Kinabukasan ay kainakailangang umuwi ni Bliss para makapagbihis, at dahil na rin ay pinapauwi na siya ng kanyang lola para makapagpahinga. Kahit na gusto niyang magbantay bente-kwatro oras sa tabi ng kanyang anak, alam niyang hindi papayag sa kanya ang kanyang lola.“Oh, you’re home,” usal ng kanyang lolo nang makapasok siya sa loob ng bahay.“Hey, grandpa.” Lumapit siya rito at nakipagbeso-beso. “I’m I had to go straight to the hospital after arriving in London. I have to see Miracle.”Ngumiti ito sa kanya at tumango. “It’s fine. I understand. I was once a parent like you.”Mabait naman ang kanyang lolo at lola. Ang hindi niya lamang maintindihan ay kung bakit galit na galit ito sa kanyang ina. And hearing about her mother, they would just scoff. Wala naman silang sinasabi kung bakit. They’re just being like that.“Thank you, grandpa. Have you had your breakfast?” she asked and sat on the couch.“I just did. I thought you won’t be home until five o’clock tonight.” Mahina itong natawa
“W-what?” Nanlalaki ang kanyang mga mata habang nakatingin dito. “Nababaliw ka na ba?”Hindi siya nagsalita. Nanatili lang itong nakatitig sa kalsada na hindi umiimik. She’s waiting for him to say it was just a joke. That he’s just kidding and he’s not fooling around. Ngunit wala. It looks like he’s dead serious about it.She bit her lower lip and looked outside the window.“Drive slowly, please. The road is slippery.”Ayaw niya pang mamatay. Gusto niya pang bigyan ng magandang buhay ang kanyang anak. Gusto niya pang makasama ito nang matagal. Car crash is the last thing she wanted to experience.Mukhang nakinig naman sa kanya si Aiden dahil naramdaman niya ang unti-unting pagbagal ng takbo ng sasakyan nito. Nilingon niya ito at pansin niya ang mahigpit na pagkakahawak nito sa manebela ng sasakyan.Hindi ito nakatingin sa kanya ngunit ramdam niya ang tulis ng tingin nito sa kalsada sa kanilang harapan.“Aiden,” buong tapang niyang pagtawag sa pangalan nito. “Can you at least explain t
–Mommy?”Hindi maipaliwanag ni Aiden ang kaba na kanyang nararamdaman ngayon nang marinig ang tinig na ‘yon. Pumasok si Bliss sa loob ng silid at nilakihan ang pagkakabukas ng pinto. Nang mapansin nitong hindi pa siya pumapasok ay nilingon siya nito.“Uhm, come in…”Doon pa lamang siya napakurap-kurap. He took a very deep breath and walked inside the room with his heart beating erratically, almost unsynchronized. Si Bliss na mismo ang nagsarado ng pinto at wala sa sariling dumapo ang kanyang paningin sa batang nakaupo sa kama.Mayroong itong cast sa dibdib at nakakunot noo rin itong nakatingin sa kanya. Mas lalo lamang bumilis ang tibok ng kanyang dibdib nang makita ang hitsura ng bata. Mayroon man silang distansya ay kitang-kita na niya ang hitsura ng bata.And she looks… she looks exactly like Bliss. And even the hair looks exactly just the same with Bliss. Hindi maipagkakaila ang katotohanang anak ito ni Bliss. But the eyes…“Who are you?”Yan ang unang tanong na bumungad sa kanya
HINDI MAPAKALI si Bliss habang ginigiya ang kanyang lola sa pagpapa-check up. Hindi siya komportable sa katotohanang iniwan niya ang kanyang kay Aiden. Well, basically, anak naman ‘yon ni Aiden. Ngunit hindi ‘yon alam ng binata! Aiden doesn’t know it was his daughter too! And the idea itself makes her very uncomfortable.Napatingin siya sa kanyang lola nang tumikhim ito.“You didn’t have to go this far as to taking me to the emergency room. I was just dizzy because I didn’t have a proper sleep,” usal nito. Parangn nagrereklamo pa.Mahina siyang napailing sa sinabi nito. “Well, grandma, the doctors said it’s not just because you lack of sleep. You have a high blood pressure.”Umismid ito. “It’s just a high blood pressure. What could possibly happen?”Bliss squatted on the ground to level her grandmother’s height and smiled. “What could happen? Grandpa will get worried about you. And you know he’s going to worry about you more than he worries about himself.”Sa kanyang sinabi ay napahug
