“Follow me,” sambit ni Leon.Mariing kinagat ni Chandria ang kanyang pang-ibabang labi at tumango. Lihim at abot-abot ang kanyang pasasalamat sa kanyang boss. Leon walked past her and she was about to turn around to follow Leon when Marco held her wrist.“No,” mariing saad ni Marco. “She’s an architect, Leon. Hawak niya ang oras niya.”Tumigil sa paglalakad ang binata at nilingon ang pinsan. Chandria’s heart is beating rapidly. Ramdam na ramdam niya ang mahigpit na pagkakahawak ni Marco sa kanyang pulso kaya hindi niya mapigilang tignan ito.“I do,” sambit ni Leon. “I decide what she should do while staying here. Now, let’s go, Chandria.”Leon held her arm and pulled her away from Marco. Kung gaano kabilis ang tibok ng puso niya habang hawak ni Marco, ngayon ay kulang na lang ay sumabog ang kanyang dibdib dahil hawak na siya ng dalawa.The hell is happening right now?“I was the one who asked you to call her.”“You said you just wanted to see her. I called her because we have a lot of
I want you to heal.Paulit-ulit itong nag-re-replay sa kanyang isipan na parang sirang plaka. Hindi niya makuha-kuha kung ano ang nais sabihin ni Mr. Farris. She’s confused. He wants her to heal from what? From her past? For what? Gustuhin niya man itong tanungin kanina ngunit mas nauna pa itong umalis sa kanya.Yes, you heard it right. Mas nauna pa itong nag-walk out sa kanya kahit siya ang naunang magpaalam na aalis kaya hindi na siya nakakuha pa ng pagkakataong makatanong kung ano ang ibig nitong sabihin.She rolled to the other side of the bed. Muli na naman niyang narinig ang pag-ring ng kanyang phone na kanina niya pa hindi pinapansin. Alam na niya kung sino ang caller at wala siya sa mood na sagutin ito. She doesn’t want to talk to the caller.‘I’ve been hiding from him for two years! Tapos magkikita pa kami?’ tanong niya sa kanyang isipan.Malaki at malawak naman ang pinas pero bakit pakiramdam niya ay sobrang liit lamang nito? Of all the people from her past that she’ll meet
“Leon?”Napaangat ang kilay ng dalaga at agad na nilingon kung saan ito nakatingin. Ngunit mas lalo lamang nangunot ang kanyang noo nang makitang wala namang Leon sa likuran niya.“I thought it was Leon,” sambit ni Marco kaya muling binaling ng dalaga ang kanyang paningin dito.Tipid na ngumiti si Chandria. Hindi niya alam kung paano patakbuhin ang usapan na dahilan kung bakit gusto niyang ngumiwi ngunit dahil nakatitig si Marco sa kanya ay hindi niya ito magagawa.“Chandria,” sambit ni Marco na mukhang naging seryoso na ang tinig. “I just wanted to say sorry.”Ang ngiting pilit niyang pinapanatili ay unti-unting nawala. She looked at him and saw guilt in his eyes. And guilt is the very last emotion she wanted to see in those eyes. Ayaw niyang makaramdam ito ng guilt dahil sa mga nangyari noon. Kasi tapos na ang lahat. Lumipas na.“For what?” she asked and then chuckled to light up the mood. “May nagawa ka bang mali sa ‘kin?”“Nothing. I just want to say sorry,” he said. “Solene keeps
There’s a long silence between them. Hindi alam ni Chandria kung ano ang dapat sabihin para kahit papano ay gumaan ang atmosphere nilang dalawa. She wanted to talk. Curiosity is slowly killing her inside after hearing what he said. Napupuno ng katanungan ang kanyang isip at gusto niyang malaman pa ang tungkol sa nasabi ni Leon.Kasi hindi naman halata sa mukha ng binata na ipagpipilitan nito ang sarili sa isang babae, e. He’s handsome as hell. Napakaimposible. Women flock on his feet just for him to notice them. Wala sa hitsura niya ang maging patay na patay sa isang babae.But who is she to judge, right? Everyone falls in love. Even those people who claimed to have a philophobia. Everyone falls in love. At minsan, ito na ang kanilang greatest love. A love that once fell out, it won’t happen again. Just like the blue moon. Kaya wala siya sa katayuan para sabihing wala sa hitsura ni Leon ang mahulog at maging hibang sa isang babae.“You still love him, do you?” he asked, breaking the s
