Habang minamasdan ni Drake ang tracker sa kanyang tablet, biglang nawala ang signal. "Ano 'to?" galit niyang tanong sa sarili. Mabilis niyang tinawagan ang kanyang mga tauhan. "Sir, nawawala ang tracker! Mukhang natanggal ng mga kumidnap kay Ma'am Dianne," ulat ng kanyang bantay. Mabilis na sumiklab ang galit ni Drake. "Incompetence! Paano nangyari 'yon? Alamin niyo ang posisyon nila ngayon din!" "Sir, sinusubukan naming i-trace ang ruta nila gamit ang ibang surveillance. Bigyan niyo kami ng ilang minuto," sagot ng tauhan, halata ang kaba sa boses. Pero wala nang pasensya si Drake. Tumigil siya saglit sa gilid ng kalsada, hinihigpitan ang hawak sa manibela. Alam niyang lumalamang na ang mga tauhan ni Ruby at si Dianne ay nasa panganib. "Ruby, kung akala mo mananalo ka, nagkakamali ka," bulong niya habang muling umaandar ang kanyang sasakyan, ang galit at determinasyon ay tila apoy na lumalamon sa kanya.Samantala, sa loob ng warehouseDahan-dahang bumukas ang pinto ng isang
Ang mga salitang iyon ay tila nagpagulo lalo kay Ruby. Hinila niya ang braso ni Dianne at tinulak ito, "Punyeta ka! Babae ka! Inagaw mo sa akin si Drake! Hindi tayo aabot sa ganito kung nakinig ka sa akin na layuan mo si Drake! Akin lang siya!"Halos napadausdos si Dianne sa sahig matapos siyang itulak ni Ruby. Ramdam niya ang kirot sa kanyang braso, pero mas masakit ang mga salitang binitawan nito. Tumayo siya nang marahan, tinignan si Ruby na punong-puno ng galit at desperasyon."Ruby," sabi ni Dianne, ang boses niya'y kalmado ngunit mariin, "hindi ko kailanman inagaw si Drake sa'yo. Hindi mo siya pag-aari. Hindi ang pagmamahal ng isang tao ang isang bagay na puwede mong angkinin o pilitin."Nanginginig si Ruby sa galit. Lumapit ito kay Dianne, hawak ang balikat nito nang mahigpit. "Punyeta ka! Hindi mo naiintindihan! Sinira mo ang lahat ng plano ko! Si Drake dapat ang magbibigay sa akin ng buhay na para sa akin—ang buhay na deserve ko!"Pilit na kumawala si Dianne mula sa mahigpit
Sa wakas, bumitaw si Ruby sa kanyang galit. Tumango siya nang mahina, tila tanggap na ang kanyang pagkatalo—ang hindi nila alam pumunta sa gilid si ruby at tinutok ang baril sa kanyang sentido"Drake kung hindi ka mapasakin mas mabuti pang mawala na ako sa mundo hindi ko kaya makitakang may kasamang iba!"umiiyak na sabi ni ruby habang nanginginig na kamay nakahawak sa baril"mahal na mahal kita drake pinilit ko magmoveon noong pinili mo si tiffany sa akin at yang punyetang dianne ang pinalit mo sa akin na naman!"Biglang nanlaki ang mga mata ni Drake nang makita si Ruby na nakatayo sa gilid, hawak ang baril na nakatutok sa kanyang sentido."Ruby, bitawan mo 'yan!" sigaw ni Drake, ang boses niya ay puno ng pag-aalala at takot.Si Dianne naman ay natigilan, ang puso niya ay kumakabog habang pinipigilan ang sarili na lumapit. "Ruby, hindi ito ang sagot. Hindi mo kailangang gawin 'yan," pakiusap niya, ang boses ay nanginginig.Nanginginig ang kamay ni Ruby, ang kanyang mukha ay basang-basa
