“ทำไมวันสุดท้ายกิจกรรมถึงเสร็จช้าจังเลยล่ะคะ” เพลงขวัญแกล้งเดินเข้ามาถามคีริน ในระหว่างที่เดินกลับไปเต็นท์ด้วยกัน“ก็ปกตินะครับ” คีรินตอบไปตามความคิด เพราะทุกอย่างมีช้า มีเร็ว เป็นเรื่องธรรมดา“แต่ทุกปีเสร็จเร็วกว่านี้อีกนะ” เพลงขวัญชวนคุยไปเรื่อย เพราะปีนี้เธอไม่ได้สนใจเรื่องกิจกรรมอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เธอสนใจคือคีรินมากกว่า‘ทำเป็นพูดดีไปเรื่อย! พี่หมอก็อีกคนคุยกับคนอื่นเพลินจนไม่สนใจหนูเลยนะ’ นาเดียบ่นให้พี่หมอในใจ ก่อนหน้านี้เดินอยู่กับเธอแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับปล่อยให้เธอเดินคนเดียวเฉยเลย“โอ๊ย!!” นาเดียที่เดินตามหลังก็แกล้งเดินสะดุดแล้วล้มลงที่พื้น เพื่อเรียกร้องความสนใจจากพี่หมอ“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”แต่ก็ผิดพลาดไปนิดหน่อย เพราะคนที่มาช่วยเธอคือคุณหมอเรียวสุดหล่อ (แต่ก็หล่อน้อยกว่าพี่หมออยู่ดี)“มะ ไม่เป็นไรค่ะ”สายตาคมที่มองมา ทำเอานาเดียถึงกับเสียอาการให้กับคุณหมอเรียวอย่างบอกไม่ถูก หน้าตาหล่อๆ มีเสน่ห์ น่าหลงใหล แต่ดูท่าทางแล้วคงเจ้าชู้ไม่เบา ถ้าใครได้เป็นแฟนด้วยคงจะปวดหัวเรื่องผู้หญิงน่าดู“ลุกไหวมั้ยครับ?” คุณหมอเรียวยังคงถามต่อด้วยความเป็นห่วงนาเดียพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ ส่วนค
คีรินที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบขอตัวไปห้องน้ำ แต่ความจริงคือเขาแค่อยากจะตามหญิงสาวที่หนีออกมาเท่านั้น“หลับแล้วเหรอครับ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม เมื่อเห็นหญิงสาวนอนอยู่ในเต็นท์“ยังค่ะ” คำตอบสั้นๆ ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ“ไหนบอกว่าง่วงนอน แล้วทำไมถึงยังไม่นอนอีกล่ะครับ” คีรินเข้าไปในเต็นท์ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตรงหน้าหญิงสาว“พี่หมอสนใจด้วยเหรอคะ” สายตาเฉี่ยวคมสบตากับคนตรงหน้าสักพัก ก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้คุณหมอหนุ่ม“พี่ก็ตามออกมาอยู่นี่ไงครับ” คีรินอธิบาย เพราะถ้าเขาไม่สนใจ ไม่เป็นห่วงความรู้สึกเธอ เขาคงไม่ตามเธอออกมาแบบนี้หรอก“แล้วทำไมไม่อยู่คุยเรื่องเก่าๆ กับเพื่อนต่อล่ะคะ” นาเดียประชดไปด้วยน้ำเสียงและท่าทางไม่พอใจ“หนูงอนพี่เรื่องนี้เหรอ?”“….”“แต่พี่ก็ยังไม่ได้คุยอะไรเลยนะ”“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลยค่ะ เมื่อกี้ยังคุยเรื่องเก่าๆ กันสนุกอยู่เลย”“ไปกันใหญ่แล้วครับ”“พี่หมอไปอยู่กับเพื่อนเลย ไม่ต้องมาสนใจหนูหรอกค่ะ”“พี่ก็ตามหนูออกมาแล้วไงครับ ใครอยากอยู่คุยก็ปล่อยให้เขาคุยกันไปสิ”“ชิ!!”“หายงอนพี่นะ”ริมฝีปากหนากระซิบบอกที่ข้างหูหญิงสาวเสียงเบา ทำเอาร่างเล็กคนลุกซู่ไปทั้งตัว ในใจอ
