BINALOT sila ng nakakabinging katahimikan. Ang tanging paghampas lamang ng alon sa dagat ang kanyang naririnig. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi. Aiden is waiting for her to say something but it feels like she ran out of words to speak. At tila rin ay tinakasan siya ng sariling tinig. Hindi na niya alam kung saan magsisimula.“I’m sorry.” Yan ang salitang unang lumabas sa kanyang bibig nang buksan niya ito. “I didn’t mean to keep this a secret from you.”“How?” he asked. “How did it happen?”Mariin niyang kinagat ang ibabang labi. Mabilis ang tibok ng kanyang dibdib. There’s no point of denying. Hawak na ni Aiden ang ebidensya. DNA test results pa nga lang ang nakikita nito ay galit na galit na ito. Paano pa kaya kapag narinig nito ang katotohanan sa ibang tao?She stared into the horizon as she started telling how did it happen.“Five years ago, I came in the Philippines to give into my mother’s request,” she said. “It was to celebrate her fifty-first birthday. I also heard abo
TAHIMIK silang dalawa sa loob ng sasakyan. Nandito sila sa labas ng hospital at mukhang wala ni isa sa kanilang dalawa ang may nais na bumaba ng sasakyan. Marami ang tumatakbo sa kanyang isipan ngayon at hindi niya alam kung alin doon ang uunahin.“Are you not gonna introduce me to her now?” tanong nito na siyang nagpagiising sa kanya mula sa malalim na pag-iisip.She blinked and looked at him. “Can you give me this day? Ayokong magulat ang anak ko.”“Anak natin,” he corrected. “Miracle is our child, Bliss. Hindi lang sa ‘yo. She’s mine, too.” Humugot ito ng malalim na hininga. “How can I make sure you’re not going to run away from me again?”“Miracle is still healing,” aniya. “Do you really think I would risk my daughter’s welfare just to run away from you? Alam ko rin nama na susundan at susundan mo pa rin kami.”There’s no use of running away. Mahahanap at mahahanap pa rin sila ni Aiden. Sa dami ng pera nito at sa kung anong pamilya ang pinanggalingan, sa isang iglap ay agad na siy
“You are my sunshine, my only sunshine. You make me happy when skies are gray. You'll never know, dear, how much I love you. Please don't take. My sunshine away.”Yan ang kanina niya pa kinakanta habang tinatapik ang anak sa pagtulog nito. Every minute, every second, that passes by is scaring her. Hindi niya alam kung paano niya sasabihin sa kanyang anak na mayroon itong ama. That Aiden is her father.‘Well, madali lang naman. Just introduce them as father and daughter!’ usal ng maliit na tinig sa kanyan isipan.Well, sige. Ipagpalagay natin na ganon na nga. But what about the consequences? Paano kapag dumating ito sa pandinig ng kanyang ina? For sure ay hindi siya nito mapapatawad. Isang malaking sampal ito sa mukha ng kanyang ina lalo na’t ilang araw na lang ay magpapakasal na it okay Aiden.“Ang hirap ng sitwasyon ngayon ni mommy, anak.” She caressed her daughter’s hair. “One’s happiness will be someone’s doom.”Bakit ganon? Bakit palaging mayroong kapalit? Hindi ba pwedeng kahit i
“Sigurado ka na ba sa desisyon mo?” tanong ni Kenji sa kanya habang nakatitig sa anak niya na ngayon ay busy sa panonood ng palabas sa iPad nito.“Hindi ko alam,” she whispered. “I’m scared.”“Ano bang kinakatakot mo?”“What if Aiden takes her away from me? What if he decided to expose my daughter into danger? What if—”Agad na hinawakan ni Kenji ang kanyang braso at pinisil ang kanyang kamay. “Calm down. You’re starting to panic.”Anong starting to panic? Kanina pa siya nagpa-panic. Hindi niya alam kung ano ang kanyang gagawin. Gusto niyang itakbo palayo si Miracle ngunit alam niyang masusundan pa rin silang dalawa ni Aiden. And that man… sobrang tuso nito. Alam na alam nito kung saan sila hahanapin.She bit her lower lip and looked at her daughter. Hindi niya pinapunta ngayon ang kanyang lolo at lola dahil ito ang araw na binigay sa kanya ni Aiden na ipakilala kay Miracle bilang ama nito.“Hindi ko na alam ang gagawin ko,” mahinang usal niya.“I think Aiden deserves to be known as h
