Pagkaalis ni Rodrigo sa kwarto namin ay nagkulong na ako sa banyo. Iyak ako nang iyak dahil pakiramdam ko ay dumi-dumi ko na lalo. Napaka baboy niya! Lahat na lang nang kasamaan ay nasa kaniya na! Paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko kung bakit ako pa? Pinaparusahan ba ako dahil sa ginawa kong pagtulong kay James? Kasalanan naman iyon ng mga Navarro ah? Pinatay nila si James. Napaka rami rin nilang ibang pinatay. Wala silang mga kaluluwa! Nagbuhos ako nang nagbuhos ng tubig sa katawan habang umiiyak. Pakiramdam ko ngayon ay may nakadikit sa aking putik. Na kahit na anong gawin kong pagbuhos ng tubig. Pagsasabon sa katawan ay hindi iyon mawala-wala. Nandidiri ako sa sarili ko. Aalis na ako sa lugar na ito. Hindi ko na makakaya pa ang ginagawa sa akin ni Rod. Lumabas na ako ng banyo na nakabihis na. Mabigat na ang talukap ng mga mata ko dahil sa kaiiyak. Halos hindi ko na nga iyon maimulat. Inayos ko na ang mga gamit ko at inilagay sa maleta ko.Wala na akong pakealam kung paga
Nakatitig lang ako kay Rodrigo na hawak-hawak ang laptop ko. Gusto ko nang lamunin ng lupa ngayon dahil pinipindot niya pa iyon. Ilang sandali pa ay may tumunog na mula sa laptop ko. Tunog iyon na nagmumula sa video na in-edit ko. Napasiksik na ako sa gilid ng higaan ko. Gusto kong tumayo at takbuhin palabas ang kwarto ko pero para akong biglang naging istatwa sa takot ko. Diyos ko! Tulungan niyo po ako! HIndi ko alam kung ano ang gagawin niya sa akin ngayon. Malakas na pinindot ni Rodrigo ang keyboard. Rinig na rinig ako ang paghinga niya nang malalim. Wala siyang sinasabi pero ramdam ko nang hindi niya nagustuhan ang kaniyang nakita. “Labas,” anito kaya napatingin ako sa kaniya. Nakatingin siya kay Lana na puno nang pagtatakang nakatingin sa amin. Tiningnan ako ni Lana. “H-Halika na, Ja-”“Sinabi ko bang kasama siya?” tanong ni Rod na may pagbabanta na. “P-Pero, Gov-” “Sinabing labas! Kailangan ko bang ulit-ulitin pa ang sasabihin ko, ha?!” sigaw bigla ni Rod. Napaiyak na ako
“Nasaan si Gov?” tanong ni Clarixto pagkababang-pagkababa niya ng kotse. Nalaman niya kasi na nakita na kung sino ang nag-upload ng video. Kaya dali-dali siyang umuwi ng mansyon para lang malaman kung sino iyon. “Nasa loob po. Nagwawala na naman,” tugon ng isang tauhan nila na halatang tensyonado. “Fuck!” agad na napamura si Clarixto. Tuluyan na siyang pumasok sa loob ng mansyon. Alam niya kapag tahimik ang kanilang mga tauhan ay hindi maganda ang mood ng kaniyang pamangkin. Bilang na bilang ang mga galaw ng lahat dahil sigurado sila na sila ang mapagdidiskitahan ni Rod kapag hindi magustuhan ang mga galaw. Malayo pa sa basement si Clarixto ay dinig na dinig na niya ang malakas na sigaw ng kaniyang pamangkin. May iilan din siyang naririnig na nagmamakaawa. At hindi nga nagkamali si Clarixto. Pagbukas niya ng pinto ay bumungad sa kaniya ang mga tauhan nilang nagsisiksikan sa gilid habang nakatungo. Si Rod ay nasa gitna at mayroong pinapatungang isang lalake habang hawak-hawak ang kw
Tulala akong nakahiga sa kama at hindi pa rin makakilos mula noong umalis si Rod sa kwarto namin. Kanina pa siya umalis pero para akong na estatwa sa pwesto ko. Napaka sakit ng katawan ko na hanggang sa ngayon ay nararamdaman ko pa rin ang sampal niya. Parang may nakadagan sa buong katawan ko sa sobrang sakit niyon. “Diyos ko! Jane!” Napatingin ako sa may pinto noong marinig ko si Lana. Nakabukas na iyon at nakita kong may ilan ding mga nakasilip doon. Agad na tumakbo sa akin si Lana at kinuha ang kumot niya saka itinabing sa akin. Niyakap ako nang mahigpit ni Lana. “Diyos ko! Ano’ng ginawa niya sa ‘yo? Napaka hayop niya! Ang sama-sama niyang tao!” umiiyak na sabi ni Lana. Napaluha na rin ako at sinubsob ang mukha sa dibdib niya. “A-Ayaw ko na, Lana. Gusto ko nang mawala…” “Hindi! Narito ako, Jane. Sorry. Sorry iniwan kita.” “Jane!” “Lawrence si Jane.” Narinig kong isinara ang pinto ng kwarto at may mga nagmamadaling mga yabag ang lumapit sa amin. “Ano’ng nangyari dito? Bakit
