Isang tahimik na umaga sa mansyon nina Dianne at Drake nang biglang tumunog ang telepono. Tumigil si Dianne sa pag-aasikaso kay Elise, at agad na sinagot ang tawag. Ang tinig mula sa kabilang linya ay nagdala ng matinding kaba sa kanyang puso.“Dianne, anak…” basag ang tinig ng kanyang ina, si Lena. “Ang tatay mo... naaksidente sa bukid. Ang traktora, muntikan na siyang lamunin ng gulong!”Natigilan si Dianne, nanginginig ang mga kamay habang pilit pinoproseso ang narinig. Napalitan ng alala ang kanyang mukha at agad siyang tumayo.“Drake!” sigaw niya, nanginginig ang tinig at halatang nag-aalala. “Naaksidente si Papa! Kailangan natin siyang makita ngayon din!”Agad na tumayo si Drake mula sa kanyang inuupuan. Kita sa kanyang mukha ang pag-aalala, ngunit pinilit niyang manatiling kalmado. Lumapit siya kay Dianne at hinawakan ang kanyang mga balikat. “Mahal, huminahon ka muna. Tatawag ako sa mga bantay natin. Sisiguraduhin nating ligtas ang lahat bago tayo umalis.”Ngunit umiling si Di
Habang si Drake ay nakatayo sa labas ng ospital, pinapanood niya ang bawat galaw ng mga tao sa paligid. Sa kabila ng tila normal na araw, ang kanyang kutob ay mas lalong nagiging mabigat. Ang bawat tunog ng pintuan, bawat yabag ng tao, at kahit ang mahinang ingay ng mga sasakyan sa paradahan ay tila may dalang babala."Sir," tumawag ang isa sa kanyang mga tauhan mula sa earpiece. "May gumalaw sa loob ng kahina-hinalang sasakyan. Isang lalaki ang bumaba at naglakad papunta sa harap ng ospital. Nasa paligid niya ang dalawa pang kasamahan, pero nanatili sila sa loob ng sasakyan."Agad na naging mas alerto si Drake. "Huwag kayong kikilos hangga't hindi kinakailangan. Manatili kayong nakaantabay, pero siguraduhin ninyong hindi sila lalapit sa entrance.""Roger that, Sir," sagot ng tauhan.Sa kabila ng kanyang tahimik na panlabas na kilos, si Drake ay nakikipaglaban sa loob. Ang ideya na nasa panganib si Dianne at ang kanyang pamilya ay nagpapabigat sa kanyang dibdib. Ngunit kailangan niyan
Habang nakaupo si Dianne sa gilid ng kama ng kanyang ama, mahigpit niyang hinawakan ang kamay nito. Ang bawat hibla ng kanyang puso ay nagdarasal na gumaling si Pedro sa lalong madaling panahon. Sa likod niya, si Drake ay nananatiling alerto, ang kanyang mga mata ay hindi nagpapahinga sa pagmamasid sa bawat galaw sa paligid ng ospital."Dianne," bulong ni Drake, ang boses ay puno ng pag-aalala ngunit mahinahon. "Alam kong mahalaga si Papa Pedro sa'yo, pero kailangan nating maging handa. Hindi tayo pwedeng magpakampante. Nandito ako para sa'yo, pero kailangan mo rin akong tulungan na panatilihin tayong ligtas."Napatingin si Dianne sa kanyang asawa, ang mga mata ay puno ng emosyon. "Drake, naiintindihan ko. Pero sa sandaling ito, ang gusto ko lang ay maramdaman ni Papa na hindi siya nag-iisa. Naiintindihan ko ang panganib, pero hindi ko pwedeng pabayaan ang pamilya ko."Bago pa man makasagot si Drake, biglang tumunog ang telepono nito. Mabilis niya itong sinagot, at sa kabilang linya a