HINDI maipaliwanag ni Aiden ang kabang nararamdaman habang kaharap ngayon ang kanyang anak. Anak. It feels surreal to hear those words and calling someone like that. And now, looking at the girl in front of him, hindi na niya mapigilan ang pamumuo ng luh sa kanyang mga mata.“Daddy?” tanong nito habang nakatingin sa kanya. “You’re my daddy?”Halos pigilan na ni Aiden ang kanyang hininga habang nakatingin dito. Hindi na siya kailangang magduda pa. Alam niyang mayroong koneksyon sa kanilang dalawa ng bata.And he’s right. There really is a connection. Dahil anak niya ito. His own flesh and blood.Kahit nanginginig ang kanyang mga tuhod ay dahan-dahan siyang lumapit sa kama na kinauupuan nito, habang ang bata naman ay nakakunot ang noo habang nakatingin sa kanya. Mukhang nagtataka. Dahan-dahan siyang umupo sa kama at ngumiti rito. Hindi niya alam kung ano ang kanyang dapat na sabihin. He’s lost for freaking words. Parang ‘yung pagiging tigre niya sa ibang tao ay walang epekto kung sa p
“NABABALIW ka na ba?” Hindi niya mapigilang magtaas ng boses habang kausap ito. “You know we can’t live with you. Pinapaasa mo lang ang bata!”“Hindi ko siya pinapaasa. I am true to my words. You are living with me, whether you like it or not.”Umiling siya rito at kinunutan ito ng noo. “You’re gone mad.”Kumunot din ang noo nito sa kanya. “I am not mad, Bliss. I’ll get mad kung hindi mo susundin ang gusto ko.”Nandito sila sa labas ng hospital. Si Kenji muna ang nagbabantay sa kanyang anak ngayon habang kinakausap niya ngayon si Aiden. Hindi pwede ang gusto nitong mangyari.“Balak mo bang kaladkarin ang anak ko sa magulo mong mundo?!” Inis siyang napahilamos sa sariling mukha at humugot ng malalim na hininga. “Aiden, please. Matuto ka namang makuntento. Pinakilala ko na ang anak ko sa ‘yo.”“Anak mo? Anak mo lang? She’s also my daughter, Bliss. Anak ko rin siya. Dugo ko ang nananalaytay sa kanya. What do you want? Gusto mong iparating pa ito sa korte? I’m up to that.”Hindi siya maka
“TAMA NGA ang sabi nila,” anito. “Baliw ka na nga.”Sinamaan niya na lang ng tingin ang kanyang kaibigan na ngayon ay nakatingin sa kaibigan na ngayon ay mayroong babaeng nakakandong dito. Tumawa lamang ito nang mapansin ang matalim niyang tingin dito.“Shut the fuck up,” asik niya rito.“What?” Mahina itong natawa. “I’m just telling you what kind of stupid you are right now.”Bumaling ang kaibigan sa tauhan nilang nakatayo lamang sa kanilang likuran at mayroong binulong. Ang mga sumunod na pangyayari ay inasahan na niya. Kinuha ng lalaki ang babaeng nakakandong dito at nilabas sa silid kung nasaan sila ngayon. Muli siyang nagsalin ng alak sa kanyang baso. Masyadong maraming tumatakbo sa kanyang utak ngayon. And he wanted liquor to calm all his nerves down. Hindi niya pa rin maiarok sa kanyang isipan ang katotohanang mayroon siyang anak.“I can’t believe you’re setting aside your first family for the sake of the woman who is the daughter of our mission,” anito. “Nakakabaliw talaga an
“MOMMY, daddy was so kind and handsome!” anas ng kanyang anak habang nag-aayos sila ng kanilang gamit.Ngayong araw sila makakalabas ng hospital. Okay na rin naman ang mga vital signs ng kanyang anak. Ngunit mahigpit na pinagbabawal ng mga doktor sa kanila ang paggiging magalaw ng bata. Kaya naman ay pansamantala muna siyang magwo-work from home para pagtuonan ng pansin ang kanyang anak.Lumapit sa kanya si Pia at ngumiti. Binigay nito sa kanya ang isang resibo. “I already paid for the little girl’s bills.”“Thanks, Pia.” Tipid siyang ngumiti rito. “Can you take this to the car, please?”Walang angal namang tinanggap ni Pia ang kanyang binigay ritong bag at lumabas na ng silid. Bumaling siya sa kanyang anak na ngayon ay sobrang behave. Nakaupo na lamang sa kama. Kung wala pa siguro itong sugat, paniguradong nagtatalon na ito sa kama.She caressed her daughter’s face. “Do you like him?”“Yes!” agad nitong sagot at pumalakpak pa. “I think he’s the best daddy. And I can’t wait to see him
HINDI ALAM NI Bliss kung ano ang kanyang sasabihin. Her mother standing in front of her felt surreal. She doesn’t even know what to say. Naging blanko ang kanyang isipan sa kung ano man ang kanyang dapat na sabihin sa kanyang ina.“M-mommy,” she uttered.“Anak…” Lumapit ito sa kanya at nagulat siya nang yakapin siya nito. “I miss you! Akala ko ay hindi na kita makikita.”She was unmoving. Nagdadalawang isip siyang sagutin ang yakap nito. But in the end, Bliss decided to accept her mother’s hug. Mukhang hindi pa naman siguro nakakaalam ang kanyang mommy na nakakaalala na siya.Rinig niya ang paghugot ng malalim na hininga ng kanyang ina saka ito kumalas sa yakap. Marcella caressed her cheeks, staring at her face like it’s some kind of precious gem she wanted to treasure forever.Hindi maipagkakaila ni Bliss ang nararadaman pangungulila sa kanyang ina. She bit her lower lip and stared back. Hindi niya alam kung ano ang kanang dapat sabihin dito.“I thought I lost you,” anito. “Nang maka