Pagkatapos ni Rod maligo ay nagbihis siya ng itim na pantalon at puting polo. Halos pare-parehas ang kaniyang mga damit. At sa dami ng mga meetings niya ay kailangang nakapormal na damit pa rin kahit na ayaw niyang um-attend roon. Lahat ng mga gamit niya ay maayos na nakalagay. Lahat ay magkakapantay ang bawat sukat at magkakasama ang bawat kulay. Maingat iyong inaayos ng katulong nila palagi dahil napapansin agad ni Rod kapag may hindi tama. At hindi gugustuhin ng mga katulong niya na sumama ang mood niya. Hindi na siya nag-abala pang ayusin ang buhok. Sinuklay na lamang niya iyon gamit ang mga daliri. Pabalik si Rod sa eskwelahan para sunduin si Jane. “Rod? Where are you going?” nagtatakang tanong ni Clarixto noong makita niya ang pamangkin na naglalakad pababa ng hagdan. Hindi niya maiwasang makaramdam ng inis dito dahil mukhang maayos na naman ang pakiramdam nito. Matapos nitong pumatay ng isang tauhan nila ay parang wala lang ito sa binata. “Business, Uncle. Business.” “Wha
“Tama ba ito, Carlo?” nag-aalalang tanong ko. Magkatabi kaming nakaupo ni Carlo sa bus na sinakyan namin. Kanina pa kami nagbabyahe at hindi ko alam kung nasaan na kami. “H'wag kang mag-alala, Jane. Makakalayo rin tayo sa kaniya.”Bumuntonghininga ako. “Sana nga. Kanina pa ako kinakabahan,” aniko at tumingin sa paligid. Wala namang kakaiba sa mga kasabay naming pasahero. Pero pakiramdam ko ay may nakatingin sa amin. “Hindi kita pababayaan, Jane. Ako ang bahala sa ‘yo.”Marahan akong tumango at naluluhang tumingin sa labas ng bintana. Hindi ko alam kung bakit biglang naging ganito ang buhay ko. Siguro nga kasalanan ko nga rin ito. Kung hindi siguro ako nangialam ay hindi na ito mangyayari. Pero paano naman si James? Namatay na lamang siya na walang hustisyang natatanggap. Gusto ko lang naman tumulong pero ang kapalit niyon ay kalayaan ko. Napakapit ako sa kwintas ko. Kahit na ano ang mangyari ay hinding-hindi ko ipapaalam kay Rodrigo Navarro kung nasaan ang mga ginto. Mamamatay akon
“Napaka sama mo talaga, Rod! Isinusumpa kita!” sigaw ko habang pinagpapalo ang kaniyang dibdib. Hindi ko matanggap na hinayaan niyang pagsamantalahan si Lana ng kaniyang mga tauhan. Binaboy nila si Lana! Napaka sama nila! “Hayop ka!” Sinampal ko ang kaniyang pisngi. Hingal na hingal na tinitigan ko siya. Napatingin sa gilid si Rodrigo. Hindi siya sumagot pero sinapo niya ang kaniyang pisngi at dahan-dahang tumingin sa akin. Napalunok ako noong biglang naging matalim ang mga tingin niya sa akin. Napaatras ako noong humakbang siya. Ngunit marahas niyang hinawakan ang baba ko at bahagyang pinisil ang pisngi ko. “This is your fault, Jane! Kung hindi ka umalis, edi sana hindi na ‘to nangyari pa. Sisihin mo ang sarili mo, Jane! Kasalanan mo!” “Hayop ka!” sigaw ko at pilit na kumawala kay Rod. Tumakbo ako papunta kay Lana na nakatulala pa ring nakatingin sa gilid. Habag na habag ako sa kaniyang hitsura dahil halata ang kaniyang pagkahapo. “D-Diyos ko, Lana!” humagulhol ako at agad na hinub