เช้าวันต่อมาวันนี้เป็นเช้าที่อาจจะสดใสสำหรับใครหลายๆ คน แต่สำหรับคีรินกับนาเดียแล้วคงไม่ใช่อย่างแน่นอน เพราะกว่าจะเสร็จกิจกรรมเข้าจังหวะกันไปเมื่อคืน ก็ทำเอาเกือบจะไม่ได้นอนกันเลยทีเดียว“อื้อออ~” ร่างเล็กค่อยๆ ขยับตัวตื่น เมื่อแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในเต็นท์“ตื่นแล้วเหรอครับ?” คีรินที่กลับมาจากอาบน้ำก็เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวนอนทำตาปริ่มๆ ไม่ยอมลุก“พี่หมอไปอาบน้ำทำไมไม่ปลุกหนูด้วยคะ”น้ำเสียงน้อยใจเอ่ยถามเมื่อเขาปล่อยให้เธอนอนอยู่ภายในเต็นท์คนเดียว และไม่สนใจที่จะปลุกเธอไปด้วย“พี่เห็นหนูหลับสบายก็เลยไม่กล้าปลุกครับ”“แต่หนูอยากไปพร้อมพี่หมอ”“ไม่เห็นต้องงอแงเลย เดี๋ยวพี่พาไปก็ได้ครับ” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มนาเดียจัดการเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำให้พร้อม ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินไปด้วยกัน โชคดีที่วันนี้ไม่มีใครมาวุ่นวาย แค่นี้ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นเช้าวันใหม่ที่ดีแล้ว“จะได้ไปเที่ยวตอนไหนคะ”หลังจากที่อาบน้ำเสร็จและเดินกลับมาที่เต็นท์นาเดียก็ถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้“ทานข้าวเสร็จก็ไปเลยครับ”“งั้นหนูเอาโทรศัพท์ไปด้วยดีกว่าเผื่อจะได้ถ่ายรูปสวยๆ” นาเดียรีบหยิบโทรศัพท์ที่ไ
วันนี้เป็นวันที่ทุกคนต่างก็ตื่นนอนกันแต่เช้า เพราะเป็นวันที่จะต้องเดินทางกลับกรุงเทพกันแล้ว“หนูเก็บของเลยนะครับ” ชายหนุ่มที่กำลังเก็บเต็นท์และอุปกรณ์ต่างๆ อยู่ก็หันมาบอกหญิงสาว“หนูเก็บเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ” นาเดียยิ้มให้ เพราะของเธอไม่ได้เยอะเหมือนตอนมา ตอนนี้มีแค่กระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียว ส่วนอีกใบที่ใส่ขนมมานั้นว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย“คีย์ยังเก็บเต็นท์ไม่เสร็จเหรอคะ มาค่ะเดี๋ยวเพลงช่วย”อยู่ๆ บุคคลที่สามก็เดินเข้ามา ทำเอานาเดียถึงกับเบ้ปากมองบนให้กับคนที่เข้ามาใหม่ สงสัยวันนี้เธอคงต้องวุ่นวายทั้งวันแน่ๆ เล่นซวยแต่เช้าแบบนี้“ไม่เป็นไรครับ เพลงไปรอในร่มดีกว่า”‘เฮ้อ! พี่หมอนี่ก็อีกคน’ นาเดียทำได้เพียงแค่ถอนหายใจด้วยท่าทางเบื่อหน่าย วันนี้คงเป็นวันที่ไม่ดีของเธอแล้วจริงๆหลังจากที่ทุกคนเก็บของทุกอย่างเสร็จก็เดินลงเขาเพื่อไปยังจุดที่จอดรถตู้เอาไว้ โชคดีที่ตอนเดินลงไม่เหนื่อยเท่าตอนเดินขึ้น และใช้เวลาไม่นานก็มาถึงยังจุดหมาย“คีย์จะนั่งตรงไหนคะ?” เพลงขวัญก็หันไปถามคีรินเมื่อเดินมาถึงรถ และทุกคนต่างเลือกจับจองที่นั่งกันนาเดียเดินเข้าไปนั่งด้านใน โดยที่ไม่ได้สนใจเพลงขวัญที่กำลังยืนเลื
“ความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับเพลงขวัญมันจบไปนานแล้ว ตอนนี้เหลือแค่เพียงสถานะเพื่อนเท่านั้นครับ”“จริงเหรอคะ?” แววตากลมโตเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง“จริงครับ พี่จะโกหกหนูไปทำไมล่ะ” คีรินยังคงยืนยันคำเดิม เพราะสถานะของเขากับเพลงขวัญนั้นเป็นเพียงแค่เพื่อนกันจริงๆ“เฮ้อ~ วันนี้เดินทางทั้งวันเหนื่อยจังเลยค่ะ” นาเดียเริ่มทำตัวไม่มีแรง แขนทั้งสองข้างก็เกาะพี่หมอเอาไว้แน่น พอได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องครับ” ไม่มีทางที่สุภาพบุรุษอย่างคุณหมอคีรินจะปล่อยให้หญิงสาวเดินกลับห้องคนเดียวแน่นอน“หนูปวดขา ปวดไปหมดทั้งตัวคงเดินไม่ถึงห้องหรอกค่ะ” นาเดียรีบอ้อนพี่หมอทันที“ปวดขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อกี้ยังเดินมาด้วยกันดีๆ อยู่เลยนาเดียพยักหน้าให้แทนคำตอบ พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน“หนูขอนอนห้องพี่หมอได้มั้ยคะ”“ไม่…” ยังไม่ทันที่คีรินจะได้ปฏิเสธ เขาก็โดนคนตัวเล็กพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน“วันนี้พี่หมอปล่อยให้หนูงอนทั้งวันเลยนะคะ” นาเดียรีบหาข้ออ้างเพื่อให้คุณหมอเห็นใจ“แต่พี่ก็อธิบายทุกอย่างให้หนูฟังแล้วไงครับ”“ไม่รู้ล่ะ ยังไงวันนี้หนูก็จะน
เช้าวันต่อมาสายตาคมจ้องมองหญิงสาวที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ในอ้อมกอดเขา คุณหมอหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นเอาแต่ใจของเธอ และขณะเดียวกันใบหน้าหล่อก็เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้มองใบหน้าขาวเนียนไร้เครื่องสำอาง เวลาที่เธอหลับทำให้เขาได้เห็นความน่ารักของเธอชัดมากขึ้นร่างหนาพยายามขยับตัวเบาๆ เพียงเพราะเขากลัวว่าเธอจะตื่น มือหนาดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มเพื่อให้หญิงสาวได้นอนหลับสบายต่อ ก่อนที่เขาจะเดินตรงไปยังห้องน้ำใช้เวลาเกือบยี่สิบนาที คีรินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แต่หญิงสาวก็ยังไม่ยอมตื่น เพราะเธอพึ่งจะได้นอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงกริ๊ง!! กริ๊ง!!ในระหว่างที่คีรินกำลังยืนมองร่างเล็กที่กำลังนอนหลับอยู่เพลินๆ เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นมา“อื้อออ~” นาเดียค่อยๆ ลืมตางัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อมีเสียงดังรบกวนเวลานอนของเธอ“ตื่นแล้วเหรอครับ?” คีรินถามพร้อมรอยยิ้ม“กี่โมงแล้วคะ” ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้นเมื่อคิดว่าตอนนี้ยังเช้าอยู่“จะเก้าโมงแล้วครับ”“ยังเช้าอยู่เลย ใครมาเหรอคะ”“ไม่รู้เหมือนกันครับ พี่กำลังจะออกไปดู”“หรือว่าจะเป็นแม่ของพี่หมอคะ เช้าขนาดนี้ต้องเป็นแม่พี่หมอมาแน่ๆ เลย!!”นาเดีย
