“Next angle, please,” anang photographer na kinuha ng kanyang mommy.Lumapit ang isang lalaki sa kaila upang turuan ang kanyang mommy sa susunod na position sa pagkuha ng litrato. Mukhang pinaghahandaan talaga ito ng kanyang ina. Paano ba naman, nag-hire ng professional model para turuan sila sa kung ano ang magandang position at anggulo na gagawin.She bit her lower lip. Sinabihan muna siya ng lalaki na gumilid muna saglit dahil mas priority nil ngayong kunan ng litrato ang kanyang ina. Tahimik naman siyang sumunod sa sinabi nito.Hindi lang sila ang nandito. Nandito rin ang ibang bridesmaid at isa pang maid of honor ng kanyang ina. Actually, hindi siya kabilang sa mga maid of honors katulad ng nais ng kanyang ina noon. Pinagawan lang siya ng sariling gown dahil siya ang makakasama ng kanyang ina sa paglalakad mula sa pinto hanggang sa pag-abot ng kamay nito kay Aiden.“Ang ganda mo pala talaga in person.”Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at bumungad sa kanya ang isang d
Tahimik lamang na nagmamasid si Aiden. Everyone seems to be enjoying the photoshoot. Laughing and talking to each other as the camera flashes, capturing that moment. Ngunit mas nakatuon ang kanyang atensyon sa dalagang tahimik laman na nakamasid din sa kanyang ina.Sa lahat nga babaeng nandito, only Bliss is the one who is silently roaming her eyes all over the place. Mukhang katulad niya, nagmamasid lang din ito. Tapos na silang mag-pictorial, kasama ang kanyang mga groomsmen na katulad niya ay halos hindi rin maipinta ang mga mukha.“Dahan-dahan sa pagtitig sa chikanang na sa harap mo, Aiden. Baka matunaw ‘yan.”Hindi niya na pa kailangang lumingon para tignan kung sino ang siraulong walang filter ang bibig. Naramdaman niya ang pagtabi nito sa kanya at tinanaw din ang dalagang kanyang tinatanaw din ngayon.Mahinang umigting ang kanyang panga dahil ramdam niya ang panunukso sa kanya ng kaibigan. He bit his lower lip and sighed. Hindi niya alam kung ano ang kanyang sasabihin. Nanatili
Her lips parted. Gulat ang kanyang mga matang nakatingin dito. Nakakatitig lang din ito sa kanya na para bang naghihintay ito ng sagot. She bit her lower lip and sighed. Umiiwas siya rito ng tingin at humugot ng malalim na hininga.“You don’t have to sympathize with me, Aiden.” Umiling siya rito. “You can’t come with me. This is my business.”“No,” he firmly replied. “My decision is final. I am coming with you.”“Nahihibang ka na ba?” She looked at him—more like glared at him. “You understand that you can’t come with me, right? May kasal ka. Ano na lang ang iisipin ni mommy at sumama ka sa ‘kin? You’re not even… ugh! You’re not even a family to me! Hindi pa kayo kasal ni mommy. Hindi ka pwedeng sumama sa ‘kin.”“Booking a flight right now will only take you long, and it cost you much money than booking a regular flight,” he said. “And the flight back to London will take seventeen hours. Are you still going to decline me coming with you?”Saglit siyang natahimik. May point si Aiden. Al
Kulang na lang ay tumalon si Bliss sa eroplanong kanyang sinasakyan nang matanaw na niya ang buong kabuoan ng London mula sa bintanang kanyang tinatanaw ngayon. She’s anxious. Gusto niyang i-off ang kanyang airplane mode para tawagan ang kanyang Lola ngunit hindi niya magawa.She bit her lower lip and stared at her phone screen kung saan naka-flash ang mukha ng kanyang anak na malawak ang kanyang ngiti sa kanyang tabi. Hindi na siya mapakali. Gusto na niya iotng makita. Pakiramdam niya ay mababaliw na siya kapag hindi niya makikita ang anak niya.At nang makalapag ang eroplano ay nagmamadali siyang bumaba. Pia was patiently waiting for her inside the airport. Nang matanaw siya nito ay agad itong ngumiti at kumaway.“How was your flight, Miss?” bungad nitong tanong at agad na kinuha ang kanyang dalang bagahe.“Exhausting,” she replied. “How is my daughter? Did you check up on her?”“I did,” sagot naman nito at nagsimula na silang maglakad. “And gladly, the bullet was removed before it
