บทที่ 15 แค่เพื่อน!

" เป็นบ้าอะไรของนายมังกร " ฉันลุกขึ้นยืนจ้องหน้ามังกรอย่างไม่พอใจนัก ไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไรพูดพล่ามเอาคนนั้นเอาคนนี้มาพูดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ยอมหยุด!

" เธอชอบใคร " มังกรกดเสียงลงต่ำ และยังถามฉันอีกครั้ง เพื่อจะคะยั้นคะยอให้ฉันตอบคำถามของเขาให้ได้

" นายไม่จำเป็นต้องรู้! " ฉันตะคอกเสียงใส่มังกรเสียงดัง โดยไม่กลัวแล้วว่าใครมันจะมาได้ยิน

" ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ! " มังกรลุกพรวดขึ้นยืนพร้อมกับตะคอกเสียงใส่ฉันกลับเช่นกัน

ตอนนี้ทั้งฉันและมังกรจ้องหน้ากันตาไม่กะพริบ พร้อมจะเปิดศึกใส่กันได้ทุกเมื่อ

" เพื่อน มันไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องส่วนตัวของกันและกันหมดทุกอย่างนะมังกร นายพูดเหมือนกับนายไม่เคยเป็นเพื่อนกับฉันมาก่อน ตอนนั้นฉันกับนายก็เป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนกันมาตลอดเลยไม่ใช่หรือไง " ฉันพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้เดือดดานไปมากกว่านี้ มือของฉันกำหมัดเอาไว้แน่นด้วยความโมโห และเล็บของฉันก็จิกไปที่มืออย่างแรง แต่ตอนนี้ฉันยังไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรจากการที่ฉันเอาเล็บจิกมือตัวเองเพื่อระบายโทสะ

" ที่ผ่านมา นายเคยพูดไว้ไม่ใช่เหรอว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันตลอด นายไม่เคยรู้สึกกับฉันเหมือนคนรักเลยสักนิด นั่นแหล่ะที่ผ่านมามันเป็นการกระทำของเพื่อนทั้งหมด ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน และตอนนี้นายก็ควรจะทำแบบตอนนั้นนะมังกร ส่วนเรื่องส่วนตัวของนายฉันก็ไม่ได้อยากรู้! " ฉันพูดความในใจของฉันออกไปจนหมดเปลือก ฉันอดทนมันมานานแล้วนะ อดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

" ถ้ายังอยากจะเป็นเพื่อนกันอยู่ก็หยุดถามเรื่องนี้กับฉันเถอะ...มังกร " ฉันจ้องใบหน้ามังกรด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ไม่รู้ที่จะร้องไห้ออกมาเพราะความโมโหหรือโกรธหรืออะไรกันแน่

" ป่าน " มังกรเรียกฉันเบาๆ พร้อมกับที่มังกรมีสีหน้าสลดลงทันที

" ฉันหิวแล้ว " ฉันรีบพูดเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะกลัวเรื่องมันจะไปกันใหญ่ไปมากกว่านี้

" อืม ที่บริษัทมีโรงอาหาร ตอนนี้แค่ 4 โมงกว่าๆ โรงอาหารยังไม่ปิด ไปกินด้วยกันไหม " มังกรยกนาฬิกาข้อมือราคาหลักล้านของตัวเองขึ้นมาดูพร้อมบอกกับฉันไปด้วย

" โอเค " ฉันพยักหน้าตอบรับมังกรพร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายข้างที่ใส่หนังสือเรียนขึ้นมาทันที

" กระเป๋าเอาไว้ตรงนี้แหล่ะ ถือไปก็หนัก " มังกรบอกกับฉันพร้อมแย่งกระเป๋าจากฉันเดินเอาไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขาทันที

มังกร

ผมตกใจมากกับคำพูดของสายป่านเมื่อครู่ สายป่านบอกกับผมว่าถ้าเป็นเพื่อนกันมันไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องส่วนตัวของกันและกันมากนัก แต่ผมตอนนี้กลับอยากรู้เรื่องทุกอย่างของเธอไปซะหมดเลย ผมไม่เข้าใจจริงๆอยากจะรู้ในฐานะเพื่อนบ้างไม่ได้เลยหรือไง ก็ผมเป็นห่วงเธอ เป็นห่วงในฐานะเพื่อนคนหนึ่งไง เฮ้อ!

ผมพาสายป่านเดินลงมาที่โรงอาหารของบริษัท ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องมีสายตาของพนักงานจับจ้องกันมาตามปกติ เพราะปกติผมไม่เคยเดินลงมากินข้าวที่โรงอาหารร่วมกับคนอื่นแบบนี้ และผมก็ไม่ค่อยปรากฎตัวให้คนในบริษัทเห็นหน้าสักเท่าไหร่ เพราะผมจะหมกตัวแทบจะอยู่แต่ในห้องทำงานเลยด้วยซ้ำ

" กินข้าวผัดไข่อีกแล้วเหรอ " ขณะที่ผมเดินกลับมานั่งบนโต๊ะอาหาร สายป่านก็ชำเรืองมองจานข้าวของผมแล้วถามขึ้นมา

" อืม ก็ชอบกินไง ตั้งแต่ที่เธอทำให้กินตั้งแต่ตอนนั้นก็เริ่มชอบข้าวผัดไข่เลย " ผมตอบกลับเธอไป เพราะตอนมัธยมสายป่านเคยหัดทำอาหารครั้งแรก และเธอก็เอามันมาใส่ปิ่นโตเอามาให้ผมกินครั้งแรกเหมือนกัน เมนูนั้นก็คือ...ข้าวผัดไข่

