Nasa kalagitnaan ng pag-iisip si Sophia habang nakatingala sa balkonahe ng kaniyang kwarto. Kakatapos lamang niyang patulugin si Victoria sa mga oras na iyon. Nasa isipan pa rin niya ang guni-guni niya kanina habang naghuhugas siya ng plato.
Napabuntong-hininga na lamang siya habang hindi pa rin mawari ang anumang ibig sabihin n'on.
"Gabi na, hindi ka rin ba makatulog?" Nahimigan niya mula sa ibaba ng kaniyang balkonahe. Nakatingala ang pigura ni Manuel habang hawak ang baso na tila alak.
"H-hindi eh, ikaw rin ba?" Pabalik na sagot niya dito habang dumudukwang sa ibaba.
"Do you want my company? Samahan mo 'ko dito. Tulog na ba si Victoria?" Iyon ang ani ni Manuel habang nilalagok ang basong hawak-hawak niya.
"Wait, bababa ako." Si Sophia na noo'y agad namang tumalima at kinuha ang balabal na nasa kalapit na sampayan sa likod ng pinto.
Dahan-dahan niyang binuksan ang pintuan at tiningnan muna ang gawi ni Victoria na noo'y mahimbing pa rin na
"Help us! Ano ka ba Marcus!? Tulungan mo kami!" Sigaw pa ni Sophia na siyang rason upang tuluyang kumilos ito. Nakasimangot itong kinuha ang kapatid at inipalag sa isang banda. Inalalayan din ni Marcus si Sophia na noo'y agad na dinambahan si Manuel at nagsagawa ng CPR.Wala sa huwisyo ang kapatid nito na tanaw lamang ang pagsalba kay Manuel. Nakatiim-bagang lamang ito habang tanaw ang paglapat ng mga labi nila Manuel at Sophia.Knowing that it was just an emergency CPR for taking back his life.
Ilang araw matapos ang nangyari ay naisagawa ni Don Llermo at Sophia ang isang plano.Suot ni Sophia ang kulay pulang gown sa gabing iyon at doo'y marangya niyang winasiwas ang kaniyang mahabang buhok.It was the night she'd been waiting for. Ang gabi ng kaniyang pagpapakilala sa mataong lugar na iyon. Ang gabing ipapakilala siya sa mga alta-social na mga taong noo'y inaapakan lamang siya bilang isang damong-ligaw.Dito niya sisimulan, sisimulan na niya ang pa
"Matutulungan mo ba ako?" ulit pa ni Celeste saka matamang tinitigan ang mata niya."I..."Wayback a long time ago...Hindi alintana ni Miguel ang malakas na bagsak ng ulan. Kakatapos lamang ng pagtitipon nila sa mansion nang mapansin nilang nawawala na si Celeste. Sakay siya noon ng kaniyang motorsiklo habang binabagtas niya ang daan, at doon nga'y napag-alaman niya ang balitang may bus na nahulog sa pampang at marami ang namatay. Ipinahanap niya ang terminal ng bus kung saan pwedeng kumuha ng ticket, at doon nga'y nalaman niyang lulan ng bus si Celeste. Kasama itong nahulog sa bus, hindi na niya kinayanan ang natagpuang aksidente kaya't inakala niyang patay na ito.Sa pagkakataong iyon ay hindi na rin niya alam ang mga pangyayari kung paano siya natali kay Lalaine, gayung hindi naman niya ito mahal. At doon nga sa mismong kasalan nila noon, ay umayaw siya. Tumalikod siya sa harap ng altar at tinalikuran na rin ang pamilyang mayroon siya.Doon lamang niya naisip na isa lamang siyang
