Chapter 6

LIYANNA'S POV

Bumuhos ang luha ko sa nakikita ko ngayon. Ang asawa ko at ang bestfriend ko. Hindi lang sila naghahalikan dahil nakahugpong ang kaselanan nila. Abala sila at hindi man lang nila ako napansin. Nawalan ng lakas ang mga tuhod at kamay ko. Bigla kong nabitawan ang baunan na dala ko kaya napalingon sila sa direksyon ko.

"L-Liya," nauutal na bigkas ni Carlos sa pangalan ko.

"Bakit siya pa? Bakit ang bestfriend ko pa Carlos? Bakit?" Umiiyak na tanong ko sa kanya.

"Li—"

Hindi ko na siya binigyan ng pagkakataon na tapusin ang sasabihin niya dahil mabilis akong tumakbo palabas sa opisina niya. Ang sakit, sobrang sakit na pati bestfriend ko niloko ako. Ito ba ang bago niyang secretary. Noon hindi ko pinapansin ang mga tingin ni Pia sa asawa ko dahil alam ko na hindi niya ako kayang lokohin pero nagkamali ako.

She betrayed me, at hindi ko man lang makita sa mukha niya na nagkamali siya. Tirik na tirik ang araw pero ito ako naglalakad habang walang tigil sa pag-agos ang mga luha ko. Wala akong pakialam sa mga tao sa paligid ko. Hindi ko rin alam kung saan ako pupunta. Habang naglalakad ako ay nakaramdam ako ng pagkahilo.

"Miss, okay ka lang ba?" Tanong sa akin ng isang babae.

"Okay lang ako," sagot ko sa kanya.

"Sigurado po ba kayo ate? Mukha po kayong hindi okay?" Nag-aalalang tanong niya.

"Oka—"

"Ate...! Tulungan niyo po ako!"

Magising ako na masakit ang ulo ko at nahihilo ako. Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa akin kanina.

"Ate, kumusta po ang pakiramdam niyo? Okay lang po ba kayo?" Sunod-sunod na tanong sa akin ng babae.

"Nasaan ako?" Tanong ko sa kanya.

"Nasa ospital ka po ate, nawalan ka po nang malay kanina." Sagot niya sa akin.

"Salamat sa 'yo. Anong pangalan mo?" tanong ko sa kanya.

"Vena po," sagot niya kaya napangiti naman ako.

"Ako naman si Liyanna. Maraming salamat sa tulong mo sa akin."

"Wala po 'yon ate, nakita lang kasi kitang hindi maayos maglakad tapos umiiyak ka pa." Saad niya sa akin.

Biglang pumasok ang doktor.

"Kumusta ang pakiramdam mo?" Tanong niya sa akin.

"Nahihilo lang po ako Doc," sagot ko sa kanya.

"Congratulations you're pregnant," nakangiting pahayag ng doktor sa akin.

Nagulat ako sa narinig ko. Hindi ko alam ang mararamdaman ko. Naiiyak ako sa saya pero umiiyak rin sa takot at lungkot. Napahawak ako sa tiyan ko. Hindi ko man lang nalaman na may buhay pala sa loob ko.

"Kailangan mong maging healthy, maging maingat. You look stress kaya inomin mo ang mga vitamins na nireseta ko sa 'yo."

"Thank you Doc, gagawin ko po 'yan." Sagot ko sa kanya.

"That's good para maging healthy rin si baby sa loob mo." Nakangiting sabi sa akin ni Doc.

Lumabas rin kaagad ang doktor at naiwan kaming dalawa ni Vena. Doon ako umiyak ng umiyak. Hindi ko na kayang pigilan ang sakit na nararamdaman ko. Sobrang sakit na para bang hindi ko kaya. Parang sinasaksak ang puso ko.

"Ate, bakit ka po umiiyak? Hindi ka po ba masaya? Magkakababy kana po?" Tanong niya sa akin.

"Vena, paano ako magiging masaya? Natatakot ako, hindi ko alam kung matatanggap ba ng asawa ko ang baby namin." Pag-amin ko sa kanya.

"Sigurado po na matatanggap niya po 'yan kasi baby niyo po 'yan eh."

"Hindi niya ako mahal Vena, niloko nila ako." Umiiyak na sabi ko dahil hindi ko na kayang itago pa ang nararamdaman ko.

"Ate," niyakap ako ni Vena.

"Niloko nila ako ng bestfriend ko. Vena, hindi naman niya ako mahal. Pinilit lang siyang pakasalanan ako." Sabi ko sa kanya.

"Ang sama nila ate, paano nila nagawa 'yon sa 'yo?" Naiiyak na rin na sabi ni Vena.

"Vena, salamat sa 'yo pero kaya ko ang sarili ko. Kakagaling mo lang ba sa trabaho? Baka naabala kita?" Tanong ko sa kanya dahil napansin ko ang suot niya.

"Naku ate, hindi naman. Ang totoo niyan 'di naman ako nakapasa sa pinag-applyan ko. Mag-isa lang ako dito ate, nasa probinsiya ang mga magulang ko. Naloko kasi ako ng recruiter. Mag-aabroad sana ako." Malungkot na sagot niya sa akin.

"Gusto mo bang sumama sa akin?" Tanong ko sa kanya.

"Saan ate? Naku ate nakakahiya po sa 'yo, okay lang naman po ako eh."

"Sa bahay ko, 'wag kang mag-alala dahil sasahuran kita. Kailangan ko lang ng kasama ngayon. Hindi ko kayang mag-isa Vena, natatakot ako para sa anak ko." Saad ko sa kanya.

"Thank you po ate, masipag po ako at mapagkakatiwalaan niyo kaya huwag po kayong mag-alala. Gagawin ko po ang trabaho ko." Niyakap niya ako kaya napangiti naman ako.