Habang nasa daan papunta sa Davao Municipal Hospital, magkahalong kaba at pag-asa ang nararamdaman nina Dianne at Drake. Si Dianne ay tahimik na nakatingin sa labas ng bintana habang mahigpit ang hawak ni Drake sa manibela. Nang makarating sila sa ospital, maingat nilang binaba si Pedro na dinala agad ng mga nurse sa emergency room. Nakaluwag ng kaunti ang pakiramdam ni Dianne nang masigurong maasikaso ang kanyang ama."Mahal, sigurado ka bang magiging okay si Papa dito?" tanong ni Dianne, ang boses ay puno ng alalahanin."May mga tao akong iniwan dito para magbantay," sagot ni Drake habang hinahaplos ang likod ng asawa. "Hindi natin pwedeng pabayaan si Elise, kaya kailangan na nating umalis. Mas ligtas tayo kung hindi tayo magtatagal sa iisang lugar."Napilitan si Dianne na sumunod, bagama’t mabigat ang kanyang puso. Nang makalabas sila ng ospital, sumakay sila agad sa sasakyan. Si Drake ay tumingin sa rearview mirror, binabantayan kung may mga sasakyan o taong kahina-hinala.Habang
Ang tunog ng makinang gumugulong sa kalsada ay tumugma sa tibok ng puso ni Dianne Abrenica—mabilis, hindi mapakali, at puno ng kaba. Nakatanaw siya sa bintana ng lumang bus na naghatid sa kanya mula sa kanilang probinsya sa Bukidnon papunta sa marangyang lungsod ng Davao. Sa kanyang kaliwang kamay, mahigpit niyang hawak ang isang sobre na naglalaman ng kontrata—ang piraso ng papel na magbabago ng kanyang buhay. Naisara niya ang kanyang mga mata upang pigilan ang sariling magdalawang-isip."Para kay Eric," paulit-ulit niyang bulong sa sarili. Si Eric, ang bunsong kapatid niya, ay nag-aagaw-buhay dahil sa lumalalang sakit sa bato. Ang kidney transplant na kinakailangan nito ay higit pa sa kaya nilang makuha kahit na magtanim sila sa bukid araw at gabi.Naputol ang kanyang pag-iisip nang biglang sumigaw ang konduktor, “Terminal na! Davao City!” Bumaba si Dianne mula sa bus, dala ang isang maliit na bag at ang kaisa-isang piraso ng pag-asa na natitira sa kanyang pamilya. Pagdating niya sa
Kinabukasan, habang nag-iisip siya tungkol sa mga desisyon at pagkakataon sa kanyang buhay, biglang tumunog ang kanyang telepono. Tumawag si Tiffany, ang kanyang boses ay puno ng sigla. “Hello, Dianne! Good morning! Ngayon pala ang appointment natin sa doctor. Papasundo ka namin sa driver at hihintayin ka namin ni Drake sa hospital.”Dahil sa balitang iyon, naramdaman ni Dianne ang pag-akyat ng kaba sa kanyang puso. “Good morning, Tiffany! Salamat sa pagtawag. Oo, excited na ako, pero medyo kinakabahan din,” sagot niya, ang kanyang boses ay nanginginig ng kaunti.“Magkita-kita tayo sa hospital. Susunduin ka ng driver ko at huwag kalimutan ang iyong mga dokumento. Simulan muna natin ang pagpacheck-up” excited na tugon ni Tiffany. Matapos ang ilang minuto ng pag-uusap, nagpaalam si Dianne at huminga ng malalim. Ang puso niya ay puno ng pag-asa at takot, ngunit handa na siyang harapin ang darating.Para kay Eric at sa kidney transplant nito.Nang makasakay siya sa sasakyan, naramdaman ni
Parang isang alon na walang humpay sa pag-agos, ang mga simpleng kilos ni Drake—ang pag-abot ng tubig nang hindi niya hinihingi, ang pagbukas ng pintuan, at ang mga alalay nito sa bawat pagkakataong tila nawawala siya sa kanyang sarili—ay nagiging mga paalala na hindi lamang siya isang surrogate sa mata ng lalaking ito.Habang binabaybay ng kanilang sasakyan ang daan pauwi, ramdam ni Dianne ang bigat ng kanyang damdamin. Parang may umaalimpuyo sa kanyang dibdib na hindi niya mapigilan. Sa tuwing lumilingon si Drake upang tanungin kung okay lang siya, ang kanyang mga mata ay nag-aalok ng malasakit na tila bumabalot sa kanyang pagkatao.Drake: (bahagyang tumingin sa rearview mirror) "Dianne, tahimik ka. May iniisip ka ba? Sabihin mo kung may kailangan ka, ha?"Ang simpleng tanong na iyon ay tila isang sibat na tumagos sa puso ni Dianne. Sa tono ng boses ni Drake, naroon ang sinseridad na bihira niyang marinig sa ibang tao.Dianne: (pilit na ngumingiti) "Wala po, Sir. Pagod lang siguro s