Wala pa rin akong tigil sa pag-iyak hanggang sa makalabas na kami sa basement. Hila-hila ako ni Rod hanggang sa makarating kami sa ikalawang palapag ng mansyon. Sa loob ng silid niya na pinagadalhan niya sa akin noon. “Mula ngayon ay dito ka na titira, Jane. HIndi ka lalabas sa kwartong ito. Na iintindihan mo ba?” ani Rod. Binitawan niya ako at hinarap. Huminga ako nang malalim at pilit na pinakalma ang sarili. Pakiramdam ko ay sasabog na ang dibdib ko dahil sa labis na emosyon. Pero kahit ano’ng pigil ko sa luha ko ay para iyong talon na patuloy na sa pag-agos. “I-Ikukulong mo ako rito? Rod. May buhay rin ako. Hindi mo ako pwedeng ikulong dito,” nanghihinang sabi ko. Tinitigan niya ako. “Akala ko ba susundin mo lahat ng gusto ko?” hindi makapaniwalang tanong niya. Napakagat ako ng labi at agad na nag-iwas ng tingin. “P-Pero hindi mo ako pwedeng ikulong dito habang-buhay. Rod, may buhay ako. Nag-aaral ako!” “You don’t need to study, Jane. Sinabi ko na ‘yo. Be mine, and I will giv
Hello, readers! Kumusta po? Thank you so much for reading this story! Haha! Maraming salamat po sa inyong suporta. Sana po ay nagustuhan niyo ang kwento ni Rodrigo Navarro at ni Jane Acosta kahit na... Hehe! Salamat pa rin po! Ang kwento na ito ay tapos na pero ang kwento ng mga Savage Men ay hindi pa tapos. Opo, may dalawa pa pong story ang Savage Men Series. Susubukan ko pong mai-post agad dito pero sa ibang platform ko po muna ita-type. Sana po ay suportahan niyo rin iyon kagaya ng pagsuporta niyo sa Governor's Possession! Maraming salamat po! ~Ameiry Savar
8 months later Napangiti si Jane habang pinagmamasdan si Brian at Renz na tumatakbo sa dalampasigan. Nakaupo siya sa beach chair habang hinahaplos ang kaniyang tiyan. Kabuwanan na niya ngayon pero ginusto pa rin niyang magbakasyon. Wala rin naman siyang ginagawa kundi ang mahiga lamang at tumitig sa malawak na karagatan. Pinag-iisipan na nga niyang bumili ng bahay na malapit sa dagat. Napabuga ng hangin si Jane at isinandig ang likod sa upuan. Kasama niya ang kaniyang pamilya. Maging sina Rico at Jaxon ay narito sa Pinas para samahan siya sa panganganak. Matapos ang mga nangyari ay unti-unti na ring nagmo-move on si Jane. Lalo na at buntis siya ngayon. At oo, si Rodrigo pa rin ang ama. Muling napabuga ng hangin si Jane at sinapo ang kaniyang tiyan. Isang buwan matapos mamatay ni Rodrigo ay nalaman niyang buntis pala siya. Noong una ay hindi niya alam ang gagawin sa ipinagbubuntis niya. Mayroong nagsabi sa kaniya na pwede niyang ipatanggal iyon. Ngunit noong makita ni Jane si Ren
Ilang sandali na silang nagbabyahe noong biglang pinara ni Brian ang kotse. Nagising bigla si Jane dahil sa lakas niyon at napatingin siya sa labas. May nakita siyang iilang mga kotseng nakaparada rin at sa unahan nila ay may mga lalakeng may hawak na mga baril. “B-Brian. Ano ‘to? Ano ang nangyayari?” nag-aalalang tanong ni Jane. Humigpit naman ang hawak ni Brian sa manibela. Hindi na siya magugulat kung tauhan ng ama niya ang mga ito. “H’wag kang lalabas,” utos ni Brian. Tumango lamang si Jane at bahagya pang nagtago sa ibaba. Pinanood niya si Brian na lumapit sa mga taong may hawak na baril. Ngunit nagulat siya noong makita niyang tinutukan ang binata ng baril. Ilang sandali pa ay may lumakad na rin papalapit sa kaniya at marahas na binuksan ang pinto sa kanyang tabi. Napasigaw si Jane noong bigla siyang hinila palabas ng lalake. “Bitawan niyo siya!” sigaw ni Brian. Lalapitan sana niya si Jane ngunit biglang may humarang sa kaniya. “Sir, sumunod na lang kayo. Utos ito ni Gov.