Nang makarating sa maliit na apartment ni Miguel, ay kapwa sila nag-ayos. Nakatulog na rin si Victoria dahil napagod sa biyahe. Ilang minutong nakatitig si Celeste sa harap ng salamin. Kasalukuyan siyang nakatapis ng tuwalya dahil galing lang siya sa pagligo.Mayamaya pa'y gumayak na siya sa labas at nakitang nakaupo si Miguel sa isang silya halatang naghihintay ito sa kaniya. Wala itong saplot sa pag-itaas na bahagi kaya lutang ang kaniyang matipunong katawan, at mabalahibong dibdib na kinortehan ng iilang tattoo, na mas nagpapalakas sa maskuladong katawan nito.Dahan-dahang tumayo si Miguel a
Kinabukasan. Minabuting umalis muna ni Celeste para bumili ng gamit niya. Iniwan niya si Veronica sa poder ni Miguel.Nasa kalagitnaan nang malalim na pag-iisip si Celeste habang lulan ng kaniyang kotse. Pabalik na siya sa townhouse ni Miguel habang nasa kaniyang isipan pa rin ang nangyari sa kanila ni Miguel. Hindi maitatangging nakakabaliw si Miguel.Wala siya sa focus habang nagmamaneho kaya hindi sinasadyang mabangga niya ang kotse na nasa kaniyang harapan. Naka-stop pala ang stoplight kaya hindi niya napansin iyon. Umugong ang warning siren ng kaniyang kotse kaya agaw pansin siya sa madla. Bantulutot na binuksan niya ang drivers seat at doo'y nakita niya agad ang pigura ng isang matandang babae na animo'y galit na galit sa kaniya. Nasa loob pa rin siya sa oras na iyon."Are you stupid?! O sadyang bulag ka lang?!" Ani nito habang kinakatok ang bintana niya. Wala sa huwisyo siyang nakatingin habang naka-eye-to-eye contact lang sa ginang. She knew her, ito si ginang Natividad."He
Hindi pa nagtatagal mula sa oras na mabalitaan niya ang nangyari ay narinig ni Celeste ang magkasunod na katok mula sa labas. Madali niya itong tinungo para makita kung sino ang mga ito. Siguro'y si Miguel na iyon. Sambit ng isip niya, ngunit nadismaya siya nang makita ang dalawang lalaki. Si Manuel at Marcus na parang nakainom."Celeste..." Manuel smirked."Pwede ba kaming pumasok?" ngisi naman ni Marcus. Parang lango ang dalawa sa ispiritu ng alak.
Sa sinabi ni Miguel ay naging mabagal na ang paggalaw ni Marcus sa bibig ni Celeste. Nahinto ito at nag-ayos. Ngunit hindi pa rin niya binibitawan si Celeste."Makinig ka, Marcus. Hindi tama ang ginagawa mo. Kapatid mo siya, anak siya ni papa Brando..."Umiling si Marcus saka pinatayo si Celeste. Niyakap ito ni Marcus mula sa likod habang nahihibang na itinutuon pa rin ang baril sa katawan ng babae."I know! Matagal ko nang alam! Kapatid ko siya! Kapatid namin ni Manuel! Pero mahal ko siya! Mahal na mahal ko siya!" Tila nahihibang na sambit ni Marcus.Sa narinig na sekreto nito ay natigilan ang kabilang panig lalo na si Manuel na walang kaalam-alam."Kung gayon, magkakapatid tayong lahat?" nalilitong sambit ni Manuel kay Miguel.Marahang umiling si Miguel sa binata at noo'y nagsalita."I am just your half-brother. Anak ako ni mama sa ibang lalaki. Hindi ako Delgado." Pag-aamin ni Miguel na siyang ikinagulat ni Manuel.Sa pag-amin ni Miguel sa kanilang lahat ay nagkaroon ng pagkakataon
