"So what do you think, Lagma? Tinatanggap mo ba ang proposal ko?"
Pinagmasdan niya lang ako mula sa pagkakasandal nito sa swivel chair. Tulad kanina nang mailahad ko na sa kaniya ang proposal ay nanatiling tikom ang bibig nito.
Finally he stood up, lit a cigarette and went back to his seat in his lavish office in a high-rise building.
"Uulitin ko lang ang sinabi mo kanina kasi baka nabingi na ako. Epekto siguro ito ng ilang araw kong paglalagi sa construction site." Humithit ito sa sigarilyo at ibinuga sa gilid. "Gusto mong pakawalan ko si Trisha kapalit mo. You want to take the place of your sister in exchange for her freedom, am I right?"
Nginitian ko siya at humalukipkip. "Tama. Nakuha mo rin. So? What do you think? Besides, ako naman talaga dapat ang puntirya niyo, di ba? Not Trisha."
Nagbuga uli ito ng usok, this time sa mukha ko na. Nagtakip ako ng
Habang nasa daan kami papunta ng airbase ay ramdam ko ang agwat naming dalawa ni Femella. She is on the far side of the car seat while I was on the other. Wala sa amin ang nagkikibuan sa biyahe hanggang sa marating namin ang destinasyon. Halos sabay rin kaming bumaba at naglakad malapit sa runway.Sa likod namin ay ang aking mga tauhan na nakapwesto na rin. I also have a security force all over the place in case the worst happens.I'm still angry at her for what she had decided to do without even saying it to me. Nuncang papayag din ako sa gusto niyang mangyari. Wala naman akong balak pang patagalin ang alitan namin ngayon. I just wanted to give ourselves some space to think things out. What I can guarantee is the fact that there's definitely no break-up that will happen."Kahit tanggihan mo ako ngayon, sasabihin ko pa rin sa iyo ang buong pangyayari tungkol sa nakaraan. Wala akong pakialam kung ayaw mo
Taas ang mga kilay at naglalaro ang pekeng ngiti sa mga labi na sinalubong ko si Trisha. Nakahinga ako nang maluwag nang makitang nasa maayos itong kondisyon. In fact, she got a lot better than I remembered her years ago. Mukhang alagang-alaga nga ito ni Lagma dahil hindi maipagkakamali ang maganda nitong kutis, buhok, at mamahaling suot.Sino ang mag-aakalang kinidnap ito? Para nga lang itong kababalik lang mula sa isang out of the country vacation.Tiningnan niya ako nang matalim nang huminto ako sa harap niya."I see that you look well," ani ko at pinasadahan ito ng tingin mula ulo hanggang paa.Gumanti ito ng paghagod sa kabuuan ko. "Bakit ngayon mo lang ako nailabas? Walong taon, Femella! Walong taon mo akong pinabayaan! Buti naman at naisip mo pang gumawa ng paraan. Akala ko mabubulok na ako sa loob," inis na saad nito.I crossed my arms and ga
"Nagtatanong ka pa? Di ba binalaan na kitang wag nang lalapit pa kay Maverick? Matalino ka naman pero bakit hindi ka makaintindi?" nanlilisik ang mga mata nitong sumbat sa akin.Wala akong masagot lalo pa at nakita ko si mama sa kusina na nakatingin sa amin. I don't know if she saw what Trisha did or not but she didn't do anything."Girls, what's happening?" tanong ni papa na kapapasok lang sa sala mula sa ipinapagawa nitong music room ni Trisha."Nothing. We're just talking," sagot ko at agad na bumira nang alis. Rinig ko pa ang pagtawag ni papa sa akin pero hindi ko na siya pinansin. Nagtuloy ako sa kwarto at binuklat ang mga libro.Simula noon ay iniwasan ko na ulit si Maverick. Hindi na rin ako masyadong nagpupupunta sa ilog. Kahit masakit na ang dibdib ko sa sobrang selos sa nakikitang pagmamahal at pag-aasikaso nila mama kay Trisha ay tiniis ko. When my parents went back to Mo