“Bliss…”“Kenji,” she chanted. Agad siyang napatayo habang hindi inaalis ang tingin dito. Napansin niya ring natigilan ang kanyang lola sa gilid. “W-why are you here?”Hindi sumagot si Kenji. Sa halip ay humarap ito sa kanyang lola at yumuko bilang pagbati. Humarap muna siya sa kanyang anak at hinaplos ang pisngi nito. “Mommy will be back, okay? I’ll talk to him first.”“Mommy, who is he?” tanong ng anak habang nakatingin kay Kenji na may halong pagtataka. “Is he my daddy?”Her eyes widened at her daughter’s question. Mabilis pa sa alas kwatro siyang umiling dito at hilaw na ngumiti. “No, baby. He’s not your daddy. Uhm, rest here first, okay? I’ll be quick.Bliss kissed her daughter’s forehead before making her way towards Kenji. Hinawakan niya ito sa pulso at hinila paalis ng pinto. She even closed the door to make sure they can’t hear them inside.Humugot ito ng malalim na hininga. “W-what was that?”“Why are you here?” tanong niya sa halip na sagutin ang tanong nito. “Are you follo
She’s having a hard time of thinking of words to say. Gulat lamang siyang nakatitig kay Aiden na para bang nakakita siya ng multo. At tila ba’y parang tinakasan siya ng sariling boses at naging blanko ang kanyang isipan habang nakatitig dito.‘Ano pang tinatayo-tayo mo riyan? Close the door before he could take a glimpse of your daughter inside the room!’ sulsol ng maliit na tinig sa kanyang isipan.Kung hindi pa umimik si Pia ay hindi siya magigising sa pagkatulala.“Uhm, I am going to leave you two some time alone,” ani ni Pia at nagmamadali itong pumasok sa loob ng elevator.Nang tuluyan nang makaalis si Pia ay napansin niya ang paghakbang sa kanya palapit ni Aiden. Mabilis pa sa alas kwatro niyang sinarado ang pinto kung saan pinapatulog ngayon ang kanyang anak ng yaya nito.“What are you doing here?” diretso niyang tanong.“Don’t overthink everything,” he said. “I came here for a business meeting.”Kumunot ang kanyang noo. Muli ay bumalik sa kanyang isipan ang mga sinabi ng kanya
Mabilis pa sa alas kwatrong napatakbo sa loob ng silid para tignan ang kanyang anak na humiyaw sa kanyang pangalan. She turned on the lights and immediately ran to her daughters side.“Mommy’s here. What happened? Are you hurt?” sunod-sunod niyang tanong sa kanyang anak habang nakahaplos sa pisngi nito.Agad na sumiksik ang kanyang anak sa gilid nito. Yumakap naman sa kanya ang kanyang anak at sumiksik ito sa kanyang kilikili. She immediately wrapped her arms around her baby, kissing her forehead.“What’s wrong?” malumanay niyang tanong dito habang magaang hinahaplos ang buhok nito. “Did you dream of something bad?”“I thought monsters took you away from me,” mahinang sagot nito. “They want to take you away from me, mommy. They want to steal you away from me, mommy.”She caressed her daughter’s hair. “Don’t worry. Mommy will not go anywhere, okay?”Nag-angat ng tingin ang kanyang anak sa kanyang sinabi. “Is that true? You’re not leaving for work again?”Walang pagdadalawang isip siyan
Kinabukasan ay kainakailangang umuwi ni Bliss para makapagbihis, at dahil na rin ay pinapauwi na siya ng kanyang lola para makapagpahinga. Kahit na gusto niyang magbantay bente-kwatro oras sa tabi ng kanyang anak, alam niyang hindi papayag sa kanya ang kanyang lola.“Oh, you’re home,” usal ng kanyang lolo nang makapasok siya sa loob ng bahay.“Hey, grandpa.” Lumapit siya rito at nakipagbeso-beso. “I’m I had to go straight to the hospital after arriving in London. I have to see Miracle.”Ngumiti ito sa kanya at tumango. “It’s fine. I understand. I was once a parent like you.”Mabait naman ang kanyang lolo at lola. Ang hindi niya lamang maintindihan ay kung bakit galit na galit ito sa kanyang ina. And hearing about her mother, they would just scoff. Wala naman silang sinasabi kung bakit. They’re just being like that.“Thank you, grandpa. Have you had your breakfast?” she asked and sat on the couch.“I just did. I thought you won’t be home until five o’clock tonight.” Mahina itong natawa
IT FEELS LIKE a dream; watching her daughter and Aiden running around and laughing. Pakiramdam niya ay nasa isang panaginip siya at ayaw na niyang magising pa. She can see pure happiness in her daughter’s face. Nakakataba ng puso.“Tag!” sigaw ng kanyang anak.Nandito sila ngayon sa tabi ng lake. Aiden put a camping chair for her and a picnic mat. Nakalapag doon ang kanilang mga pagkain. It was like a family bonding. May hawak din siyang camera na ngayon ay puno na yata ang storage kakakuha niya ng litrato.Mahina siyang natawa nang makita ang pagsimangot ni Aiden, ngunit hinabol naman nito ang bata.“Careful!” aniya nang makita kung gaano kabilis tumakbo ang kanyang anak.But her daughter just laughed. Kinunan niya ng litrato ang senaryong ‘yon at tinignan. A smile lifted her lips as she browse through the camera’s gallery. Nag-angat siya ng tingin sa dalawang taong dahilan ng ngiti sa kanyang labi.Pinanood niya ang mga itong maghabulan. Parehong walang sapin sa mga paa ang mga ito