Napasandal naman sa pader si Celeste dahil sa nakikita. Hindi niya alam ang mararamdaman, kung matutuwa ba siya dahil napaghigantihan na niya ang kaniyang ina, o makokonsensya dahil nakikita niyang nasasaktan ang taong mahal niya—si Miguel."Oh my god." Bulalas ni Celeste sa oras na iyon. Naramdaman na lang niyang umaagos na pala sa pisngi niya ang luhang kanina pa niya pinipigilan.Siguro'y tama nga ang sinabi ng papa Llermo niya, siya ang magmumulto sa mga Delgado upang singilin ang mga pangyayari sa nakaraan, dahil siya ang patunay sa ginawang kasalanan ng mga ito sa kaniyang ina.Kasabay ng pagpatak ng malakas na ulan ay ang unti-unting pagbalot ng kadiliman sa kalangitan. Unti-unting ibinababa ang kabaong ng mag-asawang Don Brando at Doña Natividad. Nandoon ang ilang piling kaibigan at mga kasambahay.Ganoon din si Celeste at si Miguel na tahamik lang habang nakatingin sa kumpulan ng tao. Hawak ni Miguel ang payong habang nakasandal naman sa bisig nito si Celeste."Hindi pa ito n
Ilang araw matapos dumating sa kumbento, nagsimula nang mag-adjust si Celeste sa bagong buhay na ipinataw sa kanya. Ang bawat araw ay tila isang bagong simula, ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang mga tanong na patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan ay hindi nawala. Si Wendilyn, ang pangalan na itinaguyod sa kanya, ay nagsimulang magbigay ng isang bagong identidad, ngunit hindi pa rin matanggap ng kanyang katawan at isip ang pagkawala ng mga alaala. Lahat ng iyon ay nagiging isang masalimuot na krosword ng mga piraso ng nakaraan na hindi niya matukoy.Isang umaga, habang ang mga madre ay abala sa kanilang mga gawain, nagdesisyon si Sister Lourdes na dalhin si Wendilyn sa isang missionary activity. "Magiging makabuluhan ang araw na ito, Wendilyn," sabi ni Sister Lourdes nang mahinhin. "Isa ito sa mga proyekto ng kumbento—isang evangelistic mission kung saan tinutulungan namin ang mga batang walang magulang, mga batang nagmula sa mga pook na mahirap ang kalagayan. Tutulungan tayo ng
Habang pinipilit ni Celeste na mag-adjust sa mga bagong pangyayari sa kanyang buhay, unti-unti niyang nararamdaman na ang sakit at ang pangungulila sa mga alaala ay unti-unting nawawala. Ang mga araw sa ospital ay naging isang serye ng mga nakakabiglang tanong at hindi matukoy na sagot. Tanggap na niya, kahit paano, na ang mga tanong niya ay malamang hindi masasagot sa ngayon. Ngunit ang pinakamahalaga sa lahat, siya’y ligtas. Ligtas siya mula sa isang bagay na hindi niya matukoy.Tinutulungan siya ni Sister Lourdes na magbihis ng simpleng damit, isang puting kasuotan na puno ng simbolismo—mukhang isang uri ng damit pang-seremonya, ngunit mas magaan. Ang simpleng disenyo ng damit ay nagbigay kay Celeste ng kaunting aliw, tulad ng isang bagong simula. Bagama’t hindi pa rin niya matanggap ang pangalan niyang "Wendilyn," ang kanyang katawan at kaluluwa ay nagsimulang mag-adjust, tila may mga bagay na hindi kayang ipaliwanag, ngunit natutunan niyang tanggapin.Habang humihinga siya ng mal
The sprawling mansion stood firmly in the distance, its long shadows enveloping the garage where Celeste was alone. The scent of polished marble and expensive leather greeted her, but it held no value now. As she walked towards the garage, it felt as though each step reached deep into her heart, the rapid beating of her chest like a throbbing beam eager to burst forth.Nagdesisyon na siya—hindi na siya babalik kay Miguel. Wala nang pag-aalinlangan, wala nang kalaban-laban.Habang binabalot ng takaw-pansin ang kanyang mga damit at inilalagay ang mga ito sa maleta, ang zipper ay tila naglalaban para pagsama-samahin ang gulo ng kanyang nararamdaman. Parang ang buong katawan niya ay naging isang tigas na bato, ngunit ang puso at isip ay parang nagwawasak. Lahat ng pagod, ang mga kasinungalingan, ang mga pangako, ang bawat piraso ng kasaysayan nila ni Miguel—lahat iyon ay nawawala sa hangin.Hindi niya na kayang huminga.Kailangan niyang umalis. Wala nang ibang option.Tinutok ni Celeste a