"Sir, Ms. Trisha is outside. Gusto raw po niya kayong makausap," imporma sa akin ni Christine nang sagutin ko ang telepono.Ibinaba ko ang hawak na cellphone na kanina ko pa tinititigan. It was a photo of Fem and I with our tongues out. She insisted to take it after we failed in attempting to bake some cookies. Flour is all over our faces while we posed for a shot. I never knew it will be our last memory together. After that stint in the airbase, she disappeared like a bubble without even a single trace. It's been two weeks and I can't reach her. No calls and no texts.Umuuwi ako ng pad sa nakapahungkag na pakiramdam. Wala nang sasalubong sa akin para awayin ako kung bakit hindi niya mabuo-buo ang mga puzzles. Wala nang naghihilik tuwing gabi at lalong wala na akong kadebate.All because of something I don't know."What is it that she wants this time? Tell her I'm busy."&nbs
"Femella..."Kinagat ko ang labi at ipinikit ang mga mata pagkarinig ko sa baritonong tinig sa likod ko. Gusto kong tumayo at salubungin ito ng sabik na yakap. Isang linggo rin akong nagtiis na hindi ito makita ni marinig ang boses nito. I've been dying to see him and be close to him like what we used to be but everything's changed now. Bumalik na ang tunay na mahal niya kaya wala na akong puwang pa sa buhay nila.Dahan-dahan akong tumayo sa harap ni Maverick na ngayon ay puno ng pangungulila ang mukha."Fuentebella, I'm glad you're here. You may take a seat."Natigilan ito sa ginamit ko na tono. Napakalamig at walang halong emosyon ang pagkakabigkas ko sa mga salita na para bang hindi kami magkakakilala.Tiim ang bagang na umupo ito sa kaibayong silya at tinitigan lang ako. Bumalik ako sa pagkakaupo at kinuha ang wine glass at dinala sa bibig. Nakatulong nang kaunti
Nag-angat ako ng tingin mula sa pagkakasubsob sa mga binabasang papeles nang marinig ko ang katok sa pinto. Nakita ko si Christine na atubiling nakatayo sa bungad ng pinto. Ni hindi ko namalayan na bumukas na pala iyon."What is it Christine?" ani ko bago ibinalik rin agad ang pokus sa ginagawa."Ahm sir, pwede na po ba akong umuwi? Nagpaalam na po ako sa iyo kanina na hanggang nine lang po ang overtime ko."Sinulyapan ko ang relo. Ni hindi ko napansin ang paglipas ng oras."Go ahead. Just make sure to submit first thing in the morning the minutes of the meeting with Mr. Kazuki." Kinuha ko ang mug ng kape habang busy pa rin ako sa pagbabasa pero ibinaba ko rin ito nang malamang wala na itong laman. Aktong tatayo ako para magtimpla ng panibago pero maagap na lumapit si Christine sa akin at kinuha ang mug."Ako na po, sir."Tango lang an
"Vokloh, sureness ka na ba sa desisyon mo na iyan? Baka pwede pa nating mabago? Wala na bang bawian?" ang tanong ng mulagat na si Chino pagkarinig sa sinabi ko kay Vida na ngayong tanghali na ang alis ko. Kakalabas lang nito sa palikuran at mukhang nasa kasagsagan ng paghuhugas ng kamay. May bula pa sa kamay nito."Sureness na to bakla. My time has come to retire. Solo mo na uli ang pagpapantasya sa mga yummy abs sa club." Nginisihan ko ito saka ibinalik ang tingin kay Vida na nakasalampak din ng upo sa sahig tulad ko.Tinawagan ko siya para makapagpaalam ng maayos. Saktong nasa apartment din niya si Chino kaya inabisuhan kong wag muna niyang paalisin. Gusto kong personal na magpaalam sa baklang ginawang masaya at tolerable ang panahon ko sa La Vida.Nakapag-empake na ako at ready nang umalis. Nasa trunk na ng luma kong kotse ang mga maleta ko. Sumaglit lang talaga ako para magpaalam. 
