chapter 4

“Huwag mo nang hintayin hindi na darating ‘yun?!” Daad ni Banak sa akin panay kasi tingin ko sa entrada ng garden kung saan ginanap ang birthday party ng kambal na anak ni Bhella.

“Alam mo hindi mo ma enjoy ang party kung siya ang iniisip mo? pero hindi ka naman iniisip.” Sambit naman ni Nakba.

“Aray, grabe naman kayo sa akin!” nakasimangot kong tugon sa mga ito.

“hay maiwan ka na nga namin, ‘Diyan kukuha lang kami ng pagkain.” Sambit sa akin ni Banak at Nakba.

“Ikuha ‘nyo na rin ako!” Saad ko sa mga ito.

“Ayaw ko tumayo. Masakit na ang paa ko.” Ani ko pa sa aking dalawa kaibigan.

“Okay, sige!” Panabay na wika naman ng dalawa.

Habang nanood ako sa mga bata nagkakasiyahan sa graden nina Bhella ay nagulat na lamang ako ng may tumabi sa aking sa upuan. Kaya napalingon ako upang tingnan kung sino. At ganoon na lamang ang paglaki ng aking mga mata. Nang si Dylan ang nakita nasa aking tabi. At halos gustong lumabas ng puso ko dahil nakangiti ito ngayon sa akin.

“Nanaginip ba ako?!” Tanging nasabi ko habang titig na titig sa mukha ng binata hindi ko nga magawang kumurap ang aking mata. Baka pag napapikit lang ako ay bigla na lamang mawala ang binata sa aking paningin.

Narinig ko ang pagtawa ng binata sabay sabi.

“Sa mga tingin mo kilalang-kilala mo talaga ako no?!” Nakangiti wika nito.

Habang nakatitig rin ang binata sa akin mga mata.

“Ahh,,, ehh a-ano kasi–” nauutal kong wika at hindi ko alam ang sasabihin.

“Bakit?!” Nagtataka tanong pa ni Dylan sa aking.

“Ehh,, kasi!” Hindi ko maituloy ang aking sasabihin dahil baka magalit ito sa aking.

“What!” Nakangiti saad pa nito.

“Parang kasing may sakit ka!” Alinlangan kong tanong rito.

“Ah!” Kunot noo sambit nito.

“Ako may sakit?” Usal pa nito.

Marahan naman akong tumango sa binata.

“Oo, eh!” Napapakamot kong turan sa lalaki.

“Ano kasi, bakit parang ang bait mo sa aking ngayon!?” Saad ko pa dahil nagtataka ako.

Tumikhim muna ang lalaki bago, ito tumitig sa akin. “Bakit, Ayaw mo bang maging mabait ako sa'yo!?” Sabi naman nito.

“Ahh,, hindi naman sa ganoon nakakapagtaka. Kasi dati-dati nakikita mo palang ako nakasimangot ka na agad at lumalayo na para bang may nakakahawang sakit na kaya ayaw mong makalapit o makita ako.” Saad ko rito sabay iwas ng tingin ayaw kung salubungin ang mga titig nito. Parang natutunaw ang buong pagkatao ko.

Narinig ko naman ang pagbuntong-hininga ng binata. Bago muling nagsalita.

“I'm really sorry, kung ganon ang pagtrato ko sayo!” Ani pa nito sa akin.

“Pwede naman tayo, maging magkaibigan diba!” Saad pa nito.

Na lalong kinataka ko. Dahil ibang-ibang Dylan ngayon ang aking nakakausap at kaharap parang may sumapi na isang anghel sa binata kaya naging mabait ito ngayon.

“Ah, sure ka ba?” Alanganin kong tanong..

“Bakit, ayaw mo bang maging kaibigan ako.” Sambit naman nito.

“Hindi naman sa ganun na ayaw ko, pero nakakapanibago lamang.” Saad ko pa.

“Oh, bakit diba sabi mo noong kahit kaibigan ayos lang sayo? Bakit parang nga–” hindi ko na pinatapos pa ang sabihin nito agad na akong nagsalita.

“Oo, pumapayag na akong. Maging kaibigan ka.” Nahihiya kong wika sa lalaki sabay iwas ng tingin rito. Para sasabog na ang aking puson sa sobrang kasiyahan. Sa wakas narinig rin ni lord ang aking dasal na sana’y kausapin ako ni Dylan.” Wika ng bahagi nang aking isipan.

“Talaga, pumayag ka na maging kaibigan ako!” Ani pa nito.

Tumango naman ako sa lalaki.

“Oo nga!” Anas ko pa.