Ang tunog ng makinang gumugulong sa kalsada ay tumugma sa tibok ng puso ni Dianne Abrenica—mabilis, hindi mapakali, at puno ng kaba. Nakatanaw siya sa bintana ng lumang bus na naghatid sa kanya mula sa kanilang probinsya sa Bukidnon papunta sa marangyang lungsod ng Davao. Sa kanyang kaliwang kamay, mahigpit niyang hawak ang isang sobre na naglalaman ng kontrata—ang piraso ng papel na magbabago ng kanyang buhay. Naisara niya ang kanyang mga mata upang pigilan ang sariling magdalawang-isip."Para kay Eric," paulit-ulit niyang bulong sa sarili. Si Eric, ang bunsong kapatid niya, ay nag-aagaw-buhay dahil sa lumalalang sakit sa bato. Ang kidney transplant na kinakailangan nito ay higit pa sa kaya nilang makuha kahit na magtanim sila sa bukid araw at gabi.Naputol ang kanyang pag-iisip nang biglang sumigaw ang konduktor, “Terminal na! Davao City!” Bumaba si Dianne mula sa bus, dala ang isang maliit na bag at ang kaisa-isang piraso ng pag-asa na natitira sa kanyang pamilya. Pagdating niya sa
Kinabukasan, habang nag-iisip siya tungkol sa mga desisyon at pagkakataon sa kanyang buhay, biglang tumunog ang kanyang telepono. Tumawag si Tiffany, ang kanyang boses ay puno ng sigla. “Hello, Dianne! Good morning! Ngayon pala ang appointment natin sa doctor. Papasundo ka namin sa driver at hihintayin ka namin ni Drake sa hospital.”Dahil sa balitang iyon, naramdaman ni Dianne ang pag-akyat ng kaba sa kanyang puso. “Good morning, Tiffany! Salamat sa pagtawag. Oo, excited na ako, pero medyo kinakabahan din,” sagot niya, ang kanyang boses ay nanginginig ng kaunti.“Magkita-kita tayo sa hospital. Susunduin ka ng driver ko at huwag kalimutan ang iyong mga dokumento. Simulan muna natin ang pagpacheck-up” excited na tugon ni Tiffany. Matapos ang ilang minuto ng pag-uusap, nagpaalam si Dianne at huminga ng malalim. Ang puso niya ay puno ng pag-asa at takot, ngunit handa na siyang harapin ang darating.Para kay Eric at sa kidney transplant nito.Nang makasakay siya sa sasakyan, naramdaman ni
Parang isang alon na walang humpay sa pag-agos, ang mga simpleng kilos ni Drake—ang pag-abot ng tubig nang hindi niya hinihingi, ang pagbukas ng pintuan, at ang mga alalay nito sa bawat pagkakataong tila nawawala siya sa kanyang sarili—ay nagiging mga paalala na hindi lamang siya isang surrogate sa mata ng lalaking ito.Habang binabaybay ng kanilang sasakyan ang daan pauwi, ramdam ni Dianne ang bigat ng kanyang damdamin. Parang may umaalimpuyo sa kanyang dibdib na hindi niya mapigilan. Sa tuwing lumilingon si Drake upang tanungin kung okay lang siya, ang kanyang mga mata ay nag-aalok ng malasakit na tila bumabalot sa kanyang pagkatao.Drake: (bahagyang tumingin sa rearview mirror) "Dianne, tahimik ka. May iniisip ka ba? Sabihin mo kung may kailangan ka, ha?"Ang simpleng tanong na iyon ay tila isang sibat na tumagos sa puso ni Dianne. Sa tono ng boses ni Drake, naroon ang sinseridad na bihira niyang marinig sa ibang tao.Dianne: (pilit na ngumingiti) "Wala po, Sir. Pagod lang siguro s
Naramdaman niyang unti-unting lumalapit si Tiffany kay Drake habang hawak nito ang kamay ng kanyang asawa.Tiffany: (masayang bumulong kay Drake) "Ang bilis ng panahon, mahal. Ilang buwan na lang, makikita na natin ang anak natin."Bahagyang ngumiti si Drake at tumango. Ngunit hindi maipaliwanag ni Dianne kung bakit parang may nakatagong lungkot sa mga mata nito. Napako ang tingin ni Dianne sa kanilang dalawa. Sa kabila ng pagiging mag-asawa nila, parang may distansya sa pagitan ng kanilang mga damdamin na hindi niya maipaliwanag.Pagkatapos ng procedure, iniwang mag-isa si Dianne sa recovery room. Habang nakahiga, pilit niyang nilalabanan ang mga emosyon na nagugulo sa kanyang isip. Ngunit biglang bumukas ang pinto, at pumasok si Drake.Drake: (malumanay na boses) "Dianne, okay ka lang ba? Kamusta ang pakiramdam mo?"Nagulat si Dianne sa kanyang pagpasok. Hindi niya alam kung paano haharapin ang lalaki na tila lumalapit sa kanya sa paraang hindi niya maintindihan.Dianne: (mahina ang