"Bakit ka pa bumalik? Man, you should have stayed forever in your cave. Ang saya-saya na kaya rito noong wala ka."Binato ko nang nilamukos na papel si Luther na prenteng nakaupo sa gilid ng desk at pinapakialaman ang mga nakatenggang papeles."Tuwa mo lang dahil malaya kang pagpantasyahan ang sekretarya ko. I heard from Ivan na pati kaliit-liitang papeles ay ikaw pa mismo ang nagdadala rito. Binabalaan kita, pare. Wag nga si Christine. Parang kapatid ko na iyan. Wag mong ihilera sa mga babae mo."Pinirmahan ko ang finalized design para sa capsule hotel na itatayo namin ni Luther. Contractor namin ang kompanya nito."Naks! Nag-iba ka na, pare. Parang ang bait-bait mo na ngayon. Looks like Femella did something good to you other than break your heart."Tumiim ako sa pagbanggit nito sa pangalan ng babae. Masakit pa rin sa dibdib ang paghihiwalay namin. Nagbuntung-hining
Naliligo na ako sa sariling pawis at kanina pa basa ang aking dress na suot pero wala akong pakialam. Ang tanging gusto ko ay ang mailabas ang lahat ng kinain ko kaninang tanghali. Kumapit ako sa toilet bowl at sa huling pagkakataon ay nagsuka. Hinang-hinang napasalampak ako ng upo sa sahig ng banyo habang nakakapit pa rin sa bowl. Napaiyak na ako sa labis na frustration. Is it really this hard to be pregnant? May narinig akong nagbukas ng pinto at pumasok. Hindi ako gumalaw. Patuloy lang akong umiyak. Maverick sat down beside me and wiped my face with a towel. Ito na rin ang nag-flush ng suka ko. “Feeling better?” Hinagod niya ang likod ko. Tumango ako. “A little.” Hinaplos nito ang lumalaki ko nang tiyan. “Pinapahirapan niyo talaga si mommy. Behave children. Saka na kayo magpasaway kapag nakalabas na kayo, okay?” Inirapan ko lang ito
Nagmulat ako ng mga mata at iginala ang tingin sa paligid. Pusikit na dilim ang agad na bumungad sa akin. Kagyat ang paglukob ng kalungkutan sa akin. Kinapa ko ang kabilang side ng kama sa pagbabakasakaling nandoon si Maverick. May nahawakan akong mainit at matigas na laman na umungol. I heaved out a sigh of relief. Totoo nga ang mga nangyari kanina. Hindi ako nag-iilusyon o nananaginip lang. Maverick is really here by my side.Binuksan ko ang lamp shade bago pagapang na humiga pabalik sa tabi nang mahimbing na natutulog na lalaki. Sumukob ako sa ilalim ng kumot at itinukod ang siko sa unan. Inihilig ko ang ulo sa palad habang ang isang kamay ay humaplos sa dibdib ni Maverick. Awtomatiko ang ginawa nitong paghapit sa bewang ko sabay ang pagsubsob nito sa dibdib ko.“Hmm,” ungol nito. Hindi pa ito nakontento, itinanday din nito ang binti sa hita ko kaya ako tuloy ang sumalo sa lahat nang idinagan niyang bigat sa akin. I push
Sinundan ko si Femella sa labas na nagpapahid ng luha. Niyakap ko ito sa likuran at kinintalan ng halik ang naka-expose nito na balikat. Pumiksi ito pero hindi naman nagtangkang umalis."No one is playing tricks on you, sweetheart. Totoo ang mga sinabi ko sa iyo."Suminghot ito. "You should go now, Maverick. Wala na tayo. Natapos na tayo kaya bakit mo pa ako hinanap?"Iniharap ko siya sa akin saka hinaplos ang namamaga na nitong mata sa kakaiyak."It's true that I'm respecting your decision for leaving me. Kaya ngayon, ako naman ang hihingi sa iyo ng pabor na respetuhin ako sa desisyon ko ngayon na balikan ka. Let's stop torturing ourselves, shall we?"Inakay ko siya paupo sa unang baitang ng hagdan at kinuha ang mga kamay nito."Ayoko sa lahat ay iyong nagkakautang ako. It's bad for business. Kaya kailangan kitang ibalik sa buhay ko p
Nakakabaliw pala ang pilitin ang sariling kalimutan ang taong halos lahat ng bagay na gawin mo ay nagpapaalala sa kaniya. Gigising ako sa umaga at kakapain ang kabilang side ng kama sa pag-aakalang nandoon at mahimbing na natutulog si Maverick.Magluluto ako ng pagkain pagkatapos ay matutulala sa kawalan. Before I knew it, nasusunog na ang piniprito ko.I'll eat alone, sleep alone, and cry alone. Naranasan ko rin namang mag-isa sa mahabang panahon pero hindi ako naging kasinlungkot gaya ngayon. I felt like I lost a part of myself and I can only be happy and contented if I take it back.It's over a month now but I'm not coping well. Mas lumalala lang ang nararamdaman kong kalungkutan.Nakadagdag pa sa kahungkagan na nararanasan ko ang pagtira dito sa lugar kung saan kami unang nagkita ni Maverick. Everything in this place reminds me of him. Kapag nagpupunta ako sa plaza at sa proper
