“NOW we prepared an singing performance for all you hope you enjoy her voice and chill while waiting for the next flow of this anniversary. Let’s give her a round of applause everyone!” Nagsimulang magpalakpakan ang mga tao sa paligid ng sabihin iyon ng MC. “Did you see my wife Mason?” Bulong na tanong ni Eugene kay Mason na nasa kanang parte nito. “Si Irene? Hindi, diba kasama mo?” Kuno’t noo na tanong ni Mason pero dahil nagsimula na ang performance sa stage ay hindi na natuloy pa ang kanilang usapan. Ang paalam kasi ni Irene kay Eugene ay may i-che-check lang ‘daw ito ngunit hindi pa ‘rin ito bumabalik matapos ang ilang minuto. Nagsisimula na siyang mag-alala dahil natatakot siya na mawala nanaman ito sa kaniya. Hindi na niya napigilan at tumayo na para umalis doon pero nang marinig niya ang boses ng kumakanta sa stage ay natigilan siya. “Wife?” Hinding-hindi niya makakalimutan ang boses ng asawa. Sigurado siyang si Irene ang kumakanta kaya naudlot ang pag-alis niya at kusan
MABILIS na lumipas ang araw at bumalik na sila sa manila. Maging ang pasok nila ay bumalik na ‘din sa dati kaya kumpanya at bahay nanaman ang tuloy ni Irene at Eugene. Nang dahil na ‘rin sa nangyari sa anniversary ni Eugene ay mas maraming nakakilala kay Irene at halos lahat nang mga tao sa kumpanya nito ay binabati siya. Syempre hindi mawawala ng mga inggit at naiinis sa kaniya pero pinagtatanggol siya ng iba pang mga employees. Wala namang pakialam si Irene sa sasabihin ng iba basta gagawin niya ang trabaho niya. “That would be all of your schedule sir,” ngiting sabi ni Irene matapos niyang basahin ang schedule ni Eugene. “Cancel all my appointment today, we have an important meeting to attend.” “Ha? Saan?” gulat na tanong ni Irene ngunit hindi siya sinagot ng asawa dahil mayroon itong inaayos na mga papeles. Alam ni Irene na busy nanaman ito dahil marami pa itong naiwan na trabaho at kanina lang ay marami ulit siyang inilagay na papeles na dapat nitong pirmahan. Napatingin si
Kung hindi pa nagsalita si Eugene ay baka hindi na siya nakagalaw sa kaniyang kinatatayuan. Nang maglakad sila papasok sa loob ay familiar na familiar sa kaniya ang lugar na iyon. Paano nga ba niya makakalimutan ang kumpanya ng magulang niya. She used to go there dahil na ‘rin siya ang nag-iisang tagapagmana ng negosyo na iyon. Ang negosyo na kinuha ng kaniyang tito at tita, lahat inangkin nila maging ang bahay nila. Hindi maiwasan ni Irene na maluha dahil doon kaya agad niyang pinahiran ang kaniyang luha.“Okay ka lang ba hija? Sorry kung dinala ka namin dito,” napalingon siya kay Roger dahil sa sinabi nito. Based sa sinabi nito ay may alam sila na dating kanila ang kumapanya na iyon. Ang pangalan niyon ay Legazpi Company. Ang mommy at daddy niya ay isang interior designer at doon sila nagsimula nang sarili nilang kumpanya. Siya lang ang tanging naiba dahil ang talent ng mga magulang niya ay isang pintor ang kinalabasan. Kaya nga tuwang-tuwa sa kaniya ang mommy at daddy niya dahi