เช้าวันต่อมามหาวิทยาลัยวันนี้เป็นวันที่นาเดียมีเรียนทั้งวัน จากตอนเช้าลากยาวไปจนถึงตอนเย็น ซึ่งเมื่อคืนเธอเลือกที่จะกลับมานอนที่ห้องเพราะพี่หมอจะต้องไปทำงานแต่เช้า และอีกอย่างเธอก็อยากจะให้เวลาส่วนตัวพี่หมอบ้าง“มาแล้วเหรอ” คริสตัลทักขึ้นเมื่อเห็นนาเดียเดินเข้ามา หลังจากที่นาเดียไม่ได้มาเรียนเกือบทั้งอาทิตย์“เป็นยังไงบ้างนาเดีย” ตามด้วยเสียงไอรินที่ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงอีกคน และตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาทำให้เธอไม่อยากจะกลับบ้าน เพียงเพราะไม่อยากจะโกหกคุณหญิงเกี่ยวกับเรื่องของนาเดีย“ก็สนุกดีนะ อยากให้พวกมึงได้ลองไปดู” นาเดียรีบแนะนำเพื่อน อยากจะให้ทุกคนลองไปดู ลองไปใช้ชีวิตกับธรรมชาติและความลำบาก จะได้รู้ว่ายังมีอีกหลายชีวิตที่ต้องการความช่วยเหลือและลำบากจริงๆ“ไม่มีทาง!” ไทเกอร์ตอบเสียงแข็ง ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่รู้จะไปทำให้ตัวเองลำบากทำไม“เกิดมาสบาย ไม่เคยรู้จักความลำบากก็แบบนี้แหละ” นาเดียพูดประชดไทเกอร์“มึงดูผอมลงนะได้กินข้าวบ้างมั้ยเนี่ย” ออสตินที่นั่งมองอยู่ก็ถามขึ้นอีกคน“กินสิ ฮันน่ามันจ้างคนขึ้นไปส่งอาหารให้ตั้งหลายครั้ง” นาเดียตอบไปตามความจริง ถึงจะไปอยู่ลำบากบน
โรงพยาบาลเมื่อมาถึงโรงพยาบาลนาเดียก็มาเจอคุณหมอยืนคุยกับพยาบาลสาวสวยอยู่หน้าห้องทำงานฟู่วววว~ร่างเล็กพยายามตั้งสติและหายใจเข้าออกช้าๆ เผื่อจะทำให้เธอใจเย็นลงบ้าง และพยายามคิดถึงคำที่คุณหมอบอกเอาไว้ว่าให้เชื่อใจและมีเหตุผลให้มากๆ เธอจึงต้องรีบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติจะได้ไม่ต้องคิดอะไรฟุ้งซ่านนาเดียนั่งแอบมองคุณหมออยู่สักพัก เพราะเธอไม่ได้บอกเขาก่อนว่าจะมาหาที่โรงพยาบาล ในขณะที่เธอกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ แต่พอจะมองหาคุณหมออีกที เขาก็หายไปเสียแล้ว‘หายไปไหนนะ เผลอแป๊บเดียวเอง’ นาเดียมองไปรอบบริเวณ ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามหา แต่ก็ไม่เจอคุณหมอนาเดียจึงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพานขึ้นมากดโทรหาพี่หมออย่างไม่รอช้า และถือสายรออยู่นานกว่าชายหนุ่มจะรับสาย“พี่หมออยู่ไหนคะ?” นาเดียถามขึ้นเมื่อปลายสายกดรับ(พอดีพี่มีเคสด่วนก็เลยออกมาข้างนอก แล้วหนูอยู่ไหนครับ)“หนูมาหาพี่หมอที่โรงพยาบาลค่ะ”(งั้นหนูกลับไปรอที่คอนโดก่อนนะ คงอีกสักพักกว่าจะเสร็จ)“ได้ค่ะ”‘เฮ้อ!! รู้แบบนี้โทรถามก่อนดีกว่า’ นาเดียบ่นให้ตัวเองในใจ อุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกล สุดท้ายก็ได้กลับไปรอที่คอนโดเหมือนเดิมนาเดียขับรถกลับมารอที่คอนโดตาม
เช้าวันต่อมา“พี่ฝากร้านด้วยนะ”นาเดียหันไปบอกนโมที่ยืนทำงานอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ถึงนโมจะยังเด็กแต่เธอก็ขยันและทำงานเก่งมาก“เที่ยวให้สนุกนะคะพี่เดีย เดี๋ยวหนูดูแลร้านให้ไม่ต้องห่วงนะคะ” นโมตอบพร้อมรอยยิ้มและเธอก็มั่นใจว่าเธอสามารถดูแลร้านได้“ขอบใจนะ เดี๋ยวพี่จะซื้อของมาฝาก”“ไปกันครับ”คุณหมอที่เดินลงมาพร้อมกระเป๋าเดินทางสองใบ ก็ชวนนาเดียไปที่รถทันที เธอยิ่งเป็นห่วงร้านถ้าขืนปล่อยให้ยืนนานกว่านี้ อีกหน่อยก็คงเปลี่ยนใจไม่อยากไปกันพอดี“พี่ไปก่อนนะ ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเลยนะ”นาเดียยืนคิดสักพักก่อนจะหันไปบอกนโม ในใจก็เป็นห่วงร้าน แต่ถ้าเธอไม่ไปวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าพี่หมอจะมีเวลาว่างพาเธอไปเที่ยวอีกเมื่อไหร่“ค่ะ” นโมมองตามหลังเจ้าของร้านพร้อมรอยยิ้มนาเดียเดินตามคุณหมอไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน ถึงจะมีวันหยุดแค่สองวัน แต่เขาก็อยากจะพาเธอไปเที่ยว จะได้พักผ่อนและมีเวลาอยู่ด้วยกัน..ใช้เวลาในการเดินทางเกือบสามชั่วโมงกว่าจะมาถึงและหาที่พักกันได้ เนื่องจากเป็นการมาเที่ยวแบบไม่ได้วางแผนมาก่อน ทำให้คีรินลืมเรื่องที่พักไปอย่างสนิทใจพอมาถึงก็ต้องขับรถหาที่พักกันก่อน และวันนี้ก็เป็นวันหยุ
วันนี้นาเดียปิดร้านเร็วกว่าทุกวันเนื่องจากเป็นคำสั่งของคุณหมอ เพราะว่าเขาจะพาเธอไปทานอาหารข้างนอกและกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวก็ต้องใช้เวลาอยู่พอสมควร“วันนี้หนูสวยมากเลยนะ” คีรินเอ่ยชมหลังจากที่นั่งรอนาเดียแต่งตัวอยู่นานเกือบหนึ่งชั่วโมง“แล้วทุกวันหนูไม่สวยเหรอคะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามกลับทันที“สวยทุกวันครับ แต่วันนี้สวยเป็นพิเศษ” คีรินเอ่ยชมพร้อมรอยยิ้ม ยังไงเธอก็สวยที่สุดสำหรับเขาอยู่แล้ว“ขอบคุณค่ะ” คำตอบของคุณหมอเรียกรอยยิ้มจากเธอได้เป็นอย่างดี“ไปกันครับ” มือหนากุมมือเล็กเอาไว้ด้วยความรัก ก่อนจะพาเธอเดินไปขึ้นรถ เพื่อที่จะไปร้านอาหารที่จองเอาไว้..@ร้านอาหารสุดหรู“ทำไมมาร้านแพงจังเลยคะ” นาเดียถามขึ้นมาทันทีเมื่อคุณหมอจอดรถที่หน้าตึกสูง พอได้ทำงานหาเงินเองนาเดียก็ไม่ค่อยชอบทานร้านอาหารหรูๆ สู้เก็บเงินเอาไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า“ไม่แพงหรอกครับ” คีรินตอบก่อนจะโอบกอดเอวเล็กเดินเข้าไปด้านใน“เขามีงานอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมจัดดอกไม้สวยจังเลย”กุหลาบสีแดงถูกจัดตกแต่งตั้งแต่ทางเดินเข้ามาจนถึงด้านบนสุดของตึกที่เป็นโซนอาหาร ทำเอานาเดียมองดูกุหลาบสีสวยตลอดทาง เพราะเป็นดอกไม้ที่เธอชอบ“พี่ก็ไม่รู้เหม
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา“หนูไม่ไปกับพี่จริงๆ เหรอครับ”นานๆ จะเป็นวันหยุดของคุณหมอ แทนที่จะได้ออกไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตด้วยกัน แต่นาเดียกลับไม่ยอมและยืนยันที่จะอยู่ร้าน ทั้งๆ ที่พนักงานก็มีตั้งหลายคน แบบนี้จะไม่ให้เขาน้อยใจได้ยังไง“ไปวันหลังไม่ได้เหรอคะ ช่วงนี้ลูกค้ากำลังเยอะเลย” นาเดียกลัวพนักงานที่ร้านจะดูแลลูกค้าไม่ทั่วถึง เพราะช่วงนี้ลูกค้าเยอะมาก เธอจึงต้องมาคอยช่วยดูแลลูกค้า“ถ้าหนูไม่ไป งั้นตอนเย็นเราไปทานข้าวข้างนอกกันนะครับ” ถึงคีรินจะชวนเธอเอาไว้นานแล้ว แต่พอถึงวันเธอกลับไม่ยอมไปด้วย เขาจึงต้องหาข้อแลกเปลี่ยน“ทำไมต้องไปทานข้างนอกด้วยคะ หรือว่าพี่หมอเบื่ออาหารที่หนูทำแล้ว” ใบหน้าสวยจ้องมองคุณหมออย่างเอาเรื่อง