Bliss was busy fixing her things. Alam niyang nagmamasid ang kanyang lola sa kanya ngunit hindi niya na lang ito pinapansin. Buo na ang kanyang desisyon na pansamantala munang umalis dito.Well, this is not her originally decision. It was a suggestion from her grandmother. Na mas mabuti raw muna na lumayo muna siya sa lugar na ito. As much as she wanted to stay here and be with her grandparents, she have to fix her family first. Aayusin niya muna ang magulo niyang pamilya na naging magulo lamang dahil sa kanya.“Let me.”Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang lola nang magsalita ito. Kinuha ng matanda mula sa kanyang pagkakahawak ang kanyang mga damit at ito na mismo ang nag-ayos sa kanyang mga damit sa loob ng bagahe.She bit her lower lip and watched her grandma. Panay ang pagpasok nito ng damit sa kanyang bagahe, ngunit hindi nakaligtas sa kanyang paningin ang pasimple nitong pagpunas sa mga mata na para bang nagpipigil ito ng luha.Bliss frowned and held her grandmother’s arm
SUMILIP ang kanyang anak sa bintana sa hindi niya mabilang na pagkakataon. Obviously waiting for her mother. At sa totoo lang ay nakakaramdam na siya ng awa para sa kanyang anak. Well, kahit naman siya mismo ay naghihintay rin sa pagdating ni Bliss. Hindi lang gate ang kanyang tinitignan, pati na rin ang kanyang phone; nagbabakasakaling tumawag ang dilag.Kasalukuyan silang na sa sala ng bahay. Guards are outside of his house and outside his door. They need him to be more protective of the gem he is hiding under his roof. Hindi niya alam kung ano ang magiging susunod na hakbang ni Marcella, kaya’t kailangan niyan maging handa sa lahat ng pagkakataon.He pulled out the treasure that Bliss handed him yesterday. Hanggang ngayon ay naguguluhan pa rin siya sa kung para saan ito at kung bakit ito binigay ni Bliss. Ang sinabi nitong ito ang hinahanap niya ang siyang lalong nagpapalito sa kanyang isipan.Sabay silang napatingin ni Miracle sa pinto nang mayroong pumasok dito. Ngunit agad din b
“What do you mean, Grandpa? Mommy knew I have a daughter?”Her question made her grandfather still. Kumunot ang noo nito. “You can remember now?”Gusto niyang magsinungaling. But she’s here for the truth. She wants the truth. Kaya’t walang lugar ang pagsisinungaling ngayon. Walang patutunguhan kung magsisinungaling siya. It won’t bring her any good right now. Napahugot na lamang siya ng malalim na hininga at mariing kinagat ang ibabang labi.Bliss nodded her head and smiled. “Yes, grandpa. I can now remember everything. Lahat ay naalala ko na. Hindi ko alam kung paano, but what’s more important right now is I can remember everything.”“Since when?”Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at bumungad sa kanya ang kanyang lola na ngayon ay titig na titig sa kanya. Galing itong kusina at mayroong dalang tasa ng kape. She bit her lower lip. Her grandmother’s face is telling her she’s really serious. Hindi niya tuloy maiwasang makaramdam ng kaba rito.“Two days ago,” she answered and
KATULAD nga ng kanyang sinabi, hinatid siya ng binata pabalik sa syudad. Pansin niya ang kanina pang aligagang ekspresyon nito sa mukha ngunit hindi niya na lang pinansin. Habang ang anak niya naman ay ayaw pa sanang pumayag na umuwi. Seems like Miracle love staying in that place.Well, kahit sino naman siguro ay gustong manatili sa lugar na ‘yon. The ambiance is very calming and relaxing. Kaya’t kung mabibigyan man ng pagkakataon na mamuhay sila ng payapa, she would always choose to be in a countryside. Mas payapa ang buhay at malayo sa magulong mundo.“Mommy, are you leaving me again?” tanong ng bata sa kanya nang makapasok sila sa elevator na maghahatid sa kanila sa ground floor.Gamit nila ang private chopper na pagmamay-ari ni Aiden para makabalik sila sa sentro ng London. Nag-landing ito sa private building in Aiden and right now, they’re inside the elevator.Bumaling siya sa kanyang anak at tipid itong nginitian. Dumukwang siya para pulutin ito at kargahin. She then kissed her