“I knew it!” nakangiting saad ni Kathy habang naglalakad sila palabas ng conference room. Tipid na ngumiti ang dalaga at bumuntong hininga. “Thank you, Kathy.” Tumango si Kathy at ngumiti. “You just have to believe in yourself, Chandria. Your company won’t send you here if they ever doubt your skills and creativity. Looking forward to work with you.” She just nodded her head. She’s out of words. Ngunit nang palabas na sana sila ng main entrance ay mayroong tumawag sa kanyang panagalan. Kinakailangan niya pang lingunin kung sino ito at nakita niya si Miss Bautista, ang babaeng laging nakataas ang kilay. “Mr. Farris wants to discuss something with you for a moment. Please follow me,” she said and raised a brow before turning her back at her. Nagkatinginan silang dalawa ni Kathy at mukhang napnsin ni Kathy ang pagtataray ng sekretaya. Kathy whistled and laughed. “That girl is an attitude,” she said. “I can see the raw jealousy in her eyes as she looked at you.” “What are you talkin
She roamed her eyes all over the place and sighed. Busy ang lahat. Lahat ay may kanya-kanyang ginagawa. Habang siya ay nakatunganga lang. Walang ideya ang pumapasok sa isipan niya ngayon at ang tangin nais niyang gawin ay ang matulog. Ngunit paano niya ito magagawa kung halos bawat sampung minuto ay rumoronda si Miss Bautista? Chandria took a very deep breath and looked at her paper sketch. Ang ginuguhit niya ay hindi patungkol sa kanyang trabaho kundi mg doodles lang. Mga cartoons dahil wala siyang ibang maisip na gawin sa kanyang sketchpad bukod sa tumunganga. “Hey, are you alright?” pagbati ni Kathy sa kanya nang makalapit ito sa kanyang mesa. Bumaba ang tingin nito sa kanyang ginagawa at muling nagtanong. “Huh? What are these? Spongebob and Patrick??” Ngumuso si Chandria at tinignan si Kathy. “Wala akong maisip.” “Huh?” Kumunot ang noo nito. “I’m sorry?” “I mean…” She tilted her head. “My mind’s not functioning right now.” Muntikan na niyang makalimutang hindi pala ito nagsas
Kabanata 25Lumipas ang ilang linggo at habang tumatagal ay mas lalo siyang napapalapit sa binata. Kapag lunch time ay lagi silang magkasabay. Minsan ay napapatanong na lang si Chandria kung paanong naging ganito sila sa close. Leon is starting to be open with her, especially his feelings. Hindi tanga si Chandria para hindi mapansin ang pagiging vulnerable nito.“Hey, Miss Cutie.”Napaangat ang kanyang tingin at agad na gumuhit ang ngiti sa kanyang labi. For the past weeks, she can say she’s woking harmonious with them, except Architect Sarah Davis na hindi pa rin tumitigil kakairap sa kanya. But the rest, they’re all good.She also found out that Engineer Aaron is not weird at all. Ganito lang talaga ang personality niya, hyper and talkative. At dahil nga talkative ito katulad ni Kathy ay naging malapit din ang loob niya rito. He’s like a male version of Kathy.“Hey,” she greeted back. “What’s up?”Ngumisi lang si Aaron sa kanya kaya’t napaangat ang kanyang kilay. “Are you up for ton
Muling nilibot ni Chandria ang paningin sa buong paligid. Hindi niya inaakalang may ganitong klase ng club dito sa Boracay. This is a province and having this kind of club makes her think that a lot of things changed when she left the country. Provinces are now affected by modernization.“Come and have another shot, Chandria!” pasuray-suray na lumapit sa kanya si Kathy. “Come here.”Hindi umimik si Chandria at tinanggap ang shot na binigay sa kanya ni Kathy. It’s bee thirty minutes since she arrived here. Kanina pa raw nine sila Kathy at Aaron dito sa club habang siya ay kakarating pa lang. Inakala nga ng iba sa mga nakasama niya ay hindi siya tutuloy. But then a promise is a promise. Kailangan niyang pangatawanan ang mga salitang binitiwan niya.“Hey, Ria.”Napatingin siya sa tumawag sa kanya at tipid na ngumiti. “Hey, Jeremie. What’s up?”Engineer Jeremie Gonzales, isang mechanical engineering. Katuwang ni Aaron sa trabaho. Hindi naman kasi silang lahat ay kasing ugali ni Architect
"Are you sure about this?” Binigyan niya ng malamig na tingin ang kanyang kasamahan. “Do I look like joking?” Ngumisi lang ito sa kanya at binuksan ang selda ng kanyang kapatid na si Lucas. Bahagya siyang napangiwi sa amoy ng paligid. Well, the cell is clean, okay? It’s just that, it smells so lewd. Or maybe he’s not just used to this kind of place. “What are you doing here? To tell me I’m the loser?” mahina ngunit nanunuyang sambit nito habang nakatingin sa kawalan. Inayos ni Leon ang kanyang tayo. “Why did you do that?” “Do what?” inosente nitong tanong at bumaling sa kanya. “Oh, you mean, surrendering myself? Submitting myself to the authorities and locking myself in this kind of dummy place?” Hindi siya umimik at muling naglibot ng tingin. May isang kama at mayroon ding isang unan at kumot, ngunit bukod doon, wala na. This is literally a jail. Nakaupo si Lucas sa malamig na sahig at nakatitig sa pader ng kanyang silid. “Because I love her.” Nakatitig lang siya rito. He was