Nagsimula na ang meeting at sa buong meeting ay lutang si Irene. Dahil sa sobrang saya niya ay walang ibang pumapasok sa isip niya kundi ang matapos na ang meeting at magpasalamat sa asawa. Nang sawakas ay natapos na ang meeting at nakalabas na lahat ng mga ka-negosyo nila ay hindi na napigilan ni Irene na yakapin ang asawa at umiyak dito. Napangiti naman si Eugene dahil sa ginawa ng asawa niya at niyakap ito pabalik. “I-I’m so happy Eugene! I’m so happy hubby! Paano mo naisip ito?!” humiwalay si Irene sa yakapan nila at tinitigan si Eugene. “Sa totoo lang matagal na ito. Ang kaso naudlot lang dahil nga nawala ka. Hinayaan ko sila hanggang sa matapos na nag proseso, ang kaso nawawala ang tito at tita mo kaya bad trip ako kanina. Para sa’yo talaga ito,” Dahil sa sobrang say ani Irene ay hinalikan niya sandali sa labi ang asawa at niyakap ito ng mahigpit. “S-sapat na saakin ito hubby! Wala na akong pakialam sa kanila basta nasaakin na muli ang negosyo nila mommy at daddy! Pinaghira
“Pwede niyo akong layuan kung naiilang kayo saakin at ayaw madamay sa issue ko. Ah no, ako nalang ang lalayo.” Agad na tumayo si Irene at kinuha ang kinakainan niya’t ibinalik na dahil nawalan na siya ng gana. “S-sandali Ms. Violet!” Tinawag pa siya ng mga ito pero hindi na niya nilingon ang mga ito at kaagad na umalis doon. Nagpunta siya sa lugar na walang tao dahil na ‘rin lunch pa. Napahawak siya sa pader na naroroon para kumuha ng lakas dahil nanghihina siya. Gusto niyang maiyak dahil sa narinig niya mula sa mga kaibigan pero ayaw niyang may makakita sa kaniya sa ganoong sitwasyon. “Sabi ko na nga ba may tinatago ka ‘ding baho!” Napalingon siya sa nagsalita at doon ay nakita niya ang tatlong babae na familiar sa kaniya pero hindi niya alam ang pangalan. “Hindi ko alam ang sinasabi niyo.” Seryoso niyang sabi at aalis na sana nang hawakan siya ng dalawang babae sa magkabila niyang braso ng sobrang higpit. “Ano ba get off of me!” sigaw niya na sabi sa mga ito. “Ano magsusumbo
“MS. Violet, pwede ka bang sumama saamin sandali? May ipapakita lang kami sa’yo kasi hindi namin maasikaso ng maayos inutos saamin ni Sir baka magalit siya kapag ‘di pa kami tapos pagbalik niya.” Napaangat ng tingin si Irene sa nasalita at nakita niya ang babae na familiar sa kaniya. Kilala niya ang babae, isa iyon sa tatlong babae na sumabunot sa kaniya kahapon. “Please Ms. Violet we really need your help!” pagmamaka-awa pa nito sa kaniya. Napabuntong hininga si Irene at tumango dito. Umiiwas na siya sa mga katrabaho niya iyon ang totoo lalo na wala na ‘rin siyang balak mag lunch doon sa cafeteria. Pero hindi naman niya magawang hindi-an ang babae dahil halatang natataranta na ito. “Okay, saan ba ‘yon?” biglang ngumiti ng malaki ang babae at niyakap pa siya na ikinangiwi niya. “Thank you talaga Ms. Violet at sorry sa ginawa namin sa’yo kahapon!” “Wala ‘yon. Sige na dalhin mo na ako kung saan ‘yon.” Tumango sa kaniya ang babae at nauna nang maglakad sa kaniya. Wala doon si Euge
“MS. VIOLET!” Nagising si Irene dahil sa paulit-ulit na pagtawag sa kaniya nang kung sino. Pero tila familiar sa kaniya ang boses na iyon kaya nang idilat niya ang mata niya ay natigilan siya ng makitang madilim ang paligid at tanging ilaw na nakatapat sa kaniya mula sa taas ang ilaw. “M-Ms. Violet gising ka na! Nasaan tayo?!” Napalingon siya sa nagsalita at nakita niya doon si Jess na umiiyak. Doon lang tuluyang bumalik sa kaniya ang nangyari bago siya mawalan nang malay. Sinubukan niyang galawin ang kamay niya ngunit hindi niya magawa dahil nakatali iyon sa likod ng kinauupuan niya. “Y-yung tatlong babae! Sila ang may gawa nito! Pero paano ka napunta dito Jess?” takang tanong ni Irene sa kaibigan. “M-may inuutos saakin team leader namin sa floor na ‘yon tapos nakita kita na walang malay. Nagulat ako pati ako pinatulog nila… Natatakot ako Ms. Violet!” Hindi maiwasan ni Irene na maawa sa babae. Alam niya ang nararamdaman nito lalo na ganoon ‘din siya noong unang maranasan niyang