PANAKA-NAKANG sumusulyap si Aiden sa hagdanan, naghihintay kay Bliss. Hindi pa rin bumababa ang kanyang anak na si Miracle. Sana lang ay nagpunta ito sa ina para kumbinsihin ito.Sa totoo lang ay hindi niya alam kung ano ang kanyang gagawin ngayon. He’s confused as hell. Natatakot siya para sa kapakanan ng kanyang pamilyang gusto niyang buohin. Nag-aalala siya na baka sa oras na makarating ito sa tenga ng kanyang ama ay pagbubuntunan nito si Bliss at Miracle.Tumingin siya sa hapag na puno ng pagkain. It was all for Bliss. And this was the reason why he knew he wanted to build this family. The moment he wanted to make breakfast for her in the morning, the moment he wanted to wake up next to her, the moment he wanted to take his daughter to school, and the moment he realized he couldn’t imagine himself with someone who is not Bliss.His phone suddenly vibrated. Agad niya naman itong hinila para tignan kung sino ang tumatawag. Nang makita niya ang pangalan ng kanyang kaibigan ay nagdala
Mabilis niyang pinunasan ang luha sa kanyang mga mata at umiwas ng tingin sa kanyang anak. She sniffed and calmed herself down before turning to her daughter. Medyo mataas ang kama kaya’t nahirapan ang kanyang anak sa pag-akyat.Binuka niya naman ang kanyang mga braso para i-welcome ang bata ng isang mahigpit na yakap. Agad naman itong tumabi sa kanya at niyakap siya. Pinikit niya naman ng kanyang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Dinama niya ang yakapan nilang dalawang mag-ina.It feels like she’s been parted from her daughter for too long. Well, basically, matagal naman talagang nawalay sa kanya ang kanyang anak, Ngunit mas lumala lamang ngayon dahil matagal niya itong naalala.“Mommy, stop crying. You’re making me sad,” rinig niyang bulong ng batang yakap-yakap siya sa beywang.Mariin niyang kinagat ang ibabang labi para pigilan ang sariling humagugol. She wanted to explain to her daughter how bad her situation is, ngunit ayaw niya namang malaman nito na sobrang komplikado
Rinig niya ang pagbubukas ng pinto ngunit hindi niya ito magawang lingunin. Ni hindi niya nga kaya ang magpanggap na tulog. She was just lying there, staring outside the window, scolding herself mentally for being such a stupid girl. Bakit ba masyado siyang nagpapaalipin sa tawag ng kanyang laman? Ngunit tawag ng laman pa ba ang tawag sa bagay na ‘yon kung puso na rin niya ang nagsasabi? She knew something was off from the very start, yet here she is, nagpapaalipin na naman.“Bliss…”It was Aiden’s voice. Kahit na hindi siya lumingon ay alam niyang ang binata ‘yon. Napahugot na lamang siya ng malalim na hininga at pinikit ang mga mata.“Your breakfast is ready,” rinig niyang usal nito.Hindi siya nagsalita. Nang maramdaman niya ang paglubog ng kama sa kanyang likuran ay alam na niyang umupo si Aiden. Ramdam niya ang paghaplos nito sa kanyang buhok dahilan para muli niyang maidilat ang kanyang mga mata.“You’re awake. You should eat your breakfast or else our daughter would be worrie
HINDI mapakali si Aiden habang nakatitig sa dilag na nakahiga ngayon sa kama. Hindi niya alam kung ano ang nangyari rito. Basta na lang siyang tumakbo patungo sa silid kahit na punong-puno ng icing at flour ang kanyang mukha.He was scared. Especially after hearing her small groans of pain. Pati rin ang kanyang anak ay nag-aalala rin sa ina nito. Sino ba naman kasi ang hindi, ‘di ba? Bliss’s face a while ago just told how painful she felt.“Daddy, what if mommy doesn’t wake up?” tanong ng kanyang anak at nag-angat ng tingin sa kanya. Doon niya napansin ang panunubig ng mga mata nito.Aiden shook his head. Umupo siya sa kama, sa tabi ng kanyang anak. Hinawakan niya ang kamay nito at tipid na ngumiti. “Everything will be fine. Your mother is going to wake up soon and she will remember you.”Bliss waking up is certain. And hindi niya lang sigurado ay kung makakaalala pa ba ito.Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang anak nang bigla nitong hawakan ang kanyang pisngi. Her cute little