Kanina pa nakalabas si Rodrigo ngunit wala pa ring tigil si Jane sa pag-iyak. Mahigpit ang hawak niya sa kumot na tumatabing sa kaniyang katawan. Nanginginig ang kaniyang buong katawan habang pilit na kinakalma ang sarili. Buong akala niya ay nagbago na ang binata. Ngunit mali siya. Hanggang ngayon ay isa pa rin pala itong demonyo. Isang demonyo na hindi titigil hanggat hindi hindi nakukuha ang gusto. Kaya ba nito naisipang ipa-kidnap siya ngayon? Para makuha nito ang gusto nito? Sana lamang talaga ay hindi nito isinali ang anak nila. Muling napaluha si Jane noong maalala si Renz. Hindi siya pwedeng panghinaan ng loob. Kailangan niyang makaalis dito. Hindi na siya muli pang magpapakulong sa binata! Muling huminga nang malalim si Jane na para bang makatutulong iyon para bumuti ang kaniyang lagay. Kahit manlang makaalis siya rito ay dapat niyang gawin. Inayos ni Jane ang pagkakapulupot ng kumot sa kaniyang katawan. Napailing na lamang siya noong makita na sirang-sira ang kaniyang pan
Kanina pa nakatayo si Brian sa may gilid ng mansyon nila Rodrigo. Kanina pa rin niya sinusubukang pumasok doon dahil nakita niya si Renz na dito dinala ng tauhan ng kaniyang ama. Pero palagi siyang pinipigilan ng mga bantay ng mansyon dahil hindi raw siya pwedeng pumasok sa loob. Hindi niya maiwasang mainis dahil halatang ginawa na ng kaniyang ama ang lahat para lang hindi siya makalapit sa mag-ina. Alam nito na gagawin niya ang lahat para makita ang mga ito. Kanina niya pa rin nakita na hindi dumadating si Rodrigo o ang kaniyang ama. Kaya noong mapagtanto niyang wala siyang mapapala roon ay minabuti niyang umuwi sa bahay nila. “Brian. Saan ka nagpunta?” salubong ni Cathy sa anak noong makita nitong pumasok ang binata sa bahay. “Mom!” Agad na lumapit si Brian sa ina. “May pupuntahan ka?” Nangunot ang noo ni Cathy. “Yes. Kaya nga kanina pa kita hinihintay. Nakalimutan mo ba na ilalabas mo ako ngayon?” Sandaling napaisip si Brian. Muli niyang na alala ang pangako niya rito na magba
Blangko ang isipan habang nagmamaneho si Rodrigo papalayo sa bahay-bakasyunan nila. Kanina pa tumatakbo sa kaniyang isipan ang mga nangyari. Ayaw niyang maniwala na nagawa niya iyon kay Jane. Hindi niya masisisi si Jane kung talagang gusto nito mapawalang bisa ang kanilang kasal. Oo, hindi niya kayang mawala ang dalaga sa kaniya ulit. Pero hindi siya mawawalan ng pag-asa para mapatawad siya nito. Kaya hindi niya mawari ngayon kung bakit at paano niya ba iyon nagawa. Inis na tumigil sa pagmamaneho si Rodrigo sa gilid ng kalsada at sumandig sa upuan. Bumuntonghininga siya at tumitig sa kisame ng kotse niya. Mali ba na gustuhin niyang makasama si Jane? Unti-unting nangilid ang mga luha niya habang bumabalik sa kaniyang isipan ang takot na takot at galit na imahe ng dalaga. Kulang na lang ay murahin siya nito kanina. I will never love a monster like you! Parang kutsilyong tumatarak ang mga salitang iyon sa kaniyang dibdib. Lahat ay ginawa ni Rodrigo. Mahirap para sa kaniyang baguhin
