Kabanata 8

Hanggang ngayon ay para paring sirang plaka ang boses niyang paulit-ulit kong naririnig kahit pa nakaalis na ko roon. Heck! Hiyang hiya ako sa kanya! Bakit naman kasi lumapit pa siya nang gano'n sa akin? E 'di sana hindi niya naamoy 'yong...

Umiling ako. Shit! Ayaw ko na balikan 'yon. Sobrang nakakahiya!

Papasok na 'ko sa huling subject ngayong hapon, academic advising iyon nang madatnan ko si Michelle na nasa hamba ng pintuan. Halatang hinihintay ako. Nakakunot ang noo at nasa magkabilang bewang ang kanyang dalawang kamay. Animo'y nanay na hinihintay ang anak na matagal umuwi.

"Ano'ng eksena 'yong kanina, Anna?"

I rolled my eyes. "Acting lang 'yon. Nagpa-practice kami para sa theatrical arts."

Binatukan naman ako ng gaga. Hindi ako nakailag dahil hindi ko naman alam na gagawin niya 'yon. Aba! Kanina kurot tapos ngayon batok? Namumuro na sa'kin 'tong babaeng 'to, ah!

"Huwag ako! Kabanda ko 'yon kaya kilala ko. At saka anong theatrical arts? Boba ka wala tayong gano'n!"

Ngumuso ako. Chi-chikahin na naman ako nito. Tapos ano? Iku-kuwento ko na naman sa kanya ang nangyari kanina? Tapos maaalala ko na naman ang katangahan ko? Huwag na lang!

"Basta."

"H-hoy! Anong basta? Jowa mo 'yon, 'no?"

"Gaga, hindi! Siya 'yong sinasabi ko sa'yong nakapulot ng cellphone ko at pinalitan ang password"

Her lips parted and her eyes widened. "Oh my God! Totoo?!"

"Paulit-ulit tayo, 'te?"

Naistorbo ang mga kaklase namin dahil sa pagtili niya. Kumunot ang noo ko at weird siyang tinititigan. Anong problema nito? Para siyang uod na binudburan ng asin.

"Para kang gago dyan, Michelle," wika ko at umiling.

"Oh my God! Kasi naman, eh! Ang swerte mo naman kasi at si Santri 'yon!"

I made a face and point my self. "Ako? Swerte? Sure ka? Baka malas kamo. Walang hiya 'yon, eh. Mayabang, nakakainis, parang may malat sa pwet dahil kapag malapit siya it's either mapapahiya ako or mamalasin talaga!"

"Napakamapanghusga mo naman! Mabait kaya 'yon. Palagi nga 'yong nanlilibre pagkatapos ng practice namin, eh. Tsaka he's not mayabang kaya! Pinagmamalaki niya lang 'yong achievements niya, 'no!"

Binatukan ko. "Ha? Talaga? He's not mayabang? Kailan ka pa naging conyong gaga ka!"

Tumawa lang siya at inaya na 'kong makaupo. Ang iba naming mga ka-klase ay abala rin sa kani-kanilang mundo. Wala pa si Miss Lariva, ang adviser namin, kaya may oras pa para dumaldal. Ito namang si Michelle ay walang ibang bukambibig kung hindi iyong Santrius na 'yon.

"Ang galing niya tumugtog ng gitara, magdrums, magbass tsaka ang ganda pa ng boses! Tapos basketball player din, hindi lang pangbangko, ah! Captain ball din 'yon tapos Engineering pa ang kurso. Gano'n mga tipo mong lalaki, hindi ba?"

"Oo gano'n pero mas gusto ko pa rin 'yong dancer." Nakangiti kong sabi nang maalala ko si Keith.

Hay! Parang gusto ko na lang na umalis na rito para makapunta na kami sa gym kung saan kami magpa-practice. I can't wait to see my baby again!

"Bakit ka pa maghahanap ng dancer kung magaling ka na naman sumayaw? Dapat iyong magagaling kumanta ang hanapin mo para kapag nagkaanak kayo, may dalawa siyang talentong mamamana sa mga magulang niya."

Kumunot ang noo ko. "Ano'ng anak? Bakit tayo napunta sa anak? Ang advance mo mag-isip, ah! Wala pa nga 'kong jowa, mag-aanak na 'ko? At sabi ko naman sa 'yo, 'di ba? Diploma muna."