NAABUTAN ni Bliss si Aiden na hinihimas ang buhok ng bata. The light in the room was dim. Kaya naman ay hindi niya maaninag kung natutulog ba ngayon ang bata. But the room is quiet, looks like the little girl is already asleep.“Now you tell me he’s not the father of my baby,” mahinang usal ng kanyang lola.Agad nag-angat ng tingin si Aiden nang marinig ang kanilang munting tinig. Lumingon ito sa kanila at agad itong napatayo. Muli niyang tinulak pabukas ang pinto at tinulak papasok sa loob ang wheelchair ng kanyang lola.She turned on the lights and saw Aiden stood. Lumapit ito sa kanila na mayroong ngiti sa labi. “How was she?”Nagbaba ito ng tingin sa lola niyang ngayon ay nakasakay sa wheelchair na kanyang tulak-tulak. She bit her lower lip and forced a smile. “She’s fine now. It was just a sudden increase of her blood pressure. But she’s all good now.”“Who are you?” diretsong tanong ng kanyang lola.Agad siyang naalarma nang dahan-dahan itong tumayo. Mabilis niya itong dinaluhan
TAHIMIK na nagmamasid si Bliss sa paligid. Hindi niya maipaliwanag ang kabang nararamdaman. This is the second day that Aiden didn’t show up. Paulit-ulit siyang kinukulit ng kanyang anak tungkol sa binata ngunit hindi niya ito magawang sagutin.Ngunit ano ba ang kanyang isasagot dito? Na babalik si Aiden? Na kung papayag siya sa gusto nito ay araw-araw na niya itong makikita.“Mommy,” tawag atensyon sa kanya ng kanyang anak.Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin dito at kinunutan ito ng noo. “What is it, anak?”Nagtaka siya nang mayroon itong tinuro sa labas ng pinto. Well, the door was basically closed. Ngunit kung makaturo ito ay parang mayroon itong taong tinuturo sa labas ng pinto.“What is that man doing outside?” she asked.“Who?” Bliss frowned even more. “Are you seeing something I can’t see, baby?”“I can sense him… even if he’s outsite,” usal nito at nag-angat ng tingin sa kanya. “And I feel so heavy, mommy. He’s a bad guy.”Hindi nakapagsalita si Bliss ngunit nakakaramda
“Want some cigarettes?”Pinakita sa kanya ni Bridgette ang dala nitong dalwang pakete ng sigarilyo. Umiling siya sa offer nito. Nandito siya ngayon sa pribado nitong opisina rito sa London. Sila lamang dalawa ang nandito at medyo dim pa ang ilaw ng paligid.Mahinang natawa sa kanya ang dalaw. “What’s in a rush to meet me, Ivanov? Do you wanna fvck?”He rolled his eyes. Hinugot niya muna ang isang maliit na transparent zipper pouch. Nilapag niya ito sa mesang na sa kanilang harapan at tinulak ito patungo kay Bridgette na nakaupo sa kaharap niyang couch.Pansin niya ang pag-angat ng kilay nito at kinuha ang kanyang binigay rito.“What the hell is this?” nakataas kilay nitong tanong. “A fvcking pubic hair?”Doon na siya natawa at umiling. “That’s not a freaking pubic hair. It’s someone’s hair.”Napahalakhak nang malakas si Bridgette habang hawak ito. “Damn. Why the hell would you freaking cut someone’s hair this small? Kaunti lang ba ang buhok ng pinagkunan mo nito? And, hey. What am I g
TAHIMIK NA pinapanood ni Bliss ang anak niyang si Miracle na ngayon ay kasamang naglalaro ang lolo niya. Sumama na ito ngayon dahil nag-alala ito kahapon sa kanyang lola. And to be honest, she appreciates that kind of behavior from her grandparents.Nawa’y makahanap din siya ng ganyang klaseng pagmamahal.“Grandma,” tawag atensyon niya sa kanyang lola. “I have something to ask.”“If it’s about that man, then don’t bother asking. I won’t answer you anyway.”Napangiwi siya sa sagot nito. Ganoon ba talaga siya kahalata para malaman agad nito ang kanyang pakay kahit na hindi pa man niya binubuka ang kanyang bibig? Hindi niya mapigilang humugot ng malalim na hininga at hinilot ang sintido.“But, Grandma…” Lumapit siya rito. “I want to know. I want to know the things you knew about him.”Hindi umimik ang matanda. Sa halip ay naghiwa ito ng isang apple at binigay sa kanya ang kalahati. Nagtataka niya naman itong tinanggap at tinignan. She looked at her grandmother, frowning.Ngunit walang sa
HINDI ALAM NI Bliss kung ano ang kanyang sasabihin. Her mother standing in front of her felt surreal. She doesn’t even know what to say. Naging blanko ang kanyang isipan sa kung ano man ang kanyang dapat na sabihin sa kanyang ina.“M-mommy,” she uttered.“Anak…” Lumapit ito sa kanya at nagulat siya nang yakapin siya nito. “I miss you! Akala ko ay hindi na kita makikita.”She was unmoving. Nagdadalawang isip siyang sagutin ang yakap nito. But in the end, Bliss decided to accept her mother’s hug. Mukhang hindi pa naman siguro nakakaalam ang kanyang mommy na nakakaalala na siya.Rinig niya ang paghugot ng malalim na hininga ng kanyang ina saka ito kumalas sa yakap. Marcella caressed her cheeks, staring at her face like it’s some kind of precious gem she wanted to treasure forever.Hindi maipagkakaila ni Bliss ang nararadaman pangungulila sa kanyang ina. She bit her lower lip and stared back. Hindi niya alam kung ano ang kanang dapat sabihin dito.“I thought I lost you,” anito. “Nang maka