Naramdaman niyang unti-unting lumalapit si Tiffany kay Drake habang hawak nito ang kamay ng kanyang asawa.Tiffany: (masayang bumulong kay Drake) "Ang bilis ng panahon, mahal. Ilang buwan na lang, makikita na natin ang anak natin."Bahagyang ngumiti si Drake at tumango. Ngunit hindi maipaliwanag ni Dianne kung bakit parang may nakatagong lungkot sa mga mata nito. Napako ang tingin ni Dianne sa kanilang dalawa. Sa kabila ng pagiging mag-asawa nila, parang may distansya sa pagitan ng kanilang mga damdamin na hindi niya maipaliwanag.Pagkatapos ng procedure, iniwang mag-isa si Dianne sa recovery room. Habang nakahiga, pilit niyang nilalabanan ang mga emosyon na nagugulo sa kanyang isip. Ngunit biglang bumukas ang pinto, at pumasok si Drake.Drake: (malumanay na boses) "Dianne, okay ka lang ba? Kamusta ang pakiramdam mo?"Nagulat si Dianne sa kanyang pagpasok. Hindi niya alam kung paano haharapin ang lalaki na tila lumalapit sa kanya sa paraang hindi niya maintindihan.Dianne: (mahina ang
Habang nasa daan papunta sa Davao Municipal Hospital, magkahalong kaba at pag-asa ang nararamdaman nina Dianne at Drake. Si Dianne ay tahimik na nakatingin sa labas ng bintana habang mahigpit ang hawak ni Drake sa manibela. Nang makarating sila sa ospital, maingat nilang binaba si Pedro na dinala agad ng mga nurse sa emergency room. Nakaluwag ng kaunti ang pakiramdam ni Dianne nang masigurong maasikaso ang kanyang ama."Mahal, sigurado ka bang magiging okay si Papa dito?" tanong ni Dianne, ang boses ay puno ng alalahanin."May mga tao akong iniwan dito para magbantay," sagot ni Drake habang hinahaplos ang likod ng asawa. "Hindi natin pwedeng pabayaan si Elise, kaya kailangan na nating umalis. Mas ligtas tayo kung hindi tayo magtatagal sa iisang lugar."Napilitan si Dianne na sumunod, bagama’t mabigat ang kanyang puso. Nang makalabas sila ng ospital, sumakay sila agad sa sasakyan. Si Drake ay tumingin sa rearview mirror, binabantayan kung may mga sasakyan o taong kahina-hinala.Habang
Habang nakaupo si Dianne sa gilid ng kama ng kanyang ama, mahigpit niyang hinawakan ang kamay nito. Ang bawat hibla ng kanyang puso ay nagdarasal na gumaling si Pedro sa lalong madaling panahon. Sa likod niya, si Drake ay nananatiling alerto, ang kanyang mga mata ay hindi nagpapahinga sa pagmamasid sa bawat galaw sa paligid ng ospital."Dianne," bulong ni Drake, ang boses ay puno ng pag-aalala ngunit mahinahon. "Alam kong mahalaga si Papa Pedro sa'yo, pero kailangan nating maging handa. Hindi tayo pwedeng magpakampante. Nandito ako para sa'yo, pero kailangan mo rin akong tulungan na panatilihin tayong ligtas."Napatingin si Dianne sa kanyang asawa, ang mga mata ay puno ng emosyon. "Drake, naiintindihan ko. Pero sa sandaling ito, ang gusto ko lang ay maramdaman ni Papa na hindi siya nag-iisa. Naiintindihan ko ang panganib, pero hindi ko pwedeng pabayaan ang pamilya ko."Bago pa man makasagot si Drake, biglang tumunog ang telepono nito. Mabilis niya itong sinagot, at sa kabilang linya a