Sa labas ng silid, naririnig niya ang malalim na boses ni Drake, nakikipag-usap sa doktor. Hindi niya mapigilan ang sarili—ang tahimik na pagnanais na sana’y siya ang laging nasa tabi nito, ang makaramdam ng malasakit na higit pa sa trabaho o kontrata.Habang tumutulo ang ulan mula sa mga ulap, tila ganoon din ang kanyang damdamin—isang bagyo ng emosyon na pilit niyang nilalabanan ngunit hindi maikakailang unti-unti nang nananaig.Drake: "Doc, ano ang dapat gawin at hindi dapat para sa kalagayan ni Dianne? Gusto kong siguraduhin na maayos ang lahat," seryoso niyang tanong, ramdam ang malasakit sa kanyang tinig.Napatingin ang doktor kay Drake, nag-aadjust ng salamin sa ilong bago magsalita.Doktor: "Well, Mr. Manalo, ang pinakamahalaga ngayon ay siguraduhin natin na wala siyang stress. Kailangan din niya ng sapat na pahinga, tamang nutrisyon, at regular na monitoring para masigurado nating maayos ang pagbuo ng embryo. Ang gestational surrogacy ay hindi biro, at critical ang unang mga l
Sa wakas, bumitaw si Ruby sa kanyang galit. Tumango siya nang mahina, tila tanggap na ang kanyang pagkatalo—ang hindi nila alam pumunta sa gilid si ruby at tinutok ang baril sa kanyang sentido"Drake kung hindi ka mapasakin mas mabuti pang mawala na ako sa mundo hindi ko kaya makitakang may kasamang iba!"umiiyak na sabi ni ruby habang nanginginig na kamay nakahawak sa baril"mahal na mahal kita drake pinilit ko magmoveon noong pinili mo si tiffany sa akin at yang punyetang dianne ang pinalit mo sa akin na naman!"Biglang nanlaki ang mga mata ni Drake nang makita si Ruby na nakatayo sa gilid, hawak ang baril na nakatutok sa kanyang sentido."Ruby, bitawan mo 'yan!" sigaw ni Drake, ang boses niya ay puno ng pag-aalala at takot.Si Dianne naman ay natigilan, ang puso niya ay kumakabog habang pinipigilan ang sarili na lumapit. "Ruby, hindi ito ang sagot. Hindi mo kailangang gawin 'yan," pakiusap niya, ang boses ay nanginginig.Nanginginig ang kamay ni Ruby, ang kanyang mukha ay basang-basa
Ang mga salitang iyon ay tila nagpagulo lalo kay Ruby. Hinila niya ang braso ni Dianne at tinulak ito, "Punyeta ka! Babae ka! Inagaw mo sa akin si Drake! Hindi tayo aabot sa ganito kung nakinig ka sa akin na layuan mo si Drake! Akin lang siya!"Halos napadausdos si Dianne sa sahig matapos siyang itulak ni Ruby. Ramdam niya ang kirot sa kanyang braso, pero mas masakit ang mga salitang binitawan nito. Tumayo siya nang marahan, tinignan si Ruby na punong-puno ng galit at desperasyon."Ruby," sabi ni Dianne, ang boses niya'y kalmado ngunit mariin, "hindi ko kailanman inagaw si Drake sa'yo. Hindi mo siya pag-aari. Hindi ang pagmamahal ng isang tao ang isang bagay na puwede mong angkinin o pilitin."Nanginginig si Ruby sa galit. Lumapit ito kay Dianne, hawak ang balikat nito nang mahigpit. "Punyeta ka! Hindi mo naiintindihan! Sinira mo ang lahat ng plano ko! Si Drake dapat ang magbibigay sa akin ng buhay na para sa akin—ang buhay na deserve ko!"Pilit na kumawala si Dianne mula sa mahigpit