“Bitawan mo siya Hannah! Ako ang kailangan mo diba?!” sigaw ni Irene lalo na’t nakita niya ang takot sa muka ng kaibigan. Ayaw niyang mapahamak ito. “I didn’t know na may bago ka ng kaibigan Irene. Akala ko si Kayla lang?” “Tumahimik ka!” sigaw ni Irene na ikinatawa ni Hannah at binitawan si Jess. Si Jess naman ay nagtataka kung bakit kanina pa nito tinatawag si Violet na Irene. “Takot ka ba na galawin ko mga kaibigan mo Irene?” Irene? Parang narinig ko na ang pangalan na ‘yan? Takang tanong ni Jess sa sarili niya at pilit na inalala kung saan nga ba niya narinig ang pangalan na iyon. “No! Kaibigan ka ni mommy! Tulungan mo si mommy at tatawagin ko si tito Randy! Nandoon siya sa loob at baka kung anong gawin sa kaniya ng tatlong babaeng ‘yon!” Biglang naalala ni Jess ang sinabi sa kaniya ng anak ng amo niya at doon ay bumalik ‘din sa kaniya ang pangalan ng asawa ni Eugene Alvarez. “I-ikaw ang asawa ni sir?” Nabaling ang atensyon ng dalawa kay Jess ng magsalita ito. Biglang na
“KYLIE!” Dali-daling lumapit si Eugene sa anak nang makita niya itong umiiyak sa sulok ng higaan na naroroon. “Anak ayos ka lang ba?! Nasaan si mommy?!” Doon lang napaangat nang tingin si Kylie dahil hindi niya nabosesan ang ama sa sunod-sunod na putok ng baril sa paligid. Nang makilala si Eugene ay mas lalong napaiyak ang bata at niyakap ang ama. “D-daddy! Nakaka-alala na po ako! Kinuha ni kuya Elijah si mommy! Tinutukan po siya ng baril sa ulo!” Natigilan si Eugene dahil sa narinig. Una nalaman niya na naaalala na siya ng anak at masaya siya doon, pero nang sabihin nito ang ginawa ni Elijah sa asawa ay mas lalong sumiklab ang galit sa puso niya. “Eugene! Ako nang bahala kay Kylie! Kailangan mong iligtas si Irene!” “Tito Keith!” Napalingon sila pareho sa nagsalita at agad na niyakap ni Kylie ang tito na matagal na niyang hindi nakikita. Niyakap naman siya pabalik ni Keith pero tumingin ito kay Eugene. “Eugene tumatakbo ang oras!” Dahil doon ay napatango si Eugene a
BUMALIK na si Irene sa trabaho. Ang daming nagulat na employees dahil sa pagdating niya at nagsimula nanaman ang mga bulong-bulungan pero wala siyang pakialam doon. Ang mahalaga sa kaniya ay ang makapasok. Ilang beses pa nilang pinagtalunan ni Eugene ang pagpasok niya sa trabaho at kasama na doon ang plano nila na tapusin na ang kasamaan ni Elijah. Alam ni Irene na hindi siya titigilan ng lalaki kaya nga sinadya niya na pumasok dahil maaaring makuha siya nito. Dahil naging busy na sina Eugene sa pagligtas kay Irene noong isang linggo itong nawala ang dami na nitong tambak na trabaho. Katulad nang normal na araw nila ay hindi na sila halos magkitaan dahil sa daming kailangan gawin. Nalaman niya mula sa asawa kung kanino nito nalaman kung nasaan siya, kay Keith. Nagtataka pa ‘rin siya kung bakit biglang nawala si Keith. Ayon kay Eugene ay kasama pa nila ang lalaki na iligtas siya pero bigla nalang itong naglaho na parang bula. Alam niya na may nangyayari kay Keith ngunit hindi niya
Napahinto si Elijah sa paglalakad at napatingin muli sa kaniya. “Anong plano?” Sinabi niya dito ang naiisip niya na ikinangiti ng malaki ni Elijah at hinawakan ang magkabilang balikat ng tauhan niya na iyon. “Magaling! Sabi ko na nga ba at ikaw ang pinakang pinagkakatiwalaan ko sa lahat!” Napangiti ng malaki ang tauhan ni Elijah dahil sa papuri niya na iyon at yumuko ng bahagya dito bilang paggalang. “Now go! Dalhin mo siya saakin!” Nagpaalam na ang lalaki kay Elijah at naiwan siya mag-isa doon. Iyon nalang ‘din ang naiisip niyang huling plano para makuha si Irene. Dinadalangin niya na sana makuha na niya ang mahal niya dahil kung hindi niya ito makukuha sisiguraduhin niya ‘din na hindi ito makukuha ni Eugene. Maya-maya pa ay bumalik na muli ang tauhan niya at tinulak nito papasok sa loob si Hannah na nanghihina dahil hindi pa siya kumakain at pinapahirapan pa siya ng mga ito. “Well, well! Welcome again Hannah!” Napatingin si Hannah sa nagsalita at napakuyom ng kamao ng makit
“H-hindi kami naniniwala na ikaw ang dahilan kung bakit wala na si Jess!” Napaangat ako ng tingin ng biglang magsalita si RC. “Tama si RC! Biktima lang kayo! Diba sabi mo may kumuha sa inyo? Malamang na sila ang may kasalanan kaya ‘wag kang himingi ng tawad saamin Ms. Violet—I mean Irene,” segunda na sabi ni Lyn na ikinailing ko. “H-hindi niyo naiintindihan—” “They are right mommy! Wala kang kasalanan!” Napahinto ako sa pagsasalita ng sumabat ang kambal. Lalo akong naiyak dahil doon, hindi ko maiwasan na sisihin ang sarili ko. Naramdaman ko na mayroong humawak sa magkabila kong balikat at paglingon ko kay si Eugene iyon. “Wife, I already told you that it is not your fault. Kung mayroon mang dapat sisihin dito ay si Elijah iyon. Kung nandito si Jess alam ko na yun din ang sasabihin niya kaya please lang ‘wag mong sisihin ang sarili mo.” Napayakap ako kay Eugene dahil sa sinabi niya at umiyak sa dibdib niya. Ilang minuto ‘din kami na nasa ganoong ayos hanggang sa kusa akong humiw
IRENE NANG idilat ko ang mga mata ko ay sumalubong saakin ang kisame na familiar saakin. “’Wag kang maingay Kylie baka magising si mommy,” “Anong ako? Ikaw kaya ang maingay kuya!” Napalingon ako sa nagsasalita at nakita ko ang kambal. Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko dahil isang linggo ko silang hindi nakita, akala ko nga ay hindi na ako makakauwi sa kanila dahil kay Elijah. “Mommy!” Nakita ako ni Kylie na gising na kaya dali-dali itong lumapit saakin at niyakap ako. Kita ko na nagulat ‘din si Ivan pero agad ‘din itong sumunod sa kambal niya at niyakap ako ng mahigit. Nagsimula na silang umiyak kaya maging ako ay lalong napaiyak dahil doon. “M-mommy bakit ang tagal mong nawala! Hindi ko po kaya na wala ka!” iyak na sabi ni Kylie kaya hinimas ko ang likuran niya. “I-I’m sorry mommy, I’m not strong enough to save you…” mahina namang sabi ni Ivan ngunit sapat na para marinig ko dahil sa leeg ko siya nakasuksok habang umiiyak. Si Kylie naman ay nasa bewang ko nakayaka
“W-WALA na si Jess…” Paulit-ulit na sinasabi ni Irene ‘yan sa kaniyang sarili matapos niyang marinig ang pinag-uusapan ni Elijah at nag tauhan nito. Isang linggo na ‘rin ang nakakaraan magmula nang kunin siya nito. Sinubukan niyang tumakas ngunit hindi niya magawa, nahuhuli pa nga siya. Mabuti at hindi siya sinasaktan ni Elijah kapag nahuhuli siya dahil nagpapalusot lang siya na naiinip na doon. Sinakyan niya ang gusto ni Elijah, sasakyan niya ito hanggang sa makakuha na siya ng pagkakataon na makatakas. Pero lahat ng iyon ay nasira nang malaman niyang wala na ang kaibigan. Bumalik sa kaniya ang huling araw na magkasama sila ni Jess. Nangako pa siya dito na magkikita pa sila ulit. “My love? Umiiyak ka ba?” Agad na napalingon si Irene sa nagsalita at sumiklab ang galit niya ng makita si Elijah. “W-wag kang lalapit saakin! You liar! Sinungaling ka at mamamatay tao Elijah!” Natigilan sandali si Elijah dahil sa sinabi ni Irene pero sinubukan pa ‘rin niyang lapitan ang babae