Isinama ko siya sa pag-uwi ko. At kagaya pa rin ng dati ay wala na naman ang asawa ko. Wala talaga siyang balak na magpaliwanag sa akin. Umiyak ako ng umiyak sa silid ko. Hindi ko alam kung bakit nagawa sa akin iyon ni Pia? Naging totoo ako sa kanya. Siya ang nakakaalam ng lahat lalo na ng nararamdaman ko kay Carlos pero siya pa ang nanakit sa akin.

At si Carlos ganito ba niya ako saktan? Ganito ba ang gusto niya para sumuko na ako?

"Baby, matutuwa kaya ang daddy mo kapag nalaman niyang nabuo ka?" Tanong ko sa anak ko na nasa loob ng tiyan ko.

Nakatulog na lang ako sa kakaiyak. Hindi na umuwi si Carlos halos tatlong araw na. Hindi man lang ba siya magpapaliwanag sa akin. Nagbihis ako dahil gusto kong puntahan si Pia gusto ko siyang kausapin. Isinama ko si Vena.

"Pia, puwede ba kitang makausap?" Tanong ko sa kanya.

"Okay, pero saglit lang dahil may trabaho pa ako." Para wala lang na sagot niya sa akin.

Pumunta kami sa lugar na walang tao. Nasa 'di kalayuan lang si Vena.

"Puwede ba bilisan mo na. Kung may sasabihin ka ay sabihin mo na." Naiinis na sabi niya sa akin.

"Pia, bakit mo 'to nagawa sa akin? Bestfriend kita, bakit ang asawa ko pa?" Umiiyak na tanong ko sa kanya.

Hindi ito sumagot sa akin. Tumingin lang ito na parang wala lang sa kanya. Wala akong makitang emosyon sa kanya.

"Layuan mo na ang asawa ko, humanap ka na lang ng iba. Marami namang lalaki d'yan. Huwag lang si Carlos," umiiyak na sabi ko sa kanya.

"Siya lang ang gusto ko. At matagal ko na siyang gusto, siguro kung hindi pinilit ng daddy mo na ipakasal sa 'yo si Carlos ay sa akin pa rin ang bagsak niya."

"Paano mo nasasabi 'yan? Balewala lang ba sa 'yo ang lahat ng pinagsamahan natin? Akala ko ba bestfriend kita?" Tanong ko sa kanya.

"Ikaw lang naman ang nag-iisip na bestfriend mo ako. You want to know the truth? You're not special to me. Hindi kita tinuring na bestfriend. Kaya lang ako nakipagkaibigan sa 'yo para mapalapit ako kay Carlos." Pag-amin niya sa akin. Nasaktan ako sa naging sagot niya.

"Pia, naging totoo ako sa 'yo. All this time pinaniwala mo ako na kaibigan ang tingin mo sa akin. Ang sama mo, naging mabuti ako sa 'yo!" Umiiyak na sigaw ko sa kanya.

"Bakit sinabi ko ba na maging mabuti ka sa akin? I never asked you to do that. It's your choice, at please lang hayaan mo na si Carlos dahil nagsasama na kami. Huwag mo na siyang ikulong sa kasal niyo dahil hindi ka niya mahal." Akmang aalis siya ng hawakan ko ang kamay niya.

"Pia, please 'wag si Carlos. Buntis ako, magkakaanak na kami. Gusto ko ng buong pamilya para sa anak ko. Please, hayaan mo na ang asawa ko." Lumuhod ako sa harapan niya. Kung kailangan kong magmakaawa ay gagawin ko para layuan lang niya si Carlos.

Umiwas ito ng tingin at iniwaksi niya ang kamay ko.

"Ano namang pakialam ko sa anak mo?"

"Pia, parang awa mo na. Kahit hindi na para sa akin sa anak ko na lang. Layuan mo ang asawa ko." Umiiyak na sabi ko sa kanya.

"Aray! Huhuhu," bigla itong sumigaw at biglang natumba kaya dinaluhan ko siya.

"Anong ginawa mo sa kanya?!" Nagulat ako dahil biglang dumating si Carlos na nanlilisik ang mga mata na nakatingin sa akin.

"C-Carlos," umiiyak na tawag ko sa pangalan niya.

"Are you okay?" Tanong nito kay Pia at tinulungan niya itong makatayo. Yumakap naman si Pia habang umiiyak sa asawa ko.

Doon bumuhos ang luha ko habang nakaluhod sa harapan nila. Naramdaman kong niyakap ako ni Vena.

"Bakit siya pa Carlos? Bakit ang bestfriend ko pa? Ito bang nais mo ang sumuko na ako? Mas pipiliin mo ba ang kabit mo?!" Tanong ko sa kanya. Hindi ko na maiwasang hindi sumigaw.

Hindi nila ako pinansin at umalis lang sila sa harapan ko. Naiwan kami ni Vena.

"Ate, umuwi na tayo." Sabi niya sa akin.

"Vena, kailangan ko na bang tumigil?" Tanong ko sa kanya.

"Sa tingin ko ate, oo kasi wala silang pakialam sa 'yo. Ate mahalin mo ang sarili mo, si baby. Isipin mo si baby," aniya sa akin.

Umiyak ako ng umiyak. Hanggang sa pakiramdam ko ay wala na akong mailuha. Tama siya isipin ko ang anak ko. Nagpasya kaming umuwi na ni Vena. Pagpasok ko sa silid ko ay kinuha ko annulment paper. Umiiyak ako pero buo na ang desisyon ko.

Pinirmahan ko ito at inalis ko ang singsing sa daliri ko. Ipinatong ko ito sa itaas ng annulment paper.

"Goodbye Carlos."