เพราะตั้งแต่เธอไปเรียนทำอาหารมาก็แทบจะไม่ได้ออกไปทานข้าวข้างนอกเลย“ไม่ใช่ครับ พี่แค่อยากจะพาหนูออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง” คีรินรีบอธิบายทันที“ก็ได้ค่ะ” พอได้ยินคำตอบของคุณหมอก็ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง นาเดียจึงตอบตกลงที่จะไปด้วย“พี่ไปก่อนนะครับ ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” คีรินถามออกมาอีกครั้งเผื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจ“ขับรถดีๆ นะคะ” นาเดียตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะโบกมือลาคุณหมอที่กำลังเดินออกไ
“รีบๆ ด้วยนะ แม่อยากอุ้มหลานแล้ว”ประโยคที่คุณแม่พูดทิ้งท้ายเอาไว้ทำเอานาเดียเขินจนแทบจะทำตัวไม่ถูกแล้ว“มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอครับ ยังไม่ได้แต่งงานเลย” คีรินรีบหาข้ออ้าง“ท้องก่อนแต่งก็ไม่เห็นเป็นไรหรอก ยังไงปลายทางก็ต้องแต่งก็ต้องท้องอยู่ดี”“คุณแม่ครับ”“ก็แม่อยากได้หนูเดียเป็นลูกสะใภ้หนิ ถ้าขืนลูกชักช้านะ แม่จะไปสู่ขอหนูเดียที่บ้านก่อนเลย”“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”ทุกคนนั่งทานข้าวกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดจากคนในครอบครัว นั่งพูดคุยกันจนดึกก่อนที่คุณพ่อกับคุณแม่จะกลับ ปล่อยให้ลูกๆ ได้พักผ่อนกัน“แม่กลับก่อนนะ วันไหนว่างๆ ก็พาหนูเดียไปหาแม่ที่บ้านบ้างนะ”“ได้ครับ สวัสดีครับ”“สวัสดีค่ะ”คีรินเดินไปส่งคุณพ่อกับคุณแม่ที่รถก่อนจะเดินกลับเข้ามาหานาเดียอย่างอารมณ์ดี“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยเก็บ”“ไม่เป็นไรค่ะ หนูทำเองดีกว่า”“ช่วยกันทำ… จะได้เสร็จเร็วๆ ครับ” คีรินเว้นวรรคคำพูดและเน้นย้ำทุกคำ จนความหมายแทบจะเปลี่ยนไปในทางสองแง่สองง่าม“จะรีบไปไหนคะ”“ก็คุณแม่อยากอุ้มหลาน พี่ก็ต้องรีบหน่อยสิครับ”“ไม่ต้องเอาเรื่องนี้มาอ้างเลยค่ะ”“พี่ไม่ได้อ้างนะ แต่พี่ทำจริง!!”“พี่
หนึ่งเดือนต่อมาวันนี้เป็นวันหยุดของคีรินซึ่งคืนนี้ครอบครัวของเขาจะมาทานอาหารที่ร้านและมาแสดงความยินดีกับนาเดียที่เปิดร้านใหม่ถึงแม้จะเปิดร้านมานานแล้ว แต่ทางครอบครัวของคุณหมอพึ่งจะกลับจากดูงานที่ต่างประเทศ พอมาถึงก็รีบโทรหาลูกชายทันทีพอนาเดียรู้เรื่องก็ถามข้อมูลกับคุณหมอทั้งคืน คุณพ่อชอบทานอะไร คุณแม่ชอบทานอะไร เรียกได้ว่าตื่นเต้นและนั่งคิดเมนูทั้งคืน“พี่หมอเสร็จหรือยังคะ”นาเดียขึ้นมาตามคุณหมอที่บอกจะลงไปข้างล่างตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นลงไปสักที“ใกล้เสร็จแล้วครับ” คีรินที่กำลังอาบน้ำอยู่ก็ตอบเสียงดัง เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน“งั้นหนูลงไปรอข้างล่างนะคะ”“ได้ครับ”ร่างเล็กเดินลงไปด้านล่างเพื่อดูความเรียบร้อยของร้านต่อในระหว่างที่รอคุณหมออาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ“เสร็จแล้วครับ”ใช้เวลาไม่นานคุณหมอก็เดินลงมาด้วยความพร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว ความจริงอยากได้อะไรให้พนักงานออกไปซื้อให้ก็ได้ แต่นาเดียดื้ออยากจะออกไปเลือกของเอง สุดท้ายเขาก็ต้องใจอ่อนยอมไปกับเธอ“พี่ฝากร้านด้วยนะ” นาเดียหันไปบอกพนักงานรุ่นน้องที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์“ค่ะ” นโมรับคำอย่างว่าง่าย ถึงแม้เจ้านายจะไม่บอก เรื่