" ฮ่าๆๆๆ อร่อยเท่าฉันทำหรือเปล่า " เธอหัวเราะออกมาจนตาหยี

เธอก็ยังเป็นเธอสายป่าน ทั้งนิสัยและการกระทำ เธอก็ยังเป็นเธอไม่เคยเปลี่ยน แต่สิ่งที่ผมคิดว่าเธอเปลี่ยนไปเอามากๆ ก็คือความรู้สึกที่มีต่อผมนั่นแหล่ะ อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปหมด ตอนนั้นเธอเป็นคนที่วิ่งตามผมต้อยๆ แต่ตอนนี้มันกลับไม่ใช่อีกแล้ว แต่มันดันเป็นผมเองที่คอยวิ่งตามเธออยู่เรื่อย และผมก็กลัวมากๆ กลัวว่าเพื่อนอย่างสายป่านจะออกไปจากชีวิตผม ผมกลัวจะเสียเพื่อนคนนี้ไปอีกครั้ง

" แล้วทำไมชอบกินเกี๊ยวกุ้ง ไปไหนก็สั่งแต่เกี๊ยวกุ้ง " ผมถามเธอกลับไปบ้าง ซึ่งตอนนี้เธอก็ยังสั่งเกี๊ยวกุ้งมากิน

" อ่อ สมัยขึ้นปีหนึ่งใหม่ๆ เฮียสีฝุ่นพาฉันกับสีน้ำไปกินเกี๊ยวกุ้งบ่อยๆ กินไปกินมาก็รู้สึกอร่อย ก็เลยชอบมาตั้งแต่วันนั้นเลย ^^ " สายป่านตอบผมพร้อมกับรอยยิ้ม ผมพอจะดูออกแล้วแหล่ะว่าคนที่เธอชอบเป็นใคร พูดถึงเขาแล้วยิ้มออกมาด้วยสายตาเป็นประกายแบบนั้นน่ะ U.U!

" หึ " ผมหัวเราะออกมาเบาๆในลำคออย่างไม่ชอบใจนัก!

เฮียสีฝุ่นที่เธอพูดถึงมันก็ดี หล่อดี เท่ห์ดี รวยดี แถมดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่น พึ่งพาได้ ซึ่งผมเคยเจอเขาตอนที่กลับมาจากอเมริกาใหม่ๆ และก็เจอกันที่สนามบินพร้อมกับสายป่านนั่นแหล่ะ และผมก็มองออกว่าไอ้เฮียสีฝุ่นนั่นก็ชอบสายป่านอยู่ไม่น้อยเลย เจอคนที่ดีๆ ผมก็ดีใจด้วย คนเป็นแค่เพื่อนแบบผมจะทำอะไรได้ล่ะ! ;)

หลังจากที่พากันกินอาหารเสร็จผมกับสายป่านก็เดินกลับขึ้นมาที่ห้องทำงานของผม

" ท่านรองครับ " เลขาของผมเดินเข้ามาหาผม ซึ่งผมก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน พร้อมกับเอกสารกองโตที่ผมจะต้องสะสางให้เสร็จภายในคืนนี้

" เออ ว่าไง " ผมละสายตาไปมองเลขาเล็กน้อยพร้อมกับหันกลับมาจดจ่ออยู่ที่เอกสารบนโต๊ะอีกครั้ง ส่วนสายป่านน่ะก็นั่งเล่นเกมส์ตีป้อมอยู่บนโซฟาอย่างสนุกสนานน่ะสิ

" เรื่องที่ให้ไปสืบได้มาแล้วครับ " เลขาของผมพูดขึ้นมา เพราะก่อนที่จะขึ้นมาบนห้อง ผมได้ไลน์ไปบอกให้เลขาของผมสืบข้อมูลของบุคคลคนหนึ่งให้ผม

" เออ มึงค่อยบอกกูแล้วกัน ออกไป! " ผมชำเรืองตามองสายป่าน พร้อมกับบอกเลขาให้ออกไปทันที ตอนนี้สายป่านไม่ได้สนใจอะไร แต่เธอดันสนใจแต่เกมส์ในมือของเธอมากกว่า

2 ชั่วโมงผ่านไป

ผมที่พึ่งทำงานเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมา ก็พบว่าสายป่านได้นอนหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะตอนนี้ก็เป็นเวลา 2 ทุ่มกว่าๆแล้ว เธอก็คงจะง่วงนอน ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเธอทันที

" ป่าน ป่าน " ผมก้มหน้าลงเรียกเธอเบาๆ

" ป่าน ตื่นได้แล้ว " ผมสะกิดแขนเธอ เธอก็ยังไม่ยอมตื่น นอนขี้เซาจริงๆ

จังหวะนี้ผมก็เลยนั่งลงข้างๆเธอและมองสำรวจเรือนร่างและใบหน้าของเธอให้ชัดเจน ผมจะดูว่าตลอด 2 ปีที่ผ่านมามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน

" คิ้ว ก็เหมือนเดิม สวยได้รูปเหมือนเดิม "

" ส่วนตา ก็กลมโตน่ามองเหมือนเดิม "

" จมูก ก็โด่งเป็นสันเข้ากับรูปหน้า "

" ริมฝีปากอมชมพู น่า...เชี่ย! "

" ส่วนหุ่นก็มีไซส์ที่เพิ่มขึ้นมาอีกมาก ไม่เด็กเหมือนแต่ก่อนแล้ว "

ผมพึมพำออกมาคนเดียวเบาๆ

" แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปของเธอก็คือ...ความรู้สึกที่มีต่อฉันสินะ "