Bliss was busy fixing her things. Alam niyang nagmamasid ang kanyang lola sa kanya ngunit hindi niya na lang ito pinapansin. Buo na ang kanyang desisyon na pansamantala munang umalis dito.Well, this is not her originally decision. It was a suggestion from her grandmother. Na mas mabuti raw muna na lumayo muna siya sa lugar na ito. As much as she wanted to stay here and be with her grandparents, she have to fix her family first. Aayusin niya muna ang magulo niyang pamilya na naging magulo lamang dahil sa kanya.“Let me.”Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang lola nang magsalita ito. Kinuha ng matanda mula sa kanyang pagkakahawak ang kanyang mga damit at ito na mismo ang nag-ayos sa kanyang mga damit sa loob ng bagahe.She bit her lower lip and watched her grandma. Panay ang pagpasok nito ng damit sa kanyang bagahe, ngunit hindi nakaligtas sa kanyang paningin ang pasimple nitong pagpunas sa mga mata na para bang nagpipigil ito ng luha.Bliss frowned and held her grandmother’s arm
SUMILIP ang kanyang anak sa bintana sa hindi niya mabilang na pagkakataon. Obviously waiting for her mother. At sa totoo lang ay nakakaramdam na siya ng awa para sa kanyang anak. Well, kahit naman siya mismo ay naghihintay rin sa pagdating ni Bliss. Hindi lang gate ang kanyang tinitignan, pati na rin ang kanyang phone; nagbabakasakaling tumawag ang dilag.Kasalukuyan silang na sa sala ng bahay. Guards are outside of his house and outside his door. They need him to be more protective of the gem he is hiding under his roof. Hindi niya alam kung ano ang magiging susunod na hakbang ni Marcella, kaya’t kailangan niyan maging handa sa lahat ng pagkakataon.He pulled out the treasure that Bliss handed him yesterday. Hanggang ngayon ay naguguluhan pa rin siya sa kung para saan ito at kung bakit ito binigay ni Bliss. Ang sinabi nitong ito ang hinahanap niya ang siyang lalong nagpapalito sa kanyang isipan.Sabay silang napatingin ni Miracle sa pinto nang mayroong pumasok dito. Ngunit agad din b
“What do you mean, Grandpa? Mommy knew I have a daughter?”Her question made her grandfather still. Kumunot ang noo nito. “You can remember now?”Gusto niyang magsinungaling. But she’s here for the truth. She wants the truth. Kaya’t walang lugar ang pagsisinungaling ngayon. Walang patutunguhan kung magsisinungaling siya. It won’t bring her any good right now. Napahugot na lamang siya ng malalim na hininga at mariing kinagat ang ibabang labi.Bliss nodded her head and smiled. “Yes, grandpa. I can now remember everything. Lahat ay naalala ko na. Hindi ko alam kung paano, but what’s more important right now is I can remember everything.”“Since when?”Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at bumungad sa kanya ang kanyang lola na ngayon ay titig na titig sa kanya. Galing itong kusina at mayroong dalang tasa ng kape. She bit her lower lip. Her grandmother’s face is telling her she’s really serious. Hindi niya tuloy maiwasang makaramdam ng kaba rito.“Two days ago,” she answered and
KATULAD nga ng kanyang sinabi, hinatid siya ng binata pabalik sa syudad. Pansin niya ang kanina pang aligagang ekspresyon nito sa mukha ngunit hindi niya na lang pinansin. Habang ang anak niya naman ay ayaw pa sanang pumayag na umuwi. Seems like Miracle love staying in that place.Well, kahit sino naman siguro ay gustong manatili sa lugar na ‘yon. The ambiance is very calming and relaxing. Kaya’t kung mabibigyan man ng pagkakataon na mamuhay sila ng payapa, she would always choose to be in a countryside. Mas payapa ang buhay at malayo sa magulong mundo.“Mommy, are you leaving me again?” tanong ng bata sa kanya nang makapasok sila sa elevator na maghahatid sa kanila sa ground floor.Gamit nila ang private chopper na pagmamay-ari ni Aiden para makabalik sila sa sentro ng London. Nag-landing ito sa private building in Aiden and right now, they’re inside the elevator.Bumaling siya sa kanyang anak at tipid itong nginitian. Dumukwang siya para pulutin ito at kargahin. She then kissed her