เช้าวันต่อมา@MYDEARคาเฟ่เจ้าของร้านคาเฟ่คนสวยมายืนรอต้อนรับลูกค้าที่โทรมาบอกว่าใกล้จะถึงร้านแล้ว“ร้านสวยดีนะ” ออสตินทักขึ้นก่อนใครเมื่อมองดูบรรยากาศภายในร้าน“รินยินดีด้วยนะ” ไอรินร่วมแสดงความยินดีเมื่อได้เห็นความสำเร็จของเพื่อนรักอย่างนาเดีย“ร้านน่ารักมาก ชื่อร้านก็ด้วย”คริสตัลเอ่ยชมขึ้นมาอีกคน ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงแรงๆ อย่างนาเดียจะจัดร้านได้น่ารักขนาดนี้“ขอบใจนะ แล้วนี่ฮันน่าไม่มาเหรอ” นาเดียขอบคุณคำชมจากเพื่อนๆ ก่อนจะถามหาเพื่อนรักอีกคนที่ยังไม่เห็นมา“ไม่รู้สิ ยังไม่เห็นเลย” คริสตัลตอบขึ้นเมื่อทุกคนเอาแต่ยืนเงียบ“เดี๋ยวมันคงตามมาแหละ”เมื่อเห็นเจ้าของร้านเงียบไปกวินจึงพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ“ไปนั่งตรงนู้นกันก่อนดีกว่า” นาเดียชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่ด้านในสุด จะได้นั่งคุยกันสะดวก“เปิดร้านวันแรกลูกค้าก็เยอะเลยนะ” ไอรินนั่งลงก่อนจะทักขึ้น เปิดร้านวันแรกก็มีลูกค้ามานั่งเยอะขนาดนี้ ผิดกับตอนเปิดร้านอาหารของเธอมาก“สาธุขอให้เป็นแบบนี้ไปตลอดนะ อยากดื่มอะไรสั่งได้เลยนะ” นาเดียไม่พูดเปล่ารีบยกมือขึ้นมาประกบกันราวกับไหว้พระ ก่อนจะยื่นเมนูของร้านให้เพื่อนๆ“มีเหล้ามั้ย” กวินถามขึ้นมา
สามเดือนต่อมา“หนูอยากจะแก้ตรงไหนอีกมั้ยครับ” คีรินถามขึ้นในระหว่างที่เดินตรวจงานรอบๆ ก่อนจะเปิดร้านอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้“ไม่ค่ะ” ใบหน้าสวยส่ายหน้า แต่สายตายังคงมองสำรวจความสวยงามของร้านอยู่ตลอดเวลา“ชอบมั้ยครับ” คีรินตั้งใจทำทุกอย่างให้ออกมาดีที่สุด เพื่อความสุขของผู้หญิงที่เขารัก ไม่ว่าจะใช้เงินเยอะแค่ไหน เขาก็พร้อมที่จะทำให้เธอมีความสุข“ชอบมากเลยค่ะ หนูไม่คิดเลยว่าทำเสร็จแล้วจะสวยขนาดนี้” สายตาเปร่งประกายเต็มไปด้วยความสุข ในที่สุดเธอก็จะมีร้านเป็นของตัวเอง“ตื่นเต้นมั้ยครับ พรุ่งนี้เปิดร้านวันแรกแล้วนะ” คีรินเอ่ยถามด้วยความใส่ใจ“ตื่นเต้นค่ะ แต่หนูกลัวจะไม่มีลูกค้ามากกว่า” นาเดียรู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่อนึกถึงตอนเปิดร้าน“มีสิครับ ยังไงก็ต้องมี” คีรินตอบด้วยความมั่นใจ“พี่หมอรู้ได้ยังไงคะ” ร่างเล็กถามกลับด้วยความสงสัย“ก็พี่ไปประกาศทั่วโรงพยาบาลเลยว่าแฟนพี่จะเปิดร้านพรุ่งนี้ ยังไงก็ต้องมีลูกค้าแน่นอนครับ”“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวหนูจะทำเพจร้านเอาไว้โพสต์รับออเดอร์ออนไลน์ส่งในบริเวณใกล้เคียงด้วยค่ะ”“แฟนใครทำไมเก่งจังเลยเนี่ย”“แฟนพี่หมอไงคะ”“ว่าแต่… พี่ทำให้ขนาดนี้แล้วจะได้อ