Habang si Drake ay nakatayo sa labas ng ospital, pinapanood niya ang bawat galaw ng mga tao sa paligid. Sa kabila ng tila normal na araw, ang kanyang kutob ay mas lalong nagiging mabigat. Ang bawat tunog ng pintuan, bawat yabag ng tao, at kahit ang mahinang ingay ng mga sasakyan sa paradahan ay tila may dalang babala."Sir," tumawag ang isa sa kanyang mga tauhan mula sa earpiece. "May gumalaw sa loob ng kahina-hinalang sasakyan. Isang lalaki ang bumaba at naglakad papunta sa harap ng ospital. Nasa paligid niya ang dalawa pang kasamahan, pero nanatili sila sa loob ng sasakyan."Agad na naging mas alerto si Drake. "Huwag kayong kikilos hangga't hindi kinakailangan. Manatili kayong nakaantabay, pero siguraduhin ninyong hindi sila lalapit sa entrance.""Roger that, Sir," sagot ng tauhan.Sa kabila ng kanyang tahimik na panlabas na kilos, si Drake ay nakikipaglaban sa loob. Ang ideya na nasa panganib si Dianne at ang kanyang pamilya ay nagpapabigat sa kanyang dibdib. Ngunit kailangan niyan
Isang tahimik na umaga sa mansyon nina Dianne at Drake nang biglang tumunog ang telepono. Tumigil si Dianne sa pag-aasikaso kay Elise, at agad na sinagot ang tawag. Ang tinig mula sa kabilang linya ay nagdala ng matinding kaba sa kanyang puso.“Dianne, anak…” basag ang tinig ng kanyang ina, si Lena. “Ang tatay mo... naaksidente sa bukid. Ang traktora, muntikan na siyang lamunin ng gulong!”Natigilan si Dianne, nanginginig ang mga kamay habang pilit pinoproseso ang narinig. Napalitan ng alala ang kanyang mukha at agad siyang tumayo.“Drake!” sigaw niya, nanginginig ang tinig at halatang nag-aalala. “Naaksidente si Papa! Kailangan natin siyang makita ngayon din!”Agad na tumayo si Drake mula sa kanyang inuupuan. Kita sa kanyang mukha ang pag-aalala, ngunit pinilit niyang manatiling kalmado. Lumapit siya kay Dianne at hinawakan ang kanyang mga balikat. “Mahal, huminahon ka muna. Tatawag ako sa mga bantay natin. Sisiguraduhin nating ligtas ang lahat bago tayo umalis.”Ngunit umiling si Di
Sa mga sumunod na araw, patuloy na nagbabantay ang mga tauhan ni Ruby, ngunit ang pamilya nina Dianne at Drake ay mas naging alerto. Tinututukan ni Drake ang bawat galaw ng kanilang mga bantay at sigurado siyang walang makakalapit sa kanilang tahanan nang hindi nila alam.Isang araw, habang naglalakad si Dianne at Drake sa paligid ng bahay, napansin ni Dianne ang isang lalaki na mabilis na dumaan sa kanilang kalsada. “Drake,” tawag ni Dianne nang mapansin ang lalaki. "Parang may nakita akong hindi pamilyar na tao na dumaan."Tinutok ni Drake ang kanyang mata sa direksyon na tinutukoy ni Dianne. "Mahal, sigurado kang hindi lang iyon ang nagmamasid sa atin? Wala na yatang nakalusot sa atin," sagot ni Drake habang pinapakita ang kanyang mga mata na puno ng pag-aalala."I don’t know, Drake... Hindi ko alam kung paano ko ilalarawan, pero may pakiramdam akong hindi normal ang nangyayari," sagot ni Dianne, ang boses ay puno ng takot. "Puwede bang may plano si Ruby?"Nais man ni Drake na magb
Habang ang pamilya nina Dianne at Drake ay nagsasama-sama sa isang sandaling tahimik na kaligayahan, ang mga anino ng nakaraan ay patuloy na nagmumulto sa kanilang mga isip. Ang mga saloobin nila ay hindi maiwasang mapuno ng alalahanin, habang ang lihim na plano ni Ruby ay patuloy na naglalakad sa dilim, naghihintay ng pagkakataon upang magpataw ng kahatulan.Si Dianne, habang nag-aalaga kay Elise at tinitingnan ang mga mata ng magulang ni Tiffany, ay hindi maalis ang tensyon na nararamdaman sa kanyang dibdib. Ang bawat galak na nararamdaman niya sa presensya ng mga magulang ni Tiffany ay may kasamang takot at pangarap na sana hindi na ito magbago."Mag-ingat tayo," ang bulong ni Drake habang hawak ang kamay ni Dianne. "Hindi pa tapos ang laban na ito. Si Ruby, hindi titigil hangga't hindi niya nakakamtan ang gusto niya. Pero hindi natin siya papayagan."Tinutok ni Dianne ang mata kay Drake, ang mga labi ay nagngingipin ng determinasyon. "Hindi ko kayang makita kayong nasasaktan. Si E