“Who was it?” bungad niyang tanong kay Leon nang makapasok ito sa loob ng bahay. Bago pa man masagot ni Leon ang kanyang katanungan, isang dilag ang naglalakad papasok ng bahay. Nang makita siya nito ay tumakbo ito palapit sa kanya at niyakap siya nang mahigpit. Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon dala ng gulat. “What happened?” wala sa sariling sambit niya at tinapik ang likod ni Solene. Yes, it was Solene. Humikbi ito sa kanyang balikat kaya naman mas lalong nangunot ang kanyang noo. Kasunod niyang pumasok sa loob ng bahay ay ang yaya at anak ni Solene. Bahagya niyang hinimas ang likod nito at hinayaan muna itong umiyak. “I’ll go and check the kitchen,” sambit ni Leon. She smiled at him and nodded her head as she mouthed, “Yes, please. Thank you.” Nang makaalis si Leon ay saka pa lamang kumalas sa yakapan nila si Solene. She’s busy wiping her tears while Chandria is staring at her in confused. Hindi niya alam kung ano ang una niyang itatanong sa dami ng tanong sa kanyang
“Why don’t you just ask him directly?” suhistyon ni Maia.Yes, she’s with Maia Revamonte right now. Matapos ng usapan nila sa restaurant kanina, they decided to spend their time here, in the roof top of Maia’s husband’s company. Tanaw na tanaw nila ang malawak na syudad ng Maynila sa baba.She forced a smile towards the woman and shook her head. “Kapag ayaw ni Leon, talagang hindi mo siya mapipilit.”“Well, may alam akong paraan kung paano natin sila mapapasunod sa gusto natin,” Maia said.Chandria looked at the woman and asked, “How?”Ngumisi ito sa kanya na para bang may naiisip itong kakaiba. Isa sa rason kung bakit mabilis na napalapit ang loob niya kay Maia ay dahil may pagkamakulit ito. Marami rin itong dalang kwento at katulad niya, naranasan niya na rin ang ma-kidnap.Siguro ganoon na ang nakatadhana sa kanilang ikakasal sa mga miyembro ng organisasyon nila ni Leon, ang ma-kidnap.Maia started suggesting her ideas and that made her chuckle. Nilingon nila ang kanilang asawa na
“Anong ginagawa mo rito? Who the hell gave you the permission to come here?!”“Lindsay, stop it.”Blankong nakatitig si Chandria sa dalagang nakaupo ngayon sa kama at masama ang tingin sa kanya. Looking at Lindsay now, she can’t help but feel sad for the woman. Malaking malaki ang pinagbago ni Lindsay kaysa sa huli nilang pagkikita.“It’s fine,” she said and smiled. “I’ll just outside so you guys can talk.”Bakas sa mukha ni Leon ang hindi pagsang-ayon ngunit hindi ito pinansin ni Chandria. Maingat siyang lumabas ng silid na ‘yon at nang maisarado niya ang pinto sa kanyang likuran ay parang doon niya pa lang naalalang huminga.Hindi pa man nakakaabot ng dalawang minuto ay kasunod niyang lumabas ang ama ni Lindsay. She immediately composed a smile. Mukhang binigyan nito ng oras si Leon at Lindsay sa loob.“I’m sorry for my daughter’s aggressive behavior,” he said and sighed. “She’s just a spoiled girl.”Napatango siya. “I understand.”“I’m really sorry,” sambit nito. “You’re Leon’s fia
They filled a case against Lucas and that made Chandria feel a little better. Bahagyang naibsan ang takot na kanyang nararamdaman para sa kanyang mga anak at para rin sa kanyang mga magulang.A week passed and her parents moved out of their house. Ang sabi ng kanyang ina ay kailangan ng mga itong umuwi dahil walang nagbabantay sa kanilang bahay at lahat ng mga gamit nito ay nandoon kaya naman hinayaan na lang ni Chandria na umuwi ang mga ito.At dahil alam ni Leon na hindi siya mapapanatag na umuwi ang kanyang mga magulang, he sent five men to guard the house and two guards to look after her parents during their work.In other words, Leon made her life easier and less stress. Hindi niya alam kung ano ang nagawa niya noon para maging ganito ang lalaking makaakasama niya sa habang buhay.“Are you okay?”Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin sa kanyang pinsan nang magsalita ito para putulin ang kanyang malalim na pag-iisip. Tipid siyang ngumiti rito at tumango.“Oo naman. Bakit mo na