หนึ่งปีต่อมาวันเวลาผ่านไปเร็วมากแต่ทุกอย่างก็ยังไม่ลงตัว ถึงแม้นาเดียจะเรียนจบมาหลายเดือนแล้วก็ตาม แต่ร้านคาเฟ่ที่เธอตั้งใจจะทำก็ยังไม่ได้รับการอนุมัติจากคุณหมอแต่ก็ยังพอมีเรื่องโชคดีอยู่บ้าง ถึงคีรินจะยังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาตเรื่องเปิดร้าน แต่เขากลับให้เธอไปเรียนทำเบเกอรี่ โดยที่เขาเป็นคนเลือกสถานที่เรียนและเลือกคนสอนให้นาเดียเองทุกอย่างและทุกอย่างทุกขั้นตอนต้องอยู่ในความดูแลของคุณหมอ เพราะเขาต้องรับรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ“ทำไมวันนี้ถึงไม่ให้หนูไปเรียนล่ะคะ” นาเดียถามขึ้นด้วยความสงสัยในระหว่างที่นั่งรถออกมากับคุณหมอ เพราะปกติวันนี้เธอต้องไปเรียนทำเบเกอรี่“พี่อยากจะพาหนูไปดูอะไรบางอย่าง” สายตาคมมองถนนด้วยความตั้งใจ“อะไรเหรอคะ?” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วถามด้วยความอยากรู้“ถ้าบอกก่อนหนูก็รู้สิครับ”“แต่นี่มันทางไปโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอคะ” นาเดียไม่รู้เลยว่าคุณหมอจะพาไปไหน แต่ทางที่เขาพามากลับเป็นทางเดียวกับทางที่ไปโรงพยาบาลคีรินถึงกับนิ่งไปเมื่อเขาตั้งใจจะเซอร์ไพรส์บางอย่าง ก่อนที่มือหนาจะยื่นผ้าปิดตาสีชมพูให้นาเดีย ทำเอาเธอมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามออกมา“อะไรคะ”“ท
@คอนโด“วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรหรือเปล่าครับ” คีรินถามขึ้นในระหว่างที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับถุงวัตถุดิบอุปกรณ์การทำอาหารที่นาเดียซื้อมา“เปล่าค่ะ” นาเดียปฏิเสธก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังห้องครัว“แล้วทำไมหนูซื้อของมาเยอะจังเลยล่ะ” คุณหมอยังคงถามต่อด้วยความสงสัย“ก็หนูอยากทำอาหารให้พี่หมอทานบ้างหนิคะ”“อะไรนะครับ พี่ฟังผิดไปหรือเปล่า” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมแล้วรอฟังคำตอบชัดๆ อีกครั้ง“ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ” นาเดียยังคงยืนยันคำเดิม“แล้วหนูทำอาหารเป็นเหรอครับ”แม้แต่ทำไข่เจียวตอนไปค่ายด้วยกันเธอยังทำไปกรี๊ดไปอยู่เลย แต่วันนี้กลับมาบอกว่าจะทำอาหารให้เขาทาน“ทำไมจะทำไม่เป็นคะก็หนูไปเรียนมาแล้ว” นาเดียยักคิ้วด้วยความมั่นใจ สามเดือนที่เรียนมาจะไม่เสียเปล่า“อย่าบอกนะว่าที่หนูออกไปข้างนอกบ่อยๆ เพราะไปเรียนทำอาหาร”คีรินพยายามคิดตามที่เธอบอก ก่อนจะตัดสินใจถามเธอออกมาตรงๆ“ค่ะ” ใบหน้าสวยพยักหน้าเพื่อยืนยันคำตอบ“แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะครับ ปล่อยให้พี่เข้าใจผิดคิดว่าหนูไม่สนใจทำไม” คีรินบอกเสียงเบาด้วยความรู้สึกผิด“ถ้าบอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์สิคะ”“แฟนใครทำไมน่ารักขนาดนี้เนี่ย”จมูกโด่งกดลงที่ศีรษะของค