CHAPTER 2

CHAPTER 2

NAKANGITING kumaway ako kina Mama na umiiyak na, hindi ko rin mapigilan ang luhang kumawala sa mga mata ko lalo na't ngayon lang ako nawalay sa pamilya ko.

Hindi rin ako komportable na wala sina Mama, Bunso at Papa sa tabi ko, parang ang lungkot pagwala sila.

Wala nang mangungulit sa'kin na magpatulong sa kaniyang schoolworks, wala ng mang-aasar sa'kin gaya ng pang-aasar ni Mama at ni Papa sa'kin.

I sighed at saka pinunasan ang luhang tumulo sa mga mata ko, humarap ulit ako sa kanila at saka nginitian, then tumalikod na ako.

Kailangan ko pang sumakay ng barko para makapunta sa Manila, mukhang matatagalan ang biyahe ko nito.

Pumara ako sa Mamang Tricyle. "Saan po tayo, Ma'am?"

"Ihatid niyo po ako sa Cinnamon's ship, kahit doon nalang sa may lane."Mahinahong sabi ko at tumango naman ito.

Inilagay ko na ang mga bagahe ko sa tricycle niya, buti naman at nagkasya. Sumakay na rin ako.

"Saan ka nga pala pupunta? Luluwas ka rin ba ng maynila?"Pambabasag nito sa katahimikan.

"Opo, may sakit po kasi ang Papa ko kaya kailangan ko pong magtrabaho para mapa-check up siya at para na rin makabili ako ng gamot."Pagpapaliwanag ko sa kaniya.

"Ang bait mo namang bata, maswerte ang mga magulang mo dahil may anak sila ng kagaya mo."

Napakamot naman ako sa batok ko. "Naku, hindi naman po ganun, ako po ang maswerte dahil may magulang ako na kagaya nila."

Mahina naman itong natawa. "Nawa'y pagpalain ka ng diyos at makamit mo ang iyong minimithi."

Ngumite naman ako. "Salamat po."Magalang na sabi ko sa kaniya at tumango naman ito.

"Nandito na tayo."Sabi nito at bumaba naman ako sa Tricyle niya, kinuha ko na rin ang mga bagahe ko at saka nagbayad na rin ako.

Bumuntong hininga ako at saka nagbook ng ticket, mabuti naman at medyo hindi kadamihan ang mga taong luluwas ng manila ngayon kaya hindi na ako nahirapang makakuha ng ticket.

Nang matapos na ako ay sumakay na ako sa malaking barko na sasakyan ko patungo sa Manila.

May dumating naman na lalaki at saka kinuha niya ang ticket na ibinigay sa'kin ng babae kanina.

UMUPO ako sa upuan na kung saan ay malapit lang sa bintana. Namimiss ko na sila Bunso.

May trabaho rin naman ako sa Probinsya kaso nga lang hindi ito sapat para lamang ipambili ng mga gamot ni Papa kaya luluwas nalang ako ng Manila dahil doon ang taong babantayan ko kuno.

Sana naman bata ang bantayan ko. Sana rin mabait ang maging amo ko, marami na kasi akong nakitang salbahe na mga amo kaya medyo kinakabahan ako at the same time natatakot.

Pero hinihiling ko pa rin na sana, mabait ang maging amo ko para hindi ako mapurwesyo lalo na't kailangan ko pa talaga ng pera para lamang ipagamot ang aking ama.

Nagpapasalamat rin ako dahil nakapasa ako sa online interview noong nakaraang araw.

Online interview nalang, kasi nasa probinsiya ako at 'yong pag-aaplyan ko ng trabaho ay nasa Manila.

Nag-video call nga lang. Mukhang mabait naman ang babaeng 'yun, mga nasa kurenta anyos na ang babaeng nagtanong sa'kin—I mean nag-interview sa'kin ng kung ano-ano.

Nakahinga naman ako ng maluwag ng ngumite ito at saka sinabing tanggap daw ako. Mas mabuti 'yon dahil nga hindi na ako mapurwesyo kakahanap ng bagong trabaho sa Manila.

Mukhang narinig ni Lord ang mga panalangin ko.

Ipinilig ko nalang ang ulo ko at saka umidlip muna saglit dahil mukhang matatagalan pa, bago makarating sa Maynila.

NAPAMULAT ang aking mga mata ng malapit na kami sa daungan, kinuha ko na ang aking maleta para sa paghahanda.

Napatigil naman ako ng may lalaking nakangiting pumunta sa direksyon ko. Hindi ko mapigilang hindi siya taasan ng kilay.

"What's your number?"Nakangiting sabi nito habang hawak hawak niya ang kaniyang mga bagahe.

I rolled my eyes. "42, that's my favorite number."

Mahina naman itong natawa. "I like you."

Umismid naman ako at saka pinagcross ang aking balikat. "I don't like you."

Napatigalgal naman ito at saka mahinang tumawa. "Wow...that's the first. It's the first that someone says that she don't like me."

Umirap naman ako. Kapal ng mukha ng isang 'to. "So? Hindi ko gusto ang iyong pagmumukha. By the way, ang hangin mo at ang kapal rin ng packing face mo."

"Wow. What's your name?"Nakangising sabi nito.

Mukhang hindi ito tinablan ng pa-packing packing ko.

"Pangalan ko? Pasensiya na ngunit sa gwapo ko lang ibinibigay ang pangalan ko."Mataray na sabi ko sa kaniya.

"Pero gwapo naman ako."Nakangising sabi niya na ikinairap ko.

"Kapal naman ng packing face mo e 'no. Pwede ba, umalis ka nga sa harapan ko!"Inis na sabi ko na mahina nitong natawa.

Seriously? Wala ba 'tong magawa sa buhay niya kaya puro panlalandi ang ginawa? Tss. As if naman madadala niya ako sa mga pang-sugar coat niya.

"Ang taray mo naman, meron ka?"Pang-aasar niya

"You're so...."Teka nga, ano ba ang english ng 'ang kapal ng mukha mo?'

Mas lumapad naman ang ngise nito."You're so? Gwapo? I know right."

Hindi ko mapigilang hindi siya irapan. "You have thick face!"

Namula naman ito at saka humalakhak kaya pinagtinginan kami ng ibang passenger.

"Thick face? Seriously?"

Umirap naman ako. "Oo, thick face is you. Makapal naman talaga ang mukha mo!"

"Seriously?"Natatawang sabi niya na ikinaismid ko naman.

Tinaasan ko naman siya ng kilay at mapanghamon na sinalubong ang kaniyang mga mata. "Sige nga, ano ba ang english ng 'makapal ang mukha mo?'"

Napahawak naman ito sa kaniyang baba, kunwari nag-iisip. "Ewan ko, ano nga ba ang english?"

"Kaya nga thick face e! Thick means makapal, and you have a thick packing face, means, makapal ang mukha mo."

Natawa naman ito sa sinabi ko."You're funny."

"Pacquiao?"

Napakunot naman ito sa sinabi ko. "Huh?"

"Akala ko sinabi mong Manny kaya dinugtungan ko ng Paquiao, funny pala amporkchop!"

Natawa naman siya. "Hindi ka nakakaboring na kausap."

I looked at him flatly. "Boring kang kausap kaya umalis ka na sa harapan ko."

"Ang taray mo talaga."

"Whatever."

•End of Chapter 2•