Thalia's POV"Oh, God! Mama!"Bumitiw ako kay Axel at mabilis na tumakbo para yakapin siya. Awang ang mga labing sinalubong niya ako at mahigpit na gumanti ng yakap."I thought I'd never see you again, baby! Akala namin, may nangyari nang masama sa iyo!"Umiiyak ako habang yakap siya ngayon. Ramdam ko ang matinding pangungulila niya sa akin. I can't imagine how they felt when they lost me again. Sigurado akong talagang nagdusa sila ni Papa."I'm sorry, mama! I'm so sorry!"Lalong humigpit ang yakap niya. Halos hindi na niya ako pakawalan pa."Tanya, Thalia, we should get inside. It's not safe here." Nilapitan kami ni Papa Tiago at inayang pumasok sa loob.Magkahawak-kamay kaming naglakad ni Mama. She was too shocked to see Axel standing in the way. Matagal niya itong tinitigan na para bang nakakita siya ng multo."Tiago didn't tell us he's alive," she whispered.I giggled as I pulled her to the sofa. Tumayo kaming apat sa malawak na living room ng mansion. Hinarap kami ni Papa Tiago m
Thalia's POV HINDI ako makapaniwala habang nakatingin sa inis na mukha ni Karen. Pinagpilitan nitong makapasok sa loob at galit na lumapit sa akin.Isang malakas na sampal ang natanggap ko mula sa kaniya. Napaatras ako dahil sa gulat."Thalia!" Nag-aalalang nilapitan ako ni Mama at sinipat ang pisngi ko. "Sino ka ba! How dare you do that to my daughter!""Ah, so you're her mother? Alam mo ba kung anong ginawa ng anak mo?""Karen, stop it!" agad kong pigil sa kaniya. Ayaw kong pag-isipin pa si Mama tungkol sa bagay na ito. At isa pa, baka mag-iba na naman ang tingin niya kay Axel."Stop it? Gusto mo akong tumigil? Bakit? Noong ikaw ang pinapatigil ko—noong nakiusap ako sa iyo na layuan mo ang asawa ko? Ginawa mo ba!""Sandali! Ano bang pinagsasabi mo? Sinong asawa ang tinutukoy mo!" sigaw ni Mama. Kabado akong tumingin sa kaniya."Itong anak mo, inagaw ang asawa ko!"Natigilan si Mama sa mga narinig. Matagal siyang natulala bago tumingin sa akin."No, mama. It's not what you think.""
Thalia's POVNAKAUPO ako sa dulo ng kama—nakatingin kay Axel na ngayon ay nakatayo lang sa harap ko at walang imik.Hindi ako makapaniwala sa mga nalaman kanina. Karen was lying all these times. Hindi si Axel kundi ang kapatid nito ang pinunta niya noon sa isla. But why did she helped me escape?"Bakit hindi mo sinabi?"Tumingala ako kay Axel. "L-love... "Tumingin siya sa gawi ko nang sabihin ko iyon. "Why didn't you tell me that I was him?""Love, please understand me. Sensitive ang lagay mo. Papa Tiago can't even tell you your own name. Delikado kung malalaman mo ang totoo.""Fuck!" napaigtad ako nang malakas siyang nagmura. "This fucking memory lost! Ako si Axel! Ako ang asawa mo pero hindi man lang kita nakilala!""Love, huwag mong sisihin ang sarili mo. Wala kang kasalanan. Wala tayong kasalanan."Bigla siyang natigilan. Maingat niya akong hinapit papalapit sa kaniya at marahang hinaplos ang tiyan ko."Y-you almost had a miscarriage. Nang dahil sa akin... muntik ka nang makunan.