CYDINE’s point of viewTAHIMIK niyang pinagmamasdan ang dalawa na ngayon ay nag-uusap sa may hardin. Mariing kinagat ni Cydine ang ibabang labi. There is this green monster inside his chest that makes him want to take her away from that man she’s with.Ngunit sino ba siya? Sino ba siya sa buhay nito? He’s just a friend. An old friend to be exact.Looking at Bliss’ face right now, sigurado siyang masaya ito. Kitang-kita niya ang mga emosyon na minsan na rin niyang naramdaman noon. It may sound cringe, but he adores her so much. Kaya nga mas nauna pa sila ni Liam noon sa location na binigay ni Zed sa kanila kaysa kay Aiden.He was actually waiting for her to remember him. Ngunit nabigo siya dahil doon. And because pursuing love is not his cup of tea, hindi niya na rin nilapitan pa ang dalaga noon para sabihan ito kung ano siya sa buhay nito noon.Kaya naman ganon na lang ang gulat na kanyang naramdaman nang makilala siya ni Bliss ngayon na mayroon siyang selective amnesia. And this is s
WALA SA sariling napayakap si Bliss sa kanyang sarili nang umihip ang malamig na hangin. Nandito sila sa porch ng bahay at ang tanging nagbibigay ng liwanag sa paligid ay ang ilaw na mula sa sinag ng buwan.This place feels so heavenly. It’s like she’s been here before. Is this what they called déjà vu?“What do you want us to talk about?” tanong niya na medyo nagdadalawang-isip. Bumaling siya sa binata at napansing nakatitig ito sa kawalan na tila ba nalulunod ito sa isang malalim na pag-iisip.Sa anggulong ‘yon, hindi niya maiwasang mapatitig sa hitsura nito. Kung sakali mang nabaliw siya kay Aiden noon, hindi niya masisisi ang sarili. This kind of face is to die for. Sobrang gwapo nito. Ang tangos ng ilong. And his eyes…His eyes makes her feel like she’s staring at a gem.“How are you feeling?” he asked.She bit her lower lip and looked away. Nakaramdam tuloy siya ng hiya nang lingunin siya ng binata. Nahuli siya nitong nakatitig dito! Agad siyang tumikhim. She tucked some strands
HINDI NATULOY ni Bliss ang kanyang pagsubo sa pagkain at nabaling ang tingin sa pinto. Doon niya nakita si Aiden na nakatayo. Nakakunot ang noo nito at nakatingin sa kanilang dalawa ni Cyd na para bang mayroon silang kasalanan.“You’re here,” ani Cyd. “Thought you’re not coming.”Napakunot naman ang kanyang noo. Akala niya ay hindi na ito darating. She already stopped hoping that he would come and be with them. Hindi pinansin ni Aiden si Cyd at sa halip ay dumiretso ito sa kanya. Before she could even react, Aiden pulled her to stand and wrapped his arms around her for a tight hug. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at tumingin kay Cyd na nakatitig lang din sa kanila. Mukhang kahit ito ay nagtataka rin sa behavior ni Aiden.She didn’t answer his hug, though. Hinayaan niya lang itong yakapin siya hanggang sa kumalas ito. Tumingin siya rito at napansin niya ang uncertainty sa mukha nito.“Are you okay?” tanong nito sa kanya.“Why are you here?” wala sa sarili niyang tanong. “I thou
MAGAANG HINAPLOS ni Bliss ang buhok ng kanyang anak habang payapa itong natutulog sa kama. Hindi niya lang ito sinassabi, but she’s trying to regain her memories by trying to remember what happened within that five years.A lot of things are still a mystery to her, and one of that is why… of all the years, bakit nang mga panahon pa nang sinilang niya ang kanyang anak.Malaki ang kanyang pagdududa dahil sa katotohanang ‘yon. Maybe she was really heartbroken, at nadamay lamang ang kanyang anak.“I’m sorry,” she whispered why caressing her daughter’s hair. “I didn’t mean to forget you, baby. I didn’t mean any of this. If only you knew how much I want to remember you. I want to treasure all the memories I have with you.”Isa sa mga kinakatakot niya ang mga sinabi ni Aiden sa kanya. Na baka tuluyan na niyang hindi maalala ang lahat ng kanyang kinalimutan. At kung sakaling mangyari ‘yon, isa ang mga alala nang mga panahong pinapanood niya ang mga unang beses ng kanyang anak.First crawl, fi