Si Ruby, sa kabila ng lahat ng takot at pangarap, ay patuloy na naglalakbay sa landas ng dilim. Ang mga mata niya'y puno ng galit at pangarap ng paghihiganti. Hindi siya titigil hangga't hindi niya nakakamtan ang layunin niyang makuha si Drake at sirain ang buhay ni Dianne. Bawat hakbang ay may kabigatan, ngunit ang determinasyon niya ay mas matindi pa. Alam niyang ang bawat pagkatalo ay maghahatid sa kanya ng higit pang galit, at sa kabila ng lahat ng iyon, naniniwala siyang siya ang may huling halakhak.Habang ang mga tauhan ni Ruby ay patuloy na nagsasagawa ng kanilang plano, nagiging mas mahigpit ang seguridad nina Drake at Dianne. Ngunit hindi pa rin alam ng mga ito na si Ruby ay patuloy na nagmamasid mula sa dilim, naghihintay ng pagkakataon na kumilos at tuluyang makuha ang lahat ng gusto niya.Isang gabi, habang ang mag-asawa ay nagpapahinga sa bahay, ang takot ay muling dumapo kay Dianne. Tinutukso siya ng mga alaala ng mga banta at ang pakiramdam ng pagkakaroon ng kaaway sa
Tinutok ni Dianne ang mga mata kay Drake, naramdaman ang bigat ng sitwasyon, ngunit nagpasya siyang maging malakas para sa kanilang pamilya. “Hindi tayo magpapatalo, mahal. May mga taong nagmamahal sa atin at magtutulungan tayo upang malampasan ito.”Sa kabila ng kanilang mga plano, hindi nila maaalis sa kanilang isipan na ang banta ay patuloy na kumakalat sa paligid nila. Ngunit ang pagmamahal at dedikasyon nila sa isa’t isa ay nagsilbing lakas upang patuloy na lumaban.Habang si Ruby ay tahimik na nagmamasid mula sa malayo, ang kanyang galit ay naglalagablab, at sa kanyang mga mata, ang pagkatalo ni Dianne ay tila isang misyon na hindi matitinag. Alam niyang darating ang oras na magiging tadhana na nila si Drake—ngunit sa kabila ng lahat ng plano, hindi pa rin siya makakapaghanda sa mga susunod na pagsubok na maghuhubog sa kanilang mga buhay.Sa bawat sandali, ang galit ni Ruby ay lumalalim. Hindi niya kayang tanggapin na, sa kabila ng lahat ng ginawa niyang pagsusumikap at sakripis
Samantala, sa hindi kalayuan, ang grupo ni Ruby ay muling nagtipon sa isang abandonadong warehouse. Nakasalampak sa harap nila ang mapa ng bahay nina Dianne, at detalyado nilang tinatalakay ang plano.“Siguraduhin niyong walang butas sa plano. Dapat mabilis, malinis, at walang bakas na maiiwan,” sabi ng lider.“Ang oras ng operasyon ay eksakto sa araw na hindi naroon si Drake. Aalis siya ng alas-siyete ng umaga, at babalik ng alas-singko ng hapon. Doon tayo kikilos,” dagdag pa ng isa.Habang nakikinig si Ruby, ang kanyang mga kamay ay mariing nakakuyom. Sa kabila ng desisyon niyang huwag idamay si Elise, ang galit at pagkasuklam niya kay Dianne ay mas lalong nag-uumapaw.“Siguraduhin niyo na walang palpak,” madiing sabi ni Ruby habang nakatingin nang matalim sa lider. “Ayokong madamay ang bata, pero hindi rin dapat makawala si Dianne. Kapag nagkamali kayo, siguraduhin niyong hindi niyo ako babalikan.”Ngumiti ang lider, puno ng kumpiyansa. “Huwag kang mag-alala, Ruby. Mabilis at malin