"Yes, diploma is important pero kung hindi ka magjojowa, tatanda kang dalaga, sige ka. Sabi nga nila, bago ka pumasok sa field of education dapat may jowa ka na. Kasi kadalasan sa mga teacher, tumatandang dalaga."

Napangiwi ako. "Marami pang lalaki sa mundo, sis. Kahit nasa workplace ka na may mga lalaki rin naman. Masyado kang nagmamadali, ah."

"Hindi naman sa nagmamadali. Ang cute niyo kasi ni Santri kanina," aniya at tumawa pa.

Umirap ako. "Teka nga! Bakit siya na naman?"

Ngumisi siya sa akin. "Bakit hindi?! Kanina nga habang nasa gym kayo para kayong magjowa. Alam mo 'yong magjowa na may LQ? Gano'n kayo. Lalo na ikaw, ginawa mong kaawa-awa si Santri. Para siyang boyfriend na sobrang under sa girlfriend niya."

I scoffed. Parang bobo naman 'tong interpretation niya.

"Hindi ko gusto 'yon, 'no! Ang dami-daming lalaki sa mundo, Mich. Ayoko dun. Masyadong mahangin, mayabang, nakakairita, mapang-asar! Kapag naging jowa ko 'yon araw araw para kaming may world war III dahil puro lang kami bangayan."

"Sus! Para ka namang hindi dumaan dyan. Ilang love story na ang nag-umpisa sa mga ganyan. Hate ni girl si boy tapos habang tumatagal ay marerealize ni girl na nagkakagusto na pala siya kay boy. Tapos boom! Hello love life!"

Magsasalita pa sana ako nang dumating na si Miss. Ang kaninang madaldal na Michelle ay tumahimik. Ako naman ay napaisip na rin sa sinabi niya. Well, gano'n naman talaga ang nangyayari kadalasan sa mga love stories pero hindi kami gano'n, ano! Talagang inis na inis lang talaga ko sa kanya.

At isa pa, hindi ko siya gusto.

My phone beeped. Pasimple ko namang kinuha iyon sa bulsa at tiningnan kung sino ang nagtext.

Unknown number:

Congratulations! Your sim wins 500,000 pesos. To claim your prize please text back.

Hindi ko iyon pinansin. Scammer!

Ibinalik ko ang tingin kay Miss, abala siya sa pagsasalita at may isinusulat din siya sa board. It's about the upcoming intramurals and Mr. and Miss Intramurals. Bored akong nakikinig. Lumilipad na naman kasi ang isip ko nang tumunog ulit ang cellphone ko. Hindi naman siya gano'n kalakas para makaistorbo ng klase.

Unknown number na naman? Sino ba 'to?

Unknown number:

Anong pagkain ang pang Miss Universe?

Edi... LumPIA Wurtzbach!

Kumunot ang noo ko hanggang sa unti-unting nakuha ang joke ng sender na 'to. Uminit ang pisngi ko nang mapagtanto kung sino ang nagtext. Tangina niya talaga. Hanggang dito ba naman?!

Ako:

Mais.

Ibabalik ko na sana sa bulsa ko nang tumunog ulit. Wow, ah. Bilis magreply.

Unknown number:

Oh? Gusto mo ng mais, baby? Bilhan kita. Tapos mangangamoy mais ka na naman.

I gritted my teeth. Kapal! Porket mabango hininga niya!

Ako:

./.

Pagkatapos kong masend iyon ay pinatay ko na ang phone ko't inis na inis na binalik sa aking bulsa. Nakasimangot ako. Nakakabwesit talaga 'yon kahit kailan. Ano kaya ang ipinaglihi ng nanay niya? Nakakainis talaga siya! Kahit gwapo siya, hot, maganda ang katawan, moreno, matangkad, basketball player, singer, matangos ang ilong, maganda ang mga mata, makapal at maganda ang kilay, mapulang mga labi tapos 'yong ngiti pa niya ang ganda pero sa kabila nang lahat, isa pa rin siyang gago, antipatiko, mayabang at mapang-asar!

Nakakaturn off naman talaga!

"Anna!"