Alas kwatro na ng madaling araw nang magbalik si Miguel sa kanilang masyon. Walang kaalam-alam si Celeste sa mga nangyari sa kanyang fiancé sa buong magdamag. Ang mga ilaw ng hallway ng building ay nakaliko na, at tanging ang ilaw mula sa kanilang kwarto ang tanging liwanag na nagsisilbing gabay para kay Miguel.Medyo napapaamo ang galit na hangover sa katawan ni Miguel, pero hindi niya kayang itago ang sakit na dala ng alcohol sa kanyang katawan. Sa bawat hakbang na ginagawa niya papasok sa kanilang bahay, ang pakiramdam niya ay parang gumugulong ang kanyang mundo. Hindi siya makapaniwala sa mga nangyari, sa mga desisyon niyang hindi nararapat.Damn it!Nag-angat siya ng kanyang mga mata nang makita ang nakatambad na mukha ni Celeste, na nakaupo sa sofa, nakahilig sa backrest, at nakatingin sa kanya. Ang mukha nito ay tila may kabuntot na tanong, ngunit siya ay nauurong. Hindi siya makapagsalita, nag-iwas siya ng tingin, alam niyang hindi ito magiging magaan.“Hon, andiyan ka na pala
Miguel adjusted the collar of his crisp white shirt as he stepped into the sprawling villa that his college friend, Lance, had rented for his bachelor’s party. The place was alive with flashing lights, booming music, and the unmistakable energy of a night filled with reckless abandon. It was exactly what Miguel expected from Lance, who had always been the wild one in their group.“Miguel!” Lance greeted him with a bear hug, his grin as wide as the pool that sparkled just a few steps away from the dance floor. “About time you got here, bro! Hindi kumpleto ang party kung wala ka.”“Kailangan ko pa kasing tapusin ang isang meeting,” Miguel replied, chuckling as he scanned the scene. The place was packed. College friends, strangers, and a few familiar faces from their younger days filled the villa. “Mukhang sobra ang effort mo dito ah. May DJ pa talaga?”“Of course! One last hurrah bago ang kasal,” Lance said, handing Miguel a glass filled with an amber liquid. “Now, drink up! Tonight, we
Dalawang araw matapos ang pamimili at pagpapaganda ni Celeste ay inanyayahan sila ng kanilang Papa Llermo sa isang importanteng okasyon, ito ay ang ekslusibong pagpapakilala nito sa kaniyang pamilya sa Pilipinas.Hindi ito madali since matagal din nitong pinutol ang ugnayan nito sa kaniyang mga relatives.It was like a daydream, ang malawak na hardin ng mansyon ni Don Llermo ay puno ng mga piling bisita. Ang mga kapatid niya, pati na ang iba pang mga miyembro ng kanilang makapangyarihang pamilya, ay nakaupo sa magagarang upuan na pinalilibutan ng mga eleganteng bulaklak. Ang himig ng isang orkestra ay lumulutang sa hangin, nagbibigay ng tahimik at marangal na ambiance sa gabi. Sumisigaw ng karangyaan ang lugar dahil sa mga palamuti sa paligid. Napaka-enggrande nito.Tumayo si Don Llermo sa gitna ng garden party. Ang kanyang tindig ay puno ng karisma at awtoridad, ngunit may bakas ng damdaming hindi maikubli sa kanyang mga mata. Hinawakan niya ang mikropono, at ang bawat mata’y napunta