Napatingin ito sa kaliwang braso ko kung saan nagkaroon ng pasa. Dahil sa mahigpit na pagkakahawak nito noong nakaraan gabi nagkita kami dalawa.

Bigla naging seryoso ang kanina nakangiti mukha ng binata.

“Ako ba ang may gawa niya!?” Walang emotion na tanong nito at nakatitig lamang ito sa akin braso.

“Ahh,,,ehh!” Hindi ko alam ang isasagot ko rito dahil baka mamaya kapag sinagot ko ay magalit ulit ito. Kaya nag iwas na lamang ako ng tingin sa binata sabay yuko.

“I'm sorry!” Narinig kong wika nito.

Napaangat naman ako ng tingin at nagkatitigan kaming dalawa. Para may mga paru-parong lumilipad sa aking tiyan ng mapagmasdan ko ang maganda nitong mga mata. Ang makakapal na kilay na babagay sa mukha nito, ang mapulang labi na parang kay sarap halikan. Ang matangos na ilong nito.

Ako na ang unang nag bawi ng tingin dahil hindi ko kayang tagalan ang mga titig nito na para bang sinusuri ang aking buong pagkatao.

“Pasain lang talaga ako, Kaya wala kang kasalanan.” Usal ko rito.

“kaya kalimutan mo na ‘yun.” Tanging nasabi ko.

Narinig ko ang pagbuntong-hininga nito. Akmang hawakan nito ang aking kamay ng dumating naman sina Nakba at Banak na may dalang pagkain.

“Hi kuya Dylan!” Bati ng dalawa sabay upo sa katabi niya si Banak.

“Hi!” Tipid nitong sagot sa dalawa kong kaibigan.

“Ah, maiwan ko na muna kayo!” Sambit naman nito sabay tayo bago tuluyan umalis si Dylan ay ngumiti muna ito sa akin.

Ngumiti rin ako sa lalaki upang pag tugon.

Ng makaalis na ang binata sa pwesto nila agad siyang kinausap ng dalawa kaibigan.

“Ano ‘yun, Vee!” Nakakunot na tanong ni Banak. Habang nakatingin kay Dylan na ngayon ay nakikipag usap sa mga kapatid nito.

“Ang alin!” Maang-maangan kong wika sa mga ito.

“Ay Neng huwang nang magdeny, nakita namin ang pagngiti ni Kuya Dylan sa'yo kaya huwag kang mag dinay.” Usal naman ni nakba. Habang kumakain ito.

“Naku,wala ‘yun!” Saad ko pa sabay subo sa ng kutsara may lamang pagkain.

“Sige lang maglihim ka sa amin!” Saad na lamang ni Banak.

Nagkibit -balikat na lang ako at hindi na sumagot pa dahil. Alam ko naman sa aking sarili na hindi titigil ang mga ito sa pangungulit sa aking. Hanggat hindi nakukuha ng sagot sa akin.

makalipas ng mahabang oras ay natapos na rin ang party ng anak ni Bhella at Cy.

"Paano kami ay uuwi na B?!" paalam naming tatlo kay Bhella.

"Ipapahatid na namin kayo. gabi na rin at baka mahirapan pa kayong makakuha ng taxi?" saad saa amin ni Bhella.

"Nako, B huwag na okay lang kami nina Banak!" pagtanggi pa namin dahil nakakahiya naman.

"Oo nga B!" pagsang ayon naman ni Banak.

"Sak---" naputol ang aking sasabihin ng magsalita si Dylan.

"Ako na ang maghahatid sa kanila!" singit na wika ni Dylan.

"Ah!" nagtataka naman ako napatingin sa binata.

"Vee, Anong nakain 'niyan? tanong ni Nakba sa aking.

nagkibit -balikat naman ako sa aking kaibigan.

"Malay, ko hindi ko rin alam nagtataka din ako kung bakit parang ang bait-bait ng lalaki 'yan sa akin!" saad ko.

pagkatapos napatitig sa binata.

"Nako, Huwag na malayo-layo pa ang beyahi namin. Saka baka mahirapan kang makauwi eh!" saad ko rito.

"Hindi ayos lang!" sabi naman nito.

Wala silang nagawa mapilit ang binata na ihatid sila pauwi ng bahay.

Ang dalawang kaibigan niya ay nasa back seat at siya ang nasa front seat. at Si Dylan naman ang nasa driver seat.

hinihila niya ang seatbelt para ikabit ngunit parang nahihirapan siya. mahila ito dahil kahit ang gawin kong paghila hindi ko mahila-hila nag Seatbelt.

hanggan sa may kamay ang humawak rito.

"Ako na!" haski ang boses nitong tumatama sa aking mukha.