Habang minamasdan ni Drake ang tracker sa kanyang tablet, biglang nawala ang signal. "Ano 'to?" galit niyang tanong sa sarili. Mabilis niyang tinawagan ang kanyang mga tauhan. "Sir, nawawala ang tracker! Mukhang natanggal ng mga kumidnap kay Ma'am Dianne," ulat ng kanyang bantay. Mabilis na sumiklab ang galit ni Drake. "Incompetence! Paano nangyari 'yon? Alamin niyo ang posisyon nila ngayon din!" "Sir, sinusubukan naming i-trace ang ruta nila gamit ang ibang surveillance. Bigyan niyo kami ng ilang minuto," sagot ng tauhan, halata ang kaba sa boses. Pero wala nang pasensya si Drake. Tumigil siya saglit sa gilid ng kalsada, hinihigpitan ang hawak sa manibela. Alam niyang lumalamang na ang mga tauhan ni Ruby at si Dianne ay nasa panganib. "Ruby, kung akala mo mananalo ka, nagkakamali ka," bulong niya habang muling umaandar ang kanyang sasakyan, ang galit at determinasyon ay tila apoy na lumalamon sa kanya.Samantala, sa loob ng warehouseDahan-dahang bumukas ang pinto ng isang
Napansin iyon ng tauhan ni Ruby na nakaupo sa harapan. Agad itong bumaling sa kanya, ang mga mata ay galit at mapanganib. “May balak ka pang lumaban, ha?!” sigaw nito habang mabilis na nilapitan si Dianne. Sa galit, sinampal nito si Dianne nang malakas, dahilan upang mapangiwi siya sa sakit.“Huwag ka nang magmatigas!” dagdag ng lalaki, ang boses ay puno ng pananakot. “Huwag ka magmadali, malapit na tayo sa katapusan mo!”Hindi umimik si Dianne, ngunit ang galit sa kanyang puso ay lalong lumaki. Sa kabila ng sakit at takot, pinilit niyang magpakatatag. Alam niyang hindi siya pwedeng sumuko. Pilit niyang itinatago ang bakal na nasa kanyang kamay, naghihintay ng tamang pagkakataon.“Ang tapang mo,” muling sabi ng lalaki. “Pero tingnan natin kung gaano katibay ang loob mo kapag nasa harapan ka na ni Ma’am Ruby.”Sa kabila ng mga salita nito, hindi pinakawalan ni Dianne ang bakal sa kanyang kamay. Ang kanyang puso ay malakas na tumitibok, ngunit ang kanyang isip ay malinaw: kailangang mak
Habang nasa daan papunta sa Davao Municipal Hospital, magkahalong kaba at pag-asa ang nararamdaman nina Dianne at Drake. Si Dianne ay tahimik na nakatingin sa labas ng bintana habang mahigpit ang hawak ni Drake sa manibela. Nang makarating sila sa ospital, maingat nilang binaba si Pedro na dinala agad ng mga nurse sa emergency room. Nakaluwag ng kaunti ang pakiramdam ni Dianne nang masigurong maasikaso ang kanyang ama."Mahal, sigurado ka bang magiging okay si Papa dito?" tanong ni Dianne, ang boses ay puno ng alalahanin."May mga tao akong iniwan dito para magbantay," sagot ni Drake habang hinahaplos ang likod ng asawa. "Hindi natin pwedeng pabayaan si Elise, kaya kailangan na nating umalis. Mas ligtas tayo kung hindi tayo magtatagal sa iisang lugar."Napilitan si Dianne na sumunod, bagama’t mabigat ang kanyang puso. Nang makalabas sila ng ospital, sumakay sila agad sa sasakyan. Si Drake ay tumingin sa rearview mirror, binabantayan kung may mga sasakyan o taong kahina-hinala.Habang
Habang nakaupo si Dianne sa gilid ng kama ng kanyang ama, mahigpit niyang hinawakan ang kamay nito. Ang bawat hibla ng kanyang puso ay nagdarasal na gumaling si Pedro sa lalong madaling panahon. Sa likod niya, si Drake ay nananatiling alerto, ang kanyang mga mata ay hindi nagpapahinga sa pagmamasid sa bawat galaw sa paligid ng ospital."Dianne," bulong ni Drake, ang boses ay puno ng pag-aalala ngunit mahinahon. "Alam kong mahalaga si Papa Pedro sa'yo, pero kailangan nating maging handa. Hindi tayo pwedeng magpakampante. Nandito ako para sa'yo, pero kailangan mo rin akong tulungan na panatilihin tayong ligtas."Napatingin si Dianne sa kanyang asawa, ang mga mata ay puno ng emosyon. "Drake, naiintindihan ko. Pero sa sandaling ito, ang gusto ko lang ay maramdaman ni Papa na hindi siya nag-iisa. Naiintindihan ko ang panganib, pero hindi ko pwedeng pabayaan ang pamilya ko."Bago pa man makasagot si Drake, biglang tumunog ang telepono nito. Mabilis niya itong sinagot, at sa kabilang linya a
