Chapter 2

Kagan's POV

03 Hunyo 2020

KACHINA... Iniwan ako ni Kachina.

Gusto kong lunurin ang sarili ko sa sobrang katangahan. Gusto kong magpalamon sa buhangin. Gusto kong tangayin na ako ng alon para tuluyan na akong malunod at lagutan ng hininga.

Marami akong gustong gawin ngunit si Kachina lang nais ko. Siya lang ngunit mas pinili niya ang kinabukasang wala ako.

"Kachina... Kachina!" matindi ang hinagpis na hiyaw ko. Inubos ko ang aking boses sa abot ng aking makakaya. "Kachina! Why?!"

Para na akong tanga dito. Para na akong balyenang nagkukumahog. Tanginang pag-ibig ito! Kung kailan una mong naranasan, iyon pa ang pinaka-masakit. Patayin niyo na lang kaya ako, 'no?

Gusto kong mamaos at madapuan ng sakit para baka sakaling balikan niya ulit ako at alagaan, tulad ng pagmamalasakit niya noong mga bata pa kami. Bigla ko na naman naalala ang nangyari kanina. Ang mga kaganapang guguho sa buhay ko, ang tanging babae na babasag sa aking puso.

"Bakit? Why do you have to inflict more pain? Is this your punishment? Kachina, answer me!" sigaw ko at nilagok ang lahat ng likido sa bote. Wala man siya pero nais kong marinig niya ang hinagpis ng puso ko. "Am I too little for you?"

Napaluhod ako sa buhangin. Pati mga butil ay sinasaktan ako. Wala nang nagawa ang mundo kundi ang magdulot ng sakit sa akin. Bakit hindi ako karapatdapat isama sa mga plano mo sa buhay? Nasabunot ko ang aking buhok at binasag ang bote sa kamay ko. Tumalsik ang mga bubog at halos matamaan ako nito.

"K-kachina, bakit mo ba ako pinapaharapan nang ganito?"

Dumaloy ang dugo at ramdam ko ang mga bubog na bumabaon sa laman ko. Pati ba naman itong mga piraso ng salamin sa bote sasaktan ako? Tangina! Pakain niyo na lang ako ng bubog!

"AAAAHHHH!" matinding daing ko sa pagpilit na mabunot ang sumalugsog.

Sa tuwing pipilitin kong maglaho ang sakit ay mas lalo itong lumalala. Mas tumulo ang dugo sa buhangin at tila nagparamdam ng hinagpis ang panahon sa pagtulak ng hangin sa katawan ko.

Hindi ko namalayang sumasampa na ako sa katubigan, sinusundan ang paggalaw ng buwan. Sa ilalim ng gabi, mas pinili ng mga bituin na pagtawanan ako. Ipinakita nila ang kanilang kinang na tumatama sa mga luha ko, na nagpapa-ilaw rito. Sa isang iglap ay nanumbalik sa aking isipan ang pagtataboy ni Kachina sa akin.

Binili ko ang lahat ng magagandang rosas na makikita kong makapagwawangis sa kanyang kagandahan. Mga puting rosas at mababangong hasinto na ipinapitas ko pa sa flower farm ng Baguio.

Sabik na sabik na ako sa pagdating ni Kachina sapagkat natitiyak kong ito ang unang araw ng pagiging magkasintahan namin sa oras na sagutin niya ako. Hinanda ko rin ang balkonahe na tanaw ang kagandahan ng Isla ng Panglao. Ilang oras na lang at makakarating na sa Bohol ang mahal ko.

Naramdam ko ang dampi ng tubig dagat sa balat ko at hindi ko ikinabahala ang kalamigan nito. Tiningala ko ang puting bilao sa kalangitan na patuloy kong sinusundan subalit patuloy ring lumalayo sa akin. Tila may kumurot sa puso ko, nagpapaalala ng paulit-ulit kong paghahabol sa kanya.

Halos makatulog ako sa paghihintay sa kanya. Napaupo ako sa tumba-tumba at sinubukang libangin ang sarili. Kanina pa rin nagtatanong ang mga kinuha kong violinist at pinaki-usapan kong maghintay pa muli sila nang ilang minuto ngunit magmamadaling araw na't hinahanap na sila sa kanilang tahanan.

"I said, you wait! Darating siya!" sigaw ko at kuwenelyuhan ang isang may hawak ng biyolin.

Inawat ako ng kasama niya. Wala akong nagawa kundi ang bitiwan siya. Umalis ang dalawa at naiwan akong tinatawagan ang telepono ni Kachina. Hindi pa rin niya ito sinasagot at wala pa rin siyang tugon sa mga mensaheng pinadala ko.

Kasalukuyang nanumbalik ang huwisyo ko at tumayo para abutin ang whiskey sa de koloreteng mesa. Wala pa ring laman ang plato at naubos na ang kandila. Sa pagtunog ng cork mula sa bote ay may kung anong nguminig sa aking maong shorts. Inabot ko ito mula sa bulsa ko at agad na sinagot ang kanyang tawag.