"Hey," pukaw ko sa pag-iisa nito at umupo sa damuhan katabi nito.Napaigtad ito saka ibinaba ang hawak na libro sa mat bago nilingon ako. I was greeted with a pair of intelligent but cold eyes and a face that is incomparable with the other women I met. Bigla ang dagsa ng kakaibang init sa kaibuturan ko.She studied me for a moment and I got caught of her appreciative stare."Sorry, what do you say again? I got lost in my thoughts," she said with flushed cheeks.Tumawa ako. So I wasn't the only one who felt like I'm melting when I'm graced with her presence."I'm Maverick. Your name lovely lady?" Inilahad ko ang kamay dito.Tiningnan niya lang ito kaya ibinaba ko na mayamaya. I laughed."Feisty, huh." Dumako ang tingin ko sa mga libro. Dinampot ko ang isa at binasa. "Fundamentals in Business Ethics." I picked the other one. "Econ
"Bakit ka pa bumalik? Man, you should have stayed forever in your cave. Ang saya-saya na kaya rito noong wala ka."Binato ko nang nilamukos na papel si Luther na prenteng nakaupo sa gilid ng desk at pinapakialaman ang mga nakatenggang papeles."Tuwa mo lang dahil malaya kang pagpantasyahan ang sekretarya ko. I heard from Ivan na pati kaliit-liitang papeles ay ikaw pa mismo ang nagdadala rito. Binabalaan kita, pare. Wag nga si Christine. Parang kapatid ko na iyan. Wag mong ihilera sa mga babae mo."Pinirmahan ko ang finalized design para sa capsule hotel na itatayo namin ni Luther. Contractor namin ang kompanya nito."Naks! Nag-iba ka na, pare. Parang ang bait-bait mo na ngayon. Looks like Femella did something good to you other than break your heart."Tumiim ako sa pagbanggit nito sa pangalan ng babae. Masakit pa rin sa dibdib ang paghihiwalay namin. Nagbuntung-hining
"Vokloh, sureness ka na ba sa desisyon mo na iyan? Baka pwede pa nating mabago? Wala na bang bawian?" ang tanong ng mulagat na si Chino pagkarinig sa sinabi ko kay Vida na ngayong tanghali na ang alis ko. Kakalabas lang nito sa palikuran at mukhang nasa kasagsagan ng paghuhugas ng kamay. May bula pa sa kamay nito."Sureness na to bakla. My time has come to retire. Solo mo na uli ang pagpapantasya sa mga yummy abs sa club." Nginisihan ko ito saka ibinalik ang tingin kay Vida na nakasalampak din ng upo sa sahig tulad ko.Tinawagan ko siya para makapagpaalam ng maayos. Saktong nasa apartment din niya si Chino kaya inabisuhan kong wag muna niyang paalisin. Gusto kong personal na magpaalam sa baklang ginawang masaya at tolerable ang panahon ko sa La Vida.Nakapag-empake na ako at ready nang umalis. Nasa trunk na ng luma kong kotse ang mga maleta ko. Sumaglit lang talaga ako para magpaalam. 
Nag-angat ako ng tingin mula sa pagkakasubsob sa mga binabasang papeles nang marinig ko ang katok sa pinto. Nakita ko si Christine na atubiling nakatayo sa bungad ng pinto. Ni hindi ko namalayan na bumukas na pala iyon."What is it Christine?" ani ko bago ibinalik rin agad ang pokus sa ginagawa."Ahm sir, pwede na po ba akong umuwi? Nagpaalam na po ako sa iyo kanina na hanggang nine lang po ang overtime ko."Sinulyapan ko ang relo. Ni hindi ko napansin ang paglipas ng oras."Go ahead. Just make sure to submit first thing in the morning the minutes of the meeting with Mr. Kazuki." Kinuha ko ang mug ng kape habang busy pa rin ako sa pagbabasa pero ibinaba ko rin ito nang malamang wala na itong laman. Aktong tatayo ako para magtimpla ng panibago pero maagap na lumapit si Christine sa akin at kinuha ang mug."Ako na po, sir."Tango lang an
"Femella..."Kinagat ko ang labi at ipinikit ang mga mata pagkarinig ko sa baritonong tinig sa likod ko. Gusto kong tumayo at salubungin ito ng sabik na yakap. Isang linggo rin akong nagtiis na hindi ito makita ni marinig ang boses nito. I've been dying to see him and be close to him like what we used to be but everything's changed now. Bumalik na ang tunay na mahal niya kaya wala na akong puwang pa sa buhay nila.Dahan-dahan akong tumayo sa harap ni Maverick na ngayon ay puno ng pangungulila ang mukha."Fuentebella, I'm glad you're here. You may take a seat."Natigilan ito sa ginamit ko na tono. Napakalamig at walang halong emosyon ang pagkakabigkas ko sa mga salita na para bang hindi kami magkakakilala.Tiim ang bagang na umupo ito sa kaibayong silya at tinitigan lang ako. Bumalik ako sa pagkakaupo at kinuha ang wine glass at dinala sa bibig. Nakatulong nang kaunti