Chapter Three

“Sir, sigurado ka po ba talaga? Nakakahiya naman. Hindi ko alam kung paano ako makakabawi sa iyo.”

“Please drop the Sir, it makes me feel so old. You can call me Lance, that’s my name. What about you?” 

“I’m Light.” Nahihiya kong sagot.

“Nice meeting you Light, how much do you need for your brother’s tuition?” He said waiting for my answer.

He’s really paying for it at sobrang nahihiya talaga ako. Pero kinabukasan na ng kapatid ko ang nakataya rito kaya sinabi ko na rin kay Lance ang halaga na kailangan ko at ibinigay niya naman ito sa akin.

“Thank you po talaga Sir--- ay Lance pala, babawi ako next time na magkita tayo.”

I want to pay back for the good deeds that he did to me. Marunong akong tumanaw ng utang na loob sa isang tao. 

“Why not? Anyways hindi ka pa ba uuwi?”

“Uuwi na rin. Kukunin ko lang 'yong mga gamit ko sa loob, pasensya na kung naabutan mo pa akong nagdadrama dito sa labas.”

“Mabuti nga at naabutan kita at narinig ko ang usapan niyo ng kapatid mo. Sige kunin mo na ang mga gamit mo at isasabay na kita pauwi.”

Grabe naman ang pagiging mabait ng taong ‘to, pero ayaw kong maging abusada. 

“Hala Lance, wag na. Kaya ko namang magcommute pauwi, magcocommute na lang ako. Thank you pero sobrang nahihiya na talaga ako.” 

Pinisil naman niya ang mga pisngi ko at nakaramdam ako ng kabog sa aking dibdib nang gawin niya 'yon.

“Gabi na at delikado sa daan ng ganitong oras. Sumabay ka na sa akin, wala akong gagawing masama sa iyo.”

Hindi sumagi sa isip ko na may gagawin siyang masama sa akin dahil mukha naman siyang mapagkakatiwalaan. 

“No, I'm not thinking na may gagawin kang masama sa akin, it's just that nahihiya lang ako kasi tinulungan mo na nga ako sa financial problem ko.” Napayuko ako pagkatapos kong sabihin 'yon at iniangat niya naman ang ulo ko. 

"There's nothing to be ashamed of Light. Bukal sa loob ko ang ginagawa kong pagtulong sa iyo kaya wala kang dapat ikahiya." 

Dahil mapilit talaga si Lance na sumabay daw ako sa kanya ay napapayag niya na rin ako. Kinuha ko lang ang mga gamit ko sa loob at sumakay na ako sa loob ng kotse niya. 

While he is driving, hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya. Actually he is handsome. He looks so manly and I can smell his heavenly scent. Iniisip ko tuloy kung may girlfriend na ba siya? Sobrang swerte siguro ng girlfriend niya. 

“Nag-away ba kayo ng girlfriend mo kaya ka ba nando’n sa bar kanina para magpakalasing?” Napakagat bigla ako sa daliri ko sa tanong kong 'yon. 

Bigla naman itong napatingin sa akin and my heart starts pounding like a drum. Omg self! Gaga ka talaga tinanong mo talaga siya. Gosh baka isipin ni Lance napakachismosa ko about sa personal life niya. 

Lance looked at me and smiled. I swear he is one of the person who have a pretty smile.

“What makes you think that I have a girlfriend? I don’t have a girlfriend. Kung mayroon man akong girlfriend, I won't entertain other girls.”

Weh legit ba? Hindi ako makapaniwalang wala siyang girlfriend. Pero tama nga naman siya, why would he entertain other girls like me kung may jowa na siya. 

“Totoo ba? Sa gwapo mong yan?!”

Nakita kong ngumiti si Lance nang pagkalapad-lapad at doon ko lang narealize ang sinabi ko.

'Omg ka talaga Light! Walang preno ang bibig mo ngayon and now he will think that you are fantasizing his looks.' Wika ko sa sarili ko. 

“You find me handsome pala, Thank you Light.” Then he smirked. 

Feeling ko umakyat lahat ng dugo sa mukha ko at feeling ko sobrang namumula na ako sa kahihiyan ngayon. Nanahimik na lang ako dahil baka kung ano pa ang susunod na masabi ko. Hindi na rin nagsalita pa si Lance. 

Maya maya lang ay nakarating na kami sa tinitirahan ko. Bumaba kami parehas sa sasakyan niya. Kahit nahihiya ako sa pinagsasabi ko kanina ay naglakas pa rin ako ng loob na pasalamatan siya.

“Lance thank you for the ride. Dont mind my questions and kadaldalan earlier. Anyways thank you talaga for today, I really owe you a lot. Promise babawi talaga ako sa'yo.” I raised my right hand as a sign of promise. 

“Bumawi ka na lang ng friendly date sa akin, goods na tayo. Hope you’re available when I asked you to hang out with me.”

Woah! He wants to ask  me next time to hang out with him when in fact, Im just a broke person he just met and help earlier. Are we friends already? We just met each other and I feel like we’re really close right now. 

“Sure, no problem.” 'Yon na lang ang naisagot ko sa kanya. 

He asked for my number para daw kapag tinanong niya ako next time, he can contact me. I also saved his number on my phone. 

“Thank you talaga Lance today. I think you should go home na rin, ingat ka sa pagdadrive.” I said and kissed him on the lips sabay takbo.

Nang makarating ako sa bahay ay napasandal ako sa pintuan at napahawak sa aking dibdib. Sobrang lakas ng kabog nito at parang every minute ay lalabas ang aking puso.

'Diyos ko! Another kahihiyan na naman Liwanag! Anong ginagawa mo? Gaga ka talaga.' I said to myself at inuntog-untog ang sarili ko sa pader. 

My heart shivered when I remembered how soft is his lips. Am I having a crush on him? No, I don’t have the rights to have a crush on him because he’s out of my league and he’s too perfect for someone like me. 

My phone beeped and I saw that it’s a text message from Lance. Omfg! Should I open his message? But why is he texting me? Did he forget something?

I opened his message at ramdam kong uminit ang mukha ko sa nabasa ko. 

From: Lance

Kissing me on the lips sabay takbo huh? Hahaha cute. 

F*ck! Kailangan ko magpalusot taena wala na akong mukhang maihaharap sa kanya kapag nagkita kami ulit. 

To: Lance

I'm sorry about that nahiya rin ako sa ginawa ko. Isipin mo na lang na it's just a thank you kiss. 

Saan ko napulot yung thank you kiss? Baka isipin niya na required na pala na kapag magpapasalamat sa isang tao ay may kiss na kasama, nakakainis bakit ko ba kasi 'yon ginawa? Nakakahiya!

From: Lance

Thank you kiss? Okay I’ll accept that lol. 

To: Lance

Kalimutan mo na lang ‘yon. Anyways nakauwi ka na ba?

From: Lance

Yup. I just arrived home. 

Glad that he's already home. We talked a for a few more minutes before we decided to get rest. It feels so new to me because to be honest kapag umuuwi ako galing trabaho natutulog na kaagad ako. I don’t have time to talk to or message someone at this late hour except with my brother.

And he’s the only person who made me smile while sending a text message.