Chapter 1

"Having you two in my life really makes me and your dad happy. Kaya nga we are doing our best para maibigay namin ang gusto niyo."

Another story breakfast started by mom. We're on our sleep nang gisingin niya kami, at ngayon nga'y nagsimula nanaman siyang magkwento.

"Even you guys are not blessed to have complete family, you should be still thankful to have me and your dad in your life. And I know that thankful naman kayo roon," dagdag niya pa habang hinihimas-himas na ang aming mga ulo. "That's it. Come on, tumayo na kayo at may mga pasok pa tayo. Get up."

Me and Alexa followed her nang tumayo na siya. She also helped us get up at sabay na lumabas ng kwarto.

It's been just a month since we started living here in the Philippines. We came from Canada kung saan tumira kami with Dad, kaya we are still adopting our lives here. Mom work as a teacher on the University where I and Ally are studying, kaya naman sabay talaga kaming tatlo na pumapasok the same time kapag umuuwi.

Same routines. Everyday sa loob ng isang buwan, halos sanay na rin kami. Mom will wake us up in the morning, pagbaba namin breakfast is ready na. Sabay rin kaming kakain, magpe-prepare for school then papasok na after.

Life of us here ay hindi rin naging madali especially for me. I've been here since I was five to ten years old, bumalik lang ako sa Canada until I am 16, tapos we're here again for good na raw. I had so many memories here, marami rin akong naiwan noong umalis ako kaya reminiscing those experiences of mine is hard for me. With the memories at experiences na ayuko na sanang balikan, kailangan ko muling balikan ngayon.

"Sige na. Go to your classes na. Listen to your teachers ha, at 'wag na 'wag pasaway. Puntahan niyo lang ako on my room if you needed me." We just arrived on the campus at ngayon nga'y binibilinan niya nanaman kami. She advices us like we are still a kid. Para sa iba it's kinda annoying but for me and Alexa, it's cute. A mother that advices her child like a kid is cute, and sweet.

"Opo, magpapakabait kami," I answered smiling. Ally agreed with me sa pamamagitan ng tango. She gave me a smile also bago kami hinalikan sa noo, at nagsimula ng maglakad papunta sa kaniyang room, opposite direction of ours.

Alexa is still on grade-9 kaya naman sinasamahan ko siya papasok sa room niya. Nadaraanan ko rin naman iyon going on my room kaya hinahatid ko na siya. Between us two siya ang hindi sanay in communicating with people kaya naman I'm helping her cope with it.

Just a minute passed by, and I am on my way na papasok naman sa klase ko. I was seriously walking when someone shocked me from my back. Gulat akong hinarap ito at kahit gulat ay nagawa ko paring ngumiti the moment I saw her.

"Papasok ka na?" she immediately asked the moment I faced her.

"Yah, I'm on my way. Ikaw?" I answered and asked her back. Inakbayan niya ako kasabay ng pagguhit ng ngiti sa labi niya.

"Papasok na rin ako. I just saw you so..." Ngingiti-ngiti niyang pinutol ang kaniyang sinasabi.

"So?"

"Baka pwede kitang yayayain sa amin mamayang gabi," patuloy niya at muling nagsalita bago pa ako makasagot. "Magpapatulong lang kami. Iba sana ang yayayain ko pero nakita na nga lang din kita, ikaw nalang niyaya ko. Ano, G?"

It suddenly made me think. Mamayang gabi, I don't think na may gagawin ako. Pero I shouldn't be going with someone pa rin lalo na't it's been just a month ko siyang kilala.

"Sige na, you'll get a reward naman kapag matulungan mo kami. Siguradong malaking tulong ito para sa dream debut mo," nakangisi niyang pinutol ang pag-iisip ko. Napatitig ako sa kaniya after I heard what she just said. I'll get a reward? And how did she know na magdedebut ako?

"I'll think of it. Sabihan nalang kita--"

"Dito kita hihintayin, okay? After class diretso na tayo sa bahay, para, maaga ring matapos. Again, dito kita hihintayin after class."

I'm not yet done talking nang muli siyang magsalita. I was left unspoken nang nakangiti siyang naglakad palayo matapos niyang magsalita at tapikin ako sa braso. Napatitig na lang ako sa likod niya palayo. Hindi makapaniwala akong natawa. I just raise my shoulder thinking 'bahala na'.

Nakahinga ako ng maluwag nang hindi pa nagsisimula ang klase nang dumating ako. Dali-dali akong pumasok at naglakad papunta sa upuan ko bago umupo. I thought I was late already, thank God hindi pa naman pala.

Our class started, about Filipino literature ang subject namin for the first subject, kaya naman lagi akong tutok sa klase sa mga oras na ito. Malaking tulong ito para ma-enhance pa at madagdagan ang knowledge ko about Tagalog.

Our professor is seriously talking while where in the middle of the class when the door opened. Iniluwa 'non ang isang lalaki. Matangkad at may itsura sana but because of his serious and expressionless face, nagmukha siyang pangit na masungit.

Nakataas ang kilay nang tingnan siya ni sir. But he seems like doesn't care sa paligid niya dahil hindi man lang ito nagpa-excuse or nagbigay galang sa tao sa gitna.

"Mawalang galang na? Mr, bakit ngayon ka lang? Wala ka bang nakikitang tao rito sa gitna? Kahit man lang salitang 'excuse me' hindi ka marunong?" His voice started to sound sarcastic. But this guy ay hindi pa rin binigyang pansin ang nagsasalita sa gitna. Patuloy itong naglakad papunta sa upuan sa likod. "Hello?" hindi makapaniwalang muling nagsalita si sir matapos nitong maglakad ng tuloy-tuloy papunta sa upuan niya.

But then out of the blue naglakad itong muli papunta sa harap ng klase. He just put his bag pala sa upuan niya. Gulat man sa inasal ng estudyante ay sinundan lang ito ng tingin ni sir hanggang sa tuluyan na itong tumayo sa gitna.

"I am John Maximo Carlo Joaquin Santos. You can call me anything from the four, but my friends and family call me Max. I am a transferee and just new here in this University, so please forgive me for what I just acted earlier," he introduced himself at kahit habang nagpapakilala ay hindi ko kinakutaan ng kahit anong emosyon ang kaniyang mukha.

Nalipat ang paningin ko kay sir na biglang nagbago ang pinta ng mukha. Kung kanina ay kakikitaan ito ng inis, ngayon ay tila nahiya ito sa mga salitang pinakawalan kanina.

"Paumanhin, nakalimutan kong may bago nga palang lipat na estudyante. Welcome sa Filipino class Mr. Santos."

Hindi na ako nagulat nang batiin siya'y hindi man lang siya ngumiti. He's cold, emotionless guy. And guys like him are guys I mostly hate with. Hindi ko alam kung bakit, pero inis ang unang impresyon ko sa kaniya.