jump on my bed. Hindi ko namalayan na tumulo na ang luha sa mga mata ko. 

When will this end? Kailan ba nila ako makikita? Kailan ako makakaramdam ng pagmamahal? I'm so fucking tired of my life. Buong buhay ko ang sarili ko lang ang meron ako, and I don't think I could still carry this shits all by myself. 

I don't have friends. Well, siguro meron but I can't just trust them. I can't let out myself to anyone because I think they wouldn't take me seriously. Baka nag-iinarte lang ako at nagdadrama, katulad ng iniisip ng mga magulang ko. 

Ang mga kaibigan ko ay palaging sa masasayang alala lang. Whenever I went to a bar and partied, doon lang sila present. Nagkaroon din ako ng maraming ex-boyfriends, pero hindi ko alam kung anong mali dahil I am still not enough. Palaging may kulang.

Maybe, mahirap talaga akong mahalin. 

My phone rang in the middle of my thoughts. I sighed and decided to answer it.

"Ari! Where are you? The party is starting!" I was Venice, one of my friends. 

Napapikit ako nang maalala ngayon nga pala ang party ni Brian. I pushed myself up and told Venice that I'm on my way. Nagbihis lang ako ng damit at umalis na. Hindi na ako nagpaalam kay Daddy dahil wala naman siyang pakialam. 

Gusto ko rin makaalis ng bahay because I feel so suffocated. I want to party. I need to get drunk. For Chungsure, makikita ko si Dave roon but I don't care about him. 

"Happy birthday, Brian!" I greeted the birthday boy when I entered the bar he rented for the whole night. 

"Arilyz! Im glad you came. Sabi ko na nga ba hindi ka mawawala." He stepped closer to me and kiss me on my cheek. Napatawa ako sa sinabi niya. Pwede bang mawala ako? 

"I heard Dave and you broke up?" he brought up the topic. I rolled my eyes. He's with Venice and George, drinking some alcohol.

"Yeah. He's just an another asshole na sinayang lang ang grasya." 

Napatawa sila sa sinabi ko at hindi na nagkomento pa. Later on, I found myself alone in the table. Brian was somewhere entertaining his guess and the two girls went to the dancefloor.

I am not in the mood to dance kaya kinulong ko nalang ang sarili ko sa alak. I watched how people enjoyed the party then here I am, so lonely. Napapikit ako nang maramdaman ang konting hilo.

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako saglit. Nagising ako na nasa table ko pa rin, my head is resting on the table. I got up and went to the restroom to freshen up myself. Hinanap ko si Brian pagkatapos para sana umuwi na. 

Although I still wanted to stay, I can't. Paniguradong panibagong sermon ang aabutin ko and I don't want that. I'm tired of it. 

Dumaan muna ako sa malapit na seven-eleven to buy a coffee. Umupo muna ako sa mahaba natable sa bintana and stared the street blankly. Nang maubos ang kape ko ay tumayo na ako and get my small bag.

Unluckily, hindi ko napansin ang cup noodles sa tabi ko na wala kanina kaya natabig ng bag ko. Mas lalong nanlaki ang mata ko nang tumamon ang noodles sa isang bond paper at folder na may drawing. Oh, god! I am so clumsy!

"Shit!" I heard a guy cursed at nagmamadaling kunin ang folder kaya lang ay nabasa na yata. I don't know what to do. It was obviously my fault! 

"I'm sorry! I'm so sorry!" I kept on apologizing na para bang matatatanggal ang pagkabasa ng folder niya. As I observed, sa tingin ko ay mahalaga ang folder na iyon.

Hindi niya ako pinansin and just kept on checking his papers. Napakagat ako ng labi. Hindi ko alam kung aalis na ba ako o hindi. But I can't just leave! 

Hiniwalay niya iyong mga papel na nabasa sa hindi. Napailing siya habang tinitingnan ang mga papel na nabasa. He gathered his things at aalis na sana pero hindi niya natuloy dahil nakaharang ako. He stared at me blankly.

"I'm sorry. Hindi ko napansin." 

He lifted up the papers he was holding. "Can you draw all of this again?" 

I bit my lip. My drawing skills sucks.

"Stop saying sorry. It won't change anything, Miss. Now, will you please excuse me 'cuz I need to repeat this again?" 

Sinunod ko ang gusto niya. Tumabi ako para makadaan siya. Nakita ko pang iiling-iling siya habang tinitingnan ang mga papel na hawak. 