SAMANTALANG si Jess naman ay takot na takot at palingon-lingon sa likod niya kung mayroon bang sumusunod sa kaniya. Ayon sa naghatid sa kaniya oalabas ay dumeretsyo lang siya at lumiko sa kanto na madadaanan niya at may high way na doon. Hindi naman siya nabigo dahil kita na niya ang high way. Hindi siya makapaniwala na pinakawalan talaga siya ng mga ito! Ngunit kusa siyang napahinto ng biglang may sumulpot na ilang lalaki. Napaatras siya dahil doon at agad na kinabahan. “W-wag kayong lalapit!” sigaw niya sa mga ito pero seryoso lang sila at sa isang iglap ay nakalapit na ang dalawang lalaki’t sabay nilang pinaputok ang baril sa tagiliran niya. Sa bilis nang pangyayari ay nakaramdam nalang ng sakif si Jess sa kaniyang katawan at kusang bumagsak sa lupa. “M-ms. Violet…” mahinang sabi niya kasabay ng pagtulo ng luha nito. Nakita pa niya ang pag-alis ng dalawang lalaking bumaril sa kaniya. Tama, sino bang gugustuhin na magpakawala sa kaniya gayong nakita niya ang lahat. Sunod-suno
BIGLANG tumawa si Irene matapos niyang marinig ang sinabi ni Hannah. Si Jess naman na nanginig dahil sa takot sa sinabi ni Hannah ay napatingin ‘din kay Irene nang hindi makapaniwala. “Anong tinatawa-tawa mo?!” “Ikaw! Nakakatawa ang sinabi mo Hannah! Inamin mo lang naman na ikaw talaga ang pumatavy sa magulang ni Kayla.” Biglang tumingin ng seryoso si Irene kay Hannah. “Yeah, finally you confess it. I have my reason now to k!ll you. Buhay ang kinuha, buhay ‘din ang kapalit.” Napaatras si Hannah dahil sa nakikita niyang Irene ngayon. Sa ilang taon niya itong nakasama noon nang bata pa sila ay tahimik lang ito at palaging sumusunod sa mga magulang niya. Nang mawala ang ari-arian nito at tuluyan nang naging walang-wala si Irene and to think na nagka-trauma ito sa kaniya. Pero ang kaharap niya ngayon? Ibang-iba na ito. Parang hindi na si Irene Legazpi na takot sa kaniya at uto-uto. “H-hindi mo ako madadaan sa salita!” Ngumisi si Irene dahil sa sinabi ni Hannah lalo na nautal ito. “
Laking pasasalamat ni Randy at nanjan si Ivan dahil binitawan na siya ni Eugene. Akala niya takaga katapusan na niya. “Ivan?” hindi makapaniwalang sabi ni Eugene at agad na yumakap sa kaniya ang anak. “Nakita ko na pinalo nila sa ulo si mommy, daddy! I’m not strong enough to save her kaya tinawag ko si tito Randy kaso wala na sila! It’s my fault daddy!” Agad na lumuhod si Eugene para makapantay niya ang anak. Pinahid niya ang luha sa pisnge ng anak at umiling dito. “No, don’t blame yourself. Kasalanan ni daddy dahil iniwan namin siya. Wag kang mag-alala anak hahanapin natin si mommy. Hindi ako papayag na may kumuha sa kaniya.” Tumayo na si Eugene matapos niyang yakapin sandali ang anak at tinignan si Randy na agad naman nitong ikinakuha ang ibig nitong mangyari at dali-daling naglakad oalabas. Sumunod lang sila kay Randy hanggang sa makarating sila sa 20th floor kung saan ang floor na pinagtatrabahuhan ng tatlong babaeng iyon. Iisa lang ang department nila at sakto na kabab