Impit akong napasigaw dahil sa gulat. Naglingunan ang mga ka-klase ko sa akin pati rin si Miss. Nahiya ako dahil sa pagsigaw na ginawa. Si Michelle naman ay nagpipigil ng tawa dahil sa katangahan ko. Ibang klaseng kaibigan.

"P-po, Miss? B-bakit po?"

Tumaas ang kanyang kilay. Napalunok ako. Mabait naman siya pero minsan talaga may pagkastrikta. Miss Sylva Lariva is our adviser. She graduated 4 years ago at sa ngayon ay nag-aaral siya for her masters degree.

"Since Dolor and Rochelle backed out, Michelle suggested that you will be the candidate for the upcoming event."

Kumunot ang noo. Ano raw?

"Para saan po 'yan, Miss?"

"Sa Mr and Miss Intramurals, girl." Michelle whispered.

"Ha?!" Nilingon ko si Miss. "B-bakit po ako, Miss?"

"Bakit hindi?" Aniya.

"Matangkad ka naman tsaka maganda, Anna."

"Oo nga, Anna. You have the talent, brain and beauty! Pasok ka!"

My classmates encouraged me to join. I looked at Denny and she shook her head. Maganda rin naman siya at magaling sumayaw 'yon nga lang ay hindi siya gano'n katangkad. I sighed.

Lumunok ako. "Miss, myembro po ako ng VSU Phoenix. Baka po magkasabay ang practice?"

She smiled a little. "Don't worry, si Dean Ramasola na ang bahala riyan. Magbibigay siya ng notice kay Ma'am Cadorna since siya ang nag-aalaga sa grupong iyon."

I heaved a deep breath. Ano ba 'yan! So hindi ko na makikita ang bebe ko? Iyon na nga lang ang oras na makikita ko siya aside sa Elementary Statistics hours, mawawala pa.

Everyone is pushing me to do it. Wala na 'kong magawa kung hindi ang umu-o na lamang. I have an experience in pageantry before but I am afraid to do it again because it was a very bad experience. Gusto ko mang umayaw ay nahihiya naman akong tumanggi. Naghiyawan ang lahat sa naging sagot ko. Nasa kabilang major naman ang kapareha ko.

It's really hard to say no to those people who invest trust in you.

Habang naglalakad ako papunta sa gym ay tulala pa rin ako. Pupunta pa rin ako para makanakaw man lang ng tingin kay Keith. Nauna na si Michelle dahil kinausap pa ko ni Miss patungkol sa event na 'yon.

Damn it! I can't stop thinking about all the possibilities! Iniisip kong makakaya ko ba 'yon?

Paano kong mapahiya ako?

Paano kong matapilok ako?

Paano kong pagdating sa Q and A portion wala akong masagot?

Paano kong pagtawanan nila ako?

There are so many what ifs in my mind! Damn it, I'm fucking overthinking again!

Ngayon ay nagsisisi na tuloy ako kung bakit pa 'ko sumali. Napalunok ako. Pero hindi na ko pwedeng magback out! Baka mapagalitan pa 'ko, eh.

"Lalim ng iniisip natin, ah? Sure akong malapit ka na sa inner core, 'no?"

I stopped walking when I heard that familiar and irritating voice again. Pagod ko siyang nilingon. Nakangisi siya sa akin ngunit napansin niya sigurong wala ako sa mood kaya naging seryoso at tumahimik ito.

"Ano? May sasabihin ka pa? Kasi kung wala na, aalis na 'ko. Pagod ako at wala akong oras makipagbangayan sa'yo."

Nagtagpo ang kanyang makakapal na kilay.

"You looked drained. Ano'ng nangyari sa'yo?"

I blinked. Sobrang pagod ko ba at napansin ang bahid ng pag-aalala sa kanyang boses o talagang totoong concern siya?

"None of your business."

He chuckled. "Sorry, wala naman talaga 'kong negosyo, eh. Hindi pa kasi ako--hoy! Saan ka pupunta?"

"Sa lugar na wala kang gago ka!" Wika ko habang naglalakad papunta sa kung saan.

Hindi na lang muna ako pupunta sa gym. Total naman ay magbibigay na raw ng notice si Dean kaya uuwi na lang muna ako. Pero tangina! Paano ako uuwi kung may gwapong gagong nakasunod at kinukulit ako?!