Tahimik lamang si Chandria sa tabi ni Leon na ang mga mata ay diretsong nakatingin sa kalsada. To be honest, she’s hurting. Sobrang bigat ng kanyang dibdib ngayon at nasasaktan siya. Hearing the phone call he had with Lindsay’s father is like slapping her with reality.Binaling ni Chandria ang kanyang paningin sa labas ng bintana ng sasakyan habang kagat ang ibabang labi. Alam niyang ramdam ni Leon na wala na siya sa mood. Ang tuwa niya kanina matapos ng pagmumuni nila ni Leon sa burol ay napalitan ng lungkot at sakit ngayon habang pauwi sila.It seems like Leon noticed that that phone call stirred her mood kaya naman ramdam niya ang panay pagsulyap nito sa kanyang pwesto na pilit niyang h’wag pansinin. Sa totoo lang ay hindi alam ni Chandria kung ano ang kanyang dapat na maramdaman.Should she feel mad? Sad? Broken? Hindi niya alam. Hindi niya rin alam kung may karapatan din siyang makaramdam ng galit dahil alam niya namang walang nararamdaman si Leon para sa babaeng ‘yon.But still…
Tahimik na nakatitig si Chandria sa kawalan na hinahayaan naman ni Leon. She’s happy and relieved at the same time that someone can read what’s going on inside her head. Gustong gusto niyang magpunta sa lugar kung saan malamig ang simoy ng hangin at malayo ang matatanaw.And it seems like Leon can understand her in some ways no one could. And she’ thankful. Thankful is an understatement for what Leon is doing right now. This actually saved her mental health.“If you don’t mind me asking, what did you guys talk about?” mahinang tanong ni Leon sa kanyang tabi.Mapait siyang napangiti sa tanong nito at kusang tumulo ang luha sa kanyang mga mata na agad niya namang pinuasan. “I can’t imagine someone like him existed.”Hanggang ngayon ay hindi maalis sa isipan ni Chandria kung paano ito nag-request na h’wag siyang ipakulong. How can he ask that kind of request in front of her face? Ngayon niya pa ba hindi ipapakulong? Kung kailan may mga ebidensya ng nakalatag?“What did he tell you?”“He
“I’m sorry,” sambit ni Lucas sa kanya. “I have loved you so much, Chandria. Mali ang iniisip mo noon na kaya kita ganoon kung protektahan ay dahil sa tinuturing kitang kapatid.”Tatahimik na nakikinig ni Chandria. Matapos ng ilang minutong pakiusap ni Chandria kay Leon na hayaan muna sila ni Lucas dito sa loob na mag-usap nang masinsinan ang half-brother nito. Hindi napapanatag si Leon kaya naman sinabi nitong sa labas muna siya mananatili.“I’m so sorry.” Tipid itong ngumiti sa kanya. “I’m sorry sa nagawa ko. I was blinded. Iniisip ko kasi na lahat na lang ng meron ako ay inaagaw ni Leon at ng kapatid niya.”“That’s why you think I am one of your possessions? Are you out of your mind?” nagpipigil luha niyang sambit. “I was waiting, I was waiting for that child, Lucas. Hindi mo alam kung paano ko… paano ko pinagkakaingatan ang pagbubuntis ko tapos…”Tinakpan ni Chandria ang kanyang mukha at humikbi. Hinding-hindi niya ito matatanggap. Kahit ilang sorry pa ang lumabas sa bibig ni Lucas
Pinasadahan ng tingin ni Chandria ang kabuoan ng labas ng building kung saan nila tatagpuin si Lucas. Hindi alam ng dalaga kung alam ba ni Lucas na nandito sila. But there’s only one’s thing for sure, she’s nervous.“Let’s get inside?”Wala sa sarili siyang napatingin kay Leon at hilaw na ngumiti. Gusto niyang mag-back out ngunit hindi na pwede. They’re already here. The only thing she can do right now is to calm down and control her emotions.Humawak siya sa braso ni Leon at sabay silang pumasok sa loob ng hotel. Yes, it’s a hotel. At sa totoo lang ay kinakabahan siya. After that incident she had in a hotel during the twin’s birthday, pakiramdam niya ay nagkaroon na siya ng trauma. Pakiramdam niya ay mauulit na naman ‘yon.Nagtaka siya nang tumingin sa binata nang bigla itong tumigil sa paglalakad. Leon faced her and said, “You’re trembling like crazy. Are you okay?”She roamed her eyes once again before looking at Leon. Buong pagtatapat siyang umiling dito at bumuntong hininga. “No,