SUMIKAT NA ang haring araw ngunit hindi pa rin siya makatulog. She was just like that; crying the whole night and waiting for sun to rise. Hindi niya matanggap ang mga salitang kanyang narinig mula kay Aiden.Kasi ang totoo ay natatakot siya. She’s scared that he might be right in some way. No, not just in some way. Tama nga ito. Mayroon itong point. Ngunit mayroon siyang kailangang tanungin para maliwanagan ang kanyang isipan.Wala sa sarili siyang napatingin sa pinto nang bumukas ito. Agad siyang napatayo at Hilaw na ngumiti kay Aiden. Hilaw siyang ngumiti rito at humakbang palapit. But to her surprise, hindi siya pinansin ni Aiden.Sa halip ay dumiretso ito sa kitchen area. Sinundan niya na lang ito ng tingin. Tulog pa rin ang kanilang anak. Kung normal lang sana ang sitwasyon ngayon, she would be making breakfast right now.“Aiden,” she called.“I am not in the mood for another session of argument this morning,” sagot nito at binuksan ang fridge.“No, not that.” Humugot siya ng ma
SHE SOFTLY caressed her daughter’s hair. After their conversation a while back, nakaramdam ito ng antok kaya naman ay tinabihan na niya ito sa kama para matulog. The clock is ticking three in the morning. Hindi siya makatulog. Hindi pa rin maalis sa kanyang isipan ang mga napag-usapan nila ng kanyang anak kanina.It was like something hit her the moment she heard her daughter’s wish; to have a happy family. At first, she didn’t really pay attention to having a happy family life. Ang mahalaga sa kanya ay ang mabuo ang pamilya.Because that is how it goes, right? Kapag nakompleto na ang kanilang pamilya, susunod na ang lahat, ‘di ba?Ngunit ngayon lang sumagi sa kanyang isipan na hindi porket kompleto ang pamilya ay talagang masaya na. Yes, Aiden confessed that he loves her. Hindi niya pa nga ‘yon tuluyang maproseso sa kanyang isipan. But well, ilagay natin sa sitwasyon na ganon na nga. Aiden loves her and she… she might have a little feelings for him. But then again, what?Kapag ba nag
Hindi maipaliwanag ni Bliss ang puwang sa kanyang dibdib habang nakatingin sa kawalan. She doesn’t know what to do right now. Blanko ang kanyang utak at hindi niya alam kung saan siya magsisimula. Her mind is refusing to believe Aiden, but her heart is telling her that he’s telling her the truth.And just like a math problem being solved, parang nagkakaroon na siya ng ideya kung bakit siya kinuha ng kanyang Lolo at lola mula sa kanyang mommy. Sumapi rin sa kanyang isipan ang sinabi ng kanyang Lolo noon.She and her mother are not moving in the same world. Hindi magkatugma ang mundong kanilang ginagalawan. At first, hindi niya ito masyadong binibigyan pansin. And now, it’s all trying to make it sense.“Mommy, are you alright?”Mabilis na pinunasan ni Bliss ang luha sa kanyang mga pisngi at humugot ng malalim na hininga. Clearing her throat, she turned her head to look at her daughter and smiled. “Baby…”Inalalayan niya itong tumabi sa kanya ng upo. Hinaplos niya ang buhok nito at tinan
HINDI NIYA alam kung ano ang kanyang dapat na isagot ni Aiden. Rinig na rinig niya ang mabilis na pagtibok ng kanyang dibdib. She was lost for words. Gusto niyang tumawa at hintayin itong sabihin na nagbibiro lamang ito.But no. The sweats forming on his forehead, the veins on his neck, the trembling of his hands, and the way he chased his breath, she knew it wasn’t a joke at all. He was dead serious about it.Mahina siyang napailing. And with all her strength, she did her best to find her voice and said, “You can’t. You can’t love me.”Nanubig ang kanyang mga mata. Her hear is rejoicing but her mind is telling her this is not how it should be. Hindi dapat ganito ang kanyang nararamdaman para sa binata. She’s torn between being happy or regretting everything.Umiiling siya. But Aiden held her arm, making her look at him. He cupped her cheeks and wiped the tears away. “Hush now.”“Hindi mo ako pwedeng mahalin, Aiden.” Her voice is trembling. Napipiyok na siya ngunit pinapatibay niya an