I sighed, feeling guilty of what I've done. Ayaw ko talaga sa lahat ay may naapektuhan akong tao. 

Pagkauwi ko ng bahay. Nakasabay ko pa si Mommy paakyat. Napapikit ako saglit. Here we go again. 

"Where have you been, Arilyz?" tanong nito. 

"Nagpahangin lang, Mom," sagot ko kahit na alam ko na alam niya kung saan ako nanggaling. 

"Nagpahangin?" she sarcastically asked. "Napahangin sa bar? You smell like alcohol, Arilyz!" 

Malakas na bumuga siya ng hangin. "Whatever! Bahala ka na. Kahit ano namang panenermon namin walang pumapasok diyan sa kokote mo." 

Iyon lang at pumasok na siya sa kwarto nila ni Daddy. Parang walang nangyari na pumasok na rin ako sa kwarto na ko. Like what I said, sanay na ako. Sa tuwing nagkikita kami ng parents ko, ganoon palagi ang tagpo. 

Napagdesisyonan kong magbabad sa bath tub dahil nanlalagkit ako at para mawala ang hang over ko sa katawan. Napapikit ako nang maramdaman ang maligamgam na tubig sa katawan ko. Hindi ko mapigilan isipin ang nangyari kanina. 

Ang madilim na mukha noong lalaki kanina nang makita niya ang papel na basa. Ang pagbukol ng dila niya sa pisngi na halatang nagpipigil ng galit. Napadilat ako at napabuntong hininga. Kahit ako ay nanghihinayang. Kita ko kasi ang magandang disenyo ng bahay na sa tingin ko ay drawing niya. 

Kainis! Ang clumsy ko kasi kanina kaya hindi ko napansin ang noodles na nilagay niya sa tabi ko. Bakit kasi sa tabi ko pa nilagay? Ang dami pang ibang upuan kanina! Ayan tuloy! 

Paano kung kailangan niya pala iyong mga papel na iyon? Malamang kailangan niya iyon! Sa tingin ko ay estudyante pa siya, hindi ko nga lang alam kung saan siya nag-aaral. 

Ipinilig ko ang ulo ko para maalis siya sa aking isipan. Kapag nagkita ulit kami, sisiguraduhin kong babawi ako. 

Maaga akong pumasok sa school kinabukasan. Hindi ko na inabutan ang mga parents ko para mag-breakfast. Hindi ko nga matandaan kung kailan ba kami huling sabay-sabay kumain sa hapagkainan. 

Pumapasok ako sa isa sa mga sikat na University sa bansa. Sa totoo lang, nag-aaral nalang ako para sa mga magulang ko. Kasi kahit parang suko na ako sa kanila, gusto ko pa rin maramdaman na proud sila sa akin. Dahil nagawa ko ang gusto nila kahit iba ang gusto ko. 

Bata pa lang pangarap ko na maging model. Gustong-gusto ko manood ng mga fashion show. Simula noon, alam ko na taliwas sa mga gusto ng magulang ko ang gusto ko. Pero nang malaman nila iyon, nagalit lang sila at sinabing wala akong mararating. 

Akala ko totoo ngang wala akong mararating sa pagmomodelo pero simula noong nag pose ako at humarap sa camera para sa unang brand na nagtiwala sa akin, alam kong may mararating ako.

'Hi, Arilyz! Game ka ba sa gig mamaya? 7pm sharp' 

Text sa akin ni Zoe, ang naghahandle ng mga gigs ko kung meron man. Nagreply ako na pupunta ako dahil hanggang six lang naman ang klase ko ngayong araw. 

Nagfocus ulit ako sa klase dahil kailangan ko nga bumawa sa mga exam ko, lalo na sa finance kung saan ako bumagsak. Kinausap pa ako ni sir para sa pagreretake ng exam niya. Buti nalang talaga at mabait ang prof ko roon at pinagbigyan akong mag-take ulit. 

Wala ako masyadong friends sa school, basta civil ako sa lahat. Ayaw rin kasi lumapit sa akin ng iba dahil may kumakalat nga na chismis na playgirl daw ako, yung iba naman galit dahil ang gusto nila may gusto sa akin. Napairap nalang ako sa mga tao. Wala na rin naman akong pakialam sa iniisip nila.

Dumiretso na rin ako sa gig ko. Pictorial lang para sa bagong bukas na jewelry shop at ako ang kinuha na model. Nagpakilala sa akin ang mga staff lalo na ang glam team ko ngayong araw. 

Napabuntong hininga ako habang nagpapalit ng damit. Time to work again! ​