"Hey!" Aniya at hinuli ang aking braso.

Huminga ako ng malalim. "Santri... pwede ba? Kahit ngayon lang huwag ka munang makulit?"

"Gusto ko lang naman patawanin ka, eh. I'm sorry. Promise, tatahimik na 'ko basta sasama ako sa'yo."

My lips parted. "At bakit ka sasama sa'kin?"

"Sabi kasi nila na kapag may nakita ka raw na taong malungkot damayan mo para at least maramdaman nila na hindi sila nag-iisa."

"At sinong nagsabi na malungkot ako?"

He smiled at me genuinely. Natulala ako at tinitigan ang kanyang ngiti. Nakakagaan naman ng pakiramdam ang ngiti niya. Lalo na at sobrang puti pa ng ngipin, parang commercial model ng toothpaste.

Tinuro niya ang mga mata ko. "Sabi ng mga 'yan, oh. May mga tao kasing kapag titingnan mo sobrang ganda ng ngiti pero sobrang lungkot naman ng mga mata. We, humans, tend to hide our pain just by smiling but our eyes can't hide what we truly feels."

I was speechless. Hindi ko akalain na kaya niyang magsalita ng matino. Akala ko puro kalokohan at katarantaduhan lang ang alam niya.

"Hali ka. Sumama ka sakin para gumaan naman ang pakiramdam mo," aniya at hinatak ako.

"S-saan tayo pupunta?"

Ngumiti siya sa akin. "Secret para masaya."

"Gago," I whispered.

"Hoy, narinig kita, ha!"

Tumaas ang isa kong kilay. "Oh, sige nga. Ano'ng sinabi ko?"

Huminto siya kaya napahinto rin ako. Nilagay niya sa kanyang baba ang kanyang daliri, animo'y nag-iisip.

He smirked at me. "Ah! Sabi mo gwapo."

Umawang ang aking labi hanggang sa bumunghalit ako ng tawa. Putangina! Mukhang kinulang ata sa cotton buds 'to, ah! Hindi ata naglilinis ng tenga ang gago.

"Bobo mo! Sabi ko gago!" Wika ko, hindi pa rin matigil sa pagtawa.

Doon lang ako natigil nang mapansin kong nakatitig siya sa'kin. Nakangiti. Para bang isa akong magandang tanawin dahil sa paraan ng pagtitig niya sa akin. Nahiya tuloy ako dahil malakas pa man din ako tumawa.

I fake a cough. "Oh? B-bakit ka nakatitig sa akin ng ganyan?"

Umiling siya habang nakangiti pa rin. "Wala lang."

Ngumuso ako. "So... pupunta pa rin ba tayo dun sa sinasabi mo?"

He smiled. Again. "Of course. Tara na."

Naglakad kami papunta sa lower part nitong university. Sobrang laki talaga ng VSU. Kung tutuusin ay para siyang isang buong baranggay.

My lips parted. Sinikop ko ang aking buhok para hindi ito tangayin ng hangin. Nandito kami ngayon sa Camotes Sea. This is my first time. Sa mga nakalipas na araw kasi ay abala ako sa ibang bagay. Iyong mga karoom mates ko naman ay panay ang punta rito. Inaaya nga nila ako pero wala talaga 'ko sa mood noon.

Napangiti ako nang marinig ang bahagyang paghampas ng alon sa dalampasigan. The salty air touches my bare skin and it feels so good, so relaxing. Mas lalong nadagdagan ang ganda dahil sa papalubog na araw. May natanaw pa 'kong mga estudyante hindi kalayuan kung nasaan kami. Ang iilan sa kanila ay tumatambay lang at ang iba nama'y may dalang inumin.

"Tara dito."

Sumunod naman ako sa kanya. Nagpunta kami sa kabilang bahagi kung saan may mga upuan. Umupo siya roon kaya naupo na rin ako.

"Ang ganda naman dito."

"First time mo?" Aniya sa tonong hindi makapaniwala.

Tumango ako. "Oo. Inaaya ako ng mga karoom mates ko na pumunta rito pero mas pinipili kong sa dorm na lang, mag-aral."