It was Tuesday. Tahimik lang na nagbabasa ng libro si Celeste sa may veranda nang dumating ang kaniyang Papa Llermo. Worried ito sa kaniya."Hija, may problema ba? Parang napapabayaan mo na yata ang sarili mo ah." Medyo matamlay kasi si Celeste at parang wala siyang lakas para magsuklay at magpolbo. "Hi lolo!" mabilis naman na takbo ni Victoria kay Llermo."Hi, my princess, kamusta ka?""Okay lang po, lolo. Alam mo po, pilitin mo po si Mommy na magpaganda, ilang araw na po kasi siyang ganiyan." Matabil na sabi pa ni Victoria sa matanda. Napabuntong-hininga si Celeste sa sandaling iyon. Sila lang ang nandoon that time dahil pumasok sa office si Miguel para gawin ang mga pending na trabaho nito bago asikasuhin ang nalalapit nilang kasal."Hija, totoo ba 'to? Hindi ba't dapat maging masaya ka kasi malapit na ang kasal mo?""Opo, pero Pa. Wala lang po akong gana.""No, hindi dapat ganiyan, anak. Tumayo ka riyan. Sumama ka sa akin."Kumunot ang noo ni Celeste, saan naman kaya siya isasa
Nagising si Celeste sa isang kakaibang tanawin. Sa kanyang harapan ay isang napakagandang baybayin. Ang dagat ay tahimik, ang alon ay banayad na sumasalpok sa buhangin, at ang kalangitan ay kulay kahel at rosas na tila isang obra ng pintor. Nakatayo siya sa buhanginan, nakayapak, habang hinahaplos ng malamig na simoy ng hangin ang kanyang mukha.Sa di kalayuan, nakita niya si Miguel na nakangiti at kumakaway sa kanya. Suot niya ang isang puting damit na tila sumasayaw sa hangin. Nilapitan niya ito, ang kanyang puso ay puno ng saya at kalma."Halika, Celeste," sabi ni Miguel, ang boses niya’y parang musika. "Tara, tumakbo tayo."Hindi siya nagdalawang-isip. Tumakbo sila sa baybayin, ang kanilang mga yapak ay nag-iiwan ng bakas sa basang buhangin. Nagtatawanan sila, parang mga bata, habang hinahabol ang isa’t isa. Ang mundo sa paligid nila ay tila naglaho, at tanging sila lamang ang naroon—malaya, masaya, at puno ng pagmamahal.Ngunit habang tumatakbo sila, unti-unting nagbago ang tanaw
Kinabukasan ay napagdesisyunan nina Celeste at Miguel na ipasyal si Victoria, gusto nilang gawing 'Family Day' ang araw na ito. Alas 9:30 ng umaga nang puntahan nina Celeste at Miguel ang mansion ni Don Llermo at kunin si Victoria.Masayang kumakatok si Celeste sa malaking pintuan ng bahay ni Don Llermo."Victoria! Victoria, anak, nandito na kami ng Daddy mo!"Nakasunod naman sa kaniya si Miguel. May hawak ito na bouquet ng bulaklak."Sigurado akong tuwang-tuwa na si Victoria. Teka lang, Celeste, huwag masyadong malakas ang katok mo. Baka natutulog pa si Don Llermo." Saway naman ni Miguel.Mayamaya lang ay binuksan ni Don Llermo ang pinto at ngumiti."Celeste, Miguel! kayo na pala yan. Kumusta ang biyahe ninyo?""Ayos naman po, Papa. Napakaganda ng panahon. Nandiyan ba si Victoria?""Oo naman. Kanina pa niya kayo hinihintay. Victoria, nandito na ang Mommy at Daddy mo!" Tawag pa ng matanda sa kaniyang pinakamakulit na apo.Maya-maya, tumakbo palabas si Victoria na may hawak na maliit n