Thalia's POV NABITIWAN ko ang lahat ng hawak ko nang marinig ang sinabi ng lalaki. I felt my knees soften like jelly. Bumagsak ako sa sahig dahil sa matinding gulat."Thalia!"I shook my head as tears started running down my cheeks. "Axel, si Mama... si Mama!"Nagsimula akong umiyak. Agad niya akong niyakap para aluin. Hindi ko maintindihan ang sakit at takot na nararamdaman ko sa dibdib ko. Sa tanang buhay ko, ngayon ko lang naramdaman ang ganito.Ang impit kong pag-iyak, nagsimulang lumakas. Hindi ko napapansin na humahagulgol na pala ako.***Nakahiga ako sa kama nang muling magbalik ang kamalayan ko. I didn't know I passed out. Nakita ko na lang na nakikipag-usap si Axel sa dalawang tauhan niya sa labas ng pinto."Axel!" tawag ko sa pangalan niya.Mabilis akong tumayo kahit nanghihina pa rin ang katawan ko. He immediately walked closer to me."Thalia, just rest for a bit.""Si Mama! Kailangan natin silang puntahan! Kailangan natin siyang tulungan!"Mabilis niya akong niyakap nang
Thalia's POV SA LOOB lang nang ilang araw, nakahanda na ang lahat para sa corneal transplant surgery ni Axel. Mas naging mahigpit si Papa Tiago kaya sa mismong araw ng operation nito, maraming dagdag na bantay sa labas ng operation room.Mahigit isang oras ang hinintay namin. Lahat kami ay natatakot at nagdadasal para sa matagumpay na surgery. But God answered all our prayers—dahil nakangiti nang malapad sa amin ang doctor nang makalabas ito.Naalimpungatan ako nang maramdaman ang paggalaw ng kamay na hawak ko. Napatayo ako bigla nang tuluyan akong magising."Thalia?""Axel! Gising ka na!" Natatakpan pa rin ang mga mata niya ng stitches pero nakangiti na siya sa akin."Bakit dyan ka natulog? Sasakit ang katawan mo niyan.""I wanted to stay by your side. Gusto ko, kapag nagising ka, ako ang unang bubungad sa iyo."Nilapit ko ang mukha ko sa kaniya at hinalikan siya sa pisngi."Are you thirsty? Do you want to drink?" Tumango siya sa akin kaya mabilis akong kumuha ng tubig at isang stra
Thalia's POVHINDI ko napigilan ang pangingilid ng luha sa pisngi ko pagdating sa lugar kung saan gaganapin ang pangalawang kasal namin ni Axel.There are wooden seats on both sides of the red carpet. Blush pink at golden ang color theme ng aming wedding kaya napuno ng mga bulaklak ng ganitong kulay ang paligid.Sa dulo ng carpet, naroon ang kahoy na arch na pinalilibutan ng mga rosas at iba pang palamuti. Isinasayaw ng hangin ang manipis na telang nakatali sa magkabilang gilid nito.And there he was, the love of my life; the father of my little angel—standing at the end—looking at me with a big smile on his lips.Mariin akong lumunok nang makaramdam ng bara sa lalamunan. I can't say anything. Pinagbantaan nila akong babarilin si Axel kapag nagsalita ako.I walked down the red carpet while having tears in my eyes. Nabaling pa sa mga tao sa paligid ang paningin ko. Ang nakangiting mukha nina Papa Tiago at Manang Celia, kasama rin ang ilang mababait na kapitbahay na inimbitahan namin, a
Thalia's POV "Thali, gising! Fuck! Gumising ka!" Mahinang tapik sa pisngi at paghikbi ang narinig ko na nagpabalik ng aking malay. Pabalikwas akong bumangon at sunod-sunod na umubo ng tubig alat. Mabilis akong niyakap nang kung sino. Buong akala ko, mamamatay na ako kanina. Pero nang makita ko ang naluluhang mukha ni Axel sa tabi ko, nakahinga ako nang maluwag. "Axel!" Humagulgol ako nang muli siyang mayakap. "You got your memories back?" "Why did you do that, huh? You almost died! Bakit kailangan mong gawin iyon!" galit niya akong pinagalitan pero wala akong pakialam. Kahit saan pa, susundan ko siya. "Natakot akong baka mawala ka ulit sa akin!" umiiyak kong tugon. Mahina siyang nagmura bago mabilis na tumayo at binuhat ako. Nagtataka ako sa ginawa niya, pero nang makita ang laylayan ng suot kong wedding dress, halos lumabo ang mga mata ko. Blood. Para akong pinanlamigan ng katawan. Mahabang oras ang tinakbo ni Axel para lang marating namin ang maliit na hospital sa bayang i
Thalia's POVPANAY ang pagpatak ng mga luha sa pisngi ko habang lulan ng sasakyan ni Adler at pabalik na ng Manila. Hindi ako makapaniwala sa nalaman."Is... Papa Tiago really dead?"Mula sa daan ay malungkot na tumingin sa akin si Adler. "Nakipaghabulan kami sa kalaban kagabi. Ang kapatid mismo ni Axel ang bumaril sa kaniya."Mariin akong pumikit. "Oh, God! Hanggang kailan ba niya ito gagawin? Si Papa Tiago! Gusto niya lang kaming protektahan!""Huwag ka nang umiyak, Thalia. Makakasama iyan sa bata."Hindi ko na pinansin ang sinabi ni Adler. Nagpatuloy lang ako sa pag-iyak hanggang sa wala nang luhang lumalabas sa mga mata ko.Binuksan ni Adler ang compartment ng sasakyan niya at inabutan ako ng isang bottled water."Putlang-putla ka na. Drink it."Tinanggap ko ito at uminom nang kaunti. Kaunting oras pa, makakarating na kami sa Manila. Pero unti-unting hinihila ng antok ang kamalayan ko. Hindi ko alam kung dahil sa pagod, stress o matinding kalungkutan. Hanggang sa tuluyan na pala a