Umiling siya. "You don't have to be hard on yourself, Anna. There's always a bigger world aside from school."

"I know, but I'm afraid if my parents will be disappointed on me." Umiling ako at nilingon ang dagat. "I don't want to disappoint them. That's the last thing I would do. I want to make them proud kahit na minsan . . . hindi ko nararamdaman."

Nanatili siyang nakatingin sa akin. Nagbuntong hininga ako. Ramdam ko ang bigat sa aking dibdib at ang mainit na likido sa gilid ng aking mga mata. I bit my lower lip. "Natatakot ako, Santri."

Pumungay ang kanyang mga mata. "Why?"

I heaved a deep breath. "S-siguro sa iba sasabihin na sobrang arte ko. Pero natatakot talaga 'ko, eh. I used to overthink things, you know? I...I am the candidate for the upcoming Mr. and Miss Intramurals. I can't say no to them. Nahihiya akong umayaw lalo pa't 'yong teacher na namin ang nagsabi. Pinapangunahan ako ng takot ko. I can't help not to overthink the possibilities."

"Ano bang mga possibilities ang naiisip mo?"

I told him everything what's going inside my mind. Iyong mga what ifs ko kanina, lahat ng iyon sinabi ko sa kanya.

"That's it."

Umiling siya. "Bakit mo na iniisip ang mga 'yan, eh, hindi pa naman nagsisimula?"

"Because I know that that would be the possibilities!"

"Paano mo naman nasabi? Nakita mo na ba ang nangyari? Why don't you relax and think positively? Baby, you know that you are not the only person who's thinking that way. Pati rin iyong mga kalaban mo. Sigurado akong nag-iisip na rin sila, kabado at takot na baka mapahiya pero you have to take a risk. You have to be courageous. Kapag pinagpatuloy mo ang pag-iisip ng ganyan talagang mabibigo ka. Do you want to fail your classmates?"

Ngumuso ako. "Syempre, hindi!"

"Oh? Kita mo na. Just relax. Ah, alam ko na para mas marelax ka. Kakantahan na lang kita" aniya.

Ngayon ko lang napansin na may dala pala siyang gitara. Nilabas niya iyon sa lalagyanan at nagsimulang magstrum.

Lift your head, baby, don't be scared

Of the things that could go wrong along the way

You'll get by with a smile

You can't win at everything but you can try

Kung maganda at masarap titigan ang dagat sa aking harapan mas maganda at mas masarap pa pala ang boses ni Santri sa aking tainga. His voice is so soothing. Kaboses niya si Eric Santos!

He was strumming his guitar while his eyes were on me.

Baby, you don't have to worry

'Coz there ain't no need to hurry

No one ever said that there's an easy way

When they're closing all their doors

And they don't want you anymore

This sounds funny but I'll say it anyway.

Girl I'll stay through the bad times

Even if I have to fetch you everyday

We'll get by with a smile

You can never be too happy in this life.

Ngumiti ako at pinikit ang mga mata. Kasabay ng tugtog ay ang bahagyang pag-indayog ng aking katawan. I was swaying while the salty air is touching my skin. Kahit kailan talaga hindi kumukupas ang mga kanta nila.

Gumaan ang pakiramdam ko. Sa pamamagitan ng musika ng Eraserheads na tinutugtog niya sa akin ngayon, naisip kong dapat ko palang tapangan. Maybe there's a reason for everything.

Maybe I should start to face my fears. No one ever said that there's an easy way as what they say. It's hard to face your fears but you have to conquer it or else you will just stay where you are. Patuloy kang matatakot na harapin ang bawat bukas.

Nang matapos siyang kumanta ay dumilat ako. Nakatingin pa rin siya sa akin. My smiled remains.

"Thank you for singing it for me."

"My pleasure. Paborito mo 'yon, 'di ba?"

"Yeah. Paano mo nalaman?"

He chuckled. "Sorry. Pinaki-alaman ko 'yong playlist mo, and I guess you're an E-heads fan?"

I chuckled. "Yes. Fan ako nila. I really love their songs."

Tumango siya at patuloy sa pagstrum ng gitara. Napangiti ako at niligon ang dagat. Kalmado na ito ngayon, katulad ng nararamdaman ko.