Napasinghap si Rodrigo noong bigla siyang nagising. Masakit pa ang kaniyang ulo at medyo nahihilo pa. Dahan-dahan siyang naupo at ipinikit ang mga mata. Sinapo niya ang kaniyang na para bang binibiyak sa dalawa. What happened? nagtatakang tanong niya sa sarili. Ang huli niyang na aalala ay kausap niya ang kaniyang tiyuhin. May pinagtatalunan sila ngunit hindi niya maalala kung ano. Napabuga ng hangin si Rodrigo at muling nahiga. Dadapa sana siya noong may matamaan ang kamay niyang malambot at mainit na bagay. Agad siyang napatingin sa kaniyang tabi at napaupo noong may makita siyang babae sa kaniyang tabi. Did I just– “Jane?!” gulat na sabi ni Rodrigo noong mapagsino niya ang babaeng katabi niya. Hinawakan niya ang balikat nito at akmang ihaharap sa kaniya noong biglang naupo ang kaniyang asawa at pinandilatan siya ng mga mata. Nakaramdam siya nang pagkalito noong makita niya ang matinding takot sa mga mata nito. Kapansins-pansin din ang pamumula ng mga pisngi nito at mga mata na pa
Habol ang hininga na biglang nagising si Jane. Madilim ang kaniyang paningin noong minulat niya ang kaniyang mga mata. Noong sinubukan niyang sumigaw ay tanging mahinang ungol lamang ang kumawalang tunong mula sa kaniya. Sinubukan niyang gumalaw ngunit hindi niya maigalaw ang kaniyang mga kamay. Where am I?! Biglang napaiyak si Jane noong maalala niya ang nangyari sa kaniya. Hindi siya pwedeng magkamali. Ang lalakeng iyon ang bumaril sa kaniya noon! Pinilit ni Jane gumalaw ngunit siya talaga ay nakatali. Kahit ano ang pilit niyang paggalaw ay wala siyang magawa. Ang anak ko? Diyos ko! Renz! Lalong nagkumawala si Jane sa kaniyang pagkakagapos ngunit unti-unti lamang naubos ang kaniyang lakas ay hindi siya nakawala. Hinihingal na tumigil siya at nakiramdam sa paligid. Napakatahimik. Wala siyang ibang naririnig kundi ang mabilis at malalim niyang mga paghinga. Diyos ko. Ano ang nangyayari? Sino ang gumawa nito? Hindi niya alam kung gaano katagal na siyang nasa ganoong posisyon
“What brings you here, Rodrigo?” tanong ni Clarixto noong biglang pumasok ang pamangkin sa loob ng kaniyang opisina. Wala pang tanghali pero mamula-mula na ang mga pisngi nito at ang mga mata. “Why? Last time I check, ako pa rin ang may-ari nito,” tugon ni Rodrigo. Napangisi si Clarixto. “Yes.” Umiling-iling siya. “I heard na hinayaan mo raw ang mag-ina mong umalis at pumunta sa Cavite.” Napabuga ng hangin si Rodrigo. Tumayo siya at lumapit sa mini-bar ng kaniyang tiyuhin at nagsalin ng alak. Ilang araw nang wala ang kaniyang mag-ina at wala siyang balita pa sa mga ito. Medyo na iinip na nga siya kaya inaaliw na lamang niya ang sarili sa pagpunta sa bar nila. “Yep. I thought it is right. Magulang naman iyon ni Jane. They have a right to know that she is back.” Bahagyang umarko ang mga kilay ni Clarixto at hindi makapaniwalang tiningnan ang likod ng pamangkin. Sumandal siya sa kaniyang swivel chair at ibinaba ang hawak na papel. “At kailan pa naisip ng isang Rodrigo Navarro ang k