Ang tawag ng aking minamahal. Tila nawala lahat ng lungkot at pagod mula sa paghihintay nang marinig ang manipis na tinig ng kanyang boses sa kabilang linya.

Sa pag-alala ng tawag na iyon ay hiniling ko sa kalangitan na ibalik ako sa pangyayaring iyon kung saan hindi ko na lang sana siya sinagot kung alam ko lang na ganito ang kahihinatnan namin, na ganito katindi ang magiging resulta nito.

Padapa-dapang kinalaban ko ang mga alon sa dagat, sinusubukan pa rin na sundan ang maliwanag na buwan ngunit tinakpan na ito ng mga ulap sa oras na maramdaman ang tubig sa binti ko.

Lumawak ang ngiti sa labi ko at masayang binati siya, "Kach, nakarating ka na ba? Are you coming?"

"K-Kagan..." bulong niya at mas lalo akong napangiti.

"I really, really miss you! Hihintayin kita. Nakalapag na ba ang barko? Susunduin kita, diyan ka lang."

"K-Kage..."

"Oh. Yes, Kach?" takhang tanong ko at narinig ang palihim na pagbuntung-hininga niya sa ibang linya. "Hey, are you okay?"

"I'm sorry..."

"What for?" nabuhol pa ang utak ko roon, hindi maunawan ang nangyayari. "Did something happen? I'll go there. Are you in Bohol now?"

"No, please, don't go."

"What? What's happening? Tell me..."

May panandaliang tigil sa kabilang linya bago siya sumagot. "I can't go there, Kagan. I'm so sorry."

"W-what? Why?" nauutal ako at tila nabingi kahit pabulong niya itong sinabi.

"I can't go with you..."

Tumikom ang bibig ko at sumasakit ang lalamun sa pagpipigil ng sarili. "But, I'm planning to..."

"Kagan, I'm r-really sorry."

"Sh*t!" mura ko. "Hinantay ko ang araw na ito, Kach. I waited! Where are you?"

"I'm sorry..." ulit niya ngunit wala akong maramdamang sinseridad dito.

"Kach, I like you..." marahang bulong ko, hinihiling na sana sa simpleng pagtatapat ko ay sundan niya ako rito.

"Kagan..."

"Don't you like me?" tanong ko at matagal na hinintay ang kanyang tugon.

"I'm really sorry, Kage, but I have to fly to Europe."

"W-what did you say?" gisingin ako ngayon na. Kung sa panaginip lang nangyayari itong pagtatapat ko, sana umaga na.

Sana.

"I'm in Manila, so please go home." dagdag niya at balak nang ibaba ang linya subalit pinigilan ko siya.

"Kach, I don't understand!"

"Kage, please..."

"Now, answer me..." ani ko.

"What is it?"

"Kung hindi ka pupunta sa Europe at nandito ka..." huminga ako bago nagpatuloy. "S-sasagutin mo ba ako? Will you say yes?"

Hawak ko ang aking hininga at inihahanda ang tainga baka sakaling lumundag ako sa tuwa o baka lumuhod sa wala. Ito na naman ang ganitong sistema. Hinihintay pa rin ang sagot niya pero noong wala akong makuha ay alam ko na. Tumango-tango ako, pilit na iniintindi ang pagkatahimik niya. Napapahiya sa mga puwedeng maisip niya.

"Kach..."

"No."

"W-what?"

Napatingala na lang ako dahil sa nagbabadyang luha.

"No, Kagan. With Europe or not, I'm not ready to commit."

I get it.

"O-okay..." pamuli ko at pinutol ang koneksyon.

Dahan-dahan kong naibaba ang telepono at dumulas pa ito sa aking palad sanhi para kumalampag sa sahig. Hindi ko ito pinulot sapagkat wala akong lakas. Tila tumigil ang ikot ng mundo sa oras na pumatak ang luhang kanina ko pa pinipigilan.

At sa kasalukuyang paglakad ko sa dagat, naki-alon na rin ang aking luha sa tubig na ito. Inapura ko ang pag-abot sa buwan at naninikip ang dibdib ko. Itinaas ko ang aking palad para dampihin ang liwanag nito. Gumilid ang mga ulap at muling sumilay ang bituin.

Nais kong maging parte ng karagatan para laging masilayan ang ganda nito. Nais kong malunod muli para sagipin ng taong gusto ko. Nais kong igalaw ang mga kamay ko habang nasa ilalim ng tubig baka sakaling abutin niya ulit ito.

Nakasasakal na ang alon at umabot na ang tubig sa leeg ko. Sandali na lang at itinaas ko ang aking braso. Mula rito sa malawak na karagatan, nais kong masaksihan ng buwan na muli akong ililigtas ng taong mahal ko.

Ang taong pag-aalayan ko ng buhay ko.

Ramdam ko na ang pagbaon ng tubig sa aking mukha noong may malambot na palad ang dumampi sa kamay. Tila lumundag ang aking puso nang hatakin niya ako papunta sa pangpang.

"K-Kachina?"