Habang si Drake ay nakatayo sa labas ng ospital, pinapanood niya ang bawat galaw ng mga tao sa paligid. Sa kabila ng tila normal na araw, ang kanyang kutob ay mas lalong nagiging mabigat. Ang bawat tunog ng pintuan, bawat yabag ng tao, at kahit ang mahinang ingay ng mga sasakyan sa paradahan ay tila may dalang babala."Sir," tumawag ang isa sa kanyang mga tauhan mula sa earpiece. "May gumalaw sa loob ng kahina-hinalang sasakyan. Isang lalaki ang bumaba at naglakad papunta sa harap ng ospital. Nasa paligid niya ang dalawa pang kasamahan, pero nanatili sila sa loob ng sasakyan."Agad na naging mas alerto si Drake. "Huwag kayong kikilos hangga't hindi kinakailangan. Manatili kayong nakaantabay, pero siguraduhin ninyong hindi sila lalapit sa entrance.""Roger that, Sir," sagot ng tauhan.Sa kabila ng kanyang tahimik na panlabas na kilos, si Drake ay nakikipaglaban sa loob. Ang ideya na nasa panganib si Dianne at ang kanyang pamilya ay nagpapabigat sa kanyang dibdib. Ngunit kailangan niyan
Isang tahimik na umaga sa mansyon nina Dianne at Drake nang biglang tumunog ang telepono. Tumigil si Dianne sa pag-aasikaso kay Elise, at agad na sinagot ang tawag. Ang tinig mula sa kabilang linya ay nagdala ng matinding kaba sa kanyang puso.“Dianne, anak…” basag ang tinig ng kanyang ina, si Lena. “Ang tatay mo... naaksidente sa bukid. Ang traktora, muntikan na siyang lamunin ng gulong!”Natigilan si Dianne, nanginginig ang mga kamay habang pilit pinoproseso ang narinig. Napalitan ng alala ang kanyang mukha at agad siyang tumayo.“Drake!” sigaw niya, nanginginig ang tinig at halatang nag-aalala. “Naaksidente si Papa! Kailangan natin siyang makita ngayon din!”Agad na tumayo si Drake mula sa kanyang inuupuan. Kita sa kanyang mukha ang pag-aalala, ngunit pinilit niyang manatiling kalmado. Lumapit siya kay Dianne at hinawakan ang kanyang mga balikat. “Mahal, huminahon ka muna. Tatawag ako sa mga bantay natin. Sisiguraduhin nating ligtas ang lahat bago tayo umalis.”Ngunit umiling si Di
Sa mga sumunod na araw, patuloy na nagbabantay ang mga tauhan ni Ruby, ngunit ang pamilya nina Dianne at Drake ay mas naging alerto. Tinututukan ni Drake ang bawat galaw ng kanilang mga bantay at sigurado siyang walang makakalapit sa kanilang tahanan nang hindi nila alam.Isang araw, habang naglalakad si Dianne at Drake sa paligid ng bahay, napansin ni Dianne ang isang lalaki na mabilis na dumaan sa kanilang kalsada. “Drake,” tawag ni Dianne nang mapansin ang lalaki. "Parang may nakita akong hindi pamilyar na tao na dumaan."Tinutok ni Drake ang kanyang mata sa direksyon na tinutukoy ni Dianne. "Mahal, sigurado kang hindi lang iyon ang nagmamasid sa atin? Wala na yatang nakalusot sa atin," sagot ni Drake habang pinapakita ang kanyang mga mata na puno ng pag-aalala."I don’t know, Drake... Hindi ko alam kung paano ko ilalarawan, pero may pakiramdam akong hindi normal ang nangyayari," sagot ni Dianne, ang boses ay puno ng takot. "Puwede bang may plano si Ruby?"Nais man ni Drake na magb