SUMIKAT NA ang haring araw ngunit hindi pa rin siya makatulog. She was just like that; crying the whole night and waiting for sun to rise. Hindi niya matanggap ang mga salitang kanyang narinig mula kay Aiden.Kasi ang totoo ay natatakot siya. She’s scared that he might be right in some way. No, not just in some way. Tama nga ito. Mayroon itong point. Ngunit mayroon siyang kailangang tanungin para maliwanagan ang kanyang isipan.Wala sa sarili siyang napatingin sa pinto nang bumukas ito. Agad siyang napatayo at Hilaw na ngumiti kay Aiden. Hilaw siyang ngumiti rito at humakbang palapit. But to her surprise, hindi siya pinansin ni Aiden.Sa halip ay dumiretso ito sa kitchen area. Sinundan niya na lang ito ng tingin. Tulog pa rin ang kanilang anak. Kung normal lang sana ang sitwasyon ngayon, she would be making breakfast right now.“Aiden,” she called.“I am not in the mood for another session of argument this morning,” sagot nito at binuksan ang fridge.“No, not that.” Humugot siya ng ma
SHE SOFTLY caressed her daughter’s hair. After their conversation a while back, nakaramdam ito ng antok kaya naman ay tinabihan na niya ito sa kama para matulog. The clock is ticking three in the morning. Hindi siya makatulog. Hindi pa rin maalis sa kanyang isipan ang mga napag-usapan nila ng kanyang anak kanina.It was like something hit her the moment she heard her daughter’s wish; to have a happy family. At first, she didn’t really pay attention to having a happy family life. Ang mahalaga sa kanya ay ang mabuo ang pamilya.Because that is how it goes, right? Kapag nakompleto na ang kanilang pamilya, susunod na ang lahat, ‘di ba?Ngunit ngayon lang sumagi sa kanyang isipan na hindi porket kompleto ang pamilya ay talagang masaya na. Yes, Aiden confessed that he loves her. Hindi niya pa nga ‘yon tuluyang maproseso sa kanyang isipan. But well, ilagay natin sa sitwasyon na ganon na nga. Aiden loves her and she… she might have a little feelings for him. But then again, what?Kapag ba nag
Hindi maipaliwanag ni Bliss ang puwang sa kanyang dibdib habang nakatingin sa kawalan. She doesn’t know what to do right now. Blanko ang kanyang utak at hindi niya alam kung saan siya magsisimula. Her mind is refusing to believe Aiden, but her heart is telling her that he’s telling her the truth.And just like a math problem being solved, parang nagkakaroon na siya ng ideya kung bakit siya kinuha ng kanyang Lolo at lola mula sa kanyang mommy. Sumapi rin sa kanyang isipan ang sinabi ng kanyang Lolo noon.She and her mother are not moving in the same world. Hindi magkatugma ang mundong kanilang ginagalawan. At first, hindi niya ito masyadong binibigyan pansin. And now, it’s all trying to make it sense.“Mommy, are you alright?”Mabilis na pinunasan ni Bliss ang luha sa kanyang mga pisngi at humugot ng malalim na hininga. Clearing her throat, she turned her head to look at her daughter and smiled. “Baby…”Inalalayan niya itong tumabi sa kanya ng upo. Hinaplos niya ang buhok nito at tinan
HINDI NIYA alam kung ano ang kanyang dapat na isagot ni Aiden. Rinig na rinig niya ang mabilis na pagtibok ng kanyang dibdib. She was lost for words. Gusto niyang tumawa at hintayin itong sabihin na nagbibiro lamang ito.But no. The sweats forming on his forehead, the veins on his neck, the trembling of his hands, and the way he chased his breath, she knew it wasn’t a joke at all. He was dead serious about it.Mahina siyang napailing. And with all her strength, she did her best to find her voice and said, “You can’t. You can’t love me.”Nanubig ang kanyang mga mata. Her hear is rejoicing but her mind is telling her this is not how it should be. Hindi dapat ganito ang kanyang nararamdaman para sa binata. She’s torn between being happy or regretting everything.Umiiling siya. But Aiden held her arm, making her look at him. He cupped her cheeks and wiped the tears away. “Hush now.”“Hindi mo ako pwedeng mahalin, Aiden.” Her voice is trembling. Napipiyok